Με την προσευχή μπορούν να σκεπάσουν όλη την Ελλάδα
Πήγαιναν κοντά του άνθρωποι, όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά απ' όλο τον κόσμο, μέχρι και από την Ιαπωνία. Πήγαιναν και του κατέθεταν όλο τον προβληματισμό και τις ανησυχίες τους και ό,τι άλλο είχαν μέσα τους. Και όλους τους βοηθούσε με πολλή αγάπη, ταπείνωση, πραότητα και προσευχή • προ παντός προσευχή.
Σε μία συνομιλία μας - είχα ευλογηθεί να τον ακούσω πολλές φορές - μου είχε πει :
" Υπάρχουν Γέροντες που, όταν απλώσουν τα χέρια τους σε προσευχή, μπορούν να σκεπάζουν όλη την Ελλάδα ". Χωρίς, βέβαια, να πεί αν ήταν για τον εαυτό του που μιλούσε, ή για κάποιον άλλο.
[Ί 144π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.359-360)

Μια προπτωτική εικόνα
Ο όσιος Παύλος της Ομπνόρας (1317-1429) διψώντας ακατάπαυστα την ερημητική ζωή, κατέφυγε σε μια εντελώς απρόσιτη περιοχή των απεράντων ρωσικών δασών. Έκανε κατοικία του την κουφάλα μιας γέρικης φλαμουριάς! Εκεί πέρασε τρία χρόνια δοξολογώντας τον Θεό μαζί με τ’ αγριοπούλια.
Την ίδια εποχή, πέντε χιλιόμετρα μακρύτερα του, αγωνιζόταν ο όσιος Σέργιος του Νούρμα. Ο όσιος Σέργιος, ακούγοντας για τους πνευματικούς αγώνες του οσίου Παύλου, επιθύμησε να τον συναντήση. Ξεκίνησε λοιπόν να τον επισκεφθή και, όταν τον βρήκε, αντίκρυσε ένα θαυμαστό θέαμα: Ένα πλήθος από πουλιά περικύκλωνε τον όσιο. Τα μικρότερα μάλιστα ανέβαιναν στους ώμους και στο κεφάλι του, και αυτός τα έτρεφε με τα χέρια. Κοντά του μια αρκούδα περίμενε κι αυτή την τροφή της. Αλεπούδες, κουνέλια και άλλα ζώα περιφέρονταν χωρίς έχθρα μεταξύ τους και χωρίς να φοβούνται την αρκούδα.
Ήταν μια θαυμαστή εικόνα του πρωτόπλαστου αθώου Αδάμ στον κήπο της Εδέμ! Ήταν μια εξαίσια περίπτωσις της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στην δημιουργία!
( Η Θηβαΐδα του Βορρά)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.260-261)

Η «ιατρική» της Εκκλησίας
Ο μακαριστός αρχιμ. Ευσέβιος Γιαννακάκης (+ 1995), όταν διακονούσε ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Αθήνας, έζησε συγκλονιστικά θαύματα θεραπείας ασθενών από τη μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων.
Ένας βαριά άρρωστος, ο κ. Γεώργιος Φ., βρισκόταν για είκοσι μέρες σε κατάσταση αφασίας μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο καθηγητής κ. Γούτας τον παρακολουθούσε συστηματικά, γιατί παρουσίαζε ψηλό πυρετό που έφτανε στους 40ο !
Την εικοστή πρώτη μέρα – πράγμα παράδοξο- ο άρρωστος άρχισε ν’ ανοίγει τα μάτια και να μιλάει! Ο καθηγητής παραξενεύτηκε. Νόμισε πως η βελτίωση θα ήταν παροδική. Ο ασθενής όμως διαρκώς καλυτέρευε, και σε μερικές μέρες συζητούσε άνετα και καθαρά.
Τότε και ο γιατρός τού μίλησε καθαρά για την ιατρική άποψη:
-Αγαπητέ κύριε Γιώργο, η περίπτωση σας δεν επιδεχόταν καμιά βελτίωση, μετά μάλιστα από τόσο ψηλό πυρετό που κάνατε. Κανονικά δεν θα έπρεπε τώρα να βρίσκεστε κοντά μας.
-Κύριε καθηγητά, απάντησε ήρεμα ο ασθενής, ο κατ’ εξοχήν Γιατρός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δεν συμφώνησε μαζί σας. Η «ιατρική» της Εκκλησίας αποδεικνύεται πιο αποτελεσματική. Ο ιερέας του Νοσοκομείου μετά από κάθε θεία λειτουργία ερχόταν πρόθυμα να με κοινωνήσει. Εγώ δεν μπορούσα βέβαια να μιλήσω, αλλά τα αισθανόμουν όλα. Κι αυτό φαίνεται πως το καταλάβαινε ο ιερέας, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε πλούσια τα θεραπευτικά μέσα της Εκκλησίας μας. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ζωογονεί την ψυχή και το σώμα. Θεραπεύει και τις μεγαλύτερες αρρώστιες.

