Ήταν απόγευμα Μεγάλης Παρασκευής. Ένα δροσερό αεράκι φυσούσε, λες και ήθελε να λιγοστέψει την πένθιμη όψη της ημέρας, που είχε πεθάνει ο Χριστός.Κάποια γυναίκα, ως 40 χρονών, μαυροφορεμένη, με ένα μπουκέτο δροσερά λουλούδια έμπαινε στο νεκροταφείο. Στην όψη της ήταν αποτυπωμένη η θλίψη και ο βαθύς πόνος. Προχώρησε αργά προς κάποιο τάφο. Το λευκό μάρμαρο με τον ωραίο σταυρό φάνταζαν περισσότερο, καθώς τα απαλά άνθη έγερναν και φιλούσαν τον τάφο.Ένα όνομα ήταν γραμμένο στο Σταυρό με μια φωτογραφία στη μέση:Γ/Δ… ετών 19Η γυναίκα –ήταν η μητέρα του παλικαριού- πλησίασε. Άφησε πάνω στον τάφο τα λουλούδια με όλη τη μητρική της…

Ο μακαριστός Νικοπόλεως Μελέτιος γράφει: «Κάποια μέρα γινόταν λόγος σ’ ένα σπίτι για το θάνατο. Οι περισσότεροι ενοχλήθηκαν. Μία κυρία, όμως, φαινόταν εντελώς ήρεμη και γαλήνια. “Εσύ γιατί δε φοβάσαι;”, τη ρώτησαν. Και εκείνη διηγήθηκε την εξής ιστορία: Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι είχαμε πάει με τη μητέρα μου σ’ ένα χωράφι. Εκεί χοροπηδώντας και παίζοντας ενόχλησα κάτι μέλισσες και μια επιτέθηκε να με τσιμπήση. Εγώ τότε έβαλα τις φωνές και έτρεξα στη μητέρα μου. “Σώσε με”, της είπα. “Με έφαγε!”. “Έννοια σου, παιδάκι μου, στάσου εσύ ακίνητη”. Κούνησε η μητέρα μου το χέρι της μπροστά απ’ τη μέλισσα και η…

(Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)«Πρός μιά δασκάλα γιά τήν ἐμφάνιση τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ» Μοῦ γράφετε μέ ἐνθουσιασμό, πώς σᾶς παρουσιάστηκε ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ, καί πώς ἐσεῖς τώρα κατευθυνθήκατε στό βέβαιο δρόμο τῆς πίστης. Ἡ κορούλα σας κείτονταν μέ βαρύ πυρετό. Καλέσατε ὁμάδα γιατρῶν. Ἐξέτασαν τό κορίτσι καί ἀπομακρύνθηκαν σέ ἄλλο δωμάτιο, γιά νά κάνουν συμβούλιο. Ἐσεῖς τρέμονας κρυφακούγατε τήν συζήτησή τους. Ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς εἶπε πώς θά ὑπῆρχε σωτηρία, ἐάν προκαλοῦσαν ἐφίδρωση στήν ἀσθενή. Οἱ ἄλλοι θεωροῦσαν ὅτι ἦταν ἀργά. Στήν ἀπελπισία σας χτυπούσατε τά χέρια καί κλαίγατε. Ἐπάνω ἀπό τήν κλίνη τοῦ παιδιοῦ κρεμόταν ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.…

Η μητέρα της αγίας Θηρεσίας του Λιζιέ, αναφέρει μια χαριτωμένη ιστοριούλα για την κόρη της.Μια μέρα η μικρή Θηρεσία με ρώτησε αν θα πήγαινε στον Παράδεισο.- Εάν είσαι καλή και φρόνιμη, ναι, της απάντησα εγώ.- Αχ! Μανούλα -είπε πάλι η μικρή- αν λοιπόν δεν είμαι ούτε καλή, ούτε φρόνιμη, θα πάω στην κόλαση; Τότε ξέρω καλά τι θα κάνω.Θα πετάξω μαζί σου, ενώ εσύ θα πηγαίνεις στον ουρανό και ασφαλώς θα με κρατήσεις στην αγκαλιά σου. Πώς θα μπορέσει τότε ο καλός Θεός να με απομακρύνει;- Από το βλέμμα της κατάλαβα ότι η κορούλα μου ήταν πεπεισμένη πως ο Θεός…

Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξι μήνεςΤώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις,έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος. Το βράδυ, το ίδιο:Σπρώχνει την πόρτασα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζονταςανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλιαείναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονταιως κάτου στο πάτωμα. Στον τοίχο, αντίκρυ τηςη εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,θα της πέσει το βρέφος της. Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινημαντίλα της παίζει. Θέλει να τηνβοηθήσει, αλλά – το σπίτι είναι έρημο.Δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόντον κόσμο για μια στιγμή το…

(ο πρώην παραστρατημένος και μετέπειτα άγιος Αυγουστίνος μιλά για το όνειρο της αγίας Μόνικας, της μητέρας του, πριν την μεταστροφή του) «...Την εισάκουσες Κύριε και δεν περιφρόνησες τα δάκρυά της που έκαναν λιμνούλες όπου στεκόταν για να προσευχηθεί. Την εισάκουσες, και τότε είδε ένα όνειρο. Με το όνειρο αυτό την ενθάρρυνες να έρθει να μείνει μαζί μου... Στο όνειρο εκείνο είδε ότι στεκόταν ορθή πάνω σε έναν κανόνα (=χάρακα, πήχη). Ένας νέος άντρας την πλησίασε. Ήταν όμορφος, έλαμπε και χαμογελούσε, ενώ εκείνην την έπνιγε η απελπισία. Τη ρώτησε τι έχει και υποφέρει τόσο πολύ και γιατί κλαίει μέρα νύχτα. Της…