“Το οικοδόμημα της ειρήνης”. Ίσως να φαίνεται άσχετο με το θέμα μας, όμως δεν είναι: Αν δεν υπάρχει μέσα μας αρμονία, δεν μπορούμε να είμαστε εμείς πηγή αρμονίας. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ειρήνη, αν μέσα μας δεν υπάρχει ειρήνη. Και η εσωτερική ειρήνη αρχίζει με κάτι βασικό, απόλυτο, με το αν δηλαδή βρισκόμαστε σε σχέση ειρήνης με το Θεό. Αυτό προϋποθέτει ειρήνη με την ίδια μας τη συνείδηση. Σημαίνει ότι έχουμε διαχωρίσει το νου από την καρδιά, σημαίνει ότι οι αμφιταλαντεύσεις έχουν καταλαγιάσει. Όχι απλά καταλαγιάσει, ή καταλαγιάσει στο μέτρο του δυνατού, αλλά ότι έχουν καταλαγιάσει πέρα από…

Το οικοδόμημα της ειρήνηςΌταν ήμουν νεαρός φοιτητής της ιατρικής, διδάχτηκα ότι η υγεία είναι μια πολύ ασταθής κατάσταση που καταλήγει στην ασθένεια. Κι όμως, η ασθένεια, όταν δεν καταλήγει στον θάνατο, είναι γεμάτη ελπίδα, γιατί θα καταλήξει στην επαναφορά της υγείας. Όμως αυτή η υγεία δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατέχουμε με ασφάλεια. Είναι κάτι για το οποίο πρέπει συνεχώς να πασχίζουμε, να το κατακτούμε, να το συντηρούμε και να το διατηρούμε. Νομίζω πως κάτι ανάλογο μπορεί να ειπωθεί και για την ειρήνη. Η ειρήνη δεν είναι μια σταθερή κατάσταση. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατέχουμε χωρίς να…

Κάποτε ο Κολοκοτρώνης φιλοξένησε εν γνώσει του το φονιά του αδελφού του, ο οποίος νόμιζε ότι δεν τον ξέρει ο «Γέρος».- Παιδί μου! λέει η μάνα του, δίνεις να φάει ψωμί ο φονιάς του παιδιού μου;- Σώπα, μάνα· είπε ο στρατηγός. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο του σκοτωμένου.(Βαγγέλη Μιλλεούνη, Ιστορικά Ανέκδοτα, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 273-274)

O Victor Frankl γράφει: «Η θρησκεία δεν πεθαίνει, και στο βαθμό στον οποίο αυτό αληθεύει, ούτε ο Θεός είναι νεκρός, ούτε ακόμα και Μετά το Άουσβιτς (Auschwitz), για να αναφέρω τον τίτλο ενός βιβλίου. Γιατί η θρησκευτική πίστη είτε υπάρχει χωρίς όρους είτε δεν είναι καθόλου θρησκευτική πεποίθηση. Αν δεν υπόκηται σε όρους, θα σταθή και θα αντιμετωπίση το γεγονός, ότι έξι εκατομμύρια πέθαναν στο ολοκαύτωμα των Nazi· αν δεν είναι ανεπιφύλακτη, θα εξαφανίζεται κάθε φορά κατά την οποία ένα απλό κι αθώο παιδί βρίσκει βίαιο θάνατο – για να χρησιμοποιήσω το επιχείρημα το οποίο πρόβαλε κάποτε ο Dostoyevski. Δεν…

«Αυτό το οποίο θα σας πω τώρα έγινε την πρώτη Κυριακή του Δεκέμβρη: Ήταν και η τελευταία μου μέρα στο μέτωπο, γιατί κατά το μεσημέρι τραυματίστηκα. Ξημερώνοντας, λοιπόν, η Κυριακή μάς βρήκε να κατεβαίνουμε μια πλαγιά, στην οποία είχαμε φτάσει απ’ την προηγούμενη μέρα. Όλο το Σάββατο ο παππούλης [π. Αχίλλειος, στον πόλεμο του ‘40] εξομολογούσε και μας είπε, όσοι ήθελαν, μπορούσαν να κοινωνήσουν την άλλη μέρα. Το Σύνταγμά μας θα έμπαινε σε καινούργιες μάχες. Σαν ξημέρωσε, το χιόνι είχε πάψει να πέφτει. Μερικοί στρατιώτες είχαν στολίσει με ελάτια και αγριορύκια, τα οποία είχαν κόψει από ένα χωριό, το μέρος…

Γράφει η Ελένη Κούκου: «Την άλλη μέρα, μετά τη στρατοπέδευση, ο ιερεύς [π. Αχίλλειος, στον πόλεμο του ‘40] προχώρησε μοναχός στο εσωτερικό του πυκνού δάσους. Με κόπο δρασκέλιζε τους θάμνους και τα χαμόδεντρα, για να βαδίζει. Είχε προχωρήσει αρκετά, όταν στάθηκε απότομα έκπληκτος, σαν τον εξερευνητή που ανακαλύπτει ξαφνικά στην έρημο χώρα ανθρώπους: Αρκετοί στρατιώτες φρουρούσαν την αρχή του δάσους απ’ την αντίθετη  πλευρά. Δυνατές κραυγές χαράς και εκπλήξεως βγήκαν απ’ τα στήθη τους κι έτρεξαν όλοι  με πηδήματα, να τον προϋπαντήσουν. Ήταν  120 Αιτωλοακαρνάνες  εύζωνοι  όλοι τους γεροδεμένα  παλληκάρια. - Παππούλη, απ’ το  Μεσολόγγι έχουμε να δούμε  παπά. Τι…

Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνεςΤώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις,έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος. Το βράδυ, το ίδιο:Σπρώχνει την πόρτασα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζονταςανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλιαείναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονταιως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ τηςη εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,θα της πέσει το βρέφος της. Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινημαντίλα της παίζει. Θέλει να τηνβοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόντον κόσμο για μια στιγμή το…

Γράμμα από τη Μόροβα Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του.«Αδελφέ μου Νίκο.Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράφω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντας το από άλλους, δεν το πιστέψεις.Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων…

Κάθε φορά που ένας κρότος παγώνει το αίμα ενός παιδιού, γινόμαστε λιγότερο ελεύθεροι. (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)