Κάποια γυναίκα, η κ. Μαρία Γ., έπασχε από σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Η κατάσταση της διαρκώς χειροτέρευε. Ένα Σάββατο ο γιατρός τη βρήκε με τέλεια ανουρία. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο, πίστευε πως την άλλη μέρα θα είχε φύγει και η άρρωστη του για την αιωνιότητα.
Αργότερα όμως την επισκέφθηκε ο ιερέας του Νοσοκομείου και της πρότεινε να καταφύγει στον ουράνιο Γιατρό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Εκείνη το δέχθηκε με χαρά. Εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια, και το πρωί της Κυριακής, αφού παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, μετέλαβε τα άχραντα Μυστήρια. Κοινώνησε όμως με φλογερή πίστη στη θεραπευτική δύναμη του Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Και το θαύμα έγινε. Μετά τη θεία Κοινωνία το πρόσωπο της άρχισε να ροδίζει από υγεία, και το ουροποιητικό σύστημα να λειτουργεί κανονικά. Ο γιατρός δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ύστερα από δυο- τρεις μέρες, αφού βεβαιώθηκε πως είχε εντελώς θεραπευθεί, της επέτρεψε να φύγει.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.155-156)

101. Τί είναι εκείνο που διασπά την ενότητα της Εκκλησίας;

Πρώτα πρέπει να σημειωθεί ότι την ενότητα στην πίστη δεν την παραβλάπτει το γεγονός ότι τα μέλη της Εκκλησίας δεν πιστεύουν όλα στον ίδιο βαθμό και στην ίδια έκταση το δογματικό περιεχόμενο της πίστεως. Και να θέλαμε να συνέβαινε αυτό, εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο. Οι δογματικές αλήθειες είναι πολλές και δύσκολες και ο πολύς λαός δεν μπορεί να τις νοήσει όλες και επακριβώς. Και οι ειδικοί ακόμη πολλές φορές μπερδεύονται. Εκείνο που απαιτείται από τους Χριστιανούς είναι να γνωρίζουν σε γενικές γραμμές τα βασικά δόγματα της πίστεως και να πειθαρχούν στη διδακτική αυθεντία της Εκκλησίας. Με τις λεπτομέρειες ασχολούνται οι θεολόγοι.

Εκείνο που διασπά την ενότητα της Εκκλησίας είναι κυρίως οι αιρέσεις, τα σχίσματα και οι κάθε λογής ανταρσίες οι αναφυόμενες στους κόλπους της και εκταράσσσυσες την ειρηνική ζωή του χριστεπώνυμου πληρώματος της. Η αίρεση είναι η ολική ή μερική άρνηση της πίστεως, που στο πρακτικό πεδίο εκφράζεται συνήθως σαν ομαδική αναταραχή και αναστάτωση, καταλύοντας την αγάπη που πρέπει να συνδέει τα μέλη της εκκλησιαστικής κοινότητας μεταξύ τους. Το δε σχίσμα, με τις ίδιες επιπτώσεις, είναι η αθέτηση του διοικητικού συστήματος της Εκκλησίας. Και στις δύο περιπτώσεις εκείνο που κυριαρχεί είναι η εγωπάθεια, η φιλοδοξία και το πάθος, χωρίς ν’ αποκλείεται και μία ανεπίγνωστη και όχι πάντοτε από κακή προαίρεση απόκλιση από τη θεία αλήθεια.

