26. «Δεδοξασμένα περί σου, καθώς φησίν ο Προφήτης, ελαλήθη πόλις του Θεού» (Π).

Ο ύμνος αυτός είναι εμπνευσμένος από τον μεσσιανικό ψαλμό 86: «δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου η πόλις του Θεού» (στιχ. 3). Στον ψαλμό αυτό, που στιχολογείται στον εσπερινό των Χριστουγέννων, η Θεοτόκος προτυπώνεται σαν «πόλις», στην οποία ήλθε να κατοικήση ο Κύριος και μάλιστα σαν τη «Σιών», την οποία «εθεμελίωσεν ο Ύψιστος» και την οποία όλοι οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν σαν πνευματική τους μητέρα: «Μήτηρ Σιών ερεί άνθρωπος»!
Η πόλις, σαν συμβίωσις και κοινωνία ανθρώπων, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρωπίνου γένους, χάρις στο οποίο ξεκίνησε και αναπτύχθηκε ο πολιτισμός. Οι άνθρωποι, από το 10.000 π.Χ., άρχισαν πια να συγκεντρώνωνται σε οικισμούς (χωριά) και από το 5.000 π.Χ. σε πόλεις, για να καταλήξουν σήμερα –2.000 μ.Χ.– στις μεγαλοπόλεις των πολλών εκατομμυρίων κατοίκων. Οι πόλεις γίνονται ονομαστές από τον μεγάλο αριθμό των κατοίκων ή τους μεγάλους άνδρες που γεννιούνται ή κατοικούν σ΄ αυτές.
Η Θεοτόκος υπήρξε η «πόλις του Θεού», διότι ήλθε, γεννήθηκε, κατοίκησε κι έζησε κοντά της ο Μοναδικός και Ανεπανάληπτος Άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς! (Ευθυμίου, Επ. Αχελώου, «Εκείνος», σ. 281) . Βλέποντας προφητικά το γεγονός αυτό ο Ζαχαρίας, έλεγε: «Τέρπου και ευφραίνου θύγατερ Σιών, διότι ιδού εγώ έρχομαι και κατασκηνώσω εν μέσω σου, λέγει Κύριος» (β' 14).
Πάντα η πόλις νοσταλγούσε να έχη κάτοικό της τον Θεό. Δεν υπάρχει πόλις, η οποία δεν έκτισε ένα βωμό ή ένα Ναό για κατοικία του Θεού! Αιώνιο όνειρο του ανθρώπου ήταν «η πόλις του Θεού» (CIVITAS DΕΙ) , η συγκατοίκησις του Θεού με τους ανθρώπους!
Το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε με την Παρθένο που έγινε «η πόλις του Θεού»! Χάρις στη Θεομήτορα ο Θεός «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βάρουχ γ' 38) «και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. α΄ 14).Γράφει σχετικά ο Καβάσιλας: «Συνέβηκε με την Παρθένο αυτό που συμβαίνει όταν μια μεγάλη και λαμπρή πολιτεία υποδέχεται το βασιλιά. Όπως μια πόλη που ξεπερνά όλες τις άλλες, όχι μόνο στο μέγεθος και την ωραιότητα, αλλά και στο ψηλό ηθικό φρόνημα και στο πλήθος των κατοίκων και στον πλούτο και σε κάθε είδους δύναμη, δεν περιορίζεται μόνο στο να δεξιωθή και να φιλοξενήση απλώς το βασιλιά, αλλά γίνεται το κράτος του και αποτελεί την εξουσία του και την τιμή του και τη δύναμί του και τον οπλισμό του. Έτσι και η Παρθένος, με το να δεχθή μέσα της το Θεό, με το να του δώση τη σάρκα της, έκαμε να παρουσιασθή ο Θεός μέσα στον κόσμο και να γίνη στους μεν εχθρούς συμφορά ακαταμάχητη, στους δε φίλους σωτηρία και πηγή όλων των αγαθών» (Κ, 131) .
Στην επίγεια πόλι, την Θεοτόκο (και την Εκκλησία) πρώτος πολίτης ήταν ο Ιησούς. Στη «καινή πόλι», την Άνω Ιερουσαλήμ, η Αγία Τριάς θα κατασκηνώση για πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους (Αποκ. κα' 3) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 47-48 )

ΘΕΛΗΣΕ κάποτε να δοκιμάσει δυό νεοφερμένους αδελφούς στην σκήτη ένας από τους μεγάλους Γέροντες. Μπήκε στον μικρό τους κήπο και άρχισε να καταστρέφει με το ραβδί του ένα-ένα όλα τα λαχανικά. Οι αδελφοί τον έβλεπαν από την μισάνοιχτη πόρτα του κελλιού τους, αλλά δεν φανερώθηκαν έως ότου τα κατέστρεψε σχεδόν ολα. Όταν είχε μείνει πια μια ρίζα μόνο κι ήταν έτοιμος να την χαλάσει κι αυτή, βγήκε έξω ο νεώτερος και του είπε με πολύ σεβασμό:
- Αν ευλογεί η αγιοσύνη σου, Αββά, άφησε τούτο να το μαγειρέψω για να σε φιλοξενήσω.
Ικανοποιημένος ο Γέροντας από την ανωτερότητα του αδελφού, τον φίλησε και του είπε:
- Βλέπω το Πνεύμα του Θεού να αναπαύεται σε σένα, αδελφέ, για την πολλή σου ανεξικακία.

ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ δεν μπορείς να διώξεις την κακία, λέει ο Όσιος Ποιμήν. Αν λοιπόν σου κάνει κανένα κακό ο αδελφός σου, προσπάθησε εσύ να του το ανταποδώσεις με καλό. Μόνο η καλοσύνη μπορεί να νικήσει την κακία.

ΚΑΠΟΙΟΣ πιστός, την εποχή των διωγμών της Εκκλησίας, προδόθηκε από μια δούλη του. Αφού βασανίστηκε σκληρά, οδηγήθηκε έξω από την πόλη για να αποκεφαλισθεί. Στον δρόμο έτυχε να συναντήσει την κακή εκείνη δούλη. Μόλις την είδε, έβγαλε το χρυσό του δαχτυλίδι, της το έδωσε και σφίγγοντας με ευγνωμοσύνη το χέρι της της είπε:
- Σ’ ευχαριστώ από την ψυχή μου που έγινες αιτία να απολαύσω τέτοια τιμή, να γίνω Μάρτυρας του Χριστού μου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 63-64 )

Συνήθως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια δοκιμασία, ένα πρόβλημα ή μια αναποδιά κυριευόμαστε από άγχος και αγωνία, δε βλέπουμε διέξοδο, κλονίζεται ο ψυχισμός μας και απογοητευόμαστε. Στην ουσία επιτρέπουμε στο πρόβλημα να εισέλθει μέσα μας και να κυριαρχήσει στη ζωή μας. Κι εγώ για πολλά χρόνια πνιγόμουν ακόμη και σε μια κουταλιά νερό! Πάντα αδύναμη και παραδομένη στις δυσκολίες του βίου τούτου, ανίκανη να υψώσω ανάστημα για να τις αντιμετωπίσω. Η ψυχή μου σαλευόταν σαν το φτερό στον άνεμο και ο φόβος για το μέλλον ένα τέρας που με κατασπάραζε λίγο λίγο! Τι μαρτύριο!
Μια ευλογημένη μέρα όμως, όπως καθόμουν στον καναπέ του σαλονιού μου, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην Καινή Διαθήκη που κοσμούσε απλώς μέχρι τότε τη βιβλιοθήκη μας. Η ψυχή μου ένιωσε μια έλξη και έτσι πήγα προς τα εκεί, την πήρα και άρχισα να διαβάζω. Πέφτω πάνω στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Φιλιππησίους:«Μην κυριεύεσθε από αγωνιώδη φροντίδα για τίποτα, αλλά για κάθε τι που σας παρουσιάζεται, κάνετε γνωστά τα αιτήματα σας προς το Θεό δια της προσευχής και δια της δεήσεως, οι οποίες πρέπει να συνοδεύονται και με ευγνώμονα ευχαριστία για όσα ο Θεός μας έδωσε». [ 4,6]
Τι παρηγοριά! Τι χαρά! Τι ανακούφιση! Η καρδιά μου ξαφνικά άρχισε να χτυπάει διαφορετικά… ο ρυθμός της έγινε πιο χαρούμενος και ανάλαφρος! Λοιπόν, από δω και πέρα αυτό θα κάνω! Θα αντικαταστήσω την ανησυχία μου με την προσευχή! Ό,τι με απασχολεί δε θα το συζητώ πλέον με τον εαυτό μου αλλά θα πηγαίνω κατευθείαν στο Χριστό και θα τον κάνω κοινωνό των ανησυχιών μου! Και κάπως έτσι η ζωή μου άλλαξε! Και όχι γιατί απαραίτητα πήρε ο Κύριος από τη μέση τα προβλήματα μου αλλά γιατί ελευθερώθηκε η ψυχή μου από τα βαρίδια του άγχους και του φόβου!
Τώρα νιώθω μέσα μου πιο δυνατή και γαλήνια… δεν είμαι μόνη μου… έχω κάποιον να με ακούει, να με βοηθάει, να με ενισχύει! Και τελικά δε με ενδιαφέρει πια να μην έχω προβλήματα… μου αρκεί που είμαι μαζί με το Χριστό, που Του μιλάω, που Τον νιώθω κοντά μου! Και φυσικά βιώνω καθημερινά τη θαυμαστή επενέργεια Του στη ζωή μου αλλά η αγωνία μου τώρα είναι μήπως και δεν έχω το Χριστό μου και όχι μήπως δεν έχω χρήματα ή κάτι άλλο επίγειο! Και νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που εκείνο το απόγευμα ο Θεός με οδήγησε στο άνοιγμα της Καινής Διαθήκης και στην ανάγνωση του Λόγου Του και έτσι μου άνοιξε δρόμο και νέους ορίζοντες, με θεράπευσε, μου έδωσε πίσω τη χαρά, την ειρήνη και την ελπίδα μου! Γιατί κατάλαβα ότι γι’αυτό τόσα χρόνια ένιωθα φοβισμένη και αγχωμένη…. γιατί δεν είχα Εκείνον!
Κάθε φορά λοιπόν που θα νιώθουμε ότι πάνε να μας πνίξουν οι μέριμνες εμείς αμέσως να πηγαίνουμε να μιλάμε στο Χριστό μας και έτσι και μόνο που θα μοιραζόμαστε τον πόνο μας ήδη θα νιώθουμε καλύτερα, πόσο μάλλον που Αυτός στον οποίο απευθυνόμαστε είναι ο Χριστός μας! Και έτσι με πίστη ακλόνητη και ειρήνη στην καρδιά να αναμένουμε την επέμβαση Του… και στην καρδιά μας και στη ζωή μας! (Α.Κ.Β)

