250- ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΨΥΧΗΣ. Ένας άγιος εφημέριος έμαθε ότι ένας ενορίτης του, που του είχε κάνει μεγάλο κακό και πολλές φορές τον είχε συκοφαντήσει, βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική θέσι. Για να του δείξη την αγάπη του χωρίς να τον θίξη, κάλεσε ένα κοινό φίλο και δίνοντάς του ένα σεβαστό ποσό του είπε: «Πήγαινε να το δώσης στο φίλο μας χωρίς όμως να πης ότι προέρχεται από μένα, γιατί δεν θέλω να τον ταπεινώσω».
256- Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ. Ο ενάρετος εφημέριος του Άρς έλαβε μιαν επιστολή η οποία άρχιζε έτσι: «Κύριε εφημέριε, όταν ένας κληρικός όπως εσείς γνωρίζη τόσον πολύ ολίγον την θεολογίαν, δεν θα έπρεπε να τολμήση ποτέ να πλησιάση ένα εξομολογητήριον».
Η συνέχεια της επιστολής ήτο όλη επάνω εις τον ίδιον αυθάδη τόνον.
Ο εφημέριος του Άρς Αιδεσιμ. Βιαννέ, ο οποίος ελλείψει χρόνου σπανίως απαντούσεν εις τας πολλάς επιστολάς τας οποίας ελάμβανεν, έσπευσεν αμέσως να απαντήση: «Πόσους λόγους έχω να σας αγαπώ, πολυαγαπητέ μου και σεβαστέ μου συνάδελφε, διότι είσθε ο μόνος ο οποίος με εγνώρισε κατά βάθος. Επειδή δε είσθε τόσον καλός και τόσον φιλάδελφος ώστε να ενδιαφέρεσθε διά την ταλαίπωρον ψυχήν μου, βοηθήσατέ με λοιπόν να αποκτήσω εκείνο το οποίον τόσον διακαώς από καιρού επιθυμώ, να με απομακρύνουν από την θέσιν, όπου παρά την αμάθειάν μου, αναξίως με ετοποθέτησαν, διά να ημπορέσω τέλος να αποσυρθώ εις μιαν γωνίαν όπου να κλαίω αυτήν την ταλαίπωρον ζωήν μου».
Ο αναιδής αυτός επιστολογράφος, καταντροπιασμένος από το μέγεθος τόσης ταπεινοσύνης έσπευσε να μεταβή και να του ζητήσει συγγνώμην (Ανθ. Σαργολόλου: Ο εφημέριος του Άρς σελ.121).

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 116-118)

6. « Έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός» (Γεν. γ’ 15).
Ο στίχος αυτός ωνομάσθηκε «Πρωτευαγγέλιον». Είναι ο πρώτος στίχος του «Ευαγγελίου» για την πεσμένη ανθρωπότητα. Ο αγαθός Πατέρας, λίγο αμέσως μετά τη φοβερή τραγωδία της Πτώσεως και για να δώση χαρά και ελπίδα στους απαρηγόρητους Πρωτοπλάστους ανασηκώνει λίγο το πέπλο της Ιστορίας και φανερώνει το γεγονός της Βηθλεέμ. Στα δακρυσμένα μάτια της Εύας παρουσιάζει με μιας την χαρούμενη μορφή της Θεοτόκου. Ο Θεός ο ίδιος «ευαγγελίζεται την Κεχαριτωμένη», αιώνες πριν από τον αρχάγγελό του! Η Θεοτόκος, μέχρι τη στιγμή εκείνη βρισκόταν κρυμμένη στο προαιώνιο και «σεσιγημένο» Σχέδιο του Θεού. Με το «πρωτευαγγέλιο» της Εδέμ η Θεοτόκος και η συμβολή της στη σωτηρία προδιαγράφεται καθαρώτατα: ο απόγονος της νέας Εύας, ο νέος Αδάμ της Χάριτος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς θα συντρίψη οριστικά τον προαιώνιο εχθρό του ανθρώπου, το διάβολο και θα ανοίξει ξανά τον Παράδεισο για τους εξορίστους!
...Όταν μετανοούμε ειλικρινά για την πτώσι μας· όταν κλαίμε για την αμαρτωλότητά μας, τότε έρχεται ο Θεός κοντά μας και μας ψιθυρίζει διακριτικά το «πρωτευαγγέλιο» της αγάπης του· μας μιλάει για τη χαρά της σωτηρίας που πρόκειται ν’ απολαύσωμε· μας στερεώνει την ελπίδα για την μελλοντική μας αποκατάστασι, για τα ατέλειωτα και πολύτιμα δώρα της αγάπης του...
Όταν πονούμε, όταν πενθούμε, όταν θρηνούμε, ας κρατάμε ανοιχτά τα αυτιά της ψυχής μας και ας περιμένωμε. Θα έλθη Εκείνος και σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια μας, θ’ αρχίση να μας αποκαλύπτη το «πρωτευαγγέλιο» της αγάπης του...(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 27-28 )

