A. Ποιος είναι για κλάματαα. Ο δίκαιος μεταβαίνει από τον θάνατο στη ζωή (Ιωάν. 5:24). Δεν πεθαίνει, αλλά ζει αιωνίως στη Βασιλεία του Θεού. Άρα ο δίκαιος (λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) δεν είναι για κλάματα. Για κλάματα είναι εκείνος που ζει στην αμαρτία. Αυτός, είτε ζει, είτε πεθαίνει, είναι αξιοθρήνητος (Εις Αδριάντας, ΣΤ' 3). Πολύ περισσότερον, όταν πεθαίνει. Πάει στο σκότος το εξώτερον!!!β. Εμείς, όταν πεθαίνει ένας γέρος εκατό χρόνων (που έζησε μακρυά από τον Χριστό, και μέσα στην αμαρτία) δεν τον κλαίμε. Ήταν γέρος!.. Όταν πεθαίνει ένα παλικάρι, που έζησε με αγνότητα, και κοντά στον Χριστό, κλαίμε.…

Περί ιερωσύνης Όταν λειτουργάς, να 'χεις υπόψη σου ότι είσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις από τον κόσμο πόνο, δάκρυα, ασθένειες παρακλήσεις και τ΄ αναφέρεις επάνω εις τον θρόνο της θεότητας. Και μεταφέρεις κατόπιν στον κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας. Μεγάλο αξίωμα σ΄ έχει αξιώσει, παιδί μου, ο Θεός. Να το καλλιεργήσεις. Το αυτί του Θεού είναι στο στόμα του ιερέως.--------------Μεγάλη δύναμη έχει το πετραχήλι. Το πετραχήλι είναι ο διαλλάκτης του πεπτωκότως ανθρώπου με τον Πατέρα, με τον Δημιουργό του. Γι΄ αυτό όσο μπορείς περισσότερα ονόματα να μνημονεύεις. Όσα μπορείς περισσότερα.--------------Στον καιρό της Τουρκοκρατίας γύριζαν πολλοί παπάδες, αλλά ένας παπάς…

-Γέροντα, να μας εξηγήσετε αυτό που γράφει ο Αββάς Ισαάκ για τα δάκρυα: « Άλλα δάκρυα καίουσι και ξηραίνουσι το σώμα και άλλα δάκρυα ευφραίνουσι καιτρέφουσιν αυτό και όσα μεν δάκρυα γεννώνται εκ της κατανύξεως της ταπεινής καρδίας δια τας αμαρτίας, καίουσι και ξηραίνουσι το σώμα. Τα της δευτέρας τάξεως δάκρυα προέρχονται εκ της γνώσεως και συνέσεως τα οποία καλλωπίζουσι το πρόσωπον και τρέφουσι το σώμα».-Τα πρώτα δάκρυα είναι δάκρυα μετανοίας. Πονάς βαθιά και ειλικρινά για το σφάλμα σου και κλαις με ταπείνωση. Τα δάκρυα αυτά καταβάλλουν τον άνθρωπο, αλλά έχουν και θεία παρηγοριά. Όταν όμως η ψυχή συμφιλιωθεί με…

ΟΤΑΝ νιώσεις κατάνυξη στην καρδιά σου, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, άφησε κάθε άλλη απασχόληση και πες στον λογισμό σου: - Μήπως πλησιάζει η ημέρα του θανάτου μου και μου στέλνει πένθος και δάκρυα ο Θεός για να με σώσει; Γιατί, καθώς ο διάβολος στα τέλη του πολεμά πιο δυνατά τον άνθρωπο, για να τον ρίξει στο κακό, έτσι κι ο Θεός του στέλνει τρόπους και μέσα για να τον σώσει.      ΔΥΟ συνασκητές, που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξη κι από τα δάκρυα που έχυνε άφηνε συχνά το διάβασμα στην μέση.…

ΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, Αββά, ρώτησαν οι αδελφοί τον Όσιο Θεόδωρο της Φέρμης, άλλοτε να έρχονται μόνα τους τα δάκρυα στην προσευχή κι άλλοτε πάλι να στερεύουν; -Τα κατανυκτικά δάκρυα, εξήγησε ο σοφός Γέροντας, μοιάζουν πολύ με την βροχή. Άλλοτε βρέχει ραγδαία κι άλλοτε πάλι γίνεται μεγάλη ξηρασία. Όταν βρέχει, ο φρόνιμος γεωργός καλλιεργεί το χωράφι του και κοιτάζει μην πάει χαμένη ούτε σταλαγματιά νερό. Πολλές φορές μιας ημέρας βροχή αρκεί για όλο τον χρόνο και δίνει άφθονους καρπούς στον γεωργό. Ας φροντίσει κι ο ευσεβής άνθρωπος να καλλιεργεί με προσοχή το χωράφι της ψυχής του, όταν έρχονται τα δάκρυα, για να…

ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ κάποτε, με τον Αββά Ποιμένα και πλέκαμε τα πανέρια μας, έλεγε στους αδελφούς ο φίλος του Όσιου, Αββάς Ισαάκ. Ξαφνικά τον βλέπω: να σταματά, να βλέπει στο κενό, σαν να βρισκόταν πολύ μακριά ο νους του.  Το πρόσωπό του να παίρνει έκφραση πόνου και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Τον κοίταζα πολλή ώρα σαστισμένος, μά δεν τολμούσα να του μιλήσω και να τον αποσπάσω από την έκστασή του. Όταν συνήλθε όμως, τον παρακάλεσα πολύ να μην μου κρύψει που ήταν ο λογισμός του όλη αυτή την ώρα.  Κάτω από τον Σταυρό του Ιησού, μου είπε ψιθυριστά, μαζί…

ΚΑΘΩΣ κατέβαινε κάποτε στην Αλεξάνδρεια ο Αββάς Ποιμήν, ο δρόμος του τον έφερε έξω από το κοιμητήριο της πόλεως. Μπήκε μέσα ν’ αντικρίσει την ματαιότητα του κόσμου, προτού πατήσει το πόδι του στην περίφημη πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Κοντά σ’ ένα μαρμάρινο μνήμα, μια μαυροντυμένη γυναίκα θρηνούσε απαρηγόρητα. Το κλάμα της σπάραζε την καρδιά. -Όλα τα ευχάριστα του κόσμου να μαζευτούν γύρω της την ώρα τούτη, συλλογίστηκε ο Γέροντας, δεν θα μπορεσουν, όχι να βγάλουν, μά ούτε καν να μετριάσουν τον πόνο της ψυχής της. Μακάρι να μπορούσαμε εμείς οι μοναχοί να βάλουμε τέτοιο πένθος στην καρδιά μας και να θρηνούμε…

ΑΝ ΠΕΣΑΜΕ ποτέ σε σαρκική αμαρτία, έλεγε στους μαθητές του ο Αββάς Μωυσής, ας μετανοήσουμε κι ας πενθήσουμε τώρα, προτού μας προλάβει το πένθος της φοβερής καταδίκης μας.       ΑΛΛΟΤΕ πάλι έλεγε: - Με δάκρυα γεννώνται οι αρετές και δι’ αυτών δίνεται άφεση. Αλλά όταν κλαίμε, δεν πρέπει να υψώνουμε την φωνή του στεναγμού μας, για να μην ακουγόμαστε από άλλους. Ας μην γνωρίζει η αριστερά μας, δηλαδή η κενοδοξία, τί κανει η δεξιά μας, η λύπη της καρδιάς.         ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ που τον ρώτησε τί να κανει όταν έχει πειρασμούς ή πονηρούς λογισμούς στην…

Ο ΙΔΙΟΣ Όσιος είχε πολλή κατάνυξη.Όταν προσευχόταν ή έψαλλε, τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια του. Κάποτε τον ρώτησε ο αρχάριος μαθητής του: -Μα πρέπει οπωσδήποτε να κλαίει ο άνθρωπος όταν προσευχεται, Αββά; -Ναι, παιδί μου, αποκρίθηκε ο Γέροντας. Αυτό θέλει τώρα από τον άνθρωπο ο Θεός. Δεν τον έπλασε βέβαια από την αρχή για να πενθεί και να κλαίει, αλλά να χαίρεται, δοξολογώντας με καθαρή καρδιά τον Δημιουργό του, καθώς οι Άγγελοι.Η αμαρτία όμως του στέρησε την χαρά και τώρα ο πεσμένος άνθρωπος χρειάζεται το πένθος και το λυτρωτικό δάκρυ. Όπου δεν υπάρχει πτώση, δάκρυ και πένθος δεν…

Ο ΜΕΓAΣ AΡΣΕΝΙΟΣ, έλεγαν οι συνασκητές του, είχε στο στήθος ένα παλιό κομμάτι πανί για να σκουπίζει τα δάκρυα που διαρκώς έτρεχαν από τα μάτια του, ενώ ήταν σκυμμένος στο εργόχειρό του. Ο Όσιος Ποιμήν, που τον είδε κάποτε να χύνει τόσα δάκρυα, του είπε με θαυμασμό: -Τρισευτυχισμένος είσαι, Αρσένιε, γιατί πένθησες τόσο πολύ σ’ αυτό τον κόσμο, ώστε θα βρεις παντοτινή χαρά στον άλλο. Λένε ακόμη πώς κι ο Αλεξανδρείας Θεόφιλος, πεθαίνοντας, ψιθύρισε: -Μακάριε Αρσένιε, ποτέ δεν λησμόνησες την κρίσιμη τούτη στιγμή της ανθρώπινης ζωής, πενθώντας και κλαίγοντας ακατάπαυστα.     (Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη,…