Το θαύμα της Ορθοδοξίας
Τριάντα μίλια μακριά από τις Αιγαιές, πόλη της Κιλικίας, ησύχαζαν δύο στηλίτες.
Ο ένας απ’ αυτούς ήταν ορθόδοξος, ενώ ο άλλος ανήκε στην αίρεση του Σεβήρου.
Ασκήτευαν σε απόσταση έξι μιλίων ο ένας από τον άλλο.
Ο αιρετικός κατηγορούσε την ορθόδοξη Εκκλησία και προσπαθούσε με διάφορα επιχειρήματα να παρασύρει στην αίρεσή του και τον ορθόδοξο.
Εκείνος τότε, θέλοντας να τον πληροφορήσει για το ποιά είναι η ορθή πίστη,
του μήνυσε να του στείλει μια μερίδα της δικής του κοινωνίας.
Ο αιρετικός, νομίζοντας πως θα δεχόταν ο ορθόδοξος την πλάνη του, έστειλε με χαρά τη μερίδα.
Έβαλε τότε ο ορθόδοξος ένα καζάνι να βράζει κι έριξε μέσα τη μερίδα του αιρετικού.
Αμέσως αυτή διαλύθηκε στο καυτό νερό του καζανιού.
Ύστερα πήρε μια μερίδα από την αγία Κοινωνία της ορθόδοξης Εκκλησίας
και την έριξε κι αυτή στο ίδιο καζάνι που κόχλαζε.
Την ίδια στιγμή το καζάνι κρύωσε, ενώ η αγία μερίδα όχι μόνο δεν διαλύθηκε, μα ούτε καν βράχηκε! 
[25]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.17)

Ο Αββάς Ζήνων και ο νηστευτής
Σε μια κωμόπολι ζούσε κάποιος που τόσο πολύ νήστευε, ώστε όλοι να τον διαφημίζουν σαν μεγάλο νηστευτή.
Η φήμη του έφθασε και στον αββά Ζήνωνα. Τότε ο αββάς τον κάλεσε κοντά του. Eκείνος ήρθε. Χαιρετήθηκαν και κάθησαν.
Ο αββάς άρχισε το εργόχειρό του και η ώρα περνούσε σε απόλυτη σιωπή.
Ο νηστευτής, μη μπορώντας να μιλήση, άρχισε να στενοχωρήται και ν’ αδημονή.
Στο τέλος δεν άντεξε και είπε;
- Ευχήσου για μένα, αββά, γιατί θέλω να φύγω.
-Γιατί; τον ρώτησε εκείνος.
-Νιώθω σφίξιμο στην καρδιά μου και δεν ξέρω τι συμβαίνει.
Όταν ήμουν στον κόσμο νήστευα μέχρι το βράδυ και δεν ένιωθα καμμιά δυσκολία. Εδώ στην έρημο δεν αντέχω.
-Στον κόσμο, του απαντά ο αββάς, από τα αυτιά σου τρεφόσουν. Σε έτρεφαν οι έπαινοι των ανθρώπων.
Πήγαινε λοιπόν και, όπως οι άλλοι, να κάνης κάθε μέρα ενάτη (δηλ. να γευματίζης μια φορά στις τρεις το απόγευμα).
Ο νηστευτής πήγε στον κόσμο και με δυσκολία και θλίψι περίμενε την ώρα του φαγητού,
ενώ άλλοτε με ευκολία νήστευε μέχρι το βράδυ. Το διαπίστωσαν αυτό οι γνωστοί του και έλεγαν μεταξύ τους:
-Φαίνεται ότι δαιμόνιο τον κυρίευσε.
Λυπημένος εκείνος πήγε στον αββά Ζήνωνα και του περιέγραψε την νέα κατάστασι.
Και ο γέροντας του είπε:
-Αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού.
Μακριά από τους επαίνους να εργάζεσαι μυστικά και με κόπο την αρετή.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.24-25)