ΔΥΟ ΣΥΝΑΣΚΗΤΕΣ αγωνίζονταν στην έρημο της Θηβαΐδος. Μα ήταν νέοι κι άπειροι κι ο διάβολος τους έστηνε ένα σωρό παγίδες.

Ο πιο νέος κάποτε πολεμήθηκε πολύ δυνατά στην σάρκα. Έχασε γι’ αυτό την ψυχραιμία του και την υπομονή του και είπε μια μέρα αποφασιστικά στον μεγαλύτερο:

- Δεν αντέχω πια, θα γυρίσω στον κόσμο.

Εκείνος πάλι, καταστενοχωρημένος για τον πειρασμό που βρήκε τον αδελφό του, προσπαθούσε να τον συγκροτήσει.

- Δεν θα σ’ αφήσω να φύγεις από εδώ, του έλεγε, να χάσεις όλους σου τους κόπους και την αγνότητά σου.

Που να τον πείσει όμως!...

- Δεν κάθομαι, επέμενε, θα φύγω, θα τα δοκιμάσω όλα κι ύστερα βλέπουμε. Αν θέλεις, έλα μαζί μου και γυρίζουμε πάλι πίσω κι οι δύο ή μένω για πάντα στον κόσμο.

Ο μεγαλύτερος αδελφός τότε, μην ξέροντας τι να κάνει, πήγε να συμβουλευθεί έναν γείτονά τους Γέροντα.

- Πήγαινε μαζί του, του είπε εκείνος, όταν άκουσε την υπόθεση. Ο Θεός για χάρη σου ελπίζω πως δεν θα τον αφήσει να ζημιωθεί.

Έτσι, ξεκίνησαν οι δύο συνασκητές μαζί να κατεβούν στην πόλη. Καθώς όμως πλησίαζαν, εκείνος που είχε τον πειρασμό, είπε ξαφνικά στον αδελφό του:

- Ας υποθέσουμε πως έκανα την επιθυμία μου. Τί κέρδισα με τούτο; Έλα, αδελφέ, να γυρίσουμε πίσω στην ησυχία μας.

Εκείνος τον έβλεπε σαστισμένος και δεν πίστευε στα αυτιά του.

Ύστερα θυμήθηκε τα λόγια του αγίου Γέροντος:

- Θα δει ο Θεός τον κόπο σου και δεν θα τον αφήσει να βλαβεί.

Και πράγματι, ο αδελφός είχε ανακουφισθεί από τον δυνατό πολεμο, και γύρισαν ευχαριστημένοι κι οι δύο στα κελλιά τους.

ΟΥΔΕΠΟΤΕ πλάγιασα να κοιμηθώ έχοντας λύπη στην καρδιά μου για τον πλησίον μου, έλεγε ο Αββάς Αγάθων. Και όσο πάλι εξαρτιόταν από μένα, δεν άφησα άνθρωπο να κοιμηθεί στενοχωρημένος μαζί μου.

