Όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό. Να γίνει ο Θεός η ζωή μας·γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της… Ο λόγος αυτός μπορεί να μας τρομάζει όταν βλέπουμε την τωρινή οικτρή κατάστασή μας, αλλά έτσι είναι, και δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη αυτή. Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι να υποβιβάσουμε και να μειώσουμε την ιδέα του Θεού για τον άνθρωπο. Το κάθε πάθημά μας, ακόμη και το άδικο, το γνωρίζει ο Θεός. Γνωρίζει και συμπάσχει μαζί…

-Η ψαλμωδία δεν είναι μόνον προσευχή, είναι και μια «παλαβωμάρα» είναι πως να το πω; Ένα ξέσπασμα της καρδιάς, το ξεχείλισμα της πνευματικής καταστάσεως. Όταν κανείς θυμάται τον Χριστό, τον Παράδεισο, τότε ψάλλει με την καρδιά του. Και όταν αρχίσει να γεύεται λιγάκι τα ουράνια, σε κάθε τροπάριο σκιρτάει η καρδιά του. Ακόμη και να μην είναι ο νους του στα λόγια αλλά μόνο στον Παράδεισο, και τότε σκιρτά η καρδιά. Η καρδιά πάλλεται, όπως πάλλεται η καρδιά του αηδονιού. Το αηδόνι, όταν κελαηδάει πάνω στο δένδρο, σείεται ολόκληρο και αυτό και το κλαδί που το κρατάει. «Αφήστε με, λέει,…

-Γέροντα, μου αρέσει ο δεύτερος ήχος.-Ο δεύτερος ήχος είναι καθαρά ανατολίτικος, δηλαδή βυζαντινός. Δεν τον πιάνει κανένα όργανο, μόνον το βιολί. Βλέπεις, οι Τούρκοι πήραν την μουσική από το Βυζάντιο και με τι καημό τραγουδούν! Και τι λένε στα τραγούδια τους; «Να ’χα πενήντα δράμια κονιάκ και πενήντα δράμια παστουρμά, ώ!...». Για πενήντα δράμια κονιάκ και λίγο παστουρμά συνεπαίρνονται! Κι εμείς ψάλλουμε για τον Χριστό, που σταυρώθηκε, που θυσιάσθηκε, και να μη συγκλονιζόμαστε;«Ώ τρισμακάριστον ξύλον, εν ώ ετάθη Χριστός!». Αν σκεφτεί κανείς το Πάθος του Χριστού, διαλύεται. Στο Κελλί του Τίμιου Σταυρού είχα βρει ένα κομμάτι ξύλο γρεντέ (δοκάρι ξύλινο)…

-Γέροντα, όταν μου λένε ότι δεν ψάλλω καλά, προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω τεχνικά.-Αυτό που πρέπει να κάνης είναι να προσπαθήσεις να αποκτήσεις μοναχική συνείδηση, ευλάβεια, σύνεση, και όχι να έχης το νου σου στην τέχνη την ανθρώπινη, την ξερή. Η τέχνη χωρίς ευλάβεια, είναι... μπογιές είναι κάτι το εξωτερικό, το ψεύτικο, δεν έχει φυσικότητα. Μερικοί ψάλτες στον κόσμο βάζουν «μπογιές» στην φωνή τους από ανάγκη, για να πάνε σε μεγαλύτερο ναό και να αυξηθεί ο μισθός τους. Σου λέει: αν με βάλουν σε μικρότερη ενορία, πώς θα τα βγάλω πέρα;». Εκείνοι τέλος πάντων δικαιολογούνται και να τεντωθούν…

— Γέροντα, πώς να αποκτήσω την απλότητα; — Να ανοίξω το κεφάλι σου και να βάλω μυαλό… παλιάς εποχής!Να μπεις στην απλότητα του Γεροντικού, για να γνωρίσεις την πνευματική επιστήμη, η οποία ανεβάζει και ξεκουράζει την ψυχή, και τότε το κεφάλι δεν πονάει. Η λογική βασανίζει τον άνθρωπο. Π.χ. λέω: «Αυτό πρέπει να γίνη έτσι» και το κάνω, γιατί πρέπει να γίνη. Δεν το κάνω δηλαδή με την καρδιά, αλλά γιατί μου το υπαγορεύει η λογική. Η λογική λέει, αλλά και η ευγένεια λέει: «Πρέπει να παραχωρήσω την θέση μου». Δεν το λέει όμως η καρδιά. Άλλο είναι να σκιρτήση…