Με τις μετάνοιες μετέχει και το σώμα στην προσευχή
Ο π. Πορφύριος πρόσφερε το λόγο της Σωτηρίας και έδινε την ανάπαυση στις ψυχές όλων απλά, χωρίς προκαθορισμένο πρόγραμμα, ομιλίες, "εκδηλώσεις" κλπ.
Καθισμένος στα βράχια ή κατάχαμα, μας αποκάλυπτε τα μυστήρια και τις αλήθειες της πίστεως και της πνευματικής ζωής. Μιλώντας για τη μεγάλη σημασία που έχουν οι μετάνοιες και δείχνοντάς μας το σωστό τρόπο, με τον οποίο πρέπει να γίνεται η "μετάνοια", μας ερμήνευε τη σημασία της μετοχής του σώματος στην προσευχή και την ενότητα της ψυχοσωματικής υπόστασης του ανθρώπου, στοιχείο που το θεωρούσε βασικό για την ύπαρξη, τη μορφή, αλλά και τη θεραπεία της ασθένειας.
[Ί 239]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.254-255)

    Είχα μάθει από πολύ μικρός ότι οι διαφωνίες στη ζωή λύνονται με τις φωνές, τους τσακωμούς και τη σωματική βία! Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση όταν κατατρόπωνα τους ‘εχθρούς’ μου γιατί φώναζα περισσότερο ή γιατί ήμουν ο πιο έξυπνος. Κι έτσι κέρδιζα το δίκιο μου! Έχανα όμως τους ανθρώπους μου, ανθρώπους που τους απογοήτευα! Και ύστερα έμενα μόνος μου και θλιμμένος. Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία, όταν γνώρισα το Χριστό και πάλι δε θυμάμαι μια φορά στην εξομολόγηση να μην έχω αναφέρει το θυμό μου και τις συγκρούσεις με ανθρώπους που αγαπώ! Υπήρχαν όμως δύο διαφορές… ότι τα ξεσπάσματα μου ήταν πιο ήπια και πως οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους διορθώνονταν, έστω και με μπαλώματα! Εδώ κι ένα χρόνο όμως περίπου διαπιστώνω ότι απλώς έχω διαφωνήσει μόνο δύο φορές με τους αδερφούς μου χωρίς να έρθω σε σύγκρουση! Τουλάχιστον μέσα μου είχα εναντιωθεί μόνο στις απόψεις τους και όχι στο πρόσωπο τους. Γι’αυτό και δεν επήλθε σύγκρουση! Αναλογιζόμενος τί ήταν αυτό που έχει αλλάξει διαπίστωσα μερικά πράγματα… καταρχάς αυτό που λέει η παροιμία ‘ της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει’. Όταν το Φως του Χριστού είναι μέσα σου, βλέπεις με γέλιο πικρό πόσο σκοτεινό και ανόητο είναι να συγκρούεσαι… για οποιοδήποτε λόγο!
    Αυτό που άλλαξε είναι η κατεύθυνση της αγάπης μου, από φιλαυτία δηλαδή έγινε φιλαδελφία! Δηλαδή δεν αγαπώ εμπαθώς τον εαυτό μου αλλά αγαπώ εν Χριστώ τους αδερφούς μου! Διαπίστωσα ότι κυρίως τσακωνόμουν με αυτούς που αγαπούσα πιο πολύ και στο τέλος μετάνιωνα πικρά είτε είχα δίκιο είτε όχι. Και τελικά πόσο σημαντικό είναι αυτό το δίκιο; Πιο σημαντικό από το Χριστό; Ε, όχι! Δε θα αφήσω κανένα δίκιο να με βγάλει από την Αγάπη του Χριστού! Αυτό το χρόνο νιώθω το Χριστό να εργάζεται μέσα μου, σε ένα ερείπιο για το οποίο ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ. Κι Αυτός με έχει κάνει να καταλάβω βαθιά μέσα μου πως πρέπει να βλέπω τα πράγματα από το τέλος προς την αρχή! Σκοπός της ζωής μου είναι η ένωση μου με το Χριστό και η αιώνια Ζωή μαζί Του! Και όταν συμβαίνει αυτό σπλαχνίζεσαι και αγαπάς τους πάντες! Αν ο αδερφός με προσβάλλει και με μειώνει, δίκιο έχει, γιατί να τσακωθώ; Κι αν έχει άδικο, πάλι δε θα τσακωθώ… θα προσευχηθώ στον Ειρηνοποιό Χριστό να μας συμφιλιώσει! Ποτέ πια δε μιλώ όταν έχω θυμό μέσα μου. Δε μου πάει η καρδιά να πικράνω κανένα. Και πριν τους αγαπούσα αλλά είχα λογισμό ‘ πρέπει να τους μιλήσεις για το καλό τους’. Τώρα πια όμως πριν μιλήσω προσεύχομαι πολύ. Και προσευχόμενος μαλακώνει η καρδιά μου, ξεχνιέμαι και λέω ‘ Κύριε δικοί Σου είναι… Εσύ τόσο που μας αγαπάς βρες τρόπους να μας σώσεις!
    Ποιος είμαι εγώ να τους μιλήσω για το καλό τους; Έχουν Εσένα, την Εκκλησία Σου και τον πνευματικό τους! Εγώ είμαι στη διάθεση του Χριστού αν θέλει να με αξιοποιήσει. Και βλέπω ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα έτσι! Κι αν βλέπω ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί με κάποια αδέρφια μου χωρίς συγκρούσεις, απλά απομακρύνομαι μέχρι να μας ετοιμάσει ο Κύριος! Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν τους έχω αγαπήσει ακόμα. Με αυτούς είναι λίγο πιο δύσκολο να μη συγκρουστώ. Όμως σκέφτομαι ότι τους αγαπάει ο Χριστός… γι’ αυτούς σταυρώθηκε! Αν κάποιος μου δώσει να φάω κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή, θα το φάω; Όχι, για την Αγάπη του Χριστού! Γιατί λοιπόν να φάω τη σάρκα ενός ανθρώπου και να ανταποδώσω την προσβολή και την ειρωνεία ή να έρθω στα χέρια με κάποιον για τον οποίο έπαθε ο Χριστός; Νομίζω είναι χειρότερο από το να φάω κρέας τη Μεγάλη Παρασκευή!

