Ακόμα ένα βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ κάνω τον απολογισμό της ημέρας μου, σκέφτομαι την πενιχρή πνευματική μου ζωή και έχοντας αθετήσει για μια ακόμη μέρα όσα το πρωί υποσχέθηκα στο Χριστό, προσπαθώ να Τον κοιτάξω στην εικόνα και να Του πω πάλι τις αυτοαθωωτικές μου δικαιολογίες… να Του υποσχεθώ πως αύριο θα τα καταφέρω! Δεν μπορώ να ξεκολλήσω όμως από το πρόσωπο Του και κοιτάζοντας Τον βλέπω τα χάλια μου. Τα λόγια μου ποτάμι και οι πράξεις μου σταγόνες! Ενώ Αυτού οι ευεργεσίες ωκεανός! Κι όπως θρηνεί η ψυχή μου για την κατάντια μου, έρχεται πάλι η Αγάπη Του να με κατακλύσει! Και λέω ‘ αχ, πόσο με αγαπάς Χριστέ μου!’ Αυτή η Αγάπη Του είναι ανείπωτη… είναι το πιο γλυκό μαρτύριο που μπορεί να νιώσει κανείς… αυτή την Αγάπη θα σκεφτόμαστε όσοι είμαστε στην Κόλαση άπραγοι και ντροπιασμένοι. Αυτή η Αγάπη θα μας οδηγήσει εκεί δικαιότατα! Τότε πια θα καταλάβουμε χωρίς αυτοχαιδέματα ότι εκεί ανήκουμε!
Αυτή η Αγάπη οδήγησε τους φιλόθεους χριστιανούς να απαρνηθούν τον κόσμο και την αμαρτία και να αφιερωθούν σ’ Αυτόν ως μοναχοί, ως ιερείς ή ως απλοί άνθρωποι μέσα στον κόσμο αλλά έξω από το φρόνημα του. Μα ό,τι κι αν έκαναν, κι αν άφησαν τα πάντα, κι αν τρέφονταν με ένα παξιμάδι την ημέρα, κι αν λιθοβολούνταν, αδικούνταν, σταυρώνονταν, ήξεραν μέσα τους ότι όλα αυτά ήταν ελάχιστος φόρος τιμής μπροστά σ’ Αυτόν που τόσο τους αγαπάει! Όταν τους ξέσχιζαν τις σάρκες, όταν τους έτρωγαν τα θηρία και καίγονταν μέσα στα καζάνια, δε σκέφτονταν ούτε τι μεγάλοι άγιοι που ήταν ούτε τι προσέφεραν στο Χριστό ούτε τίποτα για τον εαυτό τους. Σκέφτονταν πόσο τους αγαπάει ο Χριστός!
Δεν μπορείς να νιώθεις αυτή την Αγάπη μέσα σου και να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος! Πολλοί αναρωτιούνται ‘γιατί οι άγιοι ενώ είχαν τέτοια ταπείνωση έλεγαν πως δεν έχουν;’ Γιατί νομίζω πως η Αγάπη του Κυρίου δεν τους άφηνε να σκεφτούν κάτι για τον εαυτό τους. Όλη τους η διάνοια, η καρδιά, η δύναμη και η ψυχή είχαν στραφεί στον Αγαπημένο! Όλα τα άλλα μαρτύρια μπροστά σ’ αυτό το γλυκό μαρτύριο, το να θέλεις να κάνεις δηλαδή κάτι για να ανταποδώσεις στο Χριστό αυτή την Αγάπη που νιώθεις μέσα σου είναι πολύ μικρά! Για μας που έχουμε επιλέξει να ζούμε στον κόσμο μας είναι τεράστια… για αυτούς όμως που έχουν επιλέξει να ζουν στην Αγάπη της Αγίας Τριάδας είναι αυτονόητα!
Ας προσευχόμαστε στο Χριστό μας ‘ Κύριε, δείξε μου πόσο μ’ αγαπάς’ και Εκείνος θα μας δείξει όσο χωράει η καρδιά μας! Κι η Αγάπη Του θα συντρίψει την καρδιά μας, θα την κάνει πιο μεγάλη και κάθε φορά μεγαλύτερη για να Τον χωράμε! Όμως ας μη σταματάμε να Τον ικετεύουμε να μας το θυμίζει. Τότε τα ‘ακατόρθωτα’ θα κατορθώνονται, η λύπη θα γίνεται χαρά ανείπωτη, η απελπισία ελπίδα και πίστη ακλόνητη! Λίγο φιλότιμο χρειάζεται! Απ’ αυτή την Αγάπη δημιουργηθήκαμε… αυτή μας συντηρεί, αυτή κινεί τα πάντα! Αν γνωρίζαμε πόσο μας αγαπάει ο Χριστός! Ας Τον αφήσουμε να μας πλημμυρίσει με την Αγάπη Του, ας Τον αφήσουμε να μας Τη διδάξει και να καταπνίξει μ’ Αυτή τη φιλαυτία μας, τη λογική, την τυπική πνευματική μας ζωή! Αν έχουμε πάρει την απόφαση να Τον αγαπάμε πραγματικά ας Του ζητήσουμε αυτή τη μεγάλη χάρη στην προσευχή μας «Χριστέ μου, φανέρωσε μου πόσο με αγαπάς!» Και να βάλει αυτή την Αγάπη όχι στο μυαλό μας αλλά στα βάθη της καρδιάς μας!
Κι ας μπούμε κι εμείς εκεί για να βρούμε την πραγματική ανάπαυση και την πραγματική Ζωή! Ο Χριστός μας έχει στήσει εκεί το Βασίλειο Του και μας περιμένει!(Κ.Δ.Κ)