«Εγώ δαπάνησα πολύ χρόνο στην ματαιότητα
και αφάνισα όλη σχεδόν τη νεότητά μου στην ματαιοπονία,
στην οποία υποδύθηκα ασχολούμενος με την πρόσληψη των διδαγμάτων της σοφίας
που αποδείχτηκε από το Θεό ανόητη.
Όταν όμως κάποτε, σαν να σηκώθηκα από βαθύ ύπνο,
κοίταξα, από τη μία, προς το θαυμαστό φως της αλήθειας του Ευαγγελίου,
και είδα από την άλλη το άχρηστο της σοφίας των αρχόντων αυτού του αιώνα που καταργούνται,
θρήνησα για την ελεεινή μου ζωή και ευχήθηκα να μου προσφερθεί χειραγωγία,
για να εισαχθώ στα δόγματα της ευσέβειας.
Και πριν από όλα φρόντισα να διορθώσω κάπως το ήθος μου,
το οποίο είχε διαστραφεί από την συναναστροφή μου με τους φαύλους»
(Επιστολή 223, Προς Ευστάθιον, ΕΠΕ 2, 71)

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ (+394)
«Σε αυτήν την πίστη που ο Θεός παρέδωσε στους αποστόλους, δεν κάνουμε ούτε αφαίρεση, ούτε παραλλαγή, ούτε προσθήκη. Γνωρίζουμε με ακρίβεια ότι όποιος τολμά να μεταβάλλει τους θείους λόγους με σοφιστικούς δόλους, αυτός έρχεται από τον πατέρα του τον διάβολο…Γιατί ό,τι λέγεται αντίθετα στην αλήθεια είναι ψεύδος και οπωσδήποτε όχι αλήθεια» (Γρηγορίου Νύσσης, ΕΠΕ 3,487).
ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ (+339)
     «Θα υπενθυμίσω λοιπόν σε πολλούς αδελφούς κάτι το οποίο έγινε στην εποχή μας… υπήρχε κάποιος Νατάλιος ομολογητής ο οποίος… παραπλανήθηκε κάποτε από τον Ασκληπιόδοτο και από έναν άλλον Θεόδοτο τον τραπεζίτη· ήταν και οι δύο μαθητές του (αιρετικού) Θεοδότου του Σκυτέως του πρώτου που αφορίστηκε από την κοινωνία από τότε επίσκοπο Βίκτορα… Πείστηκε λοιπόν από αυτούς ο Ναταλίος να ονομαστεί επίσκοπος της αίρεσης αυτής με μισθό, παίρνοντας από αυτούς μηνιαίως 150 δηνάρια. Αφού προσχώρησε λοιπόν σε αυτούς, νουθετούνταν πολλές φορές από τον Κύριο με οράματα· διότι ο εύσπλαχνος Θεός και Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν ήθελε να χαθεί ένας μάρτυρας των παθών του, με το να βγει έξω από την Εκκλησία. Επειδή λοιπόν αποδεικνυόταν απρόσεκτος στα οράματα, δελεαζόμενος από την πρωτοκαθεδρία σε αυτούς και από την αισχροκέρδεια, στο τέλος μαστιγώθηκε από Αγίους αγγέλους όλη τη νύχτα και κακοποιήθηκε σοβαρά, ώστε να σηκωθεί την αυγή, και αφού ντύθηκε σάκκο και σκεπάστηκε με στάχτη, να γονατίσει με βιασύνη και δάκρυα μπροστά στον επίσκοπο Ζεφυρίνο, κυλιόμενος κάτω από τα πόδια, όχι μόνο των κληρικών αλλά και των λαϊκών και να συγκινήσει με τα δάκρυα την εύσπλαχνη Εκκλησία του ελεήμονος Χριστού και, αφού χρησιμοποίησε πολλές παρακλήσεις και έδειξε τα τραύματα από τα χτυπήματα τα οποία έλαβε, μόλις έγινε δεκτός εις κοινωνίαν» (Γαΐου ρωμαίου πρεσβυτέρου στο Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία ΕΠΕ 2 213-215).
     «Έχουν διαφθείερει άφοβα τις θείες Γραφές και έχουν αθετήσει τον κανόνα της αρχαίας πίστης, έχουν αγνοήσει το Χριστό, μη ζητώντας τι λένε οι θείες Γραφές, αλλά καταβάλλουν φιλόπονη προσπάθεια πώς να βρουν κατάλληλο σχήμα συλλογισμού για στήριξη της αθεότητάς τους… Για αυτό άφοβα άπλωσαν τα χέρια τους πάνω στις θείες Γραφές, λέγοντας ότι τις διορθώνουν… Πόση τόλμη προϋποθέτει αυτό το αμάρτημα, είναι λογικό να μην αγνοούν και εκείνοι. Πράγματι ή δεν πιστεύουν ότι οι θείες Γραφές είναι εμπνευσμένες από το άγιο Πνεύμα, και είναι άπιστοι, ή νομίζουν ότι οι ίδιοι είναι σοφότεροι από το άγιο Πνεύμα, και αυτό τι άλλο σημαίνει παρά ότι δαιμονίζονται;»
(Γαΐου ρωμαίου πρεσβυτέρου στο Ευσεβίου Καισαρείας, Εκκλησιαστική Ιστορία ΕΠΕ 2 215-217).
     
