ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ κάποτε, με τον Αββά Ποιμένα και πλέκαμε τα πανέρια μας, έλεγε στους αδελφούς ο φίλος του Όσιου, Αββάς Ισαάκ. Ξαφνικά τον βλέπω: να σταματά, να βλέπει στο κενό, σαν να βρισκόταν πολύ μακριά ο νους του.  Το πρόσωπό του να παίρνει έκφραση πόνου και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Τον κοίταζα πολλή ώρα σαστισμένος, μά δεν τολμούσα να του μιλήσω και να τον αποσπάσω από την έκστασή του. Όταν συνήλθε όμως, τον παρακάλεσα πολύ να μην μου κρύψει που ήταν ο λογισμός του όλη αυτή την ώρα.  Κάτω από τον Σταυρό του Ιησού, μου είπε ψιθυριστά, μαζί…

ΠΩΣ θα σωθώ, Πάτερ; ρώτησε άλλος αδελφός τον ίδιο Όσιο.   - Αν μάθεις αιφνιδίως, παιδί μου, πως πρόκειται να σε επισκεφθεί ο Κύριος, για ποιο πράγμα θα φροντίσεις πρώτα;   - Για τις αμαρτίες μου, είπε ο αδελφός.   - Κλείσου λοιπόν από τώρα στο κελλί σου και πένθησε γι’ αυτές, έως ότου σ’ ελεήσει ο Θεός, συμβούλευσε ο Όσιος.   (Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σ. 246)

Από την ευγνωμοσύνη προς τον Θεό ξεκινάει η δοξολογίαΓέροντα, το αίσθημα της ευγνωμοσύνης προς τον Θεό είναι δοξολογία;-Έμ, αυτό είναι όλο. Από εκεί ξεκινάει η δοξολογία.-Γέροντα, η ευγνωμοσύνη προς τον Θεό πως αποκτιέται;-Για να νιώσουμε μέσα μας ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, πολύ βοηθάει η παρακολούθηση του εαυτού μας και η σωστή συμπεριφορά κα ευγνωμοσύνη προς τον πλησίον. Όποιος αισθάνεται ευγνωμοσύνη προς τον πλησίον του για μια μικρή ευεργεσία που του κάνει, αναμφιβόλως η ευγνωμοσύνη του προς τον Χριστό, ο Οποίος του έδωσε και του δίνει άφθονες ευλογίες, θα είναι απείρως μεγαλύτερη. Και θα είναι συνέχεια γεμάτος ευγνωμοσύνη, γιατί, ενώ θα…

ΚΑΘΩΣ κατέβαινε κάποτε στην Αλεξάνδρεια ο Αββάς Ποιμήν, ο δρόμος του τον έφερε έξω από το κοιμητήριο της πόλεως. Μπήκε μέσα ν’ αντικρίσει την ματαιότητα του κόσμου, προτού πατήσει το πόδι του στην περίφημη πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Κοντά σ’ ένα μαρμάρινο μνήμα, μια μαυροντυμένη γυναίκα θρηνούσε απαρηγόρητα. Το κλάμα της σπάραζε την καρδιά. -Όλα τα ευχάριστα του κόσμου να μαζευτούν γύρω της την ώρα τούτη, συλλογίστηκε ο Γέροντας, δεν θα μπορεσουν, όχι να βγάλουν, μά ούτε καν να μετριάσουν τον πόνο της ψυχής της. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς οι μοναχοί να βάλουμε τέτοιο πένθος στην καρδιά μας και να θρηνούμε…

ΑΝ ΠΕΣΑΜΕ ποτέ σε σαρκική αμαρτία, έλεγε στους μαθητές του ο Αββάς Μωυσής, ας μετανοήσουμε κι ας πενθήσουμε τώρα, προτού μας προλάβει το πένθος της φοβερής καταδίκης μας.       ΑΛΛΟΤΕ πάλι έλεγε: - Με δάκρυα γεννώνται οι αρετές και δι’ αυτών δίνεται άφεση. Αλλά όταν κλαίμε, δεν πρέπει να υψώνουμε την φωνή του στεναγμού μας, για να μην ακουγόμαστε από άλλους. Ας μην γνωρίζει η αριστερά μας, δηλαδή η κενοδοξία, τί κανει η δεξιά μας, η λύπη της καρδιάς.         ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ που τον ρώτησε τί να κανει όταν έχει πειρασμούς ή πονηρούς λογισμούς στην…