Ο ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ επίσης συνήθιζε να λέει:

- Δεν άφησα να μπει ποτέ σ’ αυτό εδώ το κελλί λογισμός εναντίον αδελφού που με στενοχώρησε. Φρόντισα όμως να μην αφήσω και τον αδελφό μου να πάει στο κελλί του έχοντας λογισμό εναντίον μου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 18-19 )

Μια από τις πρώτες λέξεις που ακούμε όταν εισερχόμαστε στην πνευματική ζωή είναι η ταπείνωση. Όλοι οι Πατέρες γράφουν και μιλούν γι’αυτή. Κι όσοι θέλουν να προοδεύσουν εν Χριστώ γνωρίζουν ότι χωρίς αυτή είναι ακατόρθωτο! Έτσι κι εγώ την είχα ζηλέψει αλλά κυρίως ήθελα να τη γνωρίσω βαθιά για να την ποθήσω με όλη μου την ψυχή! Έτσι, καθημερινά προσευχόμουν στον Κύριο να με διδάξει ποια είναι αυτή και πώς κατακτιέται. Εκείνη την περίοδο ήμουν φύλακας σε έναν ερημικό δρόμο, οκτώ ώρες μέσα στο φυλάκιο μελετούσα και προσευχόμουν. Και έλεγα μέσα μου ‘ καλά τα πάω;’. Ήξερα πως ό,τι έχω είναι δώρο από το Θεό και πως χωρίς Αυτόν θα ήμουν ένα τίποτα. Είχα μια αίσθηση ταπείνωσης αλλά επιφανειακή, όχι βιωματική! Η αγαπημένη μου ώρα ήταν όταν ξημέρωνε.. έβλεπα τις πρώτες ακτίνες του ηλίου και προσευχόμουν με θέρμη και παρρησία προς το Χριστό!
Αργά ένα βράδυ είχα κάνει μια αμαρτία που με είχε λυπήσει πολύ! Το πρωί που ήταν η ώρα να προσευχηθώ, αισθανόμουν τόσο βρώμικος και τιποτένιος που δεν μπορούσα να ξεκινήσω την προσευχή.Ταυτόχρονα κοίταξα προς τον ουρανό και ήθελα τόσο να μιλήσω στο Χριστό, όμως με τί στόμα και με τί καρδιά! Είχα χάσει την παρρησία μου.Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν βασανιστικό… δε σκεφτόμουν μόνο τη χθεσινή μου αμαρτία αλλά όλες! Και πόσο αχάριστος ήμουν απέναντι στο Χριστό μου. Ταυτόχρονα όμως η αγάπη μου προς Αυτόν μεγάλωνε και ο Ίδιος μεγάλωνε… ένιωθα πόσο παντοδύναμος είναι, πόσο πανάγαθος και πόσο πάνσοφος! Ένιωθα τα πουλιά που κελαηδούσαν και Τον δοξολογούσαν, τον ήλιο, τα σύννεφα, τα δέντρα, όλα να Τον υμνούν και εγώ μόνος και ανάξιος να Του μιλήσω! Ένιωθα το μοναδικό μαύρο κηλίδωμα σε όλη την ομορφιά της κτίσης. Το ένιωθα τόσο έντονα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
Είχα σαστίσει και έλεγα ‘ ποιος θα με παρηγορήσει; Χριστέ μου, όπως κι αν είμαι, δε γίνεται να Σε αρνηθώ, δε γίνεται να ζω χωρίς Εσένα, δε γίνεται να μη Σου μιλώ…’. Αλλά και πάλι δίσταζα… Είχα εγκλωβιστεί ανάμεσα στην αγάπη μου και τη μηδαμινότητα μου… Ώσπου ξαφνικά όλα άλλαξαν! [ Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω]. Ήρθε η Αγάπη Του, το Άγιο Πνεύμα, να δώσει τη λύση. Ένιωθα μέσα μου τόση χαρά, έκλαιγα από χαρά και ήθελα να αγκαλιάσω όλους τους ανθρώπους που περνούσαν από κει. Ακόμα και τα δέντρα τα αγαπούσα! Ένιωθα σαν να μην πατάω στη γη, ότι ο Χριστός μ’αγαπάει τόσο πολύ!!! Ότι είναι πολύ ανώτερος από τις αμαρτίες μου. Και άλλα πολλά που δεν μπορώ να τα εκφράσω…
Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτή η κατάσταση γιατί ο χρόνος είχε σταματήσει. Εκείνη τη μέρα όμως έμαθα βαθιά μέσα στην καρδιά μου γιατί το Άγιο Πνεύμα λέγεται Παράκλητος, τί σημαίνει αληθινή προσευχή και τί σημαίνει αληθινή ταπείνωση! Μ’αυτή την εμπειρία έβαλε ο Κύριος τα θεμέλια για να χτίσει την καρδιά μου! Δεν θα πω αν έγινα ταπεινός ή αν έχω γίνει χριστιανός ακόμη γιατί δεν το εξετάζω με το μυαλό μου. Μπορώ να πω όμως πως αυτή η στιγμή με έχει χαράξει βαθιά μέσα μου και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ όταν ξεχνιόμουν και έχανα το δρόμο μου. Ήξερα ποιος είναι ο δρόμος της επιστροφής… ο δρόμος της αληθινής ταπείνωσης! Από τότε άρχισα να γνωρίζω τη χαώδη απόσταση που με χωρίζει από το Θεό και την ανυπέρβλητη Δύναμη του Αγίου Πνεύματος που είναι η μόνη που μπορεί να γεφυρώσει το μηδέν με το άπειρο! Κι έτσι δε χάνω ποτέ την ελπίδα μου! 

