(Άθελά του ο Μέγας Βασίλειος "φωτογραφίζει" την δική του ψυχή!).    Η ψυχή κάνει δικό της το Πνεύμα όχι με το να προσεγγίσει αυτό τοπικά (διότι πώς μπορείς να πλησιάσεις με το σώμα σου το ασώματο;) αλλά με το να απομακρύνει τα πάθη, τα οποία αφού προσκολλήθηκαν στην ψυχή αργότερα, λόγω της αγάπης προς την σάρκα, την απομάκρυναν από την εγγύτητα προς το Θεό.    Όταν λοιπόν καθαριστεί κανείς από την αισχρότητα, την οποία ντύθηκε με την κακία και επιστρέψει στη φυσική ωραιότητα, και αποδώσει σαν σε εικόνα βασιλική την αρχαία μορφή με τον καθαρισμό της, μόνο έτσι μπορεί να…

Ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό του  Όποιος ποτέ δεν τρόμαξε από τον ίδιο τον εαυτό του, αυτός δεν ξέρει για τον φόβο. Αφού όλα τα εξωτερικά τέρατα, τα οποία τρομάζουν τον άνθρωπο, βρίσκονται μέσα του, και μάλιστα, στην ανόθευτη ουσία τους.Υπάρχει κάποια άβυσσος μέσα μας, πάνω από την οποία όταν ο άνθρωπος μια φορά σκύψει παραμένει έως τον θάνατο θαμπωμένος και τρομαγμένος. Όλοι οι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτήν την άβυσσο και να μην την γεμίσουν. Και παρόλες τις ονομασίες μας αυτή η άβυσσος -ψυχή, νους, θέληση, αισθήματα, επιτεύγματα , πάθη, εσωτερικός άνθρωπος- αυτή η συνείδηση της…

Μία μέρα απ' αυτές είδα κάτι και θέλω να σας το πω, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά συμβολικό. Είδα το εξής: Όπως μία μητέρα κρατά στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο παιδάκι και το έχει φασκιωμένο έτσι είδα και εγώ ένα μωρουδάκι, που ήταν φασκιωμένο και το κρατούσα στην αγκαλιά μου με το δεξί μου χέρι πολύ σφιχτά. Ένοιωθα γι' αυτό το παιδάκι πολλή αγάπη και ψυχικά πολύ ενωμένος μαζί του. Πότε το έβλεπα σαν μικρό κοριτσάκι, πότε σαν πουλάκι· έτσι είχα αυτή την αίσθησι. Είχα σαν σκοπό να περπατήσω ένα δρόμο, που ήταν δύσκολος, είχε ανηφόρες, κατηφόρες, δυσκολίες, αλλά έπρεπε…

54. Μην ξεχνάς ότι έχεις μέσα σου δύο ανθρώπους, τον «παλαιό» άνθρωπο και τον «καινούργιο». Ο πρώτος είναι σαρκικός, δέσμιος στα πάθη, ευήκοος στον Διάβολο. Του αρέσουν τα σαρκικά και θέλει να ζή υποχείριος σ’ αυτά. Αυτόν τον «παλαιό» άνθρωπο πρέπει να τον νεκρώσεις και να μην ακούς τις επικλήσεις του και τα παράπονά του. Ο άλλος, ο «καινούργιος», είναι ο πνευματικός άνθρωπος, ο άνθρωπος του Χριστού. Ζή εν Χριστώ. Στον Χριστό βρίσκει την ειρήνη και τη ζωή. Τίποτε άλλο δεν αγαπά σ’ αυτόν τον κόσμο όσο τον Χριστό. Τον πρώτο άνθρωπο δεν πρέπει να τον ακούμε, αλλά να τον…

Τσιμέντο να γίνουν οι άλλοι! -    Γέροντα, σήμερα, ενώ πολύς κόσμος περίμενε να σάς δή, κάποιος νεαρός δεν περίμενε στην σειρά του· τους προσπέρασε όλους.-     Ναί, ήρθε και μου είπε: «Είναι ανάγκη να σε δώ. Πήγα στο Αγιον Όρος και δεν σε βρήκα και ήρθα εδώ». «Καλά, του λέω, δεν βλέπεις τί κόσμος περιμένει; να σταματήσουν όλοι, για να ασχοληθώ τώρα μ’ εσένα;». «Ναί, Πάτερ», μου λέει. Ακούς κουβέντα; Και να είναι οι άλλοι στις σκάλες όρθιοι, στρυμωγμένοι, μεγάλοι, άρρωστοι, γυναίκες με μικρά παιδιά..., κι εκείνος να επιμένη. Και δεν ήταν ότι είχε κανένα σοβαρό θέμα· χαζομάρες ήταν αυτά…

