ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ για την έρημο ο Αββάς Καρίων, πήρε μαζί του τον μικρό γιό του Ζαχαρία. Οι μοναχοί όμως στην σκήτη άρχισαν να παραπονιούνται, αφού η παρουσία παιδιών δεν επιτρεπόταν. Τότε ο Αββάς Καρίων, που είχε φόβο Θεού, πήρε τον Ζαχαρία και πήγε στην Θηβαίδα. Μά κι εκεί έγιναν τα ίδια.Έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει στην σκήτη του. Δεν άργησαν όμως να ξεσπάσουν πάλι παράπονα και γογγυσμοί.
Μια μέρα ο Ζαχαρίας, που ήταν πολύ έξυπνος και τα καταλάβαινε όλα, πήγε κρυφά από τον πατέρα του στην λίμνη του Νίτρου, έβγαλε τα ρούχα του κι έπεσε μέσα.Όταν βγήκε έξω, τόσο πολύ είχε άλλάξει το δέρμα του από την επίδραση του Νίτρου, που νόμιζε κανείς πώς έπαθε ελεφαντίαση. Ο ίδιος ο πατέρας του δεν μπόρεσε να τον γνωρίσει παρά μόνο από την φωνή.
Όταν την Κυριακή πήγε ο μικρός να κοινωνήσει, ο Αββάς Ισίδωρος, ο Πρεσβύτερος της σκήτης, θαυμάζοντας την τόλμη του, είπε δυνατά για ν ακουστεί από όλους τους αδελφούς:
-Ζαχαρία παιδί μου, την περασμένη Κυριακή κοινώνησες σαν άνθρωπος, σήμερα πλησιάζεις σαν Άγγελος τα Τίμια Δώρα.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.235)