Ο ΑΒΒΑΣ Ευλόγιος έδινε μόνο τρεις ημέρες άδεια στους μαθητές του να μείνουν στην πόλη, όταν υπήρχε ανάγκη να κατέβουν. -Ύστερα από την τρίτη ημέρα, τους προειδοποιούσε, δεν φέρω καμιά ευθύνη απέναντι του Θεού για ό,τι σας συμβεί εκεί. Τους έλεγε και το παρακάτω περιστατικό από την ζωή του: -Από τότε που έγινα μοναχός, έκανα τριάντα οκτώ χρόνια σε τούτο το κελλί. Δεν έβγαινα, παρά κάθε Κυριακή, για να πάω στην εκκλησία να κοινωνήσω και να γυρίσω πίσω βιαστικός. Ποτέ δεν χρονοτρίβησα στον δρόμο ούτε κουβέντα έπιασα με άλλον αδελφό.       ΟΠΟΙΟΣ έχει σφάλει στην ζωή του, ας…

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ για την έρημο ο Αββάς Καρίων, πήρε μαζί του τον μικρό γιό του Ζαχαρία. Οι μοναχοί όμως στην σκήτη άρχισαν να παραπονιούνται, αφού η παρουσία παιδιών δεν επιτρεπόταν. Τότε ο Αββάς Καρίων, που είχε φόβο Θεού, πήρε τον Ζαχαρία και πήγε στην Θηβαίδα. Μά κι εκεί έγιναν τα ίδια.Έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει στην σκήτη του. Δεν άργησαν όμως να ξεσπάσουν πάλι παράπονα και γογγυσμοί. Μια μέρα ο Ζαχαρίας, που ήταν πολύ έξυπνος και τα καταλάβαινε όλα, πήγε κρυφά από τον πατέρα του στην λίμνη του Νίτρου, έβγαλε τα ρούχα του κι έπεσε μέσα.Όταν βγήκε έξω, τόσο πολύ είχε άλλάξει…

     «Όλα αυτά τα πιστεύομε πραγματικά μόνο με τον λόγο, ενώ με τα έργα τα άρνούμαστε. Δεν διακηρύσσεται παντού το όνομα του Χριστού, στις πόλεις, στις κωμοπόλεις, στα κοινόβια και στα όρη; Αναζήτησε, εάν θέλεις, και ερεύνησε με προσοχή, εάν τηρούν τις εντολές του. Και μόλις θα μπορέσεις, πράγματι, να βρεις μέσα στις χιλιάδες και μυριάδες έναν να είναι Χριστιανός με έργα και λόγια. Δεν είπε ο Κύριός μας και Θεός με το άγιο Ευαγγέλιο, «οποίος πίστεψε σε εμένα, τα έργα που κάμνω εγώ θα τα κάνει και εκείνος, αλλά και περισσότερα από αυτά θα κάνει»; Ποιος λοιπόν από…

Η ένωση και κοινωνία μας με τον Θεό σε γενικές γραμμές γίνεται με δύο τρόπους: με τη μυστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και με την πνευματική κοινωνία. Ο δεύτερος τρόπος διαιρείται εν συνεχεία σε τρεις άλλους τρόπους. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω γι’ αυτούς τους τρόπους φέρνοντας μαρτυρίες από τη θεία Γραφή και τις διδασκαλίες των αγίων Πατέρων. Η πρώτη και σπουδαιότερη κοινωνία μας με τον Χριστό γίνεται με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του. Ένας χριστιανός που δεν πιστεύει ότι το φαινόμενο ψωμί και κρασί είναι αληθώς το Σώμα και το Αίμα του…

Εσύ που επιμένεις να χαίρεσαι, να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξος, σε έναν κόσμο που ξέχασε να γελά, εσύ που αγαπάς το Χριστό ακόμα πιο πολύ στα δύσκολα, την ώρα που πολλοί Τον εγκαταλείπουν και Τον ειρωνεύονται, εσύ που ευωδιάζεις Χριστό σε έναν κόσμο μαραμένο, εσύ που αντέχεις και δοξάζεις το Όνομα Του ό, τι κι αν συμβεί, είσαι πολύ αξιέπαινος και αξιοθαύμαστος. Δεν είναι και λίγο αυτό που κάνεις! Εσύ που ψάλλεις όλο το χρόνο το ‘Χριστός ανέστη’, που εμβολιάζεις στους συνανθρώπους σου την πίστη σου και την αγάπη σου για το Χριστό, που παραμερίζεις τα δικά σου προβλήματα…