Την αίρεση και το σχίσμα η Εκκλησία ουδέποτε αναγνώρισε ως παράλληλα εργαστήρια σωτηρίας· έχοντας δε τη συνείδηση ότι είναι ο φύλακας της παραδοθείσας θείας αλήθειας και μετά από προσπάθεια να συνετίσει τους αιρετικούς και τους σχισματικούς, προέβαινε, στο μέτρο που αυτοί παρέμεναν πεισματικά αμετάπειστοι, σε αποκοπή τους από το υγιές σώμα της και παράδοσή τους στο Σατανά, για δύο βασικούς λόγους· πρώτα για να προφυλάξει τα υγιή μέλη της από τη λύμη της αιρέσεως και έπειτα για να οδηγήσει τους αποκοπέντες σε μετάνοια. Η Εκκλησία βέβαια δεν απέκοπτε από το σώμα της πάντοτε όλα τα αιρετικά και σχισματικά κινήματα (λ.χ. το σχίσμα επί του Ακακίου). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα κινήματα αυτά είχαν αυτοδίκαιη θέση στους κόλπους της. Απλά η Εκκλησία ανέβαλλε την αποκοπή τους αποβλέποντας στη μετάνοια και την επιστροφή τους. Ούτε πάλι είναι σωστή η διάκριση των δογμάτων σε κύρια και δευτερεύοντα και ότι η ενότητα της Εκκλησίας διασπάται μόνο από τα κύρια δόγματα και όχι από τα δευτερεύοντα. Οι δογματικές αλήθειες αποτελούν ενιαίο σύνολο, το οποίο στέκει ή πέφτει ολόκληρο. Η άρνηση των επουσιωδών δογμάτων χωρεί ακολούθως και στην άρνηση των κύριων, από τα οποία εκείνα εξαρτώνται. Από την άποψη αυτή αιρετικοί είναι και οι ετερόδοξοι, αυτοί που αρνούνται επί μέρους δογματικές αλήθειες και των οποίων η προσέλευση στην Ορθοδοξία (λόγω εγγύτητος) είναι ευχερέστερη.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 144-145)

283. Λένε πολλοί ότι ο Θεός είναι ελεήμων και σπλαχνικός και μας ελεεί και μας σπλαχνίζεται. Ασφαλώς, ο Θεός είναι απέραντα ελεήμων και σπλαχνικός. Αλλά, αφού είναι τόσο οικτίρμων απέναντί μας, γιατί εμείς θεληματικά τον προσβάλλουμε με τις ανομίες μας; Όσο πιο καλός είναι απέναντί μας, τόσο πιο πολύ θα έπρεπε να τον αγαπάμε, να του είμαστε ευγνώμονες και υπάκουοι στο άγιο του θέλημα. Αλλά που είναι αυτή η αγάπη, αυτή η ευγνωμοσύνη, αυτή η υπακοή;

284. Ποιος είναι ο ποιητής όλων των ορατών και των αοράτων; Ο Θεός. Και ο Θεός είναι αόρατος. Λοιπόν, ας σέβεσαι τον αόρατο Θεό. Ας κινείσαι προς τον αόρατο Θεό. Ο Θεός είναι αιώνιο, πανάγιο, πάνσοφο, ύψιστο, πανταχού παρόν, αυτάρκες Πνεύμα. Και συ είσαι εικόνα του Θεού. Λοιπόν ας είσαι πνευματικός, περιφρονώντας τη σάρκα, αυτό το πρόσκαιρο σκήνωμά σου. Ας είσαι άγιος, αγαθός, σώφρων, δίκαιος, νηφάλιος και γενναίος, αμετακίνητος στο αγαθό, αυτάρκης.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 125)

