...Τούτους τους δύο μήνες, αδερφέ μου, βρήκα μέσα μου έναν άλλο άνθρωπο, λες και αναστήθηκε εντός μου ένας καινούργιος άνθρωπος! Τον είχα πάντοτε μέσα μου μα ποτέ δε θα παρουσιαζόταν μπροστά μου αν δε με χτύπαγε αυτό τ' αστροπελέκι.Είναι τρομερό! Τι με νοιάζει που θα σκάβω είκοσι χρόνια μέσα στα ορυχεία; - αυτό καθόλου δεν το φοβάμαι, άλλο είναι που μου φαίνεται τώρα τρομερό: Μην τύχει και μ' εγκαταλείψει ο άνθρωπος που αναστήθηκε εντός μου! (Φ. Ντοστογιέβσκη Αδελφοί Καραμαζοβ) Ετικέτες: ανάσταση, θλίψεις, μετάνοια