265-     ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο άνθρωπος είναι από δυο απόψεις προτελευταίος. Είναι σχεδόν έσχατος στην κλίμακα, που κατεβαίνει προς το Τίποτε. Κι επίσης σχεδόν έσχατος σε κείνο, που ανεβαίνει προς τον Θεό.
            Δεν είμεθα παρά πηλός, αλλά αυτός ο πηλός πλάσθηκε από τα ίδια εκείνα χέρια, που δημιούργησαν το Σύμπαν.
            Είμεθα σκουλήκια και τροφή των σκουληκιών, αλλά με το λογικό μας ζυγίζουμε και μετράμε τα άστρα, που λάμπουν χιλιάδες χρόνια μακρυά μας.
            Κάτω από εμάς είναι τα άλογα κτήνη, αλλά πάνω μας στη μυστική κλίμακα, που υψώνεται από τη γη στον ουρανό, δεν υπάρχουν παρά οι άγγελοι (Τζοβάννι Παπίνι).
267-     ΑΝΟΗΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ένας μύθος αναφέρει ότι σε μια συντροφιά από σκουλήκια έχει φθάσει η είδησις, ότι σε λίγο δυο πτώματα θα θάπτονταν στον τόπο τους. Το ένα κάποιου βασιλιά και το άλλο ενός ζητιάνου.
            Έθαψαν τα πτώματα και το συμπόσιο άρχισε. Ενώ έτρωγαν συζητούσαν μεταξύ των, ποιο τάχα να ήταν το σώμα του βασιλιά και ποιο του ζητιάνου. Μάταια όμως. Έτρωγαν από το ένα, δοκίμαζαν από το άλλο και δεν το κατόρθωναν να τα ξεχωρίσουν. Τότε πήρε το λόγο ένας γεροσκούληκας.
            -Τι ανόητοι που είναι οι άνθρωποι, ώστε να κάνουν διακρίσεις και να περιφρονή ο πλούσιος τον φτωχό, αφού, όταν πεθάνουν, ούτε τα σκουλήκια δεν κατορθώνουν να τους ξεχωρίσουν.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ.122-123 )