Όταν ο νους πάει στην καρδιά, η προσευχή μας γίνεται καρδιακή-Πως κατεβαίνει, Γέροντα ο νους στην καρδιά;-Όταν πονάει η καρδιά, κατεβαίνει ο νους στην καρδιά; Πώς πονάει η καρδιά; Όταν σκέπτομαι τις ευεργεσίες του Θεού κα την δική μου αχαριστία, η καρδιά κεντιέται, πονάει, και ο νους πηγαίνει εκεί.-Γέροντα, όταν έχω πονοκέφαλο, δεν μπορώ ναπροσευχηθώ.-Αν πονάει το πόδι σου και εκείνη την στιγμή κόψεις με το μαχαίρι το χέρι σου, ξεχνάς τον πόνο του ποδιού και σκέφτεσαι το χέρι. Έτσι και όταν έχης πονοκέφαλο και δεν μπορής να προσευχηθής, να σκέφτεσαι πρώτα τις αμαρτίες σου και ύστερα τον πόνο του…

Άμα αγαπήσεις μ' όλη τη δύναμη της καρδιάς σου τον Χριστό όλα θα είναι εύκολα. Και η υπακοή και η ταπείνωσις. Τότε όλους τους αδελφούς θα τους αγαπάς αβίαστα και αυθόρμητα, με την ίδια του Χριστού αγάπη. Διότι δεν θα είσαι εσύ που αγαπάς, αλλά ο ίδιος ο Χριστός που θα κατέχει την καρδιά σου. Γέροντας Πορφύριος

707. Όλη η δύναμίς μας έγκειται στην καρδιά μας. Όταν η καρδιά είναι φως, ο όλος άνθρωπος νοιώθει άνετα και ευχάριστα. Όταν η καρδιά είναι βαρειά, νοιώθει δυστυχισμένος. Στην εκκλησία, ο Θεός αγγίζει τις καρδιές μας, τις καθαρίζει με τη χάρι του και τις υποτάσσει στον «χρηστόν» ζυγό του. Όταν η καρδιά λάμπη στο φως του Θεού, είναι έτοιμος ο άνθρωπος να κινηθή και να εκδηλωθή χαρωπά. Γι’ αυτό τον λόγο «και Δαυΐδ και πας Ισραήλ (ήσαν) παίζοντες εναντίον (δηλαδή: απέναντι) του Θεού εν πάση δυνάμει και εν ψαλτωδοίς και εν κινύραις και εν νάβλαις, εν τυμπάνοις και εν κυμβάλοις…

Ο λόγος του χαρακτηριζόταν από μία ιδιαίτερη φιλοστοργία και από μία γαλήνια εξουσία. Αλλά και όλη η συμπεριφορά του προς τους επισκέπτες χαρακτηριζόταν προ παντός από βαθειά ταπείνωση και συγχωρητική, έμπρακτη, χριστιανική αγάπη. Ο λόγος του θέρμαινε ακόμη και τις πιο σκληρές και ψυχρές καρδιές· διαφώτιζε τις ψυχές με πνευματική κατανόηση· τις απάλυνε και τις έκανε να χύνουν δάκρυα μετανοίας και συντριβής· προκαλούσε χαρμόσυνη ελπίδα για δυνατότητα διορθώσεως και σωτηρίας ακόμη και σε αναίσθητους αμαρτωλούς. Έτσι γέμιζε τις ψυχές με την θεία χάρη και την ειρήνη. Οποιοιδήποτε και αν τον επισκεπτόταν, είτε ρακένδυτοι πτωχοί είτε πλούσιοι με πολυτελή ενδύματα, και…

Πήγα και εγώ κάποτε στην Παναγούδα στον Άγιο Παϊσιο και τον ρώτησα: - Γέροντα πώς θα κάνω καρδιακή προσευχή; Όλο αποσπάται ο νους μου! Και μου δίνει ένα τόσο δυνατό χτύπημα στην πλάτη! Ακόμα τον θυμάμαι τον ξαφνικό πόνο! - Ένιωσες τίποτα καλογέρι; με ρώτησε … - Ναι, Γέροντα το ρωτάτε; πόνεσα πολύ! - Και πού πήγε ο νους σου παιδί μου; - Μα πού αλλού Γέροντα, στο μέρος που με χτυπήσατε! - Στον πόνο δηλαδή ευλογημένε! Έτσι και με την προσευχή γίνεται! Για να κατέβει ο νους στην καρδιά, πρέπει εκείνη να συντριβεί και να πονέσει! Στον πόνο της…