Επισκέφτηκε κάποτε το μοναστήρι ένας Κόπτης θεολόγος. Στη συζήτηση την οποία είχε με τον Γέροντα Επιφάνιο, αυτός του ευχήθηκε να τον οδηγήσει σύντομα ο Θεός στην Ορθοδοξία. Επειδή όμως οι ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τη συμπροσευχή με αιρετικούς, ο γέροντας δεν του επέτρεψε να παρακολουθεί τις ακολουθίες από το Ναό, αλλά από το Αρχονταρίκι, το οποίο βρίσκεται δίπλα σε αυτόν. Θυμάμαι, αναφέρει αυτός που διέσωσε το περιστατικό, ότι μεταξύ άλλων είπε:
- Στη ζωή μου δεν έχω να επιδείξω τίποτα καλό, πιστεύω όμως ότι οι Ιεροί Κανόνες θα απολογηθούν υπέρ εμού στο Θεό.
Όταν ο ετερόδοξος επισκέπτης επρόκειτο να αναχωρήσει από το μοναστήρι, ο Γέροντας τον χαιρέτησε με πολλή ταπείνωση και του έβαλε μετάνοια λέγοντας:
- Παιδί μου, αν σου έδωσα την εντύπωση ότι έχω προσωπικά μαζί σου, συγχώρεσέ με. Η συμπεριφορά μου δεν είχε καμία αντιπάθεια στο πρόσωπό σου, αλλά έτσι μου επέβαλλαν Οι ιεροί Κανόνες»(Υποθήκες ζωής, σελ. 47)

Έλεγε ο πατήρ Παΐσιος: «ο θυμός χρειάζεται όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε την πίστη μας και όχι τον εαυτό μας. Πρέπει να θυμώνουμε όταν βλέπουμε ότι πολεμείται η πίστη μας. Αν κατηγορήσουν εμένα έχω υποχρέωση να το δεχτώ. Αλλά για την Ορθοδοξία χρειάζεται θυμός...
...- Γέροντα, λέει σε ένα τροπάριο: «θυμόν κινήσαντες τον δικαιότατον»(Απόσπασμα από στιχηρό των αίνων της εορτής των Αγίων Πατέρων της Α Οικουμενικής Συνόδου). Ποιος θυμός είναι δικαιότατος;
- Όταν αδικούνται άλλοι και φωνάζει κάνεις και θυμώνει από πόνο πραγματικό, τότε είναι «δικαιότατος ο θυμός». Όταν αδικείται ο ίδιος και θυμώνει, τότε δεν είναι καθαρός ο θυμός. Όταν βλέπεις έναν να υποφέρει για ιερά πράγματα αυτός έχει θείο ζήλο. Από αυτό μπορείς να καταλάβεις και τον διά Χριστόν σαλό. Αν πάρεις λόγου χάρη μία εικόνα και την βάλεις μπροστά του ανάποδα θα τιναχτεί επάνω ο διά Χριστόν σαλός. Έτσι του κάνεις τεστ. Υπάρχει δηλαδή και δίκαιη θεία αγανάκτηση και μόνο αυτή η αγανάκτηση δικαιολογείται στον άνθρωπο» (Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Οδηγός Εξομολογητικής, Σταμάτα 2016, σελ.64-65, όπου και η πηγή)

«Εάν έρχονταν σε αυτόν μοναχοί ή άλλοι αδελφοί, οι οποίοι σκανδαλίζονταν από ορισμένα πράγματα, ο πατήρ Κλεόπας τους προέτρεπε να στρέφονται στον εαυτό τους. Έλεγε παραβολικά:

Ένας καραβοκύρης όταν πηγαίνει με το μεγάλο καράβι του σε στενές και επικίνδυνες θάλασσες, πιστεύεις ότι κοιτάζει τα άλλα καράβια; Αυτός είναι με τα μάτια του καρφωμένα πάνω στο δικό του πηδάλιο. Ή αυτός που πηγαίνει με το αυτοκίνητό του στο δρόμο, κοιτάζει πώς οδηγεί ο διπλανός του το αυτοκίνητο του; Αυτός είναι με τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο του, δεξιά, αριστερά, ψηλά, χαμηλά! Ο καθένας είναι με τα μάτια του στο αυτοκίνητό του.