     «Για τον λόγο αυτόν, όταν αυτοί που κλήθηκαν στο μαρτύριο της αληθινής πίστης από τους κόλπους της Εκκλησίας συμβεί να βρεθούν μαζί με μερικούς λεγομένους μάρτυρες από τους κύκλους της αίρεσης των Φρυγών (Μοντανισμός), διαχωρίζονται από αυτούς και πεθαίνουν χωρίς να έλθουν σε επαφή με αυτούς, διότι δεν θέλουν να δώσουν την συγκατάθεσή τους στο πνεύμα του Μοντανού» (Ευσεβίου Εκκλ. Ιστ. Ε 16,21 ΕΠΕ 2,177-179)

Πριν από λίγες μέρες μας είπαν στην εργασία μου ότι είμαστε στον τομέα της εξυπηρέτησης πελατών το τρίτο καλύτερο κατάστημα απ’ όλα τα μαγαζιά της αλυσίδας σε όλη την Ελλάδα! Και μας προέτρεψαν να γίνουμε ακόμα καλύτεροι επειδή αν βγούμε πρώτοι θα έχουμε πολλά προνόμια! Μας ενημέρωσαν επίσης πως θα έρχονται άνθρωποι της διοίκησης ως πελάτες, μυστικά, και θα μας αξιολογούν… Έτσι λοιπόν εγώ και οι υπόλοιποι συνάδελφοι κάθε φορά που ένας καινούριος πελάτης ερχόταν στο ταμείο ή στους υπόλοιπους χώρους του καταστήματος τον εξυπηρετούσαμε όπως αρμόζει σκεπτόμενοι ‘ λες να είναι αυτός ο επιθεωρητής;’ Και όσο δύστροπος και απαιτητικός κι αν ήταν εμείς δεν πτοούμασταν αναλογιζόμενοι το έπαθλο της πρωτιάς!
Καθώς όμως γινόταν αυτό σκέφτηκα πως όλα αυτά κάτι μου θυμίζουν! Μήπως και ο Χριστός δεν είπε στους πιστούς Του, σ’ αυτούς που εργάζονται γι’ Αυτόν και φέρουν το Όνομα Του, να αγαπούν και να διακονούν τους συνανθρώπους τους αν θέλουν να κερδίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών; Μήπως λοιπόν κι εμείς οι χριστιανοί που έχουμε τον καλύτερο εργοδότη, τον ίδιο το Χριστό, δε θα έπρεπε να θυμόμαστε πάντα αυτό που μας είπε ο ίδιος ‘ Εφόσον σπλαγχνιστήκατε έναν απ’ τους πτωχούς και άσημους αδελφούς μου, σε μένα το κάνατε’(Κατά Ματθαίον κε΄,40) Μήπως υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από τη Βασιλεία Του; Κι όμως, πολλές φορές το ξεχνάμε… Υποτιμάμε τους αδελφούς μας, είμαστε αγενείς και ειρωνικοί, δυσκολευόμαστε να ζητήσουμε συγνώμη, ακόμα και να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε μήπως τον έχουμε πληγώσει, παραβλέπουμε τον πόνο του ή αρνούμαστε να είμαστε κοινωνοί της χαράς του. Είναι κρίμα!
Ας σκεφτόμαστε λοιπόν ‘ μήπως αυτός είναι ο Χριστός;’ Αυτός που εμείς παραβλέπουμε ή του κάνουμε τη ζωή δυσκολότερη, μήπως είναι σαν το φτωχό Λάζαρο της παραβολής τον οποίο ο πλούσιος απαξίωσε εντελώς ενώ όταν κοιμήθηκε μεταφέρθηκε από αγγέλους στους Κόλπους του Αβραάμ; Όλοι ξέρουμε πως η απάντηση είναι ‘ναι, αυτός είναι του Χριστού’ γιατί όλοι οι άνθρωποι έναν Δημιουργό έχουμε! Βέβαια για μας τους χριστιανούς η επιθυμητή κατάσταση θα ήταν να είμαστε υιοί του Θεού, υιοθετημένοι απ’ το Αίμα του Χριστού μας αλλά μέχρι να γίνουμε ή όταν ξεπέφτουμε απ’ αυτό δεν είναι κακό να λειτουργούμε και ως μισθωτοί και να διακονούμε όλους τους ανθρώπους και όχι επιλεγμένα δυο ή τρεις…
Αν αγαπάμε αληθινά τον έναν τί μας εμποδίζει να αγαπάμε και όλη την ανθρωπότητα; Έναν προς έναν ως εικόνα Χριστού, χωρίς φυσικά να του στερούμε την ιδιαίτερη προσωπικότητα! Άλλωστε η μεγαλύτερη αξία του ανθρώπου είναι πως φτιάχτηκε και υπάρχει ως εικόνα και ομοίωση του Τριαδικού Θεού! Ακόμα και τον εαυτό μας έτσι πρέπει να τον αγαπάμε! Η αγάπη θέλει διάκριση αλλά δεν κάνει διακρίσεις! Πολύ με συγκίνησε αυτό που διάβασα σήμερα απ’ τον Άγιο Ισίδωρο Πηλουσιώτη «Με ευχαρίστηση, έχοντας ευεργετήσει όλους, θα δεχόμουν να τιμωρηθώ σα να τους αδίκησα όλους, παρά αδικώντας έναν, να στεφανωθώ και να ανακηρυχθώ, σα να τους ευεργέτησα όλους».(Κ.Δ.Κ)

