"Ο νους μου εταράχθηκε,σκοτείνιασε η καρδιά μου, σαν τρικυμία οι λογισμοίέπνιξαν τη χαρά μου. Στα γόνατα Σε φώναξα,γύρεψα στη ματιά Σου, να βρω παθών τη λησμονιά, ειρήνης την ελπίδα. Τα δάκρυα γίνανπροσευχή, κι ο πόνος ταξιδιώτης,που βρήκε στης αγάπης Σου,τ’ απάνεμο λιμάνι. Χριστέ μου! Φως μου της ψυχής,και φάρος της καρδιάς μου, τα βήματά μου οδήγησεστο αιώνιο θέλημά Σου." (Π.Α.Δ.)

"O υιός μου ο αγαπητός" Ματθαίου γ' 17 Την ημέρα της βαπτίσεως του Ιησού στον Ιορδάνη, έγιναν και τα αποκαλυπτήριά του. Μέχρι τότε ο Ιησούς ήταν «ο υιός του τέκτονος» (Ματθ ιγ' 55). Τώρα η «φωνή εκ των ουρανών» δηλώνει, ότι είναι ο υιός του Θεού, «ο αγαπητός». Ο Ιησούς έλεγε συνήθως τον εαυτόν του «υιόν του ανθρώπου». Ο ουρανός όμως ωμολόγησε και τα έργα του απεκάλυψαν ότι ήταν ο υιός του Θεού. Στον Ιορδάνη ο Ιησούς καθιερώθηκε απ’ τον ουρανό και απεκαλύφθη στον κόσμο από τον Θεό Πατέρα ότι είναι ο υιός του Θεού ο αγαπητός. Έτσι εγκαταλείπει στη Ναζαρέτ…

88. «Ευλογημένη συ εν γυναιξί» (Λουκ. α΄ 42).Μόλις η Παρθένος συνάντησε την Ελισάβετ, χαιρέτησε ασφαλώς πρώτη: «Ευλογημένη συ»! θα είπε, σύμφωνα με τον εθιμικό χαιρετισμό των αρχαίων εβραίων (ΥΛ, 60) . Η Ελισάβετ όμως, καθώς και το βρέφος που είχε στην κοιλιά της, ο Ιωάννης δηλαδή, σπεύδουν να δώσουν τα πρωτεία του σεβασμού και της τιμής στην μέλλουσα μητέρα του Κυρίου. Και ο μεν Ιωάννης «εσκίρτησε εν τη κοιλία» η δε Ελισάβετ, με έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, ανταποδίδει στην Θεοτόκο τον χαιρετισμό της, τονίζοντας την απόλυτη εφαρμογή του στο πανάγιο πρόσωπό της: «Ευλογημένη (κυρίως είσαι) συ εν γυναιξί και ευλογημένος…

H αγάπη του Αγίου Σιλουανού στην Παναγία  Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη. Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί…

Εις την Θεομήτορα Κόρην Δέσποινά μου Θεοτόκε, η ελπίς μου, η ισχύς μου, η το αγαλλίαμά μου, η του κόσμου σωτηρία, η των εναθλούντων μόνη έτοιμος επικουρία, Σε, Παρθένε, ικετεύω και θερμώς επικαλούμαι, την συν χάριν μοι παράσχου ολοψύχως εξαιτούμαι. Ίλεων μοι τον Θεόν μου προσπαθώ να αποκτήσω και ασκήσεσι και πόνοις τούτω να ευαρεστήσω. Αλλά όσον κοπιάζω, αγωνίζομαι, στενάζω τόσον εν τη αμαρτία, τη φρικτή αλαζονεία, εν τω φθόνω, εν τω μίσει,τη οργή και τη κακία ανευρίσκω ότι κείμαι και ως δέσμιος κρατούμαι. Πάντα πόνον καταβάλλω, πάσαν την προσπάθειάν μου όπως, Κόρη, κατορθώσω επί τέλους ν' αποκτήσω εκ των αρετών…

Ένας γέροντας αναχωρητής είχε σε γειτονικό χωριό κάποιο διακονητή, που τον εξυπηρετούσε στις προμήθειες του από τον κόσμο. Μια φορά όμως, έτυχε ο διακονητής αυτός ν’ αργήση να έρθη και έτσι τελείωσαν όλες οι προμήθειες του γέροντα. Θλίψη τον κατέλαβε, που δεν είχε πλέον τα απαραίτητα ούτε για το εργόχειρο ούτε για τη διατροφή. Λέει λοιπόν στον υποτακτικό του: -Θέλεις να πας ως το χωριό, για να ειδοποιήσης το διακονητή; -Θα κάνω όπως μου πης, γέροντα, απαντά εκείνος, πνίγοντας τους φόβους του για τους πειρασμούς που θα αντιμετώπιζε εκεί. Ωστόσο, το ανέβαλε για λίγο ακόμη ο αναχωρητής, μην τολμώντας να…

"Ο Γέροντας να είναι στη σκιά"Η παιδαγωγική τέχνη του ήταν ανεπανάληπτη. Δεν ήταν αυταρχική και εξουσιαστική, ώστε να προκαλέσει προσωπικές εξαρτήσεις, προσκολλήσεις ειδωλοποιήσεις, που συχνά καταλήγουν σε επαναστάσεις ανεξαρτησίας. Δεν ήταν δειλή και εξουθενωτική, ώστε να προκαλέσει ανασφάλειες, φοβίες και άγχη. Δεν ήταν ανθρωποκεντρική, με τις ποικίλες ιδιορρυθμίες, αυθαιρεσίες και αδυναμίες της. Ο Γέροντας δεν καλλιεργούσε τη προσωπολατρεία, με τη μορφή της "Γεροντολατρείας", δεν επεδίωκε να συνδέσει τους πολυπληθείς επισκέπτες του με το πρόσωπό του, δεν ήθελε να αποκτήσει "πνευματική φατρία", δεν ήθελε να αποκτήσει "οπαδούς". Αντίθετα, με τη θεοανθρωποκεντρική πορεία του, ζώντας ο ίδιος "εν Χριστώ", προσπαθούσε, με διακριτικό…

Ο Θείος πόθος  Θα ήθελα το Μνήμα Σου, Δέσποτα, να το μουσκέψω με τα δάκρυα της μετανοίας και πάντα με τα δάκρυά μου να δείχνω την ευγνωμοσύνη μου! Στερημένος από το μύρο των καλών έργων δεν έχω κάτι το πολύτιμο τώρα παρά να λούζω την ύπαρξί μου με τα δάκρυα και τους στεναγμούς μου μόνο! Διότι εξώδεψα την κληρονομιά μου που μου άφησες από την γέννησί μου, και μόνο το κλάμμα τώρα μου απέμεινε και η αδιάκοπη ευσπλαχνία Σου! Βοήθησέ με, Κύριε, το γρηγορώτερο να ιδώ έκπληρωμένη την επιθυμία μου, ν' αντιγράψω και ’γω τα ίχνη Σου στην ταλαίπωρη ύπαρξί…

«Ο Χριστός, στη διάρκεια της ενανθρώπισής του … ύψωσε προσευχές και ικεσίες με δυνατή φωνή και δάκρυα σ’ εκείνον που είχε τη δύναμη να τον διαφυλάξει από το θάνατο, και εισακούστηκε χάρη στην ευλάβειά του» (Εβραίους 5:7) Η προσευχή και ο εγκέφαλός μας      Ένας Αμερικανός επιστήμονας της «νευροθεολογίας», ο Άντριου Νιούμπεργκ, του πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, στο βιβλίο του «Πώς ο Θεός αλλάζει τον εγκέφαλό σας» υποστηρίζει ότι η προσευχή, ανεξάρτητα που απευθύνεται, στο Θεό ή στο Βούδα ή στον Αλλάχ, έχει ηρεμιστική επίδραση στον εγκέφαλό μας. Στην ουσία, λέει ο επιστήμονας, ο εγκέφαλός μας αναπτύσσεται όταν σκεφτόμαστε και…

"Βία του Μωσαϊκού Νόμου ή προσευχή του Αγίου;" Με απασχολούσε πάντοτε το ακανθώδες πρόβλημα της σχέσεως αγάπης και βίας.Από τη μία πλευρά η αγάπη, όπως την έζησε και τη δίδαξε ο Χριστός και κάθε αγιασμένος άνθρωπος Του, κι από την άλλη η πολύμορφη βία, μεταξύ των πολιτών ή των κρατών.Ρώτησα το Γέροντα ποιά είναι η γνώμη του για το θέμα αυτό. Εκείνος μου απήντησε: "Είναι μπερδεμένα τα πράγματα". Και συνέχισε τη διήγηση μιας παραβολικής ιστορίας: "Ήταν κάποτε ένα Μοναστήρι στο βουνό, όπου οι μοναχοί ζούσαν ειρηνικά. Μιά μέρα έκαναν επιδρομή ληστές, μπήκαν μέσα στο Ναό της Μονής αγριωποί και ο…