του Χριστού
Ο Χριστός, φανερώνοντας την αληθινή ανθρώπινη του φύσι, δακρύζει ήρεμα, και προς το παρόν αναβάλλει το θαύμα (του Λαζάρου)... Φανερώνει εκείνο, που ήταν, δηλαδή, την ανθρώπινη φύσι. Δακρύζει και ταράζεται προσωρινά. Διότι το πένθος γνωρίζει να αναδεικνύη τα αγαθά πάθη.
Ε.Π.Ε. 14,204
για την αμαρτία
Όταν αμαρτήσης, τότε μόνο να στενάξης βαθειά, τότε να δακρύσης και να κλάψης. Δεν εμποδίζω στην περίπτωσι αυτή το θρήνο, μάλλον και τον συνιστώ. Αλλά και τότε με μέτρο το πένθος, και αυτό το λέω, διότι υπάρχει επάνοδος με τη μετάνοια και συγχώρησις.
Ε.Π.Ε. 18α,580
νουθεσίες
Ανάγκη θρήνων, κάτι που κάνουν και οι προφήτες, όταν βρίσκωνται σε αδιέξοδα. Είναι και αυτό σπουδαίο μέσο θεραπείας, όχι μόνο να συμβουλεύουμε, αλλά και να κλαίμε.
Ε.Π.Ε. 20,334
και κραυγή του Ιησού
Τι θέλει να πη το χωρίο, ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε με δάκρυα και κραυγή δυνατή; Το Ευαγγέλιο δεν λέει πουθενά, ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε με δάκρυα, ούτε ότι έβγαλε δυνατή φωνή. Επομένως στην περίπτωσι που αναφέρει ο Παύλος, έχουμε συγκατάβασι. Δεν αρκέστηκε να πη ότι προσευχήθηκε, αλλ' είπε, και με δυνατή φωνή.
Ε.Π.Ε. 24,400

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β)

217-     ΚΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΕΠΑΥΘΗ. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Θεός εργάσθηκε έξη μέρες και την έβδομη αναπαύθηκε. «Και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού» (Γεν.22). Ο Θεός βέβαια δεν έχει ανάγκη αναπαύσεως, αλλά θέλει να μας διδάξη ότι και ο άνθρωπος έπειτα από την εργασία οφείλει να αναπαύεται.
Η ανάπαυσις για το σώμα είναι νόμος της φύσεως. Το σώμα έχει ανάγκη αναπαύσεως, όπως το ρολόι θέλει κούρδισμα, το αυτοκίνητο βενζίνη, η ατμομηχανή κάρβουνο.
230-     ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ. Σε μια Βουλή, μετά τη συζήτησι δημιουργήθηκε ένα αληθινό πανδαιμόνιο. Όλοι φώναζαν, όλοι ήθελαν να μιλήσουν κι’ ο πρόεδρος της Βουλής διαρκώς κτυπούσε τον κώδωνα χωρίς να κατορθώνη να επιβάλη την τάξι.
            Σε μια στιγμή σχετικής γαλήνης σηκώνεται ένας βουλευτής και φωνάζει: «Κύριοι βουλευταί, έτσι δεν μπορούμε να προχωρήσωμε. Είμεθα εδώ 285 πρόεδροι και 1 βουλευτής που σημαίνει τον κώδωνα».
            Γέλασαν όλοι κι η ηρεμία επεκράτησε στη Βουλή. Καθημερινώς όλοι θέλουν να μιλούν, να πούν τη γνώμη των κι όλοι να επιβληθούν. Έχομε παντού και πολλούς προέδρους και ελάχιστα μέλη.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

σύνδεσμος
Αυτό είναι το έργο της αγάπης. Εκείνους που ‘ναι μόνοι τους, όταν η αγάπη τους συγκολλήση και τους συνενώση με προσοχή,
τους καθιστά σταθερούς.
Ε.Π.Ε. 22,180

χωρίς αυτή κάθε αγαθό εξαφανίζεται
Οσαδήποτε κατορθώματα κι αν έχη κανείς, όλα είναι μάταια, αν δεν υπάρχη η αγάπη.
Δεν είπε ο Παύλος, πώς απλώς είναι κορυφή η αγάπη, αλλά το σπουδαιότερο είπε, πώς η αγάπη είναι σύνδεσμος.
Ε.Π.Ε. 22,240