Έτσι και εσύ. Είσαι με τα μάτια σου στο τιμόνι της ψυχής σου! Κοίταξε, λοιπόν, την ψυχή σου, για να μην πέσεις στον γκρεμό! Ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Ο καθένας σώζεται όπως τον καθοδηγεί η ψυχή του»

(Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, "Οδηγός Εξομολογητικής", Σταμάτα 2016, σ. 219-220)

Κάποτε ρώτησαν τον Γέροντα Παΐσιο:
- Γέροντα όταν βλέπω σε κάποιον ένα πάθος, τι να κάνω; Να προσπαθώ να το βλέπω με καλό λογισμό σαν αρετή για να μην τον κατακρίνω;
Και απάντησε:
- Όχι, να το βλέπεις όπως είναι, να λες [μέσα σου] ότι ο τάδε είναι αυτό και αυτό, αλλά να του δίνεις ελαφρυντικά. Να λες ότι εγώ είμαι χειρότερος από αυτόν γιατί αυτός δεν βοηθήθηκε. Αν είχε βοηθηθεί θα έκανε θαύματα (Βίος Γέροντος Παϊσίου, Ιερομονάχου Ισαάκ, 473)

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί»(Ματθ. 5,9). Κανείς δεν αντιλέγει.
Εγώ όμως είδα και «εχθροποιούς» οι οποίοι υπήρξαν μακάριοι. Ήταν κάποτε δύο που συνδέονταν με αμαρτωλή σχέση.
Και κάποιος από τους γνωστικούς πατέρες, σπουδαιότατος στην αρετή, δημιούργησε μίσος μεταξύ τους κατηγορώντας τον ένα στον άλλο ότι τον έβριζε, και αντίθετα.
Έτσι κατόρθωσε ο πάνσοφος να αποκρούσει με ανθρώπινη πονηριά την κακία των δαιμόνων και να δημιουργήσει μίσος που διέσπασε τον αμαρτωλό δεσμό» (Κλίμαξ, Ι.Μ. Παρακλητου, σελ. 316)

«Όχι πως επιδιώκω τα δώρα σας, αλλά επιδιώκω να αυξάνεται η καρποφορία σας για δικό σας λογαριασμό» (Φιλιππησίους 4:17)

Ο Αβραάμ Λίνκολν ήταν πολυάσχολος πρόεδρος. Κάθε μέρα δεχόταν πολύ κόσμο στο γραφείο του. Κι όμως μια μέρα δέχτηκε να τον επισκεφτεί μια ηλικιωμένη κυρία που ζήτησε να τον δει. Όταν εκείνη μπήκε στο γραφείο του, σηκώθηκε ο Λίνκολν να τη χαιρετήσει και τη ρώτησε πώς θα μπορούσε να τη βοηθήσει. Εκείνη του απάντησε πως δε χρειαζόταν τίποτα, αλλά είχε ακούσει πως του άρεσαν ένα είδος κουλουράκια κι αποφάσισε να του φτιάξει μερικά και να του τα φέρει!

Συγκινημένος ο Λίνκολν της απάντησε: «Είστε η μόνη επισκέπτρια στο γραφείο μου που δεν ήρθε να μου ζητήσει κάτι, αλλά να μου προσφέρει ένα δώρο χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Σας ευχαριστώ με όλη την καρδιά μου!»

Όταν πηγαίνουμε στην παρουσία του Θεού, ας μην πηγαίνουμε μόνο με λίστα αιτημάτων που έχουμε, αλλά ας θυμόμαστε να Τον ευχαριστούμε για ό,τι είναι Εκείνος για μας και ας Τον λατρεύουμε με τα δώρα της ευχαριστίας μας.