Κοντά σ’έναν αγιώτατο ασκητή κατοικούσε κάποιος μοναχός κακότροπος. Μια φορά λοιπόν που απουσίαζε ο ασκητής, μπήκε ο γείτονας στο κελλί του και του πήρε όλα τα πράγματα. Όταν γύρισε ο γέροντας και δεν τα βρήκε, πήγε ανυποψίαστος να το πη στον αδελφό. Βρίσκει λοιπόν εκεί, μεσ’ στη μέση, όλα τα κλεμμένα, γιατί εκείνος δεν είχε προλάβει να τα κρύψη! Ο γέροντας, μη θέλοντας να τον ντροπιάση ούτε να τον ελέγξη, προσποιήθηκε αμέσως ότι τον πόνεσε η κοιλιά και βγήκε γρήγορα έξω, ώσπου να τα κρύψη ο αδελφός. Όταν επέστρεψε, άρχισε να συζητά για άλλα θέματα. Για την κλοπή δεν του ανέφερε τίποτε.
Όμως σε λίγες μέρες άλλοι αναγνώρισαν τα κλεμμένα κι έκλεισαν τον κλέφτη στη φυλακή, χωρίς να το μάθη ο γέροντας. Αργότερα πληροφορήθηκε ότι ο αδελφός είναι στη φυλακή και λυπήθηκε πολύ. Δεν ήξερε όμως για ποια αιτία φυλακίστηκε. Πήγε λοιπόν στον ηγούμενο του γειτονικού κοινοβίου και τον παρακάλεσε:
-Κάνε αγάπη, αββά, και δος μου λίγα αυγά και λίγο άσπρο ψωμί.
-Ασφαλώς θα έχης κάποιο φιλοξενούμενο σήμερα, του είπε εκείνος.
-Ναι, απάντησε ο γέροντας, θέλοντας να κρύψη τον σκοπό του.
Στην πραγματικότητα τα ήθελε για να τα πάη στη φυλακή και να παρηγορήση λίγο τον αδελφό. Μόλις τον είδε εκείνος, πέφτει στα πόδια του λέγοντας:
-Για σένα είμαι εδώ, αββά, γιατί εγώ έκλεψα τα πράγματα σου. Αλλά να, το βιβλίο σου είναι στον τάδε, το ράσο σου είναι στον δείνα…
-Μάθε παιδί μου, του είπε ο γέροντας, ότι δεν ήρθα γι’αυτό. Ούτε καν ήξερα ότι είσαι στη φυλακή εξ αιτίας μου, αλλά όταν άκουσα πως είσαι εδώ, λυπήθηκα και ήρθα να σε παρηγορήσω. Να, κοίταξε, σου έφερα αυγά και ψωμί. Τώρα όμως που έμαθα την αιτία, θα κάνω το παν για να σε βγάλω από τη φυλακή.
Πράγματι, πήγε και παρακάλεσε μερικούς άρχοντες που τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν για την αρετή του, κι εκείνοι τον ελευθέρωσαν.