Ο ΙΔΙΟΣ Όσιος είχε πολλή κατάνυξη.Όταν προσευχόταν ή έψαλλε, τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια του. Κάποτε τον ρώτησε ο αρχάριος μαθητής του: -Μα πρέπει οπωσδήποτε να κλαίει ο άνθρωπος όταν προσευχεται, Αββά; -Ναι, παιδί μου, αποκρίθηκε ο Γέροντας. Αυτό θέλει τώρα από τον άνθρωπο ο Θεός. Δεν τον έπλασε βέβαια από την αρχή για να πενθεί και να κλαίει, αλλά να χαίρεται, δοξολογώντας με καθαρή καρδιά τον Δημιουργό του, καθώς οι Άγγελοι.Η αμαρτία όμως του στέρησε την χαρά και τώρα ο πεσμένος άνθρωπος χρειάζεται το πένθος και το λυτρωτικό δάκρυ. Όπου δεν υπάρχει πτώση, δάκρυ και πένθος δεν…

ΕΝΑΣ Γέροντας έδωσε αυτή την συμβουλή σε καποιο νέο, που τον παρακαλούσε να του πει πώς να σωθεί: - Βίασε τον εαυτό σου, παιδί μου, να κάνει ό,τι κάνουν οι κατάδικοι στην φυλακή. Τους ακούς να ρωτάνε διαρκώς με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους: Πού είναι ο Ηγεμόνας; Πότε έρχεται; Μήπως δόθηκε χάρη; Τρέμουν και κλαίνε περιμένοντας την στιγμή που θα τους οδηγήσουν στον τόπο της εκτελέσεως. Λέγε κι εσύ στον λογισμό σου: Οι αμαρτίες μου με καταδίκασαν. Πώς θ’ αντικρίσω τον δίκαιο Κριτή; Τί θ’ απολογηθώ; Πένθησε και κλάψε γι’ αυτές, για να σωθείς.        …

Ο ΜΕΓAΣ AΡΣΕΝΙΟΣ, έλεγαν οι συνασκητές του, είχε στο στήθος ένα παλιό κομμάτι πανί για να σκουπίζει τα δάκρυα που διαρκώς έτρεχαν από τα μάτια του, ενώ ήταν σκυμμένος στο εργόχειρό του. Ο Όσιος Ποιμήν, που τον είδε κάποτε να χύνει τόσα δάκρυα, του είπε με θαυμασμό: -Τρισευτυχισμένος είσαι, Αρσένιε, γιατί πένθησες τόσο πολύ σ’ αυτό τον κόσμο, ώστε θα βρεις παντοτινή χαρά στον άλλο. Λένε ακόμη πώς κι ο Αλεξανδρείας Θεόφιλος, πεθαίνοντας, ψιθύρισε: -Μακάριε Αρσένιε, ποτέ δεν λησμόνησες την κρίσιμη τούτη στιγμή της ανθρώπινης ζωής, πενθώντας και κλαίγοντας ακατάπαυστα.     (Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη,…

ΕΝΑΣ αρχάριος μοναχός, που επιθυμούσε πολύ να κόψει τα ελαττώματά του, παρακάλεσε τον σοφώτατο Αββά Βαρσανούφιο να τον διδάξει πώς να συγκρατεί την γλώσσα και ν’ αποφεύγει την παρρησία. -Πάρε σύντροφό σου το πένθος, παιδί μου, του αποκρίθηκε ο Άγιος Γέροντας, κι αυτό θα σε διδάξει. -Πώς μπορώ να κρατήσω στην καρδιά μου το πένθος, Αββά, αφού είμαι υποχρεωμένος να εξυπηρετώ τους ανθρώπους και να συναναστρέφομαι μαζί τους; ρώτησε πάλι ο νέος. -Θυσίαζε κάθε μέρα το δικό σου θέλημα στο θέλημα του Θεού και του πλησίον σου και μην προσέχεις ποτέ τα σφάλματα των άλλων παρά μόνον τα δικά σου…

-Γέροντα, δεν αγωνίζομαι όσο θα έπρεπε και αυτό με στεναχωρεί!-Κοίταξε, νά δοξάζης τον Θεό.-Πιο πολύ, Γέροντα, παρακαλώ τον Θεό να με συγχώρηση, παρά Τόν δοξολογώ:- Και αυτό καλό είναι, αλλά καλύτερα να Τον δοξολογής. Μέσα στην δοξολογία ύπάρχει και μετάνοια, ή όποια, έπειδή έχει ταπείνωση, φέρνει την θεία παρηγοριά. Το «δόξα σοι ο Θεός» σημαίνει και «συγχώρεσε,Θεέ μου, τις αμαρτίες μου, για να Σε δοξολογώ, όπως Σε δοξολογούν οι Άγγελοι».- Μερικές φορές, Γέροντα, δεν αρχίζω την προσευχή ζητώντας το έλεος του Θεού για την αμαρτωλότητά μου, αλλά ξεκινώ με δοξολογία. Μήπως αυτό δεν είναι σωστό; - Έτσι να κάνης. Δεν…