281. Ο καθένας πρέπει να θυμάται τη μοναδικότητα της ψυχής, που είναι πνοή του Θεού. Ο Θεός είναι μοναδικός και η ψυχή μοναδική. Και, καθώς είναι μοναδική, δεν μπορεί να έχη δύο αντίθετα αντικείμενα αγάπης. Δεν μπορεί να αγαπά συγχρόνως τον θεό και κάθε τι το γήινο, τον άνθρωπο και κάθε τι το υλικό, που αρέσει στον σαρκικό άνθρωπο. Για να αγαπάμε τον θεό με όλη μας την καρδιά, πρέπει να θεωρούμε όλα τα γήινα σαν μηδαμινής αξίας και τίποτε απ’ αυτά να μη μας παρασύρη. Για να αγαπάμε τον πλησίον σαν τον εαυτό μας, πρέπει να περιφρονούμε το χρήμα, να μη μας θαμπώνουν οι υλικές χαρές του κόσμου τούτου. Πρέπει, ιδιαίτερα, να διατηρούμε την ψυχική μας ακεραιότητα κατά τη διάρκεια της λατρείας στον ναό και στο σπίτι μας, κατά τη διάρκεια αναγνώσεως του Λόγου του θεού και των συγγραφών των Αγίων Πατέρων και, γενικότερα, κατά τη διάρκεια κάθε σπουδαίας ασχολίας μας. «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. στ’ 24).

282. Ο χριστιανός οφείλει να αγαπά τον θεό και τον πλησίον του, την εικόνα του θεού, τόσο θερμά και βαθειά, ώστε να λέγη πάντοτε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ρωμ. η’ 35). Ό,τι και να παρουσιασθή τέτοιο, δεν είναι παρά ένα φάσμα, ένα όνειρο για μένα, αν αγαπώ. Καταγράφω τα σφάλματα του αδελφού μου στη διαφορά της φύσεως, στην επήρεια των πονηρών πνευμάτων, στην ανεπρκή ή κακή ανατροφή, στις δυσμενείς συνθήκες της ζωής, στις ιδιοσυγκρασίες γονέων ή κηδεμόνων. Βλέποντας τη δική μου αμαρτωλότητα, μισώ τον εαυτό μου. Αλλά τον πλησίον μου τον αγαπώ σαν τον εαυτό μου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 124)

«Κύριε, μην πάρεις υπόψη σου τη βαρύτητα της αμαρτίας τους αυτής!» (Πρωτομάρτυς Στέφανος)

Τα ΜΜΕ προβάλλουν συνήθως το μίσος και τη βία. Αλλά το καλοκαίρι του 2008, αφιέρωσαν χρόνο και χώρο για να επαινέσουν δύο πρόσωπα που έδωσαν μαθήματα μεγαλοψυχίας. Στη Μύκονο, μπράβοι σκότωσαν ένα νέο Αυστραλό. Ο πατέρας του, αντί να ζητήσει εκδίκηση και την τιμωρία των δολοφόνων του παιδιού του, έδειξε πρωτοφανή μεγαλοψυχία. Μίλησε εγκωμιαστικά για την Ελλάδα. Μάλιστα πρόσφερε τα όργανα του παιδιού του και σώθηκαν τρία-τέσσερα άτομα.
Το άλλο παράδειγμα έρχεται από τη σύζυγο ενός μεγαλοβιομηχάνου. Αντί να καταραστεί τους απαγωγείς του άντρα της, είπε: «Δε νιώθω μίσος. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην κόλαση. Εμείς περάσαμε από την κόλαση και επιστρέψαμε στον παράδεισο… Τους συγχωρώ. Δε θα κρατήσω κακία, γιατί δεν έχουν συνείδηση για όσα κάνουν». Επίσης δήλωσε ότι πιστεύει συνειδητά στο Θεό.
Και ο Ιησούς Χριστός πάνω από το σταυρό είπε για τους σταυρωτές Του: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Η συγχώρηση σε όλο το μεγαλείο της! Αυτή πρέπει να είναι η στάση μας ως ακόλουθοι του Χριστού.
(Γ.Σ.Κ.)

