Μαζί με την ευχούλα -τώρα δεν μπορούμε να πούμε και λεπτομέρειες, αυτό όταν το βρεις μοναχός σου, έχει περισσότερη δύναμη παρά όταν το ακούσεις από τον άλλον- έρχονται τα δάκρυα. Τα οποία δάκρυα λίγο, λίγο, λίγο από εσένα εξαρτάται να τα αυξήσεις. Πιστεύσατέ με ότι τα δάκρυα δεν είναι τίποτες άλλο, συνήθεια είναι. Αν συνηθίσεις να κλαις, την άλλη μέρα θα κλαις, και την άλλη μέρα θα κλαις, και θα φτάσεις σ' ένα σημείο θα πεις: «Γιατί κλαίω; Κι εγώ δεν ξέρω». Ναι, αλλά με τα δάκρυα ξέρεις πόσος καθαρισμός γίνεται μέσα; Πώς πλένεις τη φανέλα σου, το μαντήλι σου…
"Πώς να βοηθούμε τους κεκοιμημένους" Μου εξήγησε και πώς μπορούμε να βοηθούμε τους κεκοιμημένους μας. Να κάνουμε, είπε, πολλή προσευχή, αγαθοεργίες, ελεημοσύνες, να συμμετέχουμε στις Θείες Λειτουργίες- κάμνοντας πρόσφορο και δίνοντας το όνομα του κεκοιμημένου- και κοινωνώντας εμείς και τα παιδιά μας όσο το δυνατό πιο συχνά, σε κάθε Θεία Λειτουργία, αν είναι δυνατόν [Ί 172]. "... διότι έχω αποθάνει!"· Ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος εδώ στην Αθήνα, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, που για χρόνια, όποιο πρόβλημα κι αν είχε, πήγαινε στο Γέροντα ή του τηλεφωνούσε για να τον συμβουλευτεί, τις ημέρες που εκοιμήθη ο Γέρων Πορφύριος, έλειπε στο εξωτερικό κι έτσι δεν πληροφορήθηκε την κοίμησή…
Μη νομίζεις ότι, όταν θα πεθάνουμε, θα πάμε εκεί να χαρούμε, να νιώσουμε την ευδαιμονία του Θεού. Από εδώ πρέπει να τη νιώσουμε. Αν δεν ενωθούμε από 'δώ, και δε σταυρωθούμε με το Χριστό, ούτε εκεί θα είμαστε μαζί Του.Δεν είναι ο Παράδεισος ωραία δένδρα, καρποφόρα άνθη κ.λ.π. Είναι μυστική ευδαιμονία, που νιώθει η ψυχή εν τω Θεώ.[Ά 89] Κάποια μέρα μου είπε: "Όταν φύγω, θα είμαι πιο κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστάσεις".[Ί 225] (Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.203)
"Να γίνεις αθάνατος από τώρα" Σε μια άλλη επίσκεψή μου, ήμουν πολύ λυπημένος, γιατί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με είχαν πλήξει αλλεπάλληλες δοκιμασίες, που απειλούσαν να κάμψουν την αντοχή μου. Μέσα σ' εκείνον το ζόφο, μου έδινε πολλή παρηγοριά και κουράγιο μια σκέψη, που την εξέφρασα στο Γέροντα, μόλις μπήκα στο κελί του. - "Εσείς ξέρετε, του είπα, πριν σας το φανερώσω, ότι περνώ δοκιμασίες, για μια ακόμη φορά. Να ξέρατε όμως, πόσο με παρηγορεί η σκέψη, ότι στον πήλινο αυτό κόσμο, που ζούμε, όλα είναι μάταια και πρόσκαιρα. Λίγη παραπάνω υπομονή μας χρειάζεται, αφού και χαρές και λύπες γρήγορα θα περάσουν και θα 'ρθει…
"Την ώρα της κηδείας έλαμπε ένα φως δυνατό"Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο του Γέροντα βρήκα εκεί τον πατέρα του κοριτσιού, του οποίου μόλις είχε γίνει η κηδεία. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα κι αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο. Πετιέται τότε ο Γέροντας και μας λέει: "Να βγείτε έξω και οι δύο. Δε σας αντέχω". Βγήκαμε, πράγματι, έξω. Ύστερα από λίγο έστειλε ο Γέροντας και με φώναξαν. Πήγα και μου είπε: -Με συγχωρείς, που σας είπα να βγείτε έξω, αλλά ξέρεις τί μου συμβαίνει σήμερα; -Τί, Γέροντα; Κι άρχισε να μου λέει κλαίοντας: -Την ώρα της κηδείας έβλεπα ένα φώς δυνατό επάνω…