θέλουν να μας τραβήξουν απ’ αυτήν
Όταν μυριάδες δυνάμεις κινούνται, που θέλουν να μας αποτραβήξουν απ’ την αγάπη, εμείς δε συνεχώς αντιστεκώμαστε,
δεν είναι τότε κόπος η αγάπη; Διότι οι άγιοι και τί δεν υπέφεραν ώστε να μην απομακρυνθούν απ’ την αγάπη!
Ε.Π.Ε. 22,358

το γλυκύτερο
Έτσι πρέπει ν’ αγαπά κανείς, ώστε, αν του ζητηθή, να δώση και την ψυχή του, να μη διστάση.
Και δεν λέω, να του ζητηθή αυτό, αλλά να είναι ολοπρόθυμος να το κάνη. Διότι τίποτε δεν υπάρχει γλυκύτερο απ’ την αγάπη.
Ε.Π.Ε. 22,386

συγκρατεί απ’ το κακό
Η αγάπη κάνει άμεμπτους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει αμάρτημα, που δεν το καταστρέφει η φωτιά, η δύναμις της αγάπης.
Είναι πιο εύκολο ν’ αντισταθή ένα φρύγανο σε μεγάλη φωτιά, παρά η φύσις της αμαρτίας στη δύναμι της αγάπης.
Αυτήν να φυτεύσουμε στις ψυχές μας, για να σταθούμε μαζί με τους αγίους.
Διότι όλοι οι άγιοι ευηρέστησαν το Θεό με την αγάπη στους άλλους.
Ε.Π.Ε. 22,240

Παύλος, μανικός της αγάπης
Ο πόθος του Παύλου ήταν πραγματικό δείγμα θερμής αγάπης, με το να επιθυμή και να τους δη και να τους ακούση και να τους μιλήση•
κάτι, που θα συνέβαλλε σε πολλά... Διότι ήταν ένας μανιώδης εραστής, ασυγκράτητος και ανυπόμονος στην αγάπη.
Ε.Π.Ε. 22,404

αμοιβαία
Όταν μάθη ο αγαπών, ότι το ξέρει αυτό ο αγαπώμενος, πολύ ενισχύεται και παρηγορείται.
Ε.Π.Ε. 22,432

όλους τους περιλαμβάνει
Αυτό είναι πράγματι γνώρισμα της αγάπης, που συμφωνεί με το θέλημα του Θεού, το ν’ αγκαλιάζη όλους.
Αν όμως τον τάδε τον αγαπάς, τον τάδε δεν τον αγαπάς, αυτή η αγάπη συμφωνεί με τις θελήσεις των ανθρώπων.
Αλλά η αγάπη των χριστιανών δεν είναι τέτοια.
Ε.Π.Ε. 22,438

και, στην πόρνη
Η πλεονεξία και η μοιχεία και ο φθόνος και οι επιθέσεις και όλα τα παρόμοια κακά μπορούν ν’ αναχαιτιστούν με την αγάπη προς τους άλλους.
Η πορνεία όμως, πώς; Εγώ, λοιπόν, είπα, ότι κι αυτό το κακό μπορεί η αγάπη να το σταματήση.
Αν κάποιος αγαπά την πόρνη, θα προσπαθήση κι αυτήν να την απομακρύνη απ’ τους άλλους άντρες,
και ο ίδιος να μη προστεθή στον κατάλογο των αμαρτανόντων με την πόρνη.
Το να πορνεύη κανείς με την πόρνη είναι γνώρισμα ανθρώπου, που μισεί.
Το ν’ απομακρύνη όμως αυτήν απ’ την απαίσια πράξι, αυτός είναι δείγμα αληθινής αγάπης.
Ε.Π.Ε. 22,440

αυτονόητη
Είναι τόσο αναγκαία η αγάπη, ώστε ούτε διδασκαλία χρειάζεται, αφού τα πολύ σπουδαία είναι φανερά σε όλους (αυτονόητα).
Ε.Π.Ε. 22,468

