2,15. «απεκδυσάμενος τας αρχάς και τας εξουσίας εδειγμάτισεν εν παρρησία, θριαμβεύσας αυτούς εν αυτώ» Γιατί αυτές, στο νεκρό σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, δεν βρήκαν αμαρτία και φθορά [17], αλλά αναμαρτησία και παν-αγιότητα.  Και αυτό σημαίνει ότι: το ανθρώπινο σώμα, ο άνθρωπος, δεν είναι πλέον δούλος της αμαρτίας, και όταν δεν είναι δούλος της αμαρτίας, δεν είναι και δούλος του θανάτου και γι’ αυτό δεν μπορεί να βρεθεί στην δουλεία του θανάτου, δεν μπορεί να κρατηθεί στο βασίλειο του θανάτου [18]. Το καύχημα του θανάτου ήταν η ανθρώπινη αμαρτία, σε όλες τις εκδηλώσεις της. Η υπερηφάνεια του θανάτου ήταν η…

ΈΝΑΣ αδελφός παρακάλεσε κάποιο Γέροντα να του εξηγήσει τί εννοει ο Ψαλμωδός όταν λέει «ουκ έστι σωτηρία αυτώ εν τω Θεώ αυτού» (Ψαλμ. 3, 2).Τους λογισμούς της απογνώσεως εννοεί, που σπέρνει ο πονηρός στον νου του ανθρώπου, εξήγησε ο Γέροντας. Αυτούς που του λένε διαρκώς πως δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν σωτηρία, αφού αμάρτησε, και άδικα καταφεύγει στον Θεό με την μετάνοια. Έτσι, προσπαθεί να τον παρασύρει, για να τον ρίξει στον γκρεμό της απελπισίας. Η ψυχή όμως που ποθεί την σωτηρία της, ας αγωνίζεται σκληρά ν’ απομακρύνει αυτούς τους λογισμούς.Και διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία:Στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης ήταν τον…

H ΟΔΎΝΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΎΚάποτε τελείωσε η αιματηρή πορεία του Κυρίου προς το Γολγοθά. «Και ελθόντες εις τόπον λεγόμενον Γολγοθά, ο εστί λεγόμενος κρανίου τόπος, έδωκαν αυτώ πιείν όξος μετά χολής μεμιγμένον και γευσάμενος ουκ ήθελε πιείν». ( Ματθ.ΚΖ΄, 33-34) Στο Γολγοθά - στο λόφο που από το σχήμα του ονομαζόταν κρανίου τόπος- οι στρατιώτες δίνουν στον Κύριο να πιεί ξύδι με πικρό ποτό. Η πράξη αυτή αποτελούσε συνήθεια των Ιουδαίων προς τους μελλοθάνατους για να μετριάζουν έτσι τους φρικτούς πόνους του λιθοβολισμού ή του σταυρού. Ο Κύριος όμως δε θέλησε να το πιει. Επιθυμούσε να διατηρήσει τις αισθήσεις Του τελείως…

Μέγα Σάββατον Κατά το Μ. Σάββατο εορτάζομεν την ταφήν του Κυρίου υπό του Ιωσήφ και του Νικοδήμου, καθώς και την κάθοδον αυτού εις τα σκοτεινά βασίλεια του άδου. Όταν ο Κύριος απέθανεν, ως άνθρωπος, και εχωρίσθη η Ψυχή από το Σώμα του, τότε το μεν Σώμα του, από το οποίον δεν εχωρίσθη η Θεότης του Κυρίου, ετέθη εις τον τάφον· η δε Ψυχή του, ηνωμένη και αυτή με την Θεότητά του, κατήλθεν εις τον άδην και, νικήσασα αυτόν, απηλευθέρωσε τας εκεί κρατουμένας ψυχάς. Κατά την τρίτην δε ημέραν ηνώθη πάλιν η Ψυχή μετά του Σώματος και το Σώμα ανέστη εκ…

ΈΝΑΣ ΠΟΛΥ ΕΥΛΑΒΗΣ κι ενάρετος μοναχός είχε μια αδελφή στην πόλη, που ζούσε βίο άσωτο και παρέσυρε πολλούς νέους στην αμαρτία. Οι αδελφοί στην έρημο συχνά παρότρυναν τον μοναχό να πάει ως την πολη, να συνετίσει την παραστρατημένη αδελφή του. Εκείνος στην αρχή δίσταζε. Φοβόταν τους κινδύνους, που κρύβει ο κόσμος για τους νέους μοναχούς. Ύστερα όμως για την υπακοή αποφάσισε να κατέβει. Μόλις πλησίασε στο πατρικό του σπίτι, οι γείτονες πρόλαβαν και ειδοποίησαν την αδελφή του. Η καρδιά της παραστρατημένης κόρης σκίρτησε στο αναπάντεχο άκουσμα. Χρόνια επιθυμούσε να δει τον αγαπημένο της αδελφό. Παράτησε την συντροφιά της κι όπως…

