Ομιλία π. Νικολάου Πουλάδα στον Ι.Ν Αγίας Φωτεινής στις 24-3-2013 στον Β΄Κατανυκτικό Εσπερινό
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, ημέρα Πέμπτη του έτους 1831. Ο Ρώσος Νικόλαος Μοτοβίλωφ αξιώνεται από το Θεό να κάνει μία από τις πιο σπουδαίες συζητήσεις που καταγράφτηκαν ποτέ. Μίλησε μέσα στα χιόνια της ερήμου του Σάρωφ στη Ρωσία, με τον πνευματοφόρο στάρετς όσιο Σεραφείμ του Σάρωφ. Εκεί ο όσιος του είπε την εξής μεγάλη αλήθεια: «Ο πραγματικός σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος».
Άρα, μπορούμε να προσθέσουμε εμείς, η σωστή θεολογία για το άγιο Πνεύμα αγγίζει τον ίδιο τον σκοπό της ζωής μας. Αν πλανηθούμε όσον αφορά το Πνεύμα, χάσαμε και το σκοπό και τη σωτηρία μας. Μετά τη θεότητα του Χριστού προέκυψε το πρόβλημα για τη θεότητα του Πνεύματος. Είναι το άγιο Πνεύμα Θεός; Το ερώτημα είναι εξίσου σημαντικό με το ερώτημα αν είναι ο Υιός Θεός. Στην Α΄ Οικ. Σύνοδο διατρανώθηκε η φυσική θεότητα του Υιού. Δεν έφτανε όμως αυτό! Χριστιανισμός, Εκκλησία, σωτηρία, δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι και το Πνεύμα τέλειος Θεός. Αυτό το αρνούνταν οι Πνευματομάχοι με αρχηγό τους τον Μακεδόνιο Αρχιεπίσκοπο Κων/πόλεως.
Όποιος όμως είναι Πνευματομάχος, είναι ταυτόχρονα και Χριστομάχος άρα και Τριαδομάχος, δηλαδή Θεομάχος. Να γιατί μετά την Α΄ Οικ. Σύνοδο συγκλονίστηκαν πάλι τα θεμέλια της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όσο ευαίσθητοι είμαστε οι Ορθόδοξοι στο θέμα της θεότητας του Υιού άλλο τόσο είμαστε και στο θέμα της θεότητας του Πνεύματος.
Α) Η θεότητα του Αγίου Πνεύματος
Στην Αγία Γραφή υποδηλώνεται σαφώς η θεότητα του Αγίου Πνεύματος, η ομοουσιότητά του και το ομότιμό του με τα άλλα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Να μερικά χωρία:
1) «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Τρία τα πρόσωπα, αλλά λέει ο Χριστός στο όνομα, άρα ένα όνομα, άρα μία φύση, μία τιμή, στην ίδια θέση, όχι κατώτερο. Αν το Πνεύμα δεν ήταν Θεός και ισότιμο πρόσωπο, θα συναριθμούνταν ισάξια με τα άλλα δύο πρόσωπα της Θεότητας; Όχι βέβαια!
2) Η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, είπε ο Κύριος, θα είναι ασυγχώρητη αμαρτία, αλλά αμέσως μετά προσθέτει, εξυψώνοντας το Πνεύμα πάνω και από τον εαυτό του ως άνθρωπο βεβαίως: «καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι. (Ματθ. 12,31-32)». Εδώ φαίνεται πρώτον ότι το Πνεύμα δεν είναι απρόσωπη θεία δύναμη, ούτε μία ενέργεια, αλλά πρόσωπο αληθινό το οποίο δέχεται τη βλασφημία. Επίσης φαίνεται η θεότητά του αφού είναι δυνατόν η βλασφημία σε αυτόν να έχει τέτοιες φοβερές συνέπειες αν δεν είναι ο Θεός;
3) «καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα (Ιω. 14,16). Και εδώ η λέξη «άλλον παράκλητον» δείχνει πάλι ότι είναι πρόσωπο. «Άλλος» δεν είναι δύναμη αλλά πρόσωπο. Όπως ο πρώτος παράκλητος, ο Χριστός, είναι πρόσωπο έτσι και ο άλλος παράκλητος είναι πρόσωπο. Αν είναι Θεός ο πρώτος παράκλητος-Χριστός άρα το ίδιο Θεός θα είναι και ο άλλος Παράκλητος-Πνεύμα.