«Η χάρη και η ειρήνη ας αυξάνουν ανάμεσά σας με την ακριβή γνώση του Θεού και του Ιησού του Κυρίου μας, καθώς η θεία δύναμή του έχει θέσει δωρεάν στη διάθεσή μας όλα όσα είναι απαραίτητα για τη ζωή και την ευσεβή διαγωγή μας» (Β’ Πέτρ. 1:2-3)

Ένας χριστιανός διηγήθηκε σ’ έναν άλλο το κακό που του έχει κάνει κάποιος και ρώτησε: «Δε νομίζεις ότι είναι ανθρώπινο να τον εχθρεύομαι;». «Ναι», απάντησε εκείνος, «είναι ανθρώπινο να τον εχθρεύεσαι, αλλά είναι χριστιανικό να τον συγχωρήσεις!».
Ουράνιε Πατέρα, σ’ ευχαριστώ που με αγάπησες ενώ ακόμα ήμουν εχθρός σου μέσα στις αμαρτίες μου και με λύτρωσες με το αίμα του Ιησού Χριστού του Γιού Σου και με συγχώρησες, μ’ έκανες παιδί δικό Σου και μου χάρισες ζωή αιώνια. Σε παρακαλώ βοήθησέ με να συγχωρώ κι εγώ όσους μου κάνουν κακό και με την καλή μου μαρτυρία και την άγια ζωή μου να δείχνω και σ’ αυτούς το δρόμο για το Χριστό και για τη σωτηρία που προσφέρεις. Στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Σωτήρα μου. Αμήν»

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Πένθος, τίποτε παρά πάνω
Αμάρτησες; Να πενθήσεις και σβήνει η αμαρτία.
Είναι τόσο κουραστικό αυτό; Δεν σου ζητάω τίποτε άλλο,
παρά μόνο να λυπηθείς για την αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 30,120

δεινόν
Ένα ας θεωρούμε κακό, το ν’ αμαρτάνουμε ενώπιον Του.
Ε.Π.Ε. 30,182

εμμονή στην αμαρτία
Φοβερότερο απ’ την αμαρτία το να παραμένεις στην αμαρτία.
Και το φρικτότερο απ’ την πτώση, να προτιμάς να είσαι πεσμένος.
Ε.Π.Ε. 30,192

φωτιά, που με δάκρυα σβήνει
Να σβήσουμε την πυρκαγιά των αμαρτημάτων,
όχι με πολλά νερά, αλλά με λίγα δάκρυα.
Είναι μεγάλη η φωτιά της αμαρτίας,
αλλά με λίγα δάκρυα σβήνει.
Διότι το δάκρυ σβήνει την πυρκαγιά των αμαρτημάτων
και καθαρίζει τη δυσωδία της αμαρτίας.
Ε.Π.Ε. 30,266

γεννάει όλα τα κακά
Όλων των κακών αιτία είναι τα αμαρτήματα.
Εξ’ αιτίας των αμαρτημάτων δημιουργούνται λύπες.
Εξ’ αιτίας των αμαρτημάτων ταραχές.
Εξ’ αιτίας των αμαρτημάτων πόλεμοι.
Εξ’ αιτίας των αμαρτημάτων γεννιώνται νόσοι
και όλα τα δυσθεράπευτα πάθη, που μας βρίσκουν.
Ε.Π.Ε. 30,266

και φιλανθρωπία του Θεού
Αν ήταν μόνη της η μετάνοια, είναι φυσικό να την φοβάσαι.
Αλλά δεν είναι μόνη. Είναι συνδεδεμένη με τη φιλανθρωπία του Θεού.
Γι’ αυτό να έχεις θάρρος.
Ε.Π.Ε. 30,288

ντρεπόμαστε για τη μετάνοια!
Όταν διαπράττει την αμαρτία,
ο διάβολος δεν αφήνει τον άνθρωπο να ντραπεί,
αλλά την καθιστά φανερή.
Διότι γνωρίζει, πώς, αν ντραπεί, θ’ αποφύγει την αμαρτία.
Για τη μετάνοια όμως τον κάνει να ντρέπεται,
διότι γνωρίζει πως η ντροπή εμποδίζει τη μετάνοια.
Δύο, λοιπόν, κακά πετυχαίνει, και στην αμαρτία τον σύρει,
και από τη μετάνοια τον απομακρύνει. Γιατί ντρέπεσαι τώρα;
Όταν πόρνευες, τότε έπρεπε να ντρεπόσουν. Ό
ταν παίρνεις το φάρμακο, όταν απαλλάσσεσαι απ’ την αμαρτία, να μη ντρέπεσαι.
Τότε έπρεπε να αισχύνεσαι, όταν αμάρτανες.
Ε.Π.Ε. 30,292-294