(Αββάς Ζωσιμάς)

( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 84-85)

Ο υπερήφανος είναι χωρισμένος από τον Θεό, γιατί η υπερηφάνεια είναι κακός αγωγός,
μονωτικό, που δεν αφήνει τήν Χάρη του Θεού να περάση καί μας απομονώνει από τον Θεό

Υπερηφάνεια, το Γενικό Επιτελείο των παθών

- Γέροντα, έχω ζήλεια, μνησικακία, κατακρίνω, θυμώνω...
-     Η ζήλεια, η κατάκριση, ο θυμός, η μνησικακία κ.λπ., όλα από την υπερηφάνεια ξεκινούν. Η υπερηφάνεια είναι το Γενικό Επιτελείο όλων των παθών. Αν λοιπόν χτυπήσης την υπερηφάνεια, χτυπάς όλα τα πάθη και έρχεται μέσα σου η ταπείνωση και η αγάπη. Γι’ αυτό, νομίζω, αρκετό είναι να ασχοληθής ή μάλλον να ανοίξης μέτωπο μάχης με την υπερηφάνεια· να στρέψης όλα τα πυρά προς το κάστρο της υπερηφανείας, το οποίο μας χωρίζει από τον Θεό. Βλέπεις, όταν ο εχθρός πολεμάη ένα κράτος, τις περισσότερες δυνάμεις θα τις στείλη να χτυπήσουν την πρωτεύουσα. Μία βόμβα αν ρίξη στην πρωτεύουσα και την καταστρέψη, πάει μετά, κατέστρεψε όλο το κράτος.
-    Γέροντα, με ποιόν συγγενεύει ο υπερήφανος;
-    Με τον έξω από ’δώ, με τον διάβολο... Αν και ευκολώτερα κάμπτεται ο διάβολος παρά ο υπερήφανος. Γιατί τον δαίμονα τον κάμπτεις, αν ταπεινωθής, ενώ τον υπερήφανο, ακόμη και να ταπεινωθής και να του ζητήσης συγγνώμη, δεν τον κάμπτεις· θα σού πή: «υποκρίνεσαι!».
Όποιος έχει περισσότερη ταπείνωση, έχει περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο. Ο υπερήφανος δεν έχει εσωτερικό περιεχόμενο. Είναι σαν το αψώμωτο στάχυ που στέκεται όρθιο, ενώ το ψωμωμένο στάχυ γέρνει το κεφαλάκι του. Και εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και εσωτερικά ανήσυχος και εξωτερικά ταραγμένος και θορυβώδης. Γιατί, όταν υπάρχη υπερηφάνεια, ό,τι κάνει ο άνθρωπος, είναι μια φούσκα που την φουσκώνει ο διάβολος και μετά την τρυπάει με μια καρφίτσα, κάνει κρότο και σπάει.
Είναι άτιμη η υπερηφάνεια, είναι φοβερό πράγμα, αφού τους Αγγέλους τους έκανε δαίμονες! Αυτή μας έφερε από τον Παράδεισο στην γη και τώρα από την γη προσπαθεί να μας στείλη στην κόλαση.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 59-60)

ΕΛΕΓΑΝ για τον Αββά Παφνούτιο πως δεν είχε βάλει ποτέ κρασί στο στόμα του. και το νερό ακόμη το έπινε με μέτρο. Όμως κάποτε, ενώ περπατούσε στην έρημο, βρέθηκε χωρίς να το θέλει στα λημέρια μιας συμμορίας ληστών, που έτυχε την ώρα εκείνη να είναι πεσμένοι όλοι τους στο φαγοπότι. Ο αρχιληστής, που γνώριζε τον Ερημίτη και ήξερε πως δεν έπινε ποτέ κρασί, γέμισε το μεγάλο ξύλινο ποτήρι του μέχρι τα χείλη και με το σπαθί γυμνό στο άλλο χέρι τον απείλησε πως θα τον έσφαζε εκείνη την στιγμή, αν δεν το άδειαζε ως τον πάτο.
- Θα το πιώ, είπε άφοβα ο Όσιος, όχι για χατήρι της κεφαλής μου, αλλά γιατί πιστεύω ότι χάρη σ’ αυτό θα σ’ ελεήσει ο Θεός και σ’ αυτόν τον κόσμο και στον άλλο.
Και λέγοντας αυτά άδειασε το ποτήρι.
- Συγχώρεσέ με, Αββά, είπε μετανιωμένος για το άσχημο φέρσιμό του ο ληστής. Σου δίνω τον λόγο μου πως από σήμερα δεν θα κάνω κακό σε άνθρωπο.
Το ίδιο υποσχέθηκαν και οι άλλοι ληστές. Θυσιάζοντας το θέλημά του ο Άγιος Γέροντας για την αγάπη του πλησίον του, κέρδισε για τον Χριστό ολόκληρη την συμμορία.