Όταν παλαιότερα έτρεχα από το πρωί ως το βράδυ σε δουλειές και υποχρεώσεις, φορτωμένη με χιλιάδες σκέψεις για ό,τι είχα να αντιμετωπίσω, κατέληγα αργά τη νύχτα να πάω για ύπνο ψόφια και ούτε καν είχα το κουράγιο να αναρωτηθώ αν τελικά με αυτόν τον τρόπο της ζωής μου ήμουν ευτυχισμένη. Ένιωθα μια πληρότητα και ικανοποίηση που μπορούσα να είμαι αποτελεσματική σε τόσες πολλές ενασχολήσεις αλλά σίγουρα στο τέλος της ημέρας αυτό που κυριαρχούσε ήταν η έντονη κούραση τόσο η σωματική όσο και η ψυχοπνευματική. Συν τω χρόνω αυτή η κόπωση με οδήγησε σε νευρική κατάπτωση και κάπως έτσι στην αναθεώρηση των προτεραιοτήτων μου! Μετά από ενδελεχή ενδοσκόπηση αποφάσισα πως αυτό που είχε πρωταρχική σημασία και εκεί έπρεπε να εστιάσω ήταν η εσωτερική μου ισορροπία… με όποιο τίμημα!
Στα πλαίσια αυτής της εσωτερικής διόρθωσης και θεραπείας μπήκε στη ζωή μου ο Χριστός! Φαίνεται η ψυχή μου όλο αυτό το διάστημα Τον καλούσε μυστικά! Και τότε όλα άλλαξαν… Η είσοδος στην πνευματική ζωή οδήγησε σταδιακά προς την έξοδο το θόρυβο και τη φασαρία που επικρατούσε στο μυαλό μου και πέταξε έξω από την καρδιά μου την ταραχή, το φόβο και το άγχος! Η μελέτη του Λόγου του Θεού, η διδασκαλία Του και η αποκάλυψη της Αληθείας Του με έβγαλαν από τα σκοτάδια μου στο πιο ωραίο ξέφωτο… στο ξέφωτο της Αληθινής Ζωής! Και έτσι συνειδητοποίησα ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής και ξεκίνησα να απλοποιώ την καθημερινότητα μου, να αφαιρώ μέριμνες και περιττά, να γίνομαι ολιγαρκής και κυρίως να κάνω εκεχειρία με τον εαυτό μου γιατί έπαψα να πολεμώ τις χίμαιρες μου καθώς ανέθεσα τη ζωή μου στην Πρόνοια του Θεού και διήγα πλέον το βίο μου με πλήρη εμπιστοσύνη σε Αυτόν!
Και κατάλαβα ότι η αληθινή ευτυχία δε βρίσκεται στα υλικά αγαθά αλλά μόνο στη γαλήνη του πνεύματος και της καρδιάς! Και αυτή η γαλήνη είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος! ‘ Ειρήνη αφίημι υμίν,ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν…’ [ Ιω.14,27]. Δηλαδή ‘ Φεύγω και σας αφήνω ειρήνη. Σας δίνω την αληθινή και βαθιά ειρήνη την οποία έχω εγώ και την οποία ήρθα να φέρω στον συνταρασσόμενο από την αμαρτία κόσμο’. Πρόκειται για μια ειρήνη που δεν μπορεί να τη διασαλεύσει καμία εξωτερική δοκιμασία, κανένας πειρασμός και κανένας εσωτερικός τριγμός γιατί είναι άνωθεν δοσμένη και αποτελεί πρόγευση Παραδείσου!
Αν ηρεμήσουμε λοιπόν τη συνείδηση μας, αν πάψουμε να είμαστε πολυπράγμονες, αν αγαπήσουμε την ησυχία και εργαστούμε στην πνευματική ζωή με αγάπη στο Χριστό μας θα αποκτήσουμε όλοι αυτή την ειρήνη που ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί και η ζωή μας θα μεταμορφωθεί από τρικυμισμένη σε γαληνεμένη θάλασσα που οι άνθρωποι θα θέλουν να έρχονται προς αυτή να ξεκουράζονται! (Α.Κ.Β)

