124. «Ιδόντες (oι ποιμένες) διεγνώρισαν περί του ρήματος του λαληθέντος αυτοίς περί του παιδίου τούτου» (Λουκ. β’ 17). Οι ποιμένες ήσαν οι πρώτοι αυτόπτες μάρτυρες της Ενσαρκώσεως. Είδαν, άκουσαν και έσπευσαν να καταθέσουν την μαρτυρία τους... Η Θεοτόκος και ο Ιωσήφ έκπληκτοι άκουσαν για το μήνυμα του Αγγέλου και τον ύμνο της αγγελικής στρατιάς (Λουκ. β' 8 - 14) και έζησαν μαζί με τους απλούς εκείνους ποιμένες την εξαίσια ουράνια οπτασία...Οι πρώτοι μάρτυρες και αγγελιαφόροι της Γεννήσεως του θεανθρώπου ήσαν οι απλοί Ποιμένες. Απ’ όσα είπαν, η Θεοτόκος έπρόσεξε ιδιαίτερα τα εξής: Πρώτον, ότι ο Υιός της ωνομάσθηκε απ’ τους…

Με την νοερή προσευχή μέσα στην Αθήνα Ξέραμε το μοναχισμό, ξέραμε την αγγελική ζωή από τα βιβλία, από τα ασκητικά. Την είδαμε στο πρόσωπο του Γέροντος μέσα στην Αθήνα. Να σας εξομολογηθώ κάτι ; Χρόνια που τον έβλεπα, είχα την εντύπωση ότι έχω δίπλα μου, απέναντί μου, έναν άγγελο. Ένσαρκο άγγελο. Αυτό είναι η μοναχική πολιτεία, ο αγγελικός βίος. Αυτό το έφερε ο Γέροντας στην Αθήνα. Με τη νοερή Προσευχή ! Είναι χαρακτηριστικό ότι τη νοερή προσευχή δεν την περιόριζε μονάχα στους μοναχούς, αλλά πίστευε ότι και οι άνθρωποι του κόσμου μπορεί να τη λένε. Πήγαινε κάποιος να τον δει;…

Ο πόνος του Θεού για τις δοκιμασίες των ανθρώπωνΠόσα βάσανα έχει ο κόσμος! Πόσα προβλήματα! Και έρχονται μερικοί εδώ να μου τα πουν σε δυο λεπτά στο πόδι, για να παρηγορηθούν λίγο. Μια βασανισμένη μάνα μου έλεγε: «Γέροντα, έρχονται στιγμές που δεν αντέχω άλλο και τότε λέω: "Χριστέ μου, κάνε μια μικρή διακοπή και ύστερα ας ξαναρχίσουν τα βάσανα"». Πόση ανάγκη από προσευχή έχουν οι άνθρωποι! Αλλά και κάθε δοκιμασία είναι δώρο από τον Θεό, είναι ένας βαθμός για την άλλη ζωή. Αυτή η ελπίδα της ανταμοιβής στην άλλη ζωή μου δίνει χαρά, παρηγοριά και κουράγιο, και μπορώ να αντέξω…

110. «Το γάρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος έστιν Αγίου» (Ματθ. α΄ 20). Ο Άγγελος αποκαλύπτει τώρα και στον Ιωσήφ με τις ίδιες απλές λέξεις τον μυστικό και άγνωστο τρόπο της εγκυμοσύνης της Παρθένου: Η σύλληψις του κυοφορουμένου βρέφους έγινε με ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Ο Ιωσήφ ήταν πιστός και ενάρετος άνθρωπος. Στην Αγία Γραφή είχε προσέξει παρόμοιες περιπτώσεις. Επομένως δεν δυσκολεύθηκε να καταλάβη τα γεγονότα: το όνομα του Αγγέλου, η υπόμνησίς του ότι είναι «υιός Δαβίδ», οι πληροφορίες των Ιερέων περί της Παρθένου κλπ. όλα τώρα παίρνουν ένα νόημα μέσα του και εξηγούνται ολοκάθαρα. Βρίσκεται μπροστά σε ξεχωριστό «σημείο»…

109. «Ιωσήφ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου» (Ματθ. α' 20) Ο Άγγελος καλεί τον Ιωσήφ με το όνομά του. Οι πιστοί είναι γνωστοί «κατ’ όνομα» στον ουράνιο κόσμο. Οι άγιοι Άγγελοι γνωρίζουν τα ονόματά μας, άρα γνωρίζουν καλά ολόκληρη την ύπαρξί μας. Ο Αρχάγγελος εν συνεχεία, προχωρεί στην ουσία του προβλήματος του Ιωσήφ: απαντά στους λογισμούς του. Εκείνος αμφιβάλλει για την πιστότητα της Παρθένου και ο Αγγελιοφόρος του ουρανού του δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και γι’ αυτό «να μη φοβηθή να δεχθή στο σπίτι του την Μαριάμ σαν μνηστή του».Ο Θεός, απαντώντας στο πρόβλημα του Ιωσήφ…