Η προσευχή της: «Συ Κύριέ μου, έλεγε, εξαφάνισες από μέσα μας το φόβο του θανάτου. Συ έκανες, για χάρη μας, το τέλος αυτής της πρόσκαιρης ζωής ξεκίνημα της αληθινής και αιώνιας ζωής. Συ για λίγο καιρό αναπαύεις με τον ύπνο του θανάτου τα σώματά μας και πάλι θα τα ξυπνήσεις με τη σάλπιγγα της δευτέρας παρουσίας Σου. Συ παραδίδεις σαν περιουσία στης γης τα σπλάχνα πάλι το χωματένιο σώμα μας, που με τα χέρια Σου έπλασες και ξαναπαίρνεις πάλι ό,τι έδωσες στη γη, κάνοντας το θνητό και άσχημο σώμα μας λαμπρό, με την αφθαρσία και τη χάρη Σου. Συ μας…
Δε θα δοκιμάσουμε "πεθαμενίλα"Ήμουν θλιμμένος μετά από πρόσφατο θάνατο προσφιλούς μου προσώπου. Σκεπτόμουν για μέρες το θέαμα του ενταφιασμού. Την κάλυψη του νεκρού μετα χρώματα και την επακόλουθη σήψη του σώματος... Πώς θα ήταν ο άνθρωπος, εάν δεν υπήρχε η πτώση των πρωτοπλάστων; Διαρκής χαρά, κανένα ερώτημα για την αιώνια μακαριότητά μας. Τώρα "σκωλήκων βρώμα και δυσωδία". Επάνω σ' αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις με πέτυχε ο παππούλης μ' ένα τηλεφώνημά του.- Γιωργάκη, κάνεις ιατρείο αυτήν την ώρα;- Όχι, Γέροντα, τελείωσα.- Άνοιξε το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο στο Ε' Κεφάλαιο, στίχος 24 -είναι το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε στις κηδείες- και διάβασέ το…
"Να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει θάνατος""Μπορούμε να ζούμε μέσα στη χαρά του Θεού, και ποτέ να μη σκεφτόμαστε το θάνατο. Και να έρθει το τέλος της ζωής σου, και να είναι το πόδι σου μέσα στο λάκκο. Εσύ μπορεί να φυτεύεις συκιές, καρυδιές, κυπαρίσσια, να φτιάχνεις περιβόλια για τους συνανθρώπους σου, να φτιάχνεις εκκλησίες και να είναι το ένα σου ποδάρι μες στο λάκκο.Γιατί τα κάνεις αυτά; Από την αγάπη. Πιστεύεις ότι δεν υπάρχει θάνατος και θέλεις και οι συνάνθρωποί σου, που θα έρθουνε πάλι εδώ, να βρούνε κάτι, να γίνουνε καλοί, να μη γίνουνε κλέφτες και κλέβει ο ένας…
ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο- Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του ΛουκάΤο ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας Κεφάλαιο 13 Στίχ. 1-5.Προτροπή για μετάνοια.13.1 Παρῆσαν(1) δέ τινες ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ(2) ἀπαγγέλλοντες αὐτῷ περὶ τῶν Γαλιλαίων(3) ὧν τὸ αἷμα Πιλᾶτος ἔμιξεν μετὰ τῶν θυσιῶν(4) αὐτῶν.1 Εκείνο τον καιρό πήγαν στον Ιησού μερικοί και του αφηγήθηκαν για τους Γαλιλαίους, τους οποίους σκότωσε ο Πιλάτος την ώρα που πρόσφεραν θυσία, κι έτσι το αίμα τους ανακατεύτηκε με το αίμα των ζώων που θυσιάζονταν.(1) Μάλλον με την έννοια του ήλθαν. Οι πληροφορητές αυτοί δεν ήταν…
"Δεν υπάρχει θάνατος"Μέσα στην Εκκλησία, εκεί βρίσκεται η σωτηρία μας έλεγε πάντα ο Παππούλης."Όποιος είναι μέλος της εκκλησίας δε φοβάται το δεύτερο θάνατο, δεν υπάρχει θάνατος για όποιον είναι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Η Ορθοδοξία μας είναι τέλεια, δεν έχει ουδεμία ατέλεια". [Ί134] Δεν υπάρχει θάνατος, μας είπε. Μή φοβάσαι το θάνατο. Όποιος πέθανε για το Χριστό, δεν υπάρχει γι' αυτόν θάνατος. Κι αν δεν πέθανες, να πεθάνεις.[Ά 59] Ναι, πράγματι. Έλεγε στα παιδιά μου πόσο ωραία είναι η άλλη ζωή κι ότι το σώμα μας, αυτό που μπαίνει μέσα στον τάφο είναι μεν δικό μας, αλλά, όπως είπε και…