586-     Η ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Ζηλωτής εφημέριος ανέλαβε νέα ενορία. Κάθε Κυριακή, όμως, και εορτή, η εκκλησία του παρέμενε σχεδόν αδειανή. Παρ’ όλες τις συστάσεις και παροτρύνσεις τους ενορίτας του, δεν κατώρθωσε να τους κάνη να εκκλησιάζωνται.
            Λυπημένος από αυτή την κατάστασι, μηχανεύθηκε το ακόλουθο τέχνασμα:
            Ανήγγειλε σε όλη την ενορία ότι την επομένη Κυριακή θα γινόταν η κηδεία της εκκλησίας.
            Η αγγελία δημοσιεύθηκε σε πολλά μέρη και κυκλοφόρησε σε πολλά αντίτυπα.
            Ήρθε η Κυριακή. Ο εφημέριος στόλισε την εκκλησία και στη μέση έβαλε το φέρετρο. Η εκκλησία γέμισε από περιέργους. Ο εφημέριος μίλησε  κατάλληλα στους ενορίτας του και στο τέλος προσεκάλεσε όλους να περάσουν να δουν το φέρετρο. Μέσα στο φέρετρο είχε βάλει ένα καθρέπτη κι όποιος πλησίαζε για να δη το νεκρό, έβλεπε τον εαυτό του.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

«Ο Θεός είναι φως και δεν υπάρχει σ’ Αυτόν ούτε ίχνος σκοταδιού»
(Α’ Ιωάν. 1:5)

    Ο ιερός Αυγουστίνος διηγείται για κάποιον ειδωλολάτρη, που κάποτε δείχνοντάς του τον ήλιο, τη φύση κι άλλα δημιουργήματα, του είπε: «Ο δικός μου Θεός, είναι αυτά. Μπορείς να τον δεις. Που είναι ο δικός σου, μπορείς να μου Τον δείξεις;», «Δεν του Τον έδειξα», είπε ο Αυγουστίνος, διηγούμενος το περιστατικό, «όχι γιατί δεν είχα Θεό να του δείξω, αλλά γιατί αυτός δεν είχε μάτια να Τον δει».
    Η τραγωδία είναι, όχι ότι ο άνθρωπος δεν έχει μάτια να δει το Θεό, αλλά ότι δεν επιθυμεί να Τον δει. Είναι εκείνο που ο Λόγος του Θεού, με το στόμα του Ησαΐα λέει: «Με τα αφτιά σας θα ακούσετε και δε θα εννοήσετε· κι ενώ έχετε μάτια να δείτε, δε θα καταλάβετε· γιατί η καρδιά του λαού αυτού χόντρυνε». Κι ο Κύριος Ιησούς προσθέτει: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» (Ιωάν. 8:12). Πες Του, λοιπόν, φίλε, κι εσύ: «Κύριε επιθυμώ να Σε δω». Κι αμέσως θ’ ανοίξουν τα μάτια σου και θα δοξάσεις το Θεό.