-    Γέροντα, όταν μια ψυχή αγωνίζεται χρόνια και δεν βλέπει πρόοδο, τί συμβαίνει;
-    Όταν δεν βλέπουμε πρόοδο στον αγώνα μας, σημαίνει ἠ ότι δεν έχουμε εγρήγορση ἠ ότι ο Θεός δεν επιτρέπει να προχωρήσουμε περισσότερο, για να μην υπερηφανευθούμε και βλαφθούμε.

-    Γέροντα, όπως βλέπω τον εαυτό μου, κάθε μέρα γίνομαι χειρότερη, τί θα γίνει;
-    Κοίταξε, ευλογημένη, υπάρχουν τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο, ο Θεός δίνει καραμέλες και σοκολάτες, γιατί βλέπει την ανάγκη και την αδυναμία της ψυχής. Στο δεύτερο, παίρνει λίγο την Χάρη Του για παιδαγωγία, για να καταλάβει ο άνθρωπος ότι χωρίς την βοήθειά Του δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό, ώστε να ταπεινωθεἰ και να αισθανθεἰ την ανάγκη να καταφύγει σ’ Αυτόν. Και το τρίτο στάδιο είναι μια μόνιμη και σταθερή καλή πνευματική κατάσταση. Εσύ βρίσκεσαι ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο στάδιο. Προχωράς λίγο, μετά ξεχνάς την αδυναμία σου, παίρνει ο Χριστός την Χάρη Του, απογυμνώνεσαι από την θεία Χάρη, βλέπεις ξανά την αδυναμία σου και συνέρχεσαι. Αν μου έλεγες ότι, όσο προχωράς, είσαι καλύτερα, θα φοβόμουν, γιατί θα έβλεπα ότι έχεις υπερηφάνεια. Τώρα όμως που λές ότι όλο και πιο χάλια βλέπεις τον εαυτό σου, εγώ χαίρομαι, γιατί βλέπω ότι είσαι καλά. Μη φοβάσαι. Όσο προχωράει κανείς, τόσο περισσότερο βλέπει τις ελλείψεις του και τις ατέλειές του και αυτό είναι πρόοδος.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 28-29)