4) «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος… τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται…» (Ιω. 15,26)· Λέγοντας εδώ ο Χριστός ότι το Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα δείχνει ότι το Πνεύμα δεν είναι κτίσμα ή ένα ποίημα (δημιούργημα) αλλά έχει την ύπαρξη από την ίδια την ουσία του Πατέρα. Δεν λέει κτίζεται, ούτε φτιάχνεται, ούτε δημιουργείται, αλλά εκπορεύεται!
5) Είναι δυνατόν το Πνεύμα να μην είναι Θεός και να λέει για αυτό ο Παύλος ότι «τὸ γὰρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ…. καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ» (Α Κορ. 2,10-11).
6) Έπειτα όταν στις Πράξεις των Αποστόλων ο Ανανίας και η Σαπφείρα είπαν ψέματα στο άγιο Πνεύμα για το αντίτιμο του χωραφιού που πούλησαν, ο Πέτρος πρόσθεσε αμέσως «οὐκ ἐψεύσω ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ Θεῷ.» ( Πράξ. 5, 3-4). Είπες ψέματα στο Θεό! Με άρθρο. Άρα το Πνεύμα είναι ο Θεός!
Β) Η ιστορία της Β΄Οικουμενικής Συνόδου
Την περίοδο 361-381 γίνεται η εμφάνιση του νέου θεολογικού προβλήματος για τη φυσική θεότητα του αγίου Πνεύματος και η συνδυασμένη νέα θεολογική αναζήτηση, η οποία κατέληξε με τη συμβολή και των Καππαδόκων Πατέρων [Μ.Βασιλείου, Γρηγορίου Θεολόγου, Γρηγορίου Νύσσης κ.α] αφ’ ενός μεν στη διασάφηση της έννοιας των όρων «ουσία» και «υπόστασις» [Η Τριάς είναι μία ουσία-τρεις υποστάσεις,πρόσωπα], αφ’ετέρου δε στην ουσιαστικότερη θεολογική προσέγγιση Ορθοδόξων και Αρειανών.
Ο Μ. Βασίλειος στο περίφημο θεολογικό του έργο «Περί του αγίου Πνεύματος» απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον στασιαζόμενο όρο «ομοούσιος» και για το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, παρά τις πιεστικές προτροπές Γρηγορίου του Θεολόγου. Ωστόσο, η θεολογία του αποδείκνυε πλήρως τη φυσική θεότητα και την ομοτιμία του αγίου Πνεύματος προς τον Πατέρα και τον Υιό. Η οριστική συμφωνία Ορθοδόξων και Αρειανών προσέκρουσε στην έγερση του ζητήματος της φυσικής θεότητας του αγίου Πνεύματος, η οποία δεν είχε διακηρυχθεί με σαφήνεια από την Α΄ Οικουμενική σύνοδο [325] και είχε παραμείνει μέχρι τότε στο περιθώριο των θεολογικών συζητήσεων. Θεωρητικά όλοι οι αρειανόφρονες ήταν άμεσα ή έμμεσα Πνευματομάχοι.
Οι συνεπείς αρειανόφρονες, οι οποίοι χαρακτήριζαν τον Υιό κτίσμα του Πατρός χαρακτήριζαν και το άγιο Πνεύμα κτίσμα του Πατρός, ενώ οι ακραίοι από αυτούς, όπως λ.χ οι Ανόμοιοι, υποστήριζαν ότι είναι κτίσμα του Υιού, ήτοι «το άγιον Πνεύμα κτίσμα πάλιν κτίσματος φασίν» [Επιφανίου, Κατά αιρέσεων 69, 56]. Στους Πνευματομάχους προσχώρησε και μια πτέρυγα των Ομοιουσιανών υπό τον αρχιεπίσκοπο Κ.πόλεως Μακεδόνιο. Αυτός επέμενε στον χαρακτηρισμό του αγίου Πνεύματος ως κτίσματος και δημιουργούσε ρήγμα στην κοινή πορεία προς την ενότητα [Σωζομενού, Εκκλ.Ιστορία,VI, 12,4]. Οι οπαδοί του ονομάσθηκαν Μακεδονιανοί και παρεμπόδισαν την ταχύτερη προώθηση της συμφωνίας Ορθοδόξων και Αρειανών.
