Μία μέρα απ' αυτές είδα κάτι και θέλω να σας το πω, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά συμβολικό. Είδα το εξής: Όπως μία μητέρα κρατά στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο παιδάκι και το έχει φασκιωμένο έτσι είδα και εγώ ένα μωρουδάκι, που ήταν φασκιωμένο και το κρατούσα στην αγκαλιά μου με το δεξί μου χέρι πολύ σφιχτά. Ένοιωθα γι' αυτό το παιδάκι πολλή αγάπη και ψυχικά πολύ ενωμένος μαζί του. Πότε το έβλεπα σαν μικρό κοριτσάκι, πότε σαν πουλάκι· έτσι είχα αυτή την αίσθησι. Είχα σαν σκοπό να περπατήσω ένα δρόμο, που ήταν δύσκολος, είχε ανηφόρες, κατηφόρες, δυσκολίες, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να τον περπατήσω κρατώντας αυτό το παιδάκι στην αγκαλιά μου και προσπαθώντας να το φτάσω στον προορισμό του.
Περπατώντας αυτόν τον δρόμο συναντούσα ληστάς και κακούργους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχανε στραμμένα τα μάτια τους με πολλή κακότητα σε αυτό που κρατούσα στα χέρια μου. Σκεφτόντουσαν με τί τρόπο να μου το πάρουν, να μου το σκοτώσουν ή να το δηλητηριάσουν. Εγώ βλέποντας αυτούς με τόση κακότητα προσπαθούσα να το κρατώ σφιχτά να μη μου το πάρουν, να μη μου το σκοτώσουν.
Στην συνέχεια περπατώντας έτσι τον δρόμο, ένοιωσα πίσω μου σαν σε ημικύκλιο μία προστασία. Ένοιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι οπλισμένοι με φυλάγουν, με προστατεύουν. Έτσι οι λησταί παρ' όλη την κακή τους διάθεσι και την προσπάθεια, δεν μπορούσαν να φθάσουν πλησίον μου, για να μου αρπάξουν αυτό που κρατούσα. Σε μία στιγμή που βάδιζα, βλέπω έναν δράκοντα, σαν αυτόν που είναι ζωγραφισμένος στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου, με φτερά, με κεφάλι σαν τον κροκόδειλο και τα σχετικά. Αυτός ήταν έτοιμος να ορμήση επάνω μου, να μου αρπάξη αυτό που είχα.
Εκείνη την ώρα βλέπω από τη δεξιά πλευρά μου να βγαίνη ένα χέρι με μία ξιφολόγχη μεγάλη και να λογχίζη το θηρίο στην κοιλιά. Τότε το θηρίο άρχισε να βγάζη από το στόμα του σαν βρύση το φαρμάκι. Μόλις τράβηξε αυτό το χέρι την ξιφολόγχη από το σώμα του θηρίου, αυτό έκανε δύο, τρία βήματα, έπεσε και ψόφησε. Στην συνέχεια έβλεπα ότι προχωρούσα κρατώντας πολύ σφιχτά αυτό, που ήταν πότε σαν κοριτσάκι και πότε σαν πουλάκι τυλιγμένο μέσα στα πανιά. Αφού πέρασα όλες τις δυσκολίες, ξελάφρωσα λίγο, ένοιωσα κάποια άνεσι ότι μάλλον ξεπεράσθηκαν όλα τα εμπόδια και οι κίνδυνοι. Τότε το παρατηρώ πάλι, το κοιτάζω, για να είμαι σίγουρος ότι το κρατώ στα χέρια μου. Μάλιστα ψηλάφησα και τα ποδαράκια του και είδα ότι το έσωσα. Όταν ήλθα στον εαυτό μου, είχα την πληροφορία ότι αυτό το μωρουδάκι εικόνιζε την ψυχή μου ή την ψυχή κάθε πνευματικού μου παιδιού, που έχω αναλάβει υπευθύνως.
Πράγματι, για να φθάση κάνεις στον Χριστό, σ' αυτόν τον ύψιστο προορισμό, θα περάση απ' αυτόν τον δρόμο τον δύσκολο σ' αυτήν τη ζωή. Οι νοητοί λησταί παραφυλάττουν κι έχουν στήσει παγίδες, ενέδρες και τόσα άλλα κακά, για να πιάσουν τον κάθε οδοιπόρο, τον κάθε χριστιανό, να τον βγάλουν απ' αυτόν τον δρόμο, που οδηγεί στον Χριστό. Όπως θα περάση κάθε ψυχή τα τελώνια, για να φθάση στη Βασιλεία του Θεού, έτσι και εδώ κάτω περνούμε αυτά τα άλλα τελώνια, τους πειρασμούς από τα δαιμόνια, μέχρι να φθάσουμε στον Χριστό. Και αν δεν υποκύψη σε κάποιο πάθος εδώ στην γη ο άνθρωπος, αν δεν υποχωρήση σε αμαρτίες και δεν παραδοθή στον πειρασμό, ώστε να βαρύνη πολύ την ψυχή του, πρέπει να ελπίζη ότι θα καταφέρει να περάση και τα άλλα τελώνια.
Εάν προσέξουμε την ζωή μας, εάν κάνουμε υπακοή σε ότι μας υπαγορεύει η συνείδησις κατά τον νόμο, πρέπει να βοηθηθούμε αρκετά την ώρα αυτή την δύσκολη. Ας μην ξεχνούμε τον προορισμό μας. Με προσοχή, με προσευχή και με τη μνήμη του θανάτου ας προχωρήσουμε έχοντας την βοήθεια του Θεού και την αόρατη δύναμη του φύλακος αγγέλου και των αγίων. Κι ας ελπίσουμε ότι θα φθάσουμε στο τέλος του δρόμου, χωρίς να πιαστούμε από κάποιο δαιμόνιο. Είμεθα αμαρτωλοί, είμεθα αδύναμοι, είμεθα ασθενικοί άνθρωποι, είμεθα ογδοήτες. Και γι' αυτό έχουμε κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια από τον Θεό.
Ας παρακαλούμε συνέχεια στην προσευχή μας τον Θεό και την Παναγία μας να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όλες τις παγίδες, να νικήσουμε τον διάβολο και να φτάσουμε νικηταί στον μεγάλο προορισμό μας, όπου θα στεφανωθούμε και θα βραβευθούμε. Αμήν. Γένοιτο.
("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 355-357,367)