ΈΝΑΣ αξιωματικός του βυζαντινού στρατού, νέος και ευπαρουσίαστος, είχε στενή φιλία με κάποιον πλούσιο άρχοντα. Ο φίλος του τον προσκαλούσε και τον φιλοξενούσε πολύ συχνά στο σπίτι του. Η νεαρή σύζυγός του όμως, κυριευμένη από πάθος για τον όμορφο μαγιστριανό, έπεσε άρρωστη βαριά. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν καμιά από τις συνηθισμένες αρρώστιες κι έλεγαν στον άνδρα της πως μάλλον από ψυχική ασθένεια βασανιζόταν. Εκείνος τότε, καλοπιάνοντάς την, την ανάγκασε να του φανερώσει την αλήθεια.
- Εσύ, του είπε εκείνη, από καλοσύνη σου φέρνεις στο σπίτι νέους άνδρες κι εγώ, σαν γυναίκα, πέφτω σε παγίδες. Τώρα βασανίζομαι για τον φίλο σου τον μαγιστριανό.
Ακούγοντας αυτά ο άρχοντας ησύχασε. Βέβαιος για την τιμιότητα του φίλου του, του αποκάλυψε το μυστικό του σπιτιού του. Ο ευγενής νέος δεν κατηγόρησε την γυναίκα του φίλου του. Μόνο λυπήθηκε κατάκαρδα που χωρίς να το θέλει προξένησε τόση στενοχώρια.
- Μην λυπάσαι, είπε στον φίλο του, ελπίζω εγώ ο ίδιος, ο αίτιος του κακού, να διορθώσω το κακό, πολύ γρήγορα μάλιστα.
Την άλλη μέρα πήγε στον μπαρμπέρη και του ζήτησε να του ξυρίσει την κεφαλή και το πρόσωπο ως και τα φρύδια ακόμη. Τυλίχθηκε μ’ ένα φακιόλι και πήγε στο σπίτι του άρχοντα. Ζήτησε να δει την άρρωστη και τον οδήγησαν στο δωμάτιό της. Εκεί ήταν κι ο άνδρας της. Μόλις μπήκε μέσα ο αξιωματικός, τράβηξε από πάνω του το κάλυμμα και δείχνοντας την ξυρισμένη κεφαλή του είπε:
- Να πως επέτρεψε να γίνω ο Θεός.
Βλέποντας τόση ασχήμια η νέα γυναίκα, αηδίασε κι από την στιγμή εκείνη απαλλάχθηκε από το πάθος. Ο νέος όμως δεν ξαναπήγε στο σπίτι του παλιού του φίλου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 73-74)

"Το 666 και ο αντίχριστος"

Να σας πω. Μου είχε πει: "Πατέρα Αθανάσιε (με πήρε από το χέρι έτσι σφικτά), εγώ είμαι τυφλός τώρα, τα μάτια μου τα σωματικά δεν λειτουργούν, γιατί έχω καρκίνο στην υπόφυση, έχω όμως τα πνευματικά μάτια και βλέπω.

Πριν φύγεις, θέλω να μου πεις. Τι είπε ο Γέροντας Αιμιλιανός -ο δικός μας- για το 666 και τον αντίχριστο;

"Ήταν εκείνες τις μέρες μετά το Τσερνομπίλ. Ο κόσμος ήταν αναστατωμένος και πήγαινε κατά δεκάδες κάθε μέρα, ιδιαιτέρως στον πατέρα Πορφύριο που ήταν κοντά στην Αθήνα, και αναστατωμένοι τον ρωτούσαν: "Tι θα γίνει; Θα 'ρθει ο αντίχριστος να μας σφραγίσει με το 666;"

Και με ρώτησε: "Για πες μου, παιδί μου, τι λέει ο Γέροντας Αιμιλιανός για το 666 και τον αντίχριστο;"

Του λέω: "Γέροντα, μας είπε σε μια σύναξη προχθές να μηv ανησυχούμε. Εμείς να ενδιαφερόμαστε να έχουμε μια ζωντανή σχέση με το Χριστό και του αντίχριστου να μην του δίνουμε πολλή σημασία, γιατί εκείνος θα γίνει το κέντρο της ζωής μας και όχι ο Χριστός".

Αμέσως χτύπησε τα χεράκια του στο κρεβάτι και είπε:

"Τι λες παιδί μου, τι λες παιδί μου, δόξα σοι ο Θεός που βρήκα κι ένα πνευματικό να συμφωνεί μαζί μου. Ρε παιδί μου, αυτοί οι πνευματικοί, εδώ στον κόσμο, τι έχουν κάνει! Έχουν αναστατώσει τις ψυχές, δημιούργησαν ένα σωρό προβλήματα, οικογενειακά και ψυχολογικά με το 666. Δεν μπορεί ο κόσμος να κοιμηθεί και άρχισαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και υπνωτικά χαπάκια για να μπορούν να κοιμηθούν. Τι είναι αυτό το πράγμα; Δεν τα θέλει αυτά τα πράγματα ο Χριστός, παιδί μου. Και να σου πω κάτι;"

Του λέω: "Γέροντα τι;"

Μου λέει: "Για μας τους χριστιανούς, για μας όταν βιώνουμε το Χριστό δεν υπάρχει αντίχριστος. Δεν μου λες; Εδώ που κάθομαι στο κρεβάτι μπορείς να καθίσεις εσύ; "Του είπα: "Όχι Γέροντα".