Στον κόσμο μας υπάρχουν οι ‘επώνυμοι’ και οι ‘ανώνυμοι’. Όταν πεθαίνουν οι ‘επώνυμοι’, οι διάσημοι, πλήθος κόσμου παρευρίσκεται στην κηδεία τους, η σορός τους πολλές φορές τίθεται σε λαϊκό προσκύνημα και η τηλεόραση τους αφιερώνει ρεπορτάζ και όλοι περίλυποι τους εύχονται ‘καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων’. Βέβαια αν αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν χριστιανικά, εν μετανοία ή αν ήταν άθεοι, βιαστές ή έμποροι ναρκωτικών δεν έχει σημασία… Για τον κόσμο και μόνο το γεγονός ότι ήταν διάσημοι, τούς δίνει το εισιτήριο για τη Βασιλεία των Ουρανών! Απ’ την άλλη μεριά υπάρχουν και κάτι γεροντάκια που πεθαίνουν αθόρυβα, στην κηδεία τους…

Θυμάμαι, τη δεκαετία του ’70 οι πλατείες ήταν γεμάτες από παιδιά, απ’ τις χαρές τους και τα γέλια τους! Παίζαμε χωρίς σταματημό εκτός κι αν περνούσε ιερέας. Τότε ο πρώτος που τον έβλεπε φώναζε ‘ περνάει ο παππούλης!’ Και καθόμαστε στη σειρά όλοι μας για να ασπαστούμε το χέρι του. Κι αυτός καθόταν υπομονετικά και με χαμόγελο και μας έδινε την ευλογία του. Τώρα, περίπου 50 χρόνια μετά, αυτό δε γίνεται φυσικά! Τα παιδιά είναι κλεισμένα στο σπίτι μπροστά από μια οθόνη. Σε μια οθόνη που δείχνει σίριαλ που παρουσιάζουν τους ιερείς, μέθυσους, να ευλογούν την καύση των νεκρών, να…

Οι χριστιανοί ζούμε σε μια διαρκή πολιορκία, ο αόρατος πόλεμος είναι ανελέητος και ασταμάτητος. Ένας πολιορκητικός κλοιός μας περικυκλώνει απειλητικά και ακούραστα με απώτερο σκοπό τον αφανισμό μας. Η συμπόρευση και η συστράτευση με το Χριστό ενεργοποίησε αυτόματα και την κήρυξη πολέμου από τον αιώνιο εχθρό του Χριστού, το διάβολο. Ο Κύριος είπε: ‘Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστί’ Δηλαδή ‘ Συμβιβασμούς με την παράταξη του διαβόλου δε δέχομαι. Εκείνος που δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου.’ ( Ματθ. ιβ΄,30) Ο διάβολος φυσικά δεν είναι μαζί Του αλλά εναντίον Του και ενάντια σε όποιον Τον ακολουθεί. Και…

Εκτός από το πολύ γνωστό μας πάθος της κατάκρισης υπάρχει και η απλή κρίση, η οποία όχι μόνο δεν είναι πάθος αλλά –όταν είναι δίκαιη- είναι και εντολή του Χριστού μας. Μας είπε ‘ Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε’. Δηλαδή ‘ Μη δικάζετε και μη σχηματίζετε κρίσεις με επιπολαιότητα σύμφωνα με την εξωτερική όψη και τα εξωτερικά φαινόμενα. Αλλά κρίνετε δίκαια. ( Ιω. ζ΄,24) Και πότε είναι δίκαιη η κρίση μας; Όταν δε γίνεται ‘ κατ’ όψιν’, δηλαδή επιφανειακά. Δυστυχώς πολλές φορές μένουμε στην επιφάνεια και δεν ψάχνουμε τα πράγματα σε βάθος. Ακούμε αποσπασματικά μια φράση…

Είδα τις προάλλες μια φωτογραφία μιας γυναίκας που βυθιζόταν στα ήρεμα νερά ενός ωκεανού με τα χέρια απλωμένα και από κάτω έγραφε η λεζάντα: ‘ελεύθερη’. Κι έπειτα αναρωτήθηκα: ‘Άραγε εγώ είμαι ελεύθερος; Και τί σημαίνει ελευθερία;’ Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα πάθη μου. Πώς να είμαι ελεύθερος όταν καταδυναστεύομαι από αυτά; Είμαι σκλάβος αλυσοδεμένος από τον εγωισμό μου, το θυμό μου, την φιληδονία, την κενοδοξία και τόσα άλλα… Ελεύθερος είναι ο άγιος, αυτός που έχει νικήσει τη σάρκα του και τις κακές ροπές της ψυχής του και είναι κύριος του εαυτού του. Πόσο λίγοι είναι όμως…