και άφεσις
Δεν υπάρχει τόσο μεγάλο αμάρτημα,
που να μπορεί να νικήσει τη γενναιοδωρία του Κυρίου.
Ε.Π.Ε. 30,342

το δόλωμα της
Η Εύα από που αλλού έπρεπε ν’ αντιληφθεί τον εχθρό και πολέμιο (διάβολο);
Κυρίως απ’ το ότι διέστρεψε το λόγο του Θεού.
Έπρεπε, λοιπόν, αμέσως ν’ αποφύγει το δόλωμα.
Έπρεπε να υπερπηδήσει την παγίδα.
ΕΠΕ 31,116

τώρα, με τη χάρη, αντιμετωπίζεται
Τώρα, μετά την έλευση της χάριτος του Χριστού,
έχουν γίνει ευκολότερα τα πνευματικά αθλήματα.
Ε.Π.Ε. 31,132

συγκεκριμένη
Δεν αρκεί να πεις, είμαι αμαρτωλός,
αλλά πρέπει και κατ’ είδος να θυμηθείς
(και να εξομολογηθείς) τα αμαρτήματα σου.
Ε.Π.Ε. 31,166

συνεχώς προσκρούουμε στο Θεό
Τίποτε να μη φοβόμαστε, παρά μόνο το να ερχόμαστε σε σύγκρουση με το Θεό.
Ε.Π.Ε. 32,180

μας προδίδει
Τέτοια είναι η αμαρτία.
Προδίδει το δράστη της, χωρίς κανείς να ελέγχει.
Τον καταδικάζει, ενώ κανείς δεν τον κατηγορεί.
Το θύμα της το κάνει φοβιτσιάρη και δειλό.
Ε.Π.Ε. 32,220

«ύβρις»
Μια μόνο είναι η βλάβη, η αμαρτία.
Διότι και αν ακόμα όλη η οικουμένη σε βλάπτει,
αλλά συ δεν βλάψεις τον εαυτό σου, καθόλου δεν ζημιώθηκες.
Μια είναι η προδοσία, εκείνη της δικής σου συνειδήσεως.
Ε.Π.Ε. 33,112

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 155-158)