πάνω από όλους o Θεός
Επειδή και οι άντρες αγαπάνε τις γυναίκες περισσότερο απ’ το Θεό και οι γυναίκες προτιμούν τους άντρες περισσότερο απ’ το Θεό,
γι’ αυτό ό Θεός, και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας τραβά ο δικός Του πόθος.
Μην αγαπάς τον άντρα σου πάνω απ’ το Θεό, και δεν θα αισθανθής ποτέ τη χηρεία.
Έχεις προστάτη Εκείνον, που μας αγαπά περισσότερο από όλους και είναι και Αθάνατος.
Ε.Π.Ε. 22,476

ίση πρός όλους
Δες αγάπη! Δεν αγαπούσαν (οι χριστιανοί) τον ένα μόνο κι όχι τον άλλον. Ήταν ίση η αγάπη τους πρός όλους.
Ε.Π.Ε. 23,24

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 46-48)

Ένας από τους υπευθύνους της θρησκευτικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος» αναφέρει:
—Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος απέφευγε επιμελώς κάθε έπαινο, επίδειξι ή προβολή, μπορώ να πω μετά μανίας.
Και συνεχίζει:
—Το 1985 έγινε στην Κεχαριτωμένη η κουρά τριών δοκίμων μοναχών, ενός Εφέτου, ενός Ηλεκτρολόγου-Μηχανολόγου του Ε. Μ.Π. και ενός αποφοίτου του Ανώτερου Φροντιστηρίου της Ριζαρείου Σχολής. Θελήσαμε να γράψουμε στην εφημερίδα κάτι πάνω στο γεγονός αυτό. Φυσικό ήταν να αναφερθή και το όνομα του π. Επιφανίου. Ο «Ορθόδοξος Τύπος» κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή, αλλά αρχίζει να τυπώνεται από την Τετάρτη. Ο εργαζόμενος στο τυπογραφείο της εφημερίδος μας Ι.Α. πήγε την Τετάρτη εκείνη να εξομολογηθή στον π. Επιφάνιο. Μαζί του είχε κι ένα φύλλο της εφημερίδος και του το έδωσε. Μόλις εκείνος το διάβασε, με παίρνει στο τηλέφωνο.
—Υποβάλλω θερμή παράκλησι να αποσύρης το φύλλο.
—Μα δεν γίνεται...
—Όλα γίνονται. Αρκεί να το θελήσης. Άρχισε να αποστέλλεται;
—Όχι ακόμη.
—Απόσυρέ το, λοιπόν, και θα πληρώσω τη ζημιά.
—Μα, π. Επιφάνιε, δεν γράφουμε τίποτε το σπουδαίο.
—Σε παρακαλώ πολύ, απόσυρέ το για να ησυχάσω.
—(Κάπως μουδιασμένα) Καλά.
—Λοιπόν, θα το κάνης;
—Εφ όσον το θέλετε τόσο πολύ, θα το κάνω.
—Σ' ευχαριστώ! Τώρα ησύχασα.
Και προσθέτει ο αφηγούμενος το περιστατικό:
—Ο π. Επιφάνιος στηλογραφεί την αρετή. Άλλοι έρχονται και σου ζητούν ευθέως ή εμμέσως να γράψης κάτι για το πρόσωπό τους κι αυτός, επειδή αναφέραμε απλώς το όνομά του, παρακαλούσε να πολτοποιήσουμε τα φύλλα! Και η πολτοποίησι του στοίχισε τότε, θυμάμαι, 25.000 δρχ!...   Όταν εκοιμήθη ο μακαριστός Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο οποίος όχι απλώς εκτιμούσε τον Γέροντα, αλλά και τον υπεραγαπούσε, επρόκειτο να δημοσιευθή η Διαθήκη του στον «Ορθόδοξο Τύπο». Ο Γέροντας υποπτεύθηκε ότι θα περιείχε πολλούς επαίνους για το πρόσωπό του, όπως και ήταν η πραγματικότης. Φρόντισε να πληροφορηθή το περιεχόμενό της και μερίμνησε πάλι μέσω του υπευθύνου της εφημερίδος να «λογοκριθή» το κείμενο. Γι' αυτό, όταν δημοσιεύθηκε σε ορισμένα σημεία υπήρχαν αποσιωπητικά!...      (Υποθήκες Ζωής, σελ. 49-50)