Μου λέει: "Γιατί;"

Του απάντησα: "Διότι, εάν καθίσω πάνω σας, θα σας πλακώσω". Μου λέει: "Πότε μπορείς να καθίσεις; "Του λέω: "Όταν φύγετε εσείς, μπορώ να καθίσω εγώ".

Μου λέει: "Ακριβώς, παιδί μου, έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό μας, μπορεί να έρθει ο αντίχριστος; "Μπορεί να μπει καμιά άλλη αντίθετη ύπαρξη μέσα στην ψυχή μας; Γι' αυτό σήμερα, παιδί μου, δεν έχουμε το Χριστό μέσα μας και γι' αυτό ανησυχούμε για τον αντίχριστο. Όταν βάλουμε το Χριστό μέσα μας, τα πάντα γίνονται Παράδεισoς. Ο Χριστός είναι το παν κι έτσι πάντοτε, παιδί μου, να λες στους ανθρώπους, και τον αντίθετο δεν τον φοβόμαστε. Και κοίταξε να σου πω κάτι. Εάν ερχότανε τώρα ο ίδιος ο αντίχριστος με μια συσκευή με ακτίνες Laser και με σφράγιζε με το 666 με το ζόρι, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Θα μου πεις, Γέροντα, μα δεν είναι το σημείο του αντίχριστου; Ναι, αλλά και χίλια 666 μου έγραφε πάνω μου με τις ακτίνες Laser, ανεξίτηλα, εγώ δεν θα στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τους πρώτους μάρτυρες τους είχαν βάλει στα θηρία κι έκαναν το σταυρό τους και τα θηρία γινόντουσαν αρνάκια, τους είχαν στη θάλασσα, έκαναν το σταυρό τους και η θάλασσα γινόταν γη και περπατούσαν, τους είχαν μέσα στη φωτιά, έκαναν το σταυρό τους και η φωτιά γινόταν δροσιά. Ευλογημένο μου παιδί, τι είμαστε σήμερα εμείς; Πιστεύουμε στο Χριστό; Το σταυρό μας; Μα γιατί κατέβηκε ο Χριστός; Δεν κατέβηκε για να δυναμώσει την ασθένειά μας; Έτσι, παιδί μου, να πεις και στο Γέροντα. Και συ, να πεις στους ανθρώπους να μη φοβούνται τον αντίχριστο. Είμαστε παιδιά του Χριστού, είμαστε παιδιά της Εκκλησίας".

Αυτό το πράγμα μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση.

Και μου πρόσθεσε: "Nα σου πω κάτι; "

Λέω: "Γέροντα, παρακαλώ".

"Ο Πατριάρχης Δημήτριος πώς ήρθε στην Αθήνα; "

Του λέω: "με το αεροπλάνο".

"Ε, καλά, ξέρω πως ήρθε με το αεροπλάνο. Κολυμπώντας ήρθε ο άνθρωπος; Με τι ντοκουμέντα ήρθε;

Του λέω: "Με διαβατήριο, Γέροντα".

"Ελληνικό ή τουρκικό;"

Του λέω: "Δεν ξέρω". –

"E, μου κάνεις και το σοφό. Με τουρκικό ήρθε. Και ποιό είναι το εθνόσημο της Τουρκίας, ξέρεις; "

Του λέω: "Δεν ξέρω Γέροντα;

"E, τότε τα παράκανες, δεν ξέρεις το εθνόσημο της Τουρκίας; Είναι η ημισέληνος. Και ξέρεις πως ονομάζεται η ημισέληνος από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, μετά που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ;"

Του λέω: "Όχι, Γέροντα";.

"E, να πάρω το πτυχίο σου και να το σχίσω. Τι θεολόγος είσαι εσύ;" χαριτολογώντας.

-Τον παριστάνετε πολύ ωραία, τον βλέπω μπροστά μου τώρα.

- Μα κι εγώ τον έχω μπροστά μου, μέσα στην καρδιά μου τον έχω. Γι'αυτό σας τα λέω έτσι.

Και συνεχίζει: "Η ημισέληνος είναι σημείο του αντίχριστου. Εάν είναι σημείο του αντίχριστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι αντίχριστος;
Όχι, ρε παιδί μου, όχι ρε παιδί μου! Μην περιορίζουμε τόσο πολύ το Ευαγγελικό μήνυμα! Δεν είναι ο Χριστός τόσο στενόμυαλος όσο είμαστε εμείς οι άνθρωποι που θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα.
Έτσι να πειίς στο Γέροντα και έτσι να λες στους ανθρώπους, ούτε τον αντίχριστο να φοβούμαστε, ούτε το 666".

Και τούτο, κ. Κλείτο, μου έκανε εντύπωση και πολύ αναπαύθηκα. Και το λέω στους ανθρώπους που έρχονται.

[Γερ. 118π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 72-75)