«Και η καταδίκη είναι τούτη: Ότι, ενώ ήρθε το φως στον κόσμο, οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως, επειδή τα έργα τους ήταν πονηρά»
(Ιωάν. 3:19)

    Ο Πλάτων έγραψε: «Είναι λογικό να φοβάται ένα παιδί το σκοτάδι. Αλλά είναι τραγικό όταν ο μεγάλος φοβάται το φως! Πράγματι είναι τραγικό. Ο άνθρωπος αποφεύγει το θείο φως. Και το αποφεύγει επειδή τα έργα του είναι πονηρά και η καρδιά του κακιά. Οι άλλοι ίσως να βλέπουν κάποια καλοσύνη σε σένα, αλλά μόνο ο Θεός ξέρει τις προθέσεις σου. Η Γραφή λέει ότι η καρδιά του ανθρώπου είναι απατηλή και πολύ διεφθαρμένη (Ιερ. 17:9).
    Μια ομάδα νέων πήρε άδεια να ψάλει ύμνους σ’ ένα νοσοκομείο της Γενεύης. Άνοιξαν τις πόρτες των δωματίων για να μπορούν οι άρρωστοι ν’ ακούνε. Μια γυναίκα όμως σηκώθηκε κι έκλεισε την πόρτα βρίζοντας με θυμό. Δεν ήθελε ν’ ακούσει την πρόσκληση της αγάπης του Θεού, τα καλά νέα της σωτηρίας. Δεν ήθελε ν’ αφήσει το φως να μπει στην ψυχή της.
    Μήπως κάνεις κι εσύ το ίδιο; Κρατάς κλειστή την πόρτα της καρδιάς σου στο φως; Άνοιξέ την, σε συμφέρει. Είναι φοβερό να βρεθείς στο αιώνιο σκοτάδι.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

80. Για να καταλάβουμε καλύτερα τα λόγια της Κυριακής Προσευχής «μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν», πρέπει να θυμηθούμε το εξής. Η Προσευχή αυτή δόθηκε στους Αποστόλους, αφού ζήτησαν από τον Κύριο να τους διδάξη πώς να προσεύχωνται. Τους δόθηκε πριν από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος πάνω τους, όταν «ὁ σατανᾶς ἐξητήσατο ὑμᾶς τοῦ συνιάσαι ὡς τόν σῖτον» (Λουκ. κβ’ 31). Τότε, οι Απόστολοι είχαν ακόμη αδυναμίες και μπορούσαν να πέσουν σε πειρασμό (όπως ο Πέτρος, που αρνήθηκε τον Κύριο στην αυλή του αρχιερέως). Γι’ αυτό ο Κύριος τους έβαλε στα χείλη τη φράσι «μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν».
Ωστόσο, είναι αδύνατο να ζήσουμε εδώ κάτω χωρίς να πειρασθούν, να δοκιμασθούν η πίστις, η ελπίδα και η αγάπη μας. Είναι απαραίτητες στον άνθρωπο αυτές οι δοκιμασίες, για να διαπιστώση πόσο αδύνατος είναι ο ίδιος, αν αφεθή στις δικές του δυνάμεις, χωρίς να έχει τη θεία συμπαράστασι. Ναι, οι πειρασμοί είναι αναγκαίοι, «όπως αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί» (Λουκ. β’ 35). Έτσι αποκαλύπτεται αν έχουμε αληθινή πίστι ή δεν έχουμε, αν η καρδιά μας είναι πράγματι προσκολλημένη στον Θεό ή στρέφεται προς τα υλικά αγαθά, αν αγαπάμε το εγώ μας ή τον Θεό.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 51)

