ΟΤΑΝ νιώσεις κατάνυξη στην καρδιά σου, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, άφησε κάθε άλλη απασχόληση και πες στον λογισμό σου:
- Μήπως πλησιάζει η ημέρα του θανάτου μου και μου στέλνει πένθος και δάκρυα ο Θεός για να με σώσει;
Γιατί, καθώς ο διάβολος στα τέλη του πολεμά πιο δυνατά τον άνθρωπο, για να τον ρίξει στο κακό, έτσι κι ο Θεός του στέλνει τρόπους και μέσα για να τον σώσει.
ΔΥΟ συνασκητές, που αγωνίζονταν μαζί, διάβαζαν μαζί και την καθημερινή τους ακολουθία. Ο ένας είχε πολλή κατάνυξη κι από τα δάκρυα που έχυνε άφηνε συχνά το διάβασμα στην μέση.
-Μα τι σκέφτεσαι και κλαίς με τόσο πόνο όταν προσεύχεσαι; τον ρωτούσε ο άλλος με απορία.
-Νομίζω, αδελφέ μου, πως την ώρα αυτή παραστέκομαι στο βήμα του Χριστού για να δικαστώ, και μη βρίσκοντας τι ν’ απολογηθώ για τις πολλές μου αμαρτίες, φράζει το στόμα μου από φόβο και χάνω την συνέχεια του στίχου που διαβάζω. Συγχώρεσέ με που σ’ ενοχλώ μ’ αυτό. Αν σε αναπαύει, ας λέει ο καθένας μας μόνος την ακολουθία.
-Όχι, αδελφέ μου, διαμαρτυρήθηκε ο άλλος, δεν μ’ ενοχλείς, αντίθετα μάλιστα, με ωφελείς πολύ. Γιατί καθώς δεν έχω το χάρισμα της κατανύξεως και των δακρύων, βλέποντας εσένα συγκινείται η καρδιά μου και μέμφομαι την σκληρότητά μου.
Γι΄ αυτή του την ταπείνωση κι ο αδελφός αυτός απέκτησε γρηγορα το χάρισμα των δακρύων.
(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 248-249)