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

"Ο Έρως της βοσκοπούλας και ο Έρως του Χριστού "

Κάποιο απόγευμα βρισκόμουν στα Καλλίσια με το Γέροντα, που είχε πληροφορηθεί ότι έφθασε στην Αθήνα για ομιλία αγιορείτης Ηγούμενος Μονής.
Μου είπε, πως πολύ θέλει να αναπνεύσει αγιορείτικο αέρα, εννοώντας ομιλία αγιορείτικη. Με φιλικό αυτοκίνητο κατεβήκαμε στον Άγιο Νικόλαο,
επί της οδού Ασκληπιού. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη κυρίως, από φοιτητές και φοιτήτριες. Πρώτος μίλησε ένας θεολόγος, που ανέπτυξε, αρκετά καλά, πατερικές θέσεις πάνω σε σύγχρονα προβλήματα.
Κατόπιν δόθηκε ο λόγος στον αγιορείτη Ηγούμενο, ο οποίος ανέβασε κατακόρυφα την πνευματική ατμόσφαιρα.
Όταν τελείωσε, ένας φοιτητής είχε την έμπνευση να παρακαλέσει να τους πει δυο λόγια ο π. Πορφύριος,
που τον διέκρινε να κάθεται σκυφτός σε μία γωνιά.
Πολλοί επιδοκίμασαν την πρόταση. Ο π. Πορφύριος φάνηκε θορυβημένος, είπε ότι δεν μιλά σε δημόσιες συγκεντρώσεις,
αλλά προ της "φωνής του λαού" αναγκάσθηκε να πει,
με ασθενική φωνή πού μόλις ακουγόταν: "Εγώ δεν μιλώ, μόνο παρακαλώ το Θεό να φωτίσει τον υποτακτικό του (εννοώντας τον Ηγούμενο) να τα πει καλά".
Τα παιδιά όμως δεν αρκέσθηκαν σ' αυτό• ζητούσαν να ακούσουν περισσότερα.
Τότε ο π. Πορφύριος ρώτησε: "Τι θέλετε να σας πώ;" Τα παιδιά απάντησαν: "Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε σήμερα την αληθινή χριστιανική ζωή;"
Και ο π. Πορφύριος άρχισε να μιλά αργά αργά :
"Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη• εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη,
αλλά απαιτεί δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση και αγάπη". Τα παιδιά- που πολλά από αυτά κρατούσαν σημειώσεις- ρώτησαν:" Πώς θα μπορέσουμε Γέροντα, ν' αποκτήσουμε ταπείνωση και αγάπη;"
Τότε ο Γέροντας απάντησε: "εν παραβολαίς", μ' εκείνη την αμίμητη αφηγηματική του χάρη:
"Θα σας πώ, παιδιά, μία ιστορία: Ήταν κάποτε μία βοσκοπούλα, που ζούσε στο βουνό και έβοσκε πρόβατα. Όλη την ημέρα κοπίαζε να βοσκήσει καλά τα πρόβατα,
να τα ποτίσει, να τα φυλάξει από τα αγρίμια και το βράδυ να τα φέρει πίσω στο μαντρί, να τ' αρμέξει και να τα τακτοποιήσει.
Και όταν προχωρούσε η νύχτα και οι γονείς της κοιμόνταν, αυτή αν και κατάκοπη, πηδούσε κρυφά το φράχτη του μαντριού και έτρεχε μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από βράχια, από αγκάθια,
κι έφθανε στην αντικρινή ράχη, για να συναντήσει ένα βοσκόπουλο που αγαπούσε.
Κι όταν τον συναντούσε ήταν πολύ χαρούμενη, παρά τους κόπους και τις θυσίες της• και μάλιστα επειδή η συνάντηση με τον αγαπητικό της κόστιζε κόπους και θυσίες, ήταν πιο χαρούμενη.
Να με συμπαθάτε, που καλόγερος εγώ, σας μιλάω για αγαπητικούς, αλλά το κάνω για να με καταλάβετε καλύτερα τί θέλω να πω.
Έτσι και η ψυχή πρέπει να έχει τον αγαπητικό της το Χριστό, για να είναι ευχαριστημένη όπως και η βοσκοπούλα που ερωτεύθηκε τον βοσκόπουλο.
