Η αγάπη του Θεού.
55. Τα νέφη του κακού, το ένα σκοτεινότερο από το άλλο, σωρεύονται κάποτε πάνω από την ψυχή μας. Είναι κάτι το αναπόφευκτο. Αλλά είναι κινούμενα νέφη και περαστικά. Δε θα μείνουν οριστικά εκεί, όπως συμβαίνει και με τα σύννεφα του υλικού ορίζοντος. Θα επακολουθήση η ευδία. Και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα ξαναλάμψη στην ψυχή και θα την ξαναθερμάνη.
73. Όταν λέμε «Πάτερ ημών», ας θυμόμαστε και ας πιστεύουμε ότι ο Ουράνιος Πατέρας μας ποτέ δεν μας ξεχνά και ποτέ δεν θα μας ξεχάση, αφού και ένας γήινος καλός πατέρας ποτέ δεν ξεχνά και ποτέ δεν περιφρονεί τα παιδιά του. « Οίδεν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων» (Ματθ. στ΄ 32). Βάλε αυτά τα λόγια στην καρδιά σου . Θυμήσου ότι ο Ουράνιος Πατέρας σε περιβάλλει αδιάκοπα με στοργή και φροντίδα και ότι δεν λέγεται Πατέρας σου χωρίς αιτία. Πατέρας δεν είναι μια κενή λέξις , χωρίς εννοια και δύναμη. Είναι μία λέξις γεμάτη από έννοια και δύναμι.
512. Σαν τους νεοσσούς που βρίσκονται κάτω από τα φτερά της μητέρας τους, έτσι και όλο το σύμπαν , οι τάξεις των Αγγέλων, των ανθρώπων, των αλόγων ζώων , όλων των υλικών κόσμων, βρίσκονται υπό τας πτέρυγας του Κυρίου. Αυτός φωτίζει και θερμαίνει τα πάντα, αλλά με το πνευματικό φως και άλλα με το κτιστό φως. Και όπως το πουλί – μητέρα ακούει τους κρωγμούς των νεοσσών της που βρίσκονται κάτω από τα δικά της φτερά, έτσι και ο Κύριος ακούει τις δεήσεις μας , τους ύμνους μας, τους στεναγμούς μας και βλέπει όλες τις ανάγκες μας. Όλοι είμαστε υπό τας πτέρυγας της αγάπης του.
257. Η καρδιά πλάσθηκε για να είναι κατοικητήριο του Πνεύματος. Μην τη μολύνεις με τις σαρκικές ροπές και τα σκοτεινά πάθη. Η καρδιά είναι ναός του Θεού. «Ει τις τον ναό του Θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο Θεός» ( Α΄Κορ. Γ΄17)
650. « Μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; Ει δε και ταύτα επιλάθοιτο γυνή, άλλ’ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπε Κύριος» (Ης. Μθ 15). Υπάρχει στον κόσμο αγάπη μεγαλύτερη από την αγάπη της μάνας ; είναι δυνατόν μια μητέρα να μη λυπηθή το παιδί της , να το ξεχάση; Ας υποθέσουμε ότι αυτό το απίθανο πράγμα συμβαίνει. Αλλά εγώ- λέγει ο Κύριος-σας έχω αγάπη που υπερβαίνει απείρως την αγάπη της μητέρας προς το παιδί της. Εγώ ποτέ δεν θα σας ξεχάσω και δεν θα σας παραπετάξω. Τι πεποίθηση, τι ελπίδα ο Ίδιος ο Κύριος μας εμπνέει μ’ αυτά του τα λόγια ως προς την Πρόνοιά του, που πάντοτε γνοιάζεται για μας και ποτέ δεν μας εγκαταλείπει!
662. Τι σημαίνει η ακηδία που μας πιάνει κάποτε κατά τη διάρκεια της προσευχής ή άλλου θεαρέστου έργου; Σημαίνει ότι η χάρις του Κυρίου μας αφήνει. Και ο Κύριος το κάνει αυτό όχι γιατί έπαυσε να μας αγαπά, αλλά ακριβώς για το αντίθετο: θέλει να δείξουμε στα πράγματα τη δική μας καλή προαίρεσι. Άλλοτε, η θεία χάρις μας υποβαστάζει όπως η μητέρα το μικρό παιδί της. « Έπι χειρών αίρει ημάς» ( Ψαλμ. 7΄12). Τότε , μας είναι διπλά εύκολο να ασκούμε την αρετή. Άλλοτε όμως μας αφήνει να βγούμε μόνοι μας από την ακηδία και με τα έργα μας να αξιωθούμε αυτή τη χάρι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ας λέμε με υπομονή για τον Κύριο: « Ο Κύριος έδωκε (δηλαδή τη χάρι του), ο Κύριος αφείλατο είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» ( Ιώβ α΄21).
(εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 2016 )