Ένας ερημίτης έστειλε στην πόλη τον υποτακτικό του να ανεβάσει στη σκήτη μια καμήλα. Ήθελε να μεταφέρουν τα πανέρια τους στην αγόρα.
Επιστρέφοντας εκείνος συναντήθηκε με κάποιον άλλον ερημίτη, γείτονά τους, ο οποίος του είπε:
-Τί κρίμα να μην πάρω είδηση πως κατέβαινες στην πόλη! Θα σου ζητούσα να έφερνες και για εμένα μια καμήλα, για να πάω και τα δικά μου πανέρια στην αγορά
Ο υποτακτικός το είπε στον γέροντά του. Εκείνος τον πρόσταξε να δώσει αμέσως την καμήλα στον γείτονα και να του πεί πως το δικό του φορτίο είναι τακτοποιημένο.
-Πήγαινε μαζί του στη πόλη και όταν τελειώσει τη μεταφορά του, φέρε πίσω το ζώο να φορτώσουμε και εμείς.
Ο υποτακτικός υπάκουσε πρόθυμα. Όταν τελείωσε ο γείτονας τη δουλειά του, πήρε πάλι την καμήλα .
-Που πηγαίνεις, αδελφέ; τον ρώτησε εκείνος απορημένος.
-Πίσω στη σκήτη να μεταφέρω τα πανέρια μας, είπε ο νέος και έφυγε τρέχοντας να προλάβει.
Θαύμασε ο γείτονας ακούγοντας πως είχαν αφήσει στη μέση τη δική τους δουλειά, για να τον εξυπηρετήσουν. Όταν επέστρεψε στην έρημο, έβαλε μετάνοια στον γέροντα δείχνοντάς του την ευγνωμοσύνη του.

Χαρίσματα και χαρισματούχοι, τόμος Γ’, σελ. 20-21.

Ο ΑΒΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ με μερικούς ακόμη αδελφούς πήγαιναν να επισκεφθούν κάποια πολύ μακρινή σκήτη. Περπατώντας νυχτωθήκανε κι ο μοναχός που τους είχαν δώσει για οδηγό έχασε τον δρόμο. Οι αδελφοί το κατάλαβαν και ρώτησαν τον Γέροντα ιδιαιτέρως:
- Τί πρέπει να κάνουμε τώρα, Αββά; Αν εξακολουθήσουμε να προχωρούμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε σ’ αυτήν εδώ την απέραντή έρημο.
- Αν δείξουμε πως καταλάβαμε ότι έχασε τον δρόμο, θα ντραπεί και θα στενοχωρεθεί ο αδελφός, είπε ο αγαθός Γέροντας. Θα προφασιστώ καλύτερα πώς είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και ας μείνουμε εδώ να ξημερώσει. Έτσι κι έκανε, για να μην λυπήσει τον αφηρημένο οδηγό τους.