"Λέγει ότι σε εκτιμά, αλλά στο ασυνείδητό του σε απορρίπτει!"
Κάποιο απόγευμα επισκέφθηκα το Γέροντα μ' έναν γνωστό μου.
Μας δέχθηκε στο κελί του και τους δύο μαζί. Στη συζήτησή μας, που ακολούθησε,
ο γνωστός μου, μεταξύ άλλων, του μίλησε και για τη μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπό μου.
Ο Γέροντας τον κοίταζε, έπειτα έσκυψε το κεφάλι και δεν είπε τίποτα. Σε λίγο φύγαμε.
Στην επόμενη επίσκεψή μου ήμουν μόνος. Ο Γέροντας μου είπε: "Σκέφτομαι εκείνον το γνωστό σου,
που μου έφερες και μου έλεγε, με χαρά, για την εκτίμηση που σου έχει.
Τη στιγμή όμως, που μου τα έλεγε αυτά, ξέρεις εγώ τί είδα στο βάθος της ψυχής του; Ότι σε αποστρέφεται και σε απορρίπτει".
Έμεινα εμβρόντητος από την αποκάλυψή του, πού ούτε καν θα μπορούσα να φαντασθώ.
Ο Γέροντας συνέχισε: "Πρόσεξε όμως, αυτό που είδα βρίσκεται στο ασυνείδητό του. Κατάλαβες; Τί είναι ασυνείδητο;"
Του είπα ό,τι ήξερα σχετικά. Κι εκείνος συμπλήρωσε: "Επειδή βρίσκεται στο ασυνείδητό του, δεν το γνωρίζει.
Να το προσέξεις πολύ αυτό που σου λέω". Όταν επέστρεψα στο σπίτι, αισθανόμουν θλίψη και εκνευρισμό
για τη διχασμένη και διπρόσωπη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου.
Αφού με απέρριπτε κατά βάθος, ποιός τον υποχρέωνε να με πλησιάζει και μάλιστα να ομολογεί,
μπροστά στο Γέροντα, την εκτίμησή του απέναντί μου; Δε θα ήταν πιο κανονικό να απομακρυνθεί από μένα,
για να βρίσκεται τουλάχιστον σε αρμονία με τα όποια βαθύτερα αισθήματά του;
Πέρασαν αρκετές ώρες εκνευρισμού και μόνο από κάποια στιγμή και μετά,
άρχισα να καταλαβαίνω το νόημά της επισημάνσεως του Γέροντα: "Πρόσεξε, αυτό βρίσκεται στο ασυνείδητό του και δεν το γνωρίζει".
Πράγματι, ο άνθρωπος αυτός συνειδητά με εκτιμούσε πολύ και το έδειχνε και αισθανόταν εντάξει απέναντί μου.
Το πρόβλημα της αυτοαντιφάσεώς του ήταν κρυμμένο στο ασυνείδητό του και γι' αυτό το αγνοούσε.
Η διαπίστωσή μου αυτή, που δικαιολογούσε την προειδοποίηση του Γέροντα, με ηρέμησε.
Τον δέχθηκα όπως είναι και διατήρησα αμετάβλητη την ευνοϊκή στάση μου, όπως πρίν.
Αργότερα, όταν ξαναείδα τον Γέροντα, μου διευκρίνισε σχετικά: "Αυτό, που είδα στο ασυνείδητό του, είναι παλιό,
είναι τραύμα, είναι δαιμονικό". Και σε ερώτησή μου, αν με τον εξαναγκασμό του μπορεί ν' αλλάξει,
μου απήντησε: "Με την αγιότητα αλλάζει ο άνθρωπος, φεύγουν τα ψυχικά τραύματα.
Σήμερα οι ψυχίατροι το λένε ψυχασθένεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονική ενέργεια, που οφείλεται στις αμαρτίες"
[Γ 413-5]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος,σελ.160)

Ο καθένας να αξιοποιήσει πνευματικά το χάρισμα που έχει
Το χάρισμα που έχει ο κάθε άνθρωπος πρέπει να το αξιοποιήσει στο καλό,
γιατί ο Θεός, για να του το δώσει, έχει και απαιτήσεις. Το μυαλό λ.χ. είναι μια δύναμη,
αλλά, ανάλογα με το πώς το χρησιμοποιεί ο καθένας, μπορεί να κάνει καλό ή κακό.
Ένας που έχει πολλή εξυπνάδα, αν την χρησιμοποιήσει σωστά, μπορεί να κάνει εφευρέσεις που θα βοηθούν τον κόσμο.
Αν όμως δεν την χρησιμοποιήσει σωστά, μπορεί να εφευρίσκει, ας υποθέσουμε, πώς να ληστεύει τον άλλον.
Ή αυτοί που κάνουν γελοιογραφίες σε εφημερίδες κ.λπ., σε μια γελοιογραφία, σε ένα σκίτσο, κρύβουν ολόκληρο γεγονός.
Και αν αυτό έχη σχέση με εκκλησιαστικά θέματα κ.λπ., μπορεί να κρύβη και ολόκληρη θεολογία.
Μερικοί από αυτούς, αν σπούδαζαν θεολογία, επειδή ο νούς τους παίρνει στροφές, θα μπορούσαν να εμβαθύνουν πολύ στα θεία νοήματα.
Θα αξιοποιούσαν δηλαδή αυτήν την ευστροφία, θα την αγίαζαν, και θα βοηθούσαν και τον εαυτό τους και τους άλλους.
Ενώ τώρα πολλοί κάνουν αρνητικό έργο• αν είναι αισχροί, αισχρό, αν είναι γελοίοι, γελοίο.
Όσοι δηλαδή έχουν κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, θα γίνουν ή χρήσιμοι ή καταστρεπτικοί.
Ενώ όσοι δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη ικανότητα, δεν μπορούν βέβαια να κάνουν κάποιο μεγάλο καλό,
αλλά τουλάχιστον δεν μπορούν να κάνουν ούτε μεγάλο κακό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 171-172)