Η όψις αυτού ως αστραπή
υπέρ τη λάμψη του ηλίου,
κτυπά γαλάζιος κεραυνός
νικά μονάχα με το φως,
χωρίς να πολεμήσει.
 
Ελευθέριος Μάινας

Καλότυχοι οι νεκροί που της ζωής την πίκρα
λησμονούνε,
αν ξεψυχούν με του Κυρίου τ’ όνομα στα χείλη.
Αγγέλους με λευκά φτερά Εκείνος θα τούς στείλει
στην αγκαλιά Του να τους φέρουν κι ήσυχα να
κοιμηθούνε.
Μακάριοι, στον ύπνο τους σαν τα μικρά παιδιά
γελούνε.
 
Ελευθέριος Μάινας

Ανάψαμε τα κεριά στα κόλλυβα
κι ο ιερέας τ’ όνομά σου μνημονεύει.
Εμείς από δώ, εσύ από κεί
όριο που κανείς δεν υπερβαίνει.
Καλά το δικό μας δάκρυ,
Τα κεριά γιατί να δακρύζουν;
 
- Εγώ εδώ, εσείς από κεί
αλλά το γεφύρι της αγάπης
είναι αμφίδρομο και το διαβαίνω
κάθε φορά που με καλείτε,
μόνο που δεν μπορείτε να με δείτε.
Γι’ αυτό δακρύζει η φλόγα στα κεριά.
 
Ελευθέριος Μάινας

Άξιος όποιου η καρδιά προσφέρεται βωμός,
όταν κατέρχεται σαν ήλιος το Αγιο Πνεύμα,
κι ο Άρτος Σώμα γίνεται κι ο οίνος Αίμα,
και το δικό του σώμα διάφανο, το χέρι φως,
σαν ηλιαχτίδα τρέμει, των Αγίων λειτουργός.
 
Ελευθέριος Μάινας

Κλειδιά, λουκέτα
μηχανισμοί ασφαλείας.
Από πού μπήκε ο φόβος;
 
Ελευθέριος Μάινας

Το χέρι Σου στο χέρι μου κρατώ και προχωρώ
στους δρόμους της ζωής –τα μάτια μου κλειστά.
Μα φράχτης ξύλινος μού βρέθηκε μπροστά.
Τα χέρια μου απλώνω κάποιο πέρασμα να βρω
και ψηλαφώ γνωστό σχήμα στο ξύλο: το Σταυρό.
 
Ελευθέριος Μάινας

Σ’ ανεπίγραφο σταυρό
καρφωμένος
απ’ τους πόνους
παραληρώ.
 
Μέσα στον ίλιγγο
βλέπω τα γράμματα
Ι.Ν.Β.Ι.
αριστερά μου ή δεξιά;
 
Ελευθέριος Μάινας

Εβαλες το σταυρό Σου
μοχλό, της καρδιάς
να σηκώσεις την πέτρα.
 
Ελευθέριος Μάινας

Το άκτιστο φως
προσομιλεί
με το κτιστό.
 
Ελευθέριος Μάινας

Ο ήλιος που δύει εισδύει
δια των θυρίδων ειρηνικά
στο παρεκκλήσι της καρδιάς
Αρχιερέας και ψάλλει σιωπηλός
στις άγιες εικόνες το φως ιλαρόν.
 
Ελευθέριος Μάινας