ΚΑΠΟΙΟΣ Αναχωρητής έμενε στην σκήτη, προτού εγκατασταθεί εκεί ο Όσιος Ποιμήν με τους τέσσερις αδελφούς του. Ήταν καλός Πνευματικός και πολλοί Χριστιανοί από τις γύρω πόλεις πήγαιναν σ’ αυτόν να εξομολογηθούν και να πάρουν τις συμβουλές του. Αφ’ ότου όμως έμεινε ο Όσιος Ποιμήν στην σκήτη, άφησαν οι άνθρωποι τον Αναχωρητή και πήγαιναν σ’ εκείνον. Αυτό στενοχωρούσε τον Όσιο και έλεγε συχνά στους αδελφούς του:
- Τί να κάνουμε με τον μεγάλο τούτο Γέροντα; Οι άνθρωποι με βάζουν σε έννοια. Πρέπει να βρούμε τρόπο να τον ευχαριστήσουμε.
Μια μέρα ετοίμασαν καλό μαγειρεμένο φαγητό, έβαλαν και λίγο κρασί σε μια καράφα και πήγαν όλοι μαζί να επισκεφθούν τον γείτονά τους Αναχωρητή.Εκείνος όμως, όταν τους είδε από μακριά, κρύφτηκε και έδωσε εντολή στον υποτακτικό του να πει πως δεν ευκαιρούσε να δεχθεί επισκέψεις.
- Πες στον Αββά σου, αδελφέ, είπε τότε στον υποτακτικό ο Όσιος Ποιμήν, ότι είμαστε αποφασισμένοι να τον περιμένουμε εδώ έξω όλη την ημέρα. Δεν γυρίζουμε στο κελλί μας, αν δεν αξιωθούμε να πάρουμε την ευχή του.
Βλέποντας ο Αναχωρητής την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη τους, βγήκε και τους υποδεχθηκε με χαρά. Εκείνοι του έβαλαν μετάνοια και τον παρακάλεσαν να καταδεχτεί να φάνε μαζί από το φαγητό τους. Συγκινημένος ο Αναχωρητής από την καλοσύνη των αδελφών, την ώρα του γεύματος, αντί για άλλη πρόποση, τους είπε:
- Οφείλω να ομολογήσω πως όχι μόνο όσα έχω ακούσει για σας είναι αληθινά, αλλά ότι διαπιστώνω πολύ περισσότερα με τα μάτια μου. Είστε πράγματι άνθρωποι του Θεού, όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη.
Από τότε ο Αναχωρητής και ο Όσιος Ποιμήν έγιναν πολύ στενοί φίλοι.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 19-20 )

23. Οι εορτές της εκκλησίας μας φέρουν στη μνήμη κάποιο γεγονός της θείας οικονομίας ή κάποιο άγιο πρόσωπο. Το γεγονός ή το πρόσωπο αυτό πρέπει να συγκεντρώνει την ευλαβική προσοχή μας, ώστε να φωτίζεται η ψυχή από τη σημασία του και το πνευματικό του μεγαλείο. Έτσι, φέρουμε μπροστά στα μάτια του εσωτερικού μας ανθρώπου τον Κύριο, τη Μητέρα του, τους Αγγέλους και του Αγίους. Αναλογιζόμαστε τη σχέσι καθενός απ’ αυτά τα πρόσωπα με τον θεό και τι επίδρασι έχουν σε όλη την Εκκλησία.
Πρέπει λοιπόν να ερευνούμε και να μαθαίνουμε την ιστορία του γεγονότος ή του προσώπου, που εορτάζουμε. Να τα φέρουμε κοντά στην καρδιά μας. Να τα αφομοιώνουμε. Αλλοιώς, η εορτή είναι ατελής και δεν αρέσει στον θεό. Οι εορτές πρέπει να επηρεάζουν τη ζωή μας, να ζωντανεύουν και να ενισχύουν την πίστι μας, να διατηρούν την προαίρεσί μας αγαθή και διψασμένη για τα ουράνια αγαθά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 28)

22.  Ο άνθρωπος διαρκώς φθείρεται εξ αιτίας της αμαρτίας.  Έχει λοιπόν ανάγκη ενός καθημερινού Σωτήρος, που διαρκώς να βρίσκεται κοντά του.  Αυτός ο Σωτήρ είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού.  Αρκεί να τον επικαλήσαι με ζώσα, φωτεινή πίστι και θα σε σώζη.  Άπειρες φορές με έσωσε έτσι και εμένα. Αυτές οι σωτηρίες ήσαν τόσο έκδηλες, όπως, για παράδειγμα, η επίσκεψις ενός ελευθερωτού στη φυλακή, από όπου βγάζει ένα κατάδικο.  Είναι αναγκαίο να λαμβάνουμε πείρα, στην ίδια μας τη ζωή, αυτής της δυνάμεως της πίστεως.  Να δοκιμάζουμε τη γλυκύτητα της προσευχής.  Το αίσθημα της αφέσεως των αμαρτιών.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 27)