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ: Το προοίμιο του Σταυρού και της Ανάστασης. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… «Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν Εβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …». Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν την Κυριακή των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου. Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού». Έτσι,…

«…ο Δαβίδ και πέθανε και θάφτηκε και το μνήμα του υπάρχει στον τόπο μας μέχρι σήμερα» (Πραξ. 2:29)«…τον Ιησού ο Θεός τον ανέστησε…» (Πραξ. 2:32). «Επομένως, όλος ο λαός… ας γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ότι και Κύριο και Μεσσία ο Θεός κατέστησε αυτόν τον ίδιο τον Ιησού» (Πραξ. 2:36) Η επιγραφή: «ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ», δηλαδή «ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΣ», θα μπορούσε να ταιριάξει στον καθένα από τα δισεκατομμύρια των τάφων της γης, εκτός από έναν. Ο ένας αυτός τάφος είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Αν πάτε στην Ιερουσαλήμ και επισκεφτείτε τον τάφο αυτό, λίγο έξω από την πόλη, θα διαπιστώσετε τη…

342. Όταν, κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας, αρχίζη να σε πτοή το φάσμα του θανάτου, ξαναβρές την ειρήνη σου, λέγοντας μία παρόμοια προσευχή: «Συ, Κύριε, με την άπειρο σοφία και αγαθότητά σου, ρυμίζεις όλα τα γεγονότα, ώστε να αποβαίνουν ωφέλιμα για το αγαπημένο σου πλάσμα, τον άνθρωπο». Και πίστευε, ότι ο Κύριος πράγματι, ακόμη και την αρρώστια, ακόμη και τον ίδιο τον θάνατο, όλα τα επιτρέπει στην κατάλληλη ώρα, για το καλό μας. Μη λες: «Είναι νωρίς ακόμη για να πεθάνω. Θα ήθελα να ζούσα περισσότερο, προς δόξαν του Θεού, προς καλυτέρευσι των σχέσεών μου με τους άλλους. Γιατί να…

Ο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (†16/4) Ο περίφημος πνευματικός και ιδρυτής της γυναικείας Ι. Μονής του Ευαγγελισμού της «Μητρός του Ηγαπημένου» στην Πάτμο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (1889-1970) έφθασε σε βαθύ γήρας. Ο νεανικός του όμως ενθουσιασμός παρέμενε ο ίδιος! Και ήταν αντιληπτό αυτό όχι μόνο από όσους ζούσαν κοντά του, αλλά και από τους περαστικούς επισκέπτες, με τους οποίους πάντα νουθετούσε και ενθουσίαζε για μια πραγματικά χριστιανική ζωή. Την Κυριακή προ των Βαΐων του 1970, κατά το μεσημέρι, καθισμένος στην πολυθρόνα του αναφώνησε: - Ήρθαμε και φεύγουμε για την Άνω Ιερουσαλήμ! Αδελφή Αγάθη, φώναξε τη γερόντισσα και όλες τις αδελφές. Φαίνεται…

Ο παπα – Τύχων ο Ερημίτης Χαιρόταν περιμένοντας το μακάριο τέλος ο ρώσος ερημίτης της Καψάλας ιερομόναχος Τύχων. Κυριολεκτικά ο μακάριος αυτός αθωνίτης έπαιζε με τον θάνατο! Άνοιξε ο ίδιος τον τάφο του δέκα μέτρα περίπου από το κρεββάτι του. Τον έσκαψε με τα χέρια του και στο σωρό του χώματος που έβγαλε, τοποθέτησε ένα φτυάρι. - Να, έτσι ρίξη χώμα, έλεγε στον υποτακτικό του π. Παΐσιο (Άγιο) και έκανε τη σχετική κίνησι ρίχνοντας μια φτυαριά χώμα μέσα στον τάφο του. Φύτεψε και ένα δεντρολίβανο στην άκρη. Συχνά έδινε οδηγίες για το τι θα κάνουν στην έξοδό του. - Πεθαίνει…