Ο Μ. Βασίλειος, όπως και οι άλλοι Καπππαδόκες θεολόγοι της περιόδου αυτής, συντονίστηκε προς την κατεύθυνση της αναιρέσεως της αρειανικής διδασκαλίας του Ευνομίου, ο οποίος υπήρξε και ο κυριότερος εκπρόσωπος της θεολογίας του αρειανισμού μετά το 360. Ο Ευνόμιος έλεγε ότι το πρώτο κτίσμα του Πατρός είναι ο Υιός, το πρώτο δε κτίσμα του Υιού είναι το άγιο Πνεύμα.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος αξιοποίησε σαφέστερα τη διάκριση ουσίας και υποστάσεων στην Αγία Τριάδα [μία ουσία – τρεις υποστάσεις], όπως επίσης και τις άλλες θέσεις του Μ. Βασιλείου. Σημαντικότερα έργα του προς την κατεύθυνση αυτή υπήρξαν οι περίφημοι πέντε «Θεολογικοί Λόγοι» [Κατά Ευνομιανών, Περί Θεολογίας, Περί Υιού, Περί αγίου Πνεύματος] και οι Λόγοι «Προς Αρειανούς» και «Εις την Πεντηκοστήν».
Στα έργα αυτά προσφέρει όχι μόνο τη συστηματική αναίρεση των κακοδοξιών του Ευνομίου και των Πνευματομάχων, αλλά και την ολοκληρωμένη πλέον διατύπωση της τριαδολογικής διδασκαλίας της Εκκλησίας, ειδικότερα δε για τη φυσική θεότητα του αγίου Πνεύματος και την ομοουσιότητα αυτού προς τον Υιό και τον Πατέρα, την οποία δίσταζε να διακηρύξει ο Μ.Βασίλειος για να μη προκαλέσει τους Ομοιουσιανούς Αρειανούς.
Υπό την έννοια αυτή ομολογεί «Θεόν τον Πατέρα, Θεόν τον Υιόν, Θεόν το Πνεύμα το άγιον, τρεις ιδιότητας, θεότητα μίαν, δόξη και τιμή και ουσία και βασιλεία μη χωριζομένην» [Θεολογικός IV,28].
Η διάκριση των υποστατικών ιδιωμάτων των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος δεν θίγει την ενότητα της θεότητας, «κοινόν γαρ, Πατρί μεν και Υιώ και αγίω Πνεύματι το μη γεγονέναι και η θεότης… Ίδιον δε, Πατρός μεν η αγεννησία, Υιού δε η γέννησις, Πνεύματος δε η έκπεμψις» [Εις Ηρώνα, 16].
Κατά συνέπεια, η απάντηση στα καίρια ερωτήματα της εποχής για το άγιο Πνεύμα είναι σαφής «–Τί ουν, Θεός το Πνεύμα; Πάνυ γε. Τι ουν, ομοούσιον; Είπερ Θεός» [Θεολογικός,III,10].
Και προσθέτει στον Λόγο του στην Πεντηκοστή που έγινε και ύμνος της Εκκλησίας:
«Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, ἦν μὲν ἀεί, καὶ ἔστι, καὶ ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον, οὔτε παυσόμενον, ἀλλ' ἀεὶ Πατρὶ καὶ Υἱῷ συντεταγμένον, καὶ συναριθμούμενον, ζωή, καὶ ζωοποιοῦν, φῶς, καὶ φωτὸς χορηγόν, αὐτάγαθον, καὶ πηγὴ ἀγαθότητος· … φῶς, καὶ ζωή, καὶ ζῶσα πηγὴ νοερά, Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἡγεμονεῦον, καθαῖρον τὰ πταίσματα, Θεός, καὶ θεοποιοῦν, πῦρ, ἐκ πυρὸς προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τὰ χαρίσματα»
Ο Μελέτιος Αντιοχείας ανέλαβε πλέον ηγετικό ρόλο στον αγώνα των Ορθοδόξων. Με εισήγηση προφανώς του Μελετίου αποφασίσθηκε η προώθηση Γρηγορίου του Θεολόγου στον εξαιρετικά σημαντικό θρόνο της Κ.πόλεως, ο οποίος ελεγχόταν μέχρι τότε από τους αρειανόφρονες.
Η Β΄Οικουμενική σύνοδος, η οποία συγκλήθηκε από τον Μ. Θεοδόσιο στην Κ.πολη το 381, στην οποία μετείχαν 150 επίσκοποι έθεσε οριστικό τέρμα στις αρειανικές έριδες.