Χριστέ μου Σ’αγαπάω πολύ αλλά όταν πρόκειται να διαλέξω ανάμεσα σε Σένα και την αμαρτία, διαλέγω την αμαρτία πολλές φορές… Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν ακολουθώ όλες τις εντολές Σου, νομίζω είναι υπερβολικές μερικές… δεν είμαι και μοναχός! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν αγαπώ και τον πλησίον μου, κάνω παρέα με μερικούς αδερφούς αλλά δεν μπορώ να τους αγαπάω όπως Εσύ! Έτσι κι αλλιώς δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους! Σ’αγαπάω Χριστέ μου αλλά δεν μπορώ να βοηθάω και τους συνανθρώπους μου… κι εγώ φτωχός είμαι. Αν δώσω τον ένα μου χιτώνα και μου χαλάσει ο άλλος τί θα έχω; Σ’αγαπάω…

Δέντρο Ριζωμένο ο χριστιανός. Δέντρα που τα χτυπούν οι άνεμοι, γίνονται ισχυρότερα. Ε.Π.Ε. 31,102 και ανθίζει και πέφτουν τα φύλλα. Με δέντρο μοιάζει ο άνθρωπος. Τώρα μεν δείχνει σε όλους το άνθισμά του, υστέρα δε το πως πέφτουν τα φύλλα του. Ε.Π.Ε. 31,376 δεν ξερριζώνεται, η Εκκλησία. Ξέρετε καλά, ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα το να ξερριζώση κάνεις το φυτό που είναι βαθειά ριζωμένο πολλά χρόνια και το ίδιο εκείνο που μόλις έχει φυτευθή. Ε.Π.Ε. 34,428 Έγκαρπο, ο χριστιανός. Πρέπει κάθε μέρα ν’  απολαμβάνουμε τη θεία ακρόασι, ώστε να περικόπτουμε, με δρεπάνι το λόγο, τα υλιστικά πάθη της ψυχής…

Στα πρώτα χρόνια της ερημικής του ζωής ο όσιος Βενέδικτος (480-547) υπέμεινε ένα φοβερό σαρκικό πειρασμό. Αρχικά εμφανίστηκε το δαιμόνιο της πορνείας με τη μορφή μαύρου κοτσυφιού, που φτερούγιζε ενοχλητικά γύρω στο πρόσωπό του. Πετούσε τόσο κοντά, που θα μπορούσε ο όσιος να το πιάσει στα χέρια του. Αυτός κατάλαβε τη δαιμονική ενέργεια και έκανε το σημείο του Σταυρού. Αμέσως το κοτσύφι εξαφανίστηκε! Άρχισε όμως ένας πρωτοφανής σε ένταση εσωτερικός πόλεμος. Με τη ζωντανή ανάμνηση μιας γυναίκας, που είχε δει στην νεότητά του, ο όσιος δοκίμασε τέτοιο πειρασμό, που λίγο έλειψε να κλονιστεί, ν’αφήσει την έρημο και να γυρίσει στον…

«Όποιος έχει φιλαυτία, δεν μπορεί να έχη ανάπαυση, ειρήνη ψυχής, γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος» Από την φιλαυτία γεννιούνται όλα τα πάθη -    Γέροντα, τί είναι φιλαυτία;-    Το να κάνης τα χατίρια του παλαιού σου ανθρώπου, να αγαπάς δηλαδή τον παλαιό σου άνθρωπο. Και η γαστριμαργία και ο εγωισμός και το πείσμα και η ζήλεια πρακτορείο τους έχουν την φιλαυτία. Και βλέπεις, άλλος από φιλαυτία ζητάει το βόλεμά του, την ανάπαυσή του, και δεν λογαριάζει κανέναν. Αλλος φροντίζει σχολαστικά για το φαγητό του, για τον ύπνο του, μην τυχόν και πάθη τίποτε η υγεία του. Αλλος ζητά να τον υπολογίζουν,…

ΈΝΑΣ Άγιος Ερημίτης είδε κάποτε τα πονηρά πνεύματα, σαν σμήνος από μελίσσι, να περικυκλώνουν τον άνθρωπο, για να τον παρασύρουν στο κακό. Κοντά του όμως στεκόταν ο φύλακας Άγγελος της ψυχής του και με γυμνό σπαθί έδιωχνε τα δαιμόνια. ΞΕΚΙΝΗΣΕ μια μέρα ο Αββάς Μακάριος να πάει όσο μπορούσε πιο βαθιά στην έρημο, για προσευχή και πνευματική μελέτη. Στον δρόμο συνάντησε ένα παράξενο πλάσμα, αναιδέστατο στην όψη, φορτωμένο με σωρό μικρά και μεγάλα δοχεία, που το καθένα είχε κι από ένα φτερό. Παραξενευτηκε ο Γέροντας από την ακατανόητη εκείνη μορφή και στάθηκε να την περιεργασθεί. Ο άλλος, φανερά ενοχλημένος, του φώναξε…