Κύριε μας κάνε μας να θυμόμαστε πάντοτε με ευγνωμοσύνη τα πλούσια δώρα Σου και να το εκφράζουμε πρακτικά.
(Σ.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

«Γιατί, τι είναι στην πραγματικότητα η ζωή σας; Ατμός είναι, που για λίγο μόνο φαίνεται κι έπειτα εξαφανίζεται!» (Ιακ. 4:14)

Ο Λύσσιπος, ο περίφημος γλύπτης της αρχαιότητας, κάποτε έφτιαξε το άγαλμα μιας γυναίκας, που είχε την εξής περίεργη μορφή και στάση. Το σώμα της στηριζόταν στις μύτες των ποδιών της, είχε αρκετή κλίση προς τα εμπρός δείχνοντας έτσι πως έτρεχε και το πίσω μέρος του κεφαλιού της ήταν ξυρισμένο. Στη βάση του αγάλματος, στην πέτρα επάνω ήταν σκαλισμένη η λέξη ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Ήθελε να διδάξει όσους περνούσαν μπρος από το άγαλμα πως η ευκαιρία δεν περιμένει. Τρέχει, πετάει, χάνεται, αν ο άνθρωπος δεν την αρπάξει τη στιγμή που περνάει από μπρος του. Πόσες χαμένες ευκαιρίες στη ζωή των ανθρώπων, που τους τις έδωσε ο Θεός για να μετανοήσουν για τις αμαρτίες του και να γυρίσουν στο Χριστό! Και πόσοι άνθρωποι φτάνουν κάθε μέρα στην αιώνια απώλεια, γιατί δεν επωφελήθηκαν από τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν! Σήμερα, τώρα η ευκαιρία περνάει μπρος κι από τη δική σου ζωή. «Τώρα είναι ο καιρός που είναι ανοιχτή η πόρτα, ορίστε, τώρα είναι η μέρα που προσφέρεται η σωτηρία!» (Β Κορ. 6:2).

«Γλιτώστε από τη διεστραμμένη αυτή γενιά!» (Πραξ. 2:40).

Διεστραμμένη σκέψη, διεστραμμένα αισθήματα, τρόπος ζωής διεστραμμένος, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν και σε έργα διεστραμμένα. Αυτό είναι εκείνο που λέει ο Λόγος του Θεού για την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων που ζουν χωρίς Χριστό: «Μια διεστραμμένη γενιά».

Από αυτή τη διεστραμμένη γενιά μας καλεί ο Θεός να γλιτώσουμε. Απ’ αυτή τη γενιά μας καλεί να διαχωρίσουμε τη θέση μας, να κάψουμε τους δεσμούς μας και ακούγοντας την κλήση του Χριστού να πάμε σ’ Αυτόν για να σωθούμε. Να σωθούμε από τη γενιά που έχει γίνει το μεγαλύτερο πρόβλημα, αφόρητη πια κατάσταση, ένα σιχαμένο και μισητό περιβάλλον. Η διαστροφή της γενιάς αυτής είναι εκείνο που μας ωθεί πολλές φορές σε απομόνωση ή στην επιθυμία να τέλειωνε η ζωή μας μια ώρα αρχύτερα. Η διαστροφή που μέρα με τη μέρα διαφθείρει τα πάντα κι οδηγεί την ανθρωπότητα κατευθείαν στην εξουσία του Αντιχρίστου.

Μπορείς κι εσύ, φίλε να γλιτώσεις απ’ αυτή τη διεστραμμένη γενιά με το να δεχτείς το Χριστό Σωτήρα και Κύριο σου.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

224. Σεις τα γήϊνα πλάσματα, που σας λείπει η αγνότης, χαρήτε για το γεγονός ότι η Παρθένος Μαρία, η Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έφθασε στην υψηλότερη κορυφή της ψυχικής και σωματικής αγνότητος. Χαρήτε γι’ αυτό και παρακαλείτε την να αξιώση σας και τα τέκνα σας να ζήσετε αγνά σ’ αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο, τον γεμάτο από πειρασμούς. Για την απόλυτο αγνότητά της και ταπεινωσύνη της και τις άλλες αρετές της, χάρις στις οποίες αξιώθηκε να γίνη Μητέρα του Θεού, όταν προσφέρουμε την Αναίμακτο Θυσία, λέμε το «Εξαιρέτως» προς χάριν της, στη Θεία Λειτουργία.