Ο ουράνιος διάκονοςΟ πατήρ Αθανάσιος Χαμακιώτης (+1967), ο σεμνός λευίτης της «Νεραντζιώτισσας» Αμαρουσίου, λειτουργούσε κάποια μέρα στο παρεκκλήσι της Παναγίας. Μια γυναίκα από το εκκλησίασμα, η Ε.Μ., που στεκόταν μπροστά στο ιερό, βλέπει έναν ξανθό διάκονο με λευκή στολή να υπηρετεί τον π. Αθανάσιο μπροστά στην αγία τράπεζα. Μάλιστα στεκόταν πάντα στα δεξιά του.Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας δεν βγήκε καθόλου από το άγιο βήμα. Σκέφτηκε η γυναίκα πως θα ήταν νεοχειροτονημένος, και του μάθαινε ο ιερέας τη λειτουργική τάξη. Η λειτουργία τελείωσε και ο κόσμος έφυγε. Εκείνη όμως παρέμεινε για να ικανοποιήσει την περιέργεια της, να δει ποιος ήταν…

…Επίσης ο μυστικός Πατήρ της Eκκλησίας μας, ο άγιος Διάδοχος, επίσκοπος Φωτικής, μας διδάσκει ότι «ταρτάριοι άρχοντες» και «σκοτειναί παρατάξεις», δηλαδή οι πονηροί δαίμονες, τελωνίζουν την ψυχήν κατά την έξοδόν της και προσπαθούν να την κρατήσουν, γεγονός το οποίον κατατρομάζει την ψυχήν. Και οι μεν πονηροί δαίμονες κατακρατούν την αμαρτωλήν ψυχήν, ενώ η ψυχή που φεύγει δια την άλλην ζωήν με εξομολόγησιν και με την αγάπην του Θεού και έχει παρρησίαν ενώπιον του Θεού, μεταφέρεται από «τους αγγέλους της ειρήνης» προς τον Κύριον και προσπερνά τις δαιμονικές φάλαγγες. ("Το Μυστήριον Του Θανάτου", Νικολάου Π. Βασιλειάδη, εκδ. Σωτήρ, σ. 361)

Η επέμβασις του αρχαγγέλου Το πρωί της Κυριακής, 20 Οκτωβρίου 1945, μια ενδεκαμελής ομάδα εφίππων ανταρτών κυνηγούσε τον ονομαστό για την ευλάβεια του παπα – Δημήτρη Γκαγκαστάθη, που κατευθυνόταν στο χωριό Βασιλική Τρικάλων. «Με κυνηγούσαν, έβριζαν και έριχναν με τα Στεν, διηγείται ο ίδιος. Δεν μπορούσαν όμως να με φονεύσουν! Οι σφαίρες τρύπαγαν τα ράσα, δεν με τσίμπαγε όμως καμμιά! Με πλησίασαν και με περικύκλωσαν στα πενήντα μέτρα γύρω – γύρω. Εγώ, καθώς βρισκόμουν στον κίνδυνο, σήκωσα τα χέρια πάνω, προς τον ουρανό, και φώναξα από το βάθος της ψυχής μου: - Μιχαήλ, αρχάγγελε, σώσε με, κινδυνεύω. Ω του θαύματος!…

"Δεν σε φοβούμεθα, διάβολε· όχι, δεν σε φοβούμεθα. Δεν δειλιάζομεν πλέον τας επιβουλάς σου. Δεν βάνομεν εις τον νουν μας τους λυπηρούς λογισμούς οπού μας προσβάλλεις. Καταφρονούμεν ως βέλη νηπίων τα βέλη και τα τόξα σου. Έχομεν γαρ, έχομεν βοηθούς και άγρυπνους ημών φύλακας τους δύο μέγιστους Αρχαγγέλους. Έχομεν τον ηλιόμορφο Μιχαήλ, ο οποίος σε κατεκρήμνισεν από τους ουρανούς εις τα καταχθόνια· έχομεν τον ιεροπρεπέστατον Γαβριήλ, ο οποίος με της χαράς του τα ευαγγέλια διέλυσεν ως αράχνην την πρώτη λύπην και κατάρα όπου προξένησες εις το γένος μας". Aγ. Νικοδήμου του Αγιορείτη (πηγή: περιοδικό «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου, τ. 8-9, 147)

Ο ολόφωτος λειτουργόςΟ νεομάρτυρας άγιος Ιάκωβος ο αγιορείτης (1η Νοεμβρίου) διηγήθηκε κάποτε στο μαθητή του Μαρκιανό όσα θαυμαστά είδε στη διάρκεια μιας θείας λειτουργίας: ‘‘ Καθώς φορούσε ο ιερέας την ιερατική του στολή, έφεξε μπροστά του το φως των αγγέλων, όπως φέγγει ο ήλιος την αυγή, πριν ανατείλει. Όταν άρχισε να προσκομίζει, τέσσερα αγγελικά τάγματα πήγαν και στάθηκαν στα τέσσερα σημεία του ναού. Τελειώνοντας την προσκομιδή, σκέπασε με τα ιερά καλύμματα τα τίμια Δώρα, που συνάμα καλύφθηκαν από μια λάμψη. Την ώρα της μεγάλης εισόδου, όταν βγήκαν τα Άγια, προπορευόταν ένα φως, που σκέπαζε το λαό. Το ίδιο φως περικύκλωσε…