78. Όποιος αναγεννήθηκε εν Χριστώ και από σαρκικός έγινε πνευματικός, αυτός αγαπά και επιδιώκει τα αντίθετα εκείνων που έως τώρα του ήσαν επιθυμητά. Ολοένα πιο έντονα και πιο πλατειά, βασιλεύουν στην καρδιά του η πίστις, η ελπίδα και η αγάπη. Αντί του φαγητού, του ποτού, των πολυτελών ενδυμάτων, του χρήματος, τώρα τον ενδιαφέρουν ο Θεός, η ψυχή, η αιώνιος ζωή. Αντί των υλικών αγαθών, λαχταρά τώρα τον Θεό, την αγάπη προς τον πλησίον, την οικειότητα με τους Αγγέλους και τους Αγίους. Διψά τον Λόγο του Θεού. Η μεγάλη του απόλαυσις είναι η λατρεία. Πρώτα, ήθελε να καλοπιάνη το σώμα του. Τώρα το στερεί από πολλά και του φέρεται σκληρά. Το νεκρώνει. Του μαραίνει τα σκιρτήματα. Το καθιστά ανίκανο να εξεγείρεται κατά του πνεύματος.

79. Όπως ο Αβραάμ προθυμοποιήθηκε να θυσιάση στον Θεό τον μονογενή του Ισαάκ, έτσι και εμείς ας είμαστε πρόθυμοι να θυσιάζουμε, για χάρι του Θεού, κάθε αγάπη εγκόσμιο, κάθε αντικείμενο που μας ελκύει και μας χαροποιεί. Προκειμένου να υπακούσουμε στο θείο θέλημα, ας στερηθούμε οτιδήποτε μας είναι προσφιλές.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 50-51)

Στην πλατεία του χωριού μου υπάρχει ένας πλάτανος. Δεσπόζει εκεί αγέρωχος, όμορφος, ψηλός για πάνω από έναν αιώνα. Θυμάμαι από μικρό παιδί όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι πόσο με είχε εντυπωσιάσει! Ο κορμός του έχει τεράστια περίμετρο… κρυβόμασταν τρία παιδιά από πίσω όταν παίζαμε κρυφτό. Τον κοιτούσα και νόμιζα ότι ακουμπάει τον ουρανό! Ακόμα στέκεται εκεί επιβλητικός και μας δροσίζει με τη σκιά του, μας συντροφεύει με την κυριαρχική γοητεία του. Αντιμετώπισε θαρραλέα κάθε καιρική συνθήκη… καταιγίδες, νεροποντές, ανεμοθύελλες αλλά και καύσωνες. Και οι ρίζες του τεράστιες, μακριές και τόσο βαθιές μέσα στο χώμα! Πώς άλλωστε θα είχε αντέξει ; Τίποτα δε στάθηκε ικανό να τον σαλεύσει!
Και σκέφτομαι, τί ωραία θα ήταν να συνέβαινε αυτό και με τους ανθρώπους… τίποτα να μη μπορεί να μας σαλεύσει! Μα τί λέω; Κι όμως γίνεται! Για εμάς τους χριστιανούς γίνεται! Η διαφορά μας όμως με τον πλάτανο είναι ότι εμείς πρέπει να βγάλουμε ρίζες όχι στο χώμα αλλά στον ουρανό! Ναι, φυσικά… στον ουρανό πρέπει να ριζώσουμε γιατί ό,τι χρειαζόμαστε από εκεί προέρχεται! Η αναπνοή μας, η τροφή μας, η δροσιά μας, η υπομονή μας, η αντοχή μας, η δύναμη μας, η αγάπη και η αληθινή ζωή έρχονται από τον ουρανό! Γιατί κι ο άνθρωπος από κει έρχεται και εκεί πηγαίνει! Κι αν ακούσουμε καλά την ψυχή μας, αυτά αποζητά και αυτά λαχταρά… τα ανώτερα, τα υψηλά, τα υπερκόσμια!
« Άνω σχώμεν τας καρδίας» ακούμε στη Θεία Λειτουργία. Δεν είναι πια ο Χριστός στον κόσμο. Είναι στον ουρανό… λοιπόν κι εμείς εκεί πρέπει να έχουμε τις καρδιές μας! Γι’αυτό ας μην λησμονούμε ποτέ τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας που είναι αυτός, να βγάλουμε ρίζες στον ουρανό γιατί εκεί είναι η οικογένεια μας… ο Πατέρας μας, η Μητέρα μας και τα αδέρφια μας… οι Άγιοι! Εκεί είναι οι ρίζες μας και εκεί μας περιμένουν να επιστρέψουμε μια μέρα, όπως περιμένει μια οικογένεια να γυρίσει το παιδί της που έφυγε για την ξενιτιά! Κι έτσι από κει όλα θα τα βιώνουμε και θα τα αντιμετωπίζουμε απαρασάλευτοι και αγέρωχοι κι εμείς σαν τον αγαπημένο μου πλάτανο και θα καταφέρνουμε να βγαίνουμε αλώβητοι μέσα από κάθε συνθήκη της ζωής μας γιατί αφού θα είμαστε ψηλά τίποτα επίγειο δε θα μπορεί να μας αγγίξει! Και σαν τον πλάτανο θα προσφέρουμε κι εμείς δροσιά και ξεκούραση στους άλλους ανθρώπους αφού θα είμαστε συνδεδεμένοι με τον Ζωοδότη Χριστό! (Κ.Δ.Κ.)

Η ανθρώπινη λογική στο θέλημα του Θεού για την τεκνογονία

Πολλές φορές ανδρόγυνα μου εκφράζουν την ανησυχία τους για το θέμα της τεκνοποιίας και ζητούν την γνώμη μου.
Άλλα σκέφτονται να κάνουν ένα-δυό παιδιά και άλλα θέλουν να αποκτήσουν πολλά παιδιά.
Αυτό όμως που τους συμφέρει είναι να αφήνουν το θέμα της τεκνοποιίας στον Θεό.
Να εμπιστεύωνται την ζωή τους στην θεία πρόνοια και να μη βάζουν δικά τους προγράμματα.
Πρέπει να πιστεύουν ότι ο Θεός, που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα δικά τους παιδιά.
Ήταν ένας ναυτικός που παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών. Φτωχός αυτός, φτωχή και η κοπέλα που πήρε, νοίκιασαν ένα υπόγειο για να μείνουν.
Βρήκε και η κοπέλα μια δουλίτσα και ζούσαν πολύ λιτά.
Να φαντασθήτε, για τραπέζι είχαν ένα καφάσι από γιαρμάδες που αγόρασαν μια φορά.
Μετά απέκτησαν και παιδάκια και έκαναν μεγάλες οικονομίες για να τα μεγαλώσουν. Και όμως σιγά- σιγά έγιναν νοικοκυραίοι.
Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά.
Δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους καθόλου τον Θεό.
Άλλοι πάλι λένε: «σήμερα είναι δύσκολη η ζωή, ένα παιδί φθάνει, γιατί και αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις» και δεν κάνουν άλλα παιδιά.
Δεν καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ’ αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός έχει σπλάχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, δεν Του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά.
Ξεκινούν πολλοί να παντρευτούν, χωρίς να σκεφθούν ότι πρέπει να έχουν και ως σκοπό να κάνουν παιδιά και να τα αναθρέψουν χριστιανικά.
Δεν θέλουν πολλά παιδιά, για να μην έχουν σκοτούρες, και έχουν στα διαμερίσματα σκυλιά, γατιά...
Μου είπαν ότι τώρα στην Αμερική έχουν στα σπίτια αντί για σκυλιά ένα είδος χοιρίδια, που είναι πανάκριβα και δεν μεγαλώνουν πολύ.
Τα έχουν φτιάξει έτσι, για να μπορούν να τα έχουν μέσα στα διαμερίσματα.
Παιδιά δεν θέλουν να έχουν, γιατί είναι φασαρία να τα πλένουν κ.λπ., και πλένουν τα γουρούνια!
Το σκυλί τουλάχιστον είναι και φύλακας. Αλλά να έχης γουρούνια μέσα στο σπίτι! Φοβερό!
Στην Αυστραλία, είδα να έχουν γηροκομείο για σκύλους, για γάτες..., ακόμη και νεκροταφείο για τα ζώα!
Οι άνθρωποι, έτσι όπως πάνε, θα μεγαλώνουν ποντίκια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα γατιά,
θα μεγαλώνουν λαγούς και κουνέλια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα σκυλιά, και άλλοι άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα.
Και βλέπεις, άμα σκοτώση κανείς ένα σκυλί, μπορεί να πληρώση περισσότερα απ’ όσα αν σκότωνε έναν άνθρωπο.
Εξαρτάται φυσικά και από το τίνος θα είναι το σκυλί... Που φθάσαμε!... Ο άνθρωπος στην εποχή μας αξίζει λιγώτερο και από ένα σκυλί.
Και μερικοί Πνευματικοί απορώ πώς λένε μερικά πράγματα. Μια φορά με ρώτησαν κάποιοι προσκυνητές που ήρθαν εκεί στο Καλύβι:
«Γέροντα, ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει πουθενά να μην κάνουν οι σύζυγοι παιδιά;».
«Τί είναι αυτά που λέτε; Που το ακούσατε αυτό;», τους λέω. «Νά, ο πατήρ τάδε μας το είπε», μου λένε. Πιάνω τον πατέρα τάδε και τον ρωτάω.
«Είπες τέτοιο πράγμα;». «Ναι», μου λέει. «Που το βρήκες αυτό γραμμένο;», τον ρωτάω. «Ο Ιερός Χρυσόστομος το αναφέρει στον Περί παρθενίας λόγο του», μου λέει!
«Κοίταξε, του λέω, εγώ δεν διάβασα Αγιο Χρυσόστομο, αλλά δεν μπορεί ο Αγιος να λέη κάτι τέτοιο, κάτι άλλο θα λέη. Φέρε να δώ τί γράφει».
Μου φέρνει το βιβλίο και μου δείχνει το χωρίο. Το διαβάζω και βλέπω ότι ο Αγιος γράφει: «Τώρα έχουν αυξηθή οι άνθρωποι και σας δίνεται η δυνατότητα να ζήσετε και εν παρθενία,
δεν είναι όπως παλιά που έπρεπε να αφήσουν απογόνους», δεν λέει δηλαδή «μή γεννάτε παιδιά», και αυτός να επιμένη.
Να είναι κληρικός και θεολόγος, και να λέη τέτοια πράγματα!
Να δείχνη ότι διαβάζει Χρυσόστομο, ότι κάνει και διατριβές, και να τον έχουν για καλό Πνευματικό!
Ξέρετε τί βλάβη κάνουν κάτι τέτοιες λανθασμένες ερμηνείες σε ανθρώπους που θέλουν να αναπαύσουν τον λογισμό τους;
Για πολλούς που ζουν κοσμικά η οικογένεια σήμερα δεν έχει νόημα.
Γι’ αυτό ή δεν παντρεύονται ή παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά ή σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις, και έτσι μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους.
Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται, δεν τους καταστρέφει ο Θεός.
Ενώ οι πιστοί, που τηρούν τις εντολές του Θεού, δέχονται την θεία Χάρη, γιατί ο Θεός είναι υποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο να τους βοηθάη στα δύσκολα χρόνια που ζούμε.
Και βλέπουμε χριστιανούς οικογενειάρχες, με όσα παιδάκια τους δίνει ο Θεός, να τα μεγαλώνουν με φόβο Θεού.
Και όλα τα παιδιά να είναι ισορροπημένα, χαρούμενα, ευλογία Θεού, και να προκόβουν.
Εκεί που λέμε: «τί θα γίνη ο κόσμος;», βλέπουμε τώρα να προχωράη, με την Χάρη του Θεού, μια γενιά καλή.
Ο διάβολος καταστρέφει, αλλά και ο Καλός Θεός εργάζεται και δεν θα αφήση να εξαφανισθή το γένος μας.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 64-68)

"Δεν ανησυχώ"
Μια μέρα τον ρώτησα στο κελί του:
"Γέροντα, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το 666, για την έλευση του αντίχριστου, που
πλησιάζει- μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι ήδη ήλθε, για το ηλεκτρονικό χάραγμα του δεξιού
χεριού ή του μετώπου, για τη σύγκρουση Χριστού και αντίχριστου και τη συντριβή του
τελευταίου, για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εσείς, τί λέτε γι' αυτά;
Ο γέροντας απάντησε: "Τί να πώ; Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει πόλεμος και
άλλα τέτοια. Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά
πότε δεν ξέρω.
Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν ανησυχώ γι' αυτό. Διότι ξέρω, ότι η ώρα του
θανάτου είνα για τον καθένα μας η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Και η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά".
[Γ 290π.]

"Να εξομολογούμαστε"
Κάποτε τον ρώτησα: "Γέροντα, αν έρθει στις ημέρες μας ο αντίχριστος, θα μας δώσει ο Θεός
τη δύναμη ν' αντέξουμε στα μαρτύρια; "Η απάντηση του ήταν: "Αν εξομολογούμαστε, θα μας
δώσει τη δύναμη αυτή". Τόσο πολύ πίστευε στο μυστήριο της Θείας Εξομολογήσεως".
[Ί 134]

"Αν έχουμε μέσα μας το Χριστό . . ."
Μη σας βασανίζουν τα έσχατα, μας έλεγε, όταν
ήμουν μαζί μ' έναν αδελφό, ούτε ο αντίχριστος και τα σημάδια του.
Γιατί να ξέρετε, αν εμείς έχουμε μέσα μας το Χριστό, δεν μπορεί σε τίποτα
να μας πειράξει ο αντίχριστος, ούτε στο παραμικρό".
[Tζ 155]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.69-72)

Αγκάθι

ο πλούτος
Όταν κάποιος είναι σκληρός και απότομος, δηλαδή ανελεήμων,
μέσα του έχει φυτευτή το αγκάθι.
Ε.Π.Ε. 23,58

η φιλαργυρία
Αγκάθια είναι οι πλεονεκτικές επιθυμίες.
Κι όπως τ’ αγκάθια, οπού κι αν τ’ αγγίξη κανείς, ματώνει τα χέρια του και τραυματίζεται,
έτσι κι απ’ τις επιθυμίες αυτές παθαίνει όποιος πέφτει σ’ αυτές.
Βάζει την ψυχή του σε πόνους.
Ε.Π.Ε. 23,438

η αμαρτία
Η αμαρτία όχι απλώς εισέρχεται αλλά και καρφώνεται και πληγώνει.
Κι αν ακόμα μικρό μέρος της απομείνη και δεν την βγάλουμε ολόκληρη,
αυτό το μικρό μας στενοχωρεί, μάα κεντά σαν αγκάθι.
Ε.Π.Ε. 24,452

Αγκίστρι

η αγάπη
Άπλωσε τη σαγήνη της αγάπης σου και βοήθησε, ώστε αυτό που γέρνει να μη πέση,
αλλά να γιατρευτή. Δείξε ότι μπορείς με πολλή καλή διάθεσι να κάνης, το κοινό καλό.
Έχεις εργαλείο να επαναφέρης απ’ το βυθό της απελπισίας τον άλλον.
Είναι το γλυκύτατο αγκίστρι της συμπάθειας.
Ερεύνησε τα βάθη του και απόσπασε τον απ’ το κακό.
Ε.Π.Ε. 20,424

του Θεού, η μετάνοια
Τί δύναμι έχει ο λόγος για τη μετάνοια!
Με τ’ αγκίστρι της πιάστηκε ο αιχμάλωτος της αμαρτίας και έγινε στρατιώτης του Χρίστου,
το χώμα έγινε χρυσάφι. Βρισκόταν στο βάθος του κακού κι’ ανέβηκε στην αψίδα τ’ ουρανού.
Ε.Π.Ε. 33,444

Άγκυρα

η ελπίδα
Όπως η άγκυρα, σαν κρεμαστή απ’ το πλοίο, δεν το αφήνει να πηγαίνη εδώ κι εκεί,
έστω κι αν το χτυπούν άπειροι άνεμοι, αλλά το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα.