225. Να προσεύχεσαι για τους άλλους όπως θα προσευχόσουν για τον εαυτό σου, γιατί είμαστε όλοι ένα σώμα, παιδιά του ιδίου Ουρανίου Πατρός.

226. Όταν κάνουμε την προσευχή μας, πρέπει να νοιώθουμε βαθειά αποστροφή προς τις αμαρτίες μας και να μετανοούμε ειλικρινά και αποφασιστικά γι’ αυτές. Τι συμβαίνει όμως συχνά; Τις αποστρεφόμαστε με τη γλώσσα και τη διάνοι, ενώ η καρδιά μας δεν κατανύσσεται. Και έτσι, μένουμε στις ίδιες αμαρτίες, που ζητούμε να μας απαλλάξη ο Κύριος. Και πραγματοποιείται σ’ εμάς η προφητεία του Ησαΐου: «Εγγίζει μοι ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσι με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ησ. κθ’ 13).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 103-104)

Κάποιος γέροντας αρρώστησε και δεν μπορούσε να φάη τίποτε. Μια μέρα ζήτησε από τον υποτακτικό του να πιη κάτι ζεστό. Εκείνος πήγε να του ζεστάνη λίγο αραιωμένο μέλι. Όμως κατά λάθος, αντί να χρησιμοποιήση το βάζο με το μέλι, χρησιμοποίησε ένα διπλανό βάζο που περιείχε λάδι από λιναρόσπορο, και αυτό χαλασμένο από την πολυκαιρία. Το ζέστανε λοιπόν και το έφερε. Ο άρρωστος το γεύτηκε, μα δεν είπε τίποτε. Το άφησε ήρεμα. Ο υποτακτικός τον ανάγκασε να ξαναπιή. Ο γέροντας, πιέζοντας τον εαυτό του, ξανάπιε λίγο. Και όταν ο υποτακτικός του έδωκε για τρίτη φορά να πιη, εκείνος πλέον αρνήθηκε:
-Δεν αντέχω και δεν θέλω άλλο, παιδί μου.
Ο υποτακτικός, για να τον πείση, του λέγει:
-Γέροντα, είναι καλό. Να, κοίταξε, πίνω κι εγώ μαζί σου.
Καθώς όμως γεύτηκε και κατάλαβε τί είχε κάνει, έπεσε με το πρόσωπο στη γη λέγοντας:
-Αλλοίμονο μου, γέροντα, πάει, σε σκότωσα! Κι εσύ, δίχως να μιλήσης καθόλου, έριξες την αμαρτία πάνω μου…
Και τότε του λέει ο άρρωστος:
-Μη θλίβεσαι, παιδί μου. Αν ο Θεός ήθελε να πιω μέλι, τότε σίγουρα θα είχες βάλει μέλι!

( Έαρ της ερήμου)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.279-280)

222. Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Γιατί, αγαπώντας τον σαν τον εαυτό σου, αγαπάς τον εαυτό σου, ενώ μισώντας τον πλησίον σου, μισείς την ίδια σου την ψυχή. Ώ Κύριε, τι γλυκό που είναι να ακολουθούμε τις εντολές σου, τι ελαφρός, αληθινά, είναι ο ζυγός σου!

223. Όταν τρέφης χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον σου, όλοι οι ουρανοί σε αγαπούν. Όταν είσαι ενωμένος πνευματικά με τους γύρω σου, είσαι ενωμένος επίσης με τον Θεό και τα μακάρια πνεύματα των ουρανών. Όταν είσαι σπλαχνικός στον πλησίον σου, ο Θεός, οι Άγγελοι και οι Άγιοι θα είναι σπλαχνικοί μαζί σου. Όταν προσεύχεσαι για άλλους, όλοι οι ουρανοί μεσιτεύουν για σένα. Άγιος είναι ο Κύριος και θεός μας. Γίνε και συ άγιος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 103)