Κατά τη σύνοδο της Κ.πόλεως [381] ο κύριος σκοπός του Θεοδοσίου περιοριζόταν στη συνοδική αντιμετώπιση του σοβαρού προβλήματος της κανονικής πληρώσεως του «επισημοτάτου» θρόνου της Κ.πόλεως, ο έλεγχος του οποίου αποτελούσε πάντοτε σταθερό στόχο των διεκδικήσεων τόσο των ορθοδόξων, όσο και των αρειανοφρόνων.
Πράγματι, η πρώτη περίοδος των εργασιών της συνόδου της Κ.πόλεως πραγματοποίησε τον σκοπό της υπό την προεδρία του Μελετίου Αντιοχείας και προώθησε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κ.πόλεως Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Ο αιφνίδιος όμως θάνατος του Μελετίου Αντιοχείας σήμαινε και την ανάληψη της προεδρίας από τον νέο αρχιεπίσκοπο Κ.πόλεως Γρηγόριο τον Θεολόγο.
Στην πρώτη λοιπόν περίοδο των εργασιών της συνόδου, αντιμετωπίστηκε το ζήτημα της κανονικής πληρώσεως του θρόνου της Κ.πόλεως. Συγχρόνως όμως επιβεβαιώθηκε η καταδίκη όλων των αιρετικών τάσεων του Αρειανισμού άρα και των Πνευματομάχων του Μακεδόνιου, όπως επίσης και η εμμονή όλων των μελών της συνόδου στο Σύμβολο της Α΄Οικουμενικής συνόδου, για αυτό και στον πρώτο κανόνα της η Β΄ Οικ. Σύνοδος τονίζει ευθύς εξ αρχής: «Οι άγιοι Πατέρες που συνήλθαν στην Κων/πολη όρισαν, να μην παραβιάζεται η πίστη όπως την διατύπωσαν οι 318 Πατέρες της Νικαίας αλλά αυτή να μένει κυρίαρχη και να αναθεματίζεται κάθε αίρεση».
Στη Σύνοδο προέκυψαν πολλές διαφορές εκκλησιαστικού χαρακτήρα και ο Γρηγόριος, χαρακτήρας ευαίσθητος και συναισθηματικός από τη φύση του, τελικά αναγκάσθηκε να παραιτηθεί, παρά την αντίθεση του Μ. Θεοδοσίου, η δε σύνοδος αποδέχθηκε την παραίτηση κατά πλειοψηφία, «μηδέν αιδεσθείσα των του ανδρός πλεονεκτημάτων» [Σωζομενού, Εκκλ. Ιστορία,VIII,7]. Πριν όμως από την παραίτηση του είχε ήδη καθορίσει τις βασικές συντεταγμένες της αποστολής της συνόδου για τις θεολογικές προϋποθέσεις της ενότητας και της ειρήνης της Εκκλησίας με κριτήριο τη θεολογική ερμηνεία της πίστεως της Νικαίας από τους μεγάλους Καππαδόκες θεολόγους.
Η Σύνοδος εξέδωσε το γνωστό πλέον Σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως που περιείχε επιπροσθέτως τη διδασκαλία για το άγιο Πνεύμα: «Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν».
Ο «Λίβελλος» αυτός για την εποχή της Β΄ Οικουμενικής συνόδου έπρεπε να περιέχει ολόκληρο το αντιαρειανικό σύμβολο της Νικαίας, το οποίο απέρριπταν όλοι οι αρειανόφρονες και οι πνευματομάχοι Μακεδονιανοί, όπως επίσης και μια ειδικότερη θεολογική ανάπτυξη της πίστεως τόσο για τη φυσική θεότητα του αγίου Πνεύματος. Η διάδοση του κειμένου αυτού σε ολόκληρη την Ανατολή ως της μόνης επίσημης θεολογικής βάσεως για την αποκατάσταση της ενότητας της Εκκλησίας στην ορθή πίστη προσέδωσε στην ειδική Ομολογία πίστεως αυξημένο εκκλησιαστικό κύρος. Η αναγνώριση από την Δ΄ Οικουμενική σύνοδο της Ομολογίας πίστεως ως καθιερωμένης πλέον αυθεντικής ερμηνείας της πίστεως της Νικαίας προσέδωσε στην Ομολογία αυτή τον χαρακτήρα συνοδικού συμβόλου πίστεως, το οποίο κατοχύρωνε την πίστη της Νικαίας έναντι των νέων αιρέσεων, γι’αυτό και χρησιμοποιήθηκε αυτοτελώς ως σύμβολο Νικαίας-Κ.πόλεως στην εκκλησιαστική παράδοση και στη θεία λατρεία.