Και τί είναι οι ανθρώπινοι έρωτες μπροστά στο θείο έρωτα; Περαστικοί και απατηλοί• ενώ ο θείος έρωτας είναι αιώνιος και αληθινός.
Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό, είναι πάντα χαρούμενη και ευτυχισμένη οτιδήποτε κι αν τη συμβεί, όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει ο θείος έρωτας της.
Και μάλιστα όσο πιο πολύ κοπιάζει και θυσιάζεται χάριν του αγαπημένου της Χριστού, τόσο πιο πολύ ευτυχισμένη αισθάνεται.
Η ψυχή ερωτεύεται τον Χριστό όταν γνωρίζει και εφαρμόζει τις εντολές Του.
Όταν η ψυχή ερωτευθεί τον Χριστό, αγαπάει και τους ανθρώπους, δεν μπορεί να τους μισήσει.
Στην ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό δεν μπορεί να μπει ο διάβολος.
Όπως τώρα σε αυτή την αίθουσα που βρισκόμαστε: Ας πούμε ότι είμαστε όλοι καλοί.
Αν, κάποια στιγμή, εμφανιστούν στην πόρτα μερικοί κακοί άνθρωποι και θελήσουν να μπουν μέσα, δεν θα μπορέσουν, γιατί η αίθουσα είναι γεμάτη από μας.
Έτσι και στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό,
δεν μπορεί να μπεί και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι' αυτόν.
Μ ' αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή."
Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με την απλή, μα υποβλητική διδασκαλία του Γέροντα.
Μερικές ημέρες αργότερα, βρισκόμουν και πάλι κοντά στο Γέροντα, στα Καλλίσια.
Του είπα, μεταξύ άλλων, για το πόσο ευχαριστήθηκαν τα παιδιά με εκείνη τη διδασκαλία του για τη βοσκοπούλα, αλλά και όσοι άλλοι την άκουσαν από διηγήσεις τρίτων.
Ο γέροντας χάρηκε και είπε: " Έ, πού να τα πάρει η ευχή τα παιδιά, μωρέ• εγώ δεν μιλάω σε αίθουσες, σε κόσμο.
Αυτά με ανάγκασαν. Ξέρεις αυτή η βοσκοπούλα ερχόταν σε μένα και εξομολογείτο.
Έτσι γινόταν, όπως τα είπα. "Γέροντα, του είπα, ώστε είναι αληθινή αυτή η ιστορία με τη βοσκοπούλα;"
Κι ο Γέροντας : "Ναι, είναι αληθινή".
Μου έκανε εντύπωση το πόσο πετυχημένα ο Γέροντας χρησιμοποιούσε, παραβολικά, περιστατικά της καθημερινής ζωής, για να κάνει μ' αυτά, αντιληπτές τις αναγωγές του στη ζωή της αιωνιότητας.
Ο Γέροντας μιλώντας για το θείο έρωτα και για την αγάπη στον άνθρωπο, είχε τη διάκριση να αποφεύγει την αιρετική απομόνωσή τους.
Δεν μιλούσε μόνο για θείο έρωτα ή μόνο για ανθρώπινη αγάπη, γιατί στην πρώτη περίπτωση θα φθάναμε στην αποπνευματοποιημένη αποξένωση από τον άνθρωπο και τελικά από το Θεό,
και στη δεύτερη στην ουμανιστική αποξένωση από το Θεό και τελικά από τον άνθρωπο.
Ο Γέροντας πάντοτε προέβαλε την ορθόδοξη σύνθεσή τους, με τη μορφή της κάθετης και οριζόντιας, σταυρικής διάστασης, της αγάπης μέσα στο σώμα της Εκκλησίας.
Και αυτό το έκανε όχι κηρυκτικά και αφηρημένα, αλλά διαλεκτικά και συγκεκριμένα, μέσα από επίκαιρα γεγονότα της προσωπικής ζωής του καθενός .
[ Γ. 42-6 ]

( Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.47-50 )