Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του.Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεββάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του.Με ρώτησε: - Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου έορτάζομεν νέκρωσιν...»;- Ναι, γέροντα, το ξέρω.- Πες το. Άρχισα γρήγορα-γρήγορα:«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον». - Το κατάλαβες;- Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει…

«Να διδάσκεις χωρίς να το δείχνεις,να πείθεις χωρίς να πιέζεις,και να οδηγείς χωρίς να σπρώχνεις».(Μ. Παλλάντιος) «Οι σχέσεις -όλων των ειδών- είναι σαν την άμμο που κρατάς στην παλάμη του χεριού σου. Αν την κρατάς χαλαρά, με την παλάμη σου ανοιχτή, η άμμος παραμένει στο σημείο που είναι. Τη στιγμή που κλείνεις το χέρι σου και το σφίγγεις, η άμμος γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά σου. Μπορεί να μείνει λίγη, αλλά η περισσότερη θα σου σκορπίσει. Έτσι είναι και μία σχέση. Αν την κρατάς χαλαρά, με σεβασμό για τον άλλο άνθρωπο και με πνεύμα ελευθερίας, κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνει ανέπαφη.…