Γ) Ο Παράκλητος στην Εκκλησία.
Ο ρόλος του περιγράφεται τόσο ωραία και συνοπτικά σε έναν ύμνο της Πεντηκοστής.
«Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον,… ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας». Αυτός είναι ο τελετάρχης όλων των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Αυτός σε κάθε Θ. Λειτουργία μεταβάλλει και καθαγιάζει στην αγία Τράπεζα τα τίμια δώρα. «μεταβαλὼν τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. Ἀμήν, ἀμήν, ἀμήν.» δέεται ο ιερέας.
Το ρόλο και την αναγκαιότητα του Πνεύματος στην Εκκλησία τον τόνισε ο ίδιος ο Κύριος με εκείνη την φοβερή του φράση «Σας συμφέρει να φύγω εγώ, διότι αν δεν φύγω, ο Παράκλητος δεν θα έλθει σε σας» (Ιω. 16,7). Εδώ τρόπον τινά ο Υιός εξυψώνει τον Παράκλητο και πάνω από τον εαυτό του δείχνοντας στους ανθρώπους πόσο αναγκαία είναι η παρουσία του.
Δ) Ο Παράκλητος στη ζωή μας.
Πνευματική ζωή, το λέει και η λέξη, σημαίνει ζωή με το Πνεύμα. Ζούμε από το Πνεύμα, με το Πνεύμα και για το Πνεύμα. Χωρίς επαφή με το Πνεύμα δεν μπορώ να είμαι πνευματικός άνθρωπος. Για μας πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο κοσμικά μορφωμένος, ο λογοτέχνης, ο συγγραφέας, αλλά ο εμφορούμενος από το άγιο Πνεύμα έστω και αν είναι αναλφάβητος!
1) Παράκλητος σημαίνει ο παρήγορος, ο παρηγορητής, η παραμυθία μας.
Το Πνεύμα το άγιο είναι το φάρμακο όλων των ασθενειών. Αν ο γλυκύς Ιησούς είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας τότε ο Παράκλητος είναι το φάρμακο, είναι το έλαιον και ο οίνος που ο καλός Σαμαρείτης Χριστός επιχέει στις πληγές μας κάθε ημέρα (Λουκ. 10,34). Ο Παράκλητος θεραπεύει τις ψυχικές μας ασθένειες, την κατάθλιψη, το άγχος, την μοναξιά, την ταραχή, τον φόβο, την ανασφάλεια. Μας σηκώνει όρθιους και μας σπρώχνει να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Παράκλητος σημαίνει Ωθηση ουράνια και προς τον ουρανό. Όπως στον καύσωνα της ημέρας το δροσερό αεράκι μας ανακουφίζει έτσι και στον καύσωνα των κοσμικών θλίψεων και των παθών μας, ο αέρας του ουρανού, το Πνεύμα, που «ὅπου θέλει πνεῖ» (Ιω. 3,8), πνέει και σε μας και μάς δροσίζει την ψυχή σαν αύρα λεπτή και μας ανακουφίζει.
2) Παράκλητος δεν σημαίνει μόνο Παρήγορος, αλλά και Βοηθός και Στήριγμα.
«Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ Πνεῦμα συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν·…» δηλαδή μας βοηθά και μας υποστηρίζει στις αδυναμίες μας και «αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» (Ρωμ. 8,26) συμμετέχει στην προσευχή μας, μεσιτεύει για μας και εμπνέει την προσευχή μας και μας φέρνει την κατάνυξη. Όταν τα πνευματικά μας γόνατα λυγίζουν από τις δυσκολίες αυτό το Πνεύμα φωνάζει μέσα μας «Ἰσχύσατε χεῖρες ἀνειμέναι, καὶ γόνατα παραλελυμένα… Ἰσχύσατε καὶ μὴ φοβεῖσθε·»(Ησ. 35,3-4).
Αυτός είναι ο Συνοδοιπόρος της πνευματικής ζωής. Άλλοτε μας παίρνει από το χέρι όπως ο πατέρας το μικρό παιδί και μας οδηγεί στην οδό του Κυρίου και άλλοτε όταν αδυνατούμε εμείς να βαδίσουμε μας παίρνει στην αγκαλιά του.
3) Παράκλητος σημαίνει και Σύμβουλος, Παραινέτης, Διδάσκαλος.
Ο Κύριος το είπε «ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν». (Ιω. 14,26). Διπλό το έργο Του. Αυτά που δεν ξέρω μου τα διδάσκει, μου τα αποκαλύπτει. Όχι κάποια, αλλά όλα, πάντα!. Αυτά που ξέρω αλλά τα ξεχνώ μου τα υπενθυμίζει. Όταν οι Χριστιανοί θα πρέπει να απολογούνται σε δικαστήρια και σε κατηγορίες «μὴ μεριμνᾶτε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε· τὸ γὰρ Ἅγιον Πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν» (Λουκ. 12,12).
Βάζει στο νου και στο στόμα μου τα σωστά λόγια κάθε φορά.
Στον καιρό που οι άνθρωποι ψάχνουν συμβούλους, ψυχαναλυτές, ψυχοθεραυπευτές, άπειρα μοντέλα ψυχοθεραπείας, η Εκκλησία έχει να προτείνει τον Παράκλητο, τον Μέγα Σύμβουλο, τον Μέγα Ψυχαναλυτή, τον Μέγα Ψυχοθεραπευτή αφού αυτός είναι ο μόνος ψυχοπλάστης, που έπλασε την ψυχή μας άρα και ο μόνος ψυχοσώστης μας.
Αυτός δεν δίνει σοφές συμβουλές. Είναι ο ίδιος η σοφία, η αυτοσοφία, το αυτοφώς, η πηγή της σοφίας, ο πανσόφους τους αλιεις αναδείξας. Δίνει τις τέλειες λύσεις σε όλα τα διλήμματα, τις τέλειες συμβουλές.
Ή, καλύτερα, δεν δίνει απλώς απαντήσεις. Είναι ο ίδιος αυτός η Απάντηση, δεν δίνει απλώς λύσεις. Είναι αυτός ο ίδιος η Λύση. Δεν ανοίγει απλώς πόρτες. Είναι ο ίδιος η Θύρα. Είναι το πλήρωμα των πάντων.
Ο θησαυρός των αγαθών. Αυτός είναι ο θησαυρός που καμιά οικονομική κρίση δεν μπορεί να μας κλέψει, να μας μειώσει. Ο κόσμος φτώχυνε και φτωχαίνει όχι γιατί έχασε τα λεφτά του αλλά γιατί έχασε τον θησαυρό του Το Παράκλητο. Χάσαμε το Πνεύμα πρώτα και μετά όλα τα άλλα.
Αυτό θα κατέλθει αύριο στην Παναγία, στον Ευαγγελισμό της «ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι». Αυτό κατέβηκε στον Ιορδάνη και στην Πεντηκοστή. Αλλά ο Ευαγγελισμός, τα Θεοφάνεια και η Πεντηκοστή συντελείται στην προσωπική ζωή κάθε πιστού κάθε μέρα και κάθε ώρα! Άρχισε στο Μυστήριο του Βαπτίσματός μας, τελειώθηκε στο Μυστήριο του Χρίσματος αμέσως μετά την κολυμβήθρα που λάβαμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με τη φράση του ιερέα «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου» και συνεχίζεται κάθε φορά που μετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Η Πεντηκοστή της Εκκλησίας και η δική μου Πεντηκοστή δεν τελείωσε ποτέ!
Συνεχίζεται συνεχώς στην Ορθόδοξη Εκκλησία και όποιος είναι αληθινά Ορθόδοξος και βιώνει και την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, αυτός ζει μια παντοτινή Πεντηκοστή.
Ξέρει ότι το σώμα του είναι ναός του αγίου Πνεύματος και τούτο το σώμα δεν το βεβηλώνει με ρυπαρές και αμαρτωλές πράξεις.
Ξέρει ότι το Πνεύμα ως πρόσωπο, ως Θεός και όχι ως απρόσωπη δύναμη λυπάται για τις αμαρτίες μας.
«καὶ μὴ λυπεῖτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐσφραγίσθητε εἰς ἡμέραν ἀπολυτρώσεως» (Εφεσ. 4,30) και για αυτό κάνει τα πάντα να μην λυπεί ποτέ τον αγαπημένο του Παράκλητο.
Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε με τις πρεσβείες του φωστήρα της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και των λοιπών Πατέρων της, να γίνει και σε μας αυτό που έγινε στην Παναγία, Πνεύμα άγιο να έλθει σε εμάς και δύναμις του Υψίστου να μας επισκιάσει…