Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του.Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα, με παρεκάλεσε να μη φύγω. Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεββάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του.Με ρώτησε: - Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου έορτάζομεν νέκρωσιν...»;- Ναι, γέροντα, το ξέρω.- Πες το. Άρχισα γρήγορα-γρήγορα:«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον». - Το κατάλαβες;- Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει…

Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΣ - Ποίημα Γ. Βερίτη Καμπάνας ήχοι αρμονικοί,γλυκοί, γοργοί, αναπαιστικοί,ξυπνούν το μοναστήρι.Και στης νυχτιάς τη σιγαλιάσα μάτια ανοίγουν τα κελιάή πόρτα ή παραθύρι. Το πνεύμα της αρχαίας μονής,πνεύμα αγρυπνίας και προσμονής,ξυπνά τους μοναχούς της.Είναι φρουρός, και το φυλάσα να βιγλίζει εκεί ψηλάο νέος καμπανοκρούστης. Τώρα, απ’ την κάθε μια γωνιάγλιστράνε μεσ’ στη σκοτεινιάψυχές που παν να προσκυνήσουν.Για τη ματοβρεχτή μας γηπου σπαρταρά μεσ’ στη σφαγήτον έλεο να ζητήσουν. Στην εκκλησιά τη θολωτήπου στ’ όνειρό της ζει και αυτή,θρόνοι και παραθρόνιαμας φέρνουν πάλι στα παλιά (μαρμαρωμένε βασιλιά!)στης προσευχής τα χρόνια. Μεσ’ στους αιώνες που κυλούν,τούτες οι πλάκες μας μιλούνγια κάποιο μεγαλείο,κι…

ΠΤΩΧΕΙΑ Ο Αδάμ ήταν γυμνός στην Εδέμ. Η πτωχεία συνεπώς είναι παραδείσια κατάσταση. Ο Αδάμ ήταν τόσο φτωχός όσο φτωχικά είναι τα ζώα – ήταν φτωχός σαν τον Άγιο Φραγκίσκο και σαν τον Χριστό. Μετά την πτώση ο άνθρωπος δεν μπορούσε να είναι πλέον γυμνός, αλλά το μοναχικό ένδυμα είναι το πλησιέστερο στην παραδείσια γυμνότητα. Η πτωχεία είναι επίσης αλήθεια, ενώ τα πλούτη μασκάρεμα. Φοράμε ρούχα για να καλύψουμε τον εαυτό μας και να κρύψουμε την εσώτερη γυμνότητά μας. Ο πλούτος και η ψευτιά είναι πράγματα συνώνυμα. Τα πλούτη παραποιούν τα πράγματα. Ένα πλούσιο φόρεμα, ένα πλούσιο σπίτι νοθεύουν την…

« Όποιος λοιπόν ασκείται στην πνευματική ζωή, πρέπει να αναλαμβάνει και τα ευτελέστερα (τα πιο ταπεινά) έργα με πολύ ζήλο και προθυμία, γνωρίζοντας ότι εκείνο που γίνεται για το Θεό δεν είναι μικρό, αλλά μεγάλο, πνευματικό και άξιο των ουρανών, και ελκύει για μας τις ουράνιες αμοιβές. Ακόμη και αν χρειαστεί να συνοδεύει ο ασκητής ζώα που μεταφέρουν αγαθά για τις κοινές ανάγκες της Μονής, δεν πρέπει να αντιταχθεί, αφού σκεφθεί τους αποστόλους που υπάκουσαν πρόθυμα στον Κύριο, όταν τους διέταξε να φέρουν το πουλάρι (το μικρό όνο), και αφού συλλογισθεί ότι και αυτοί για τους οποίους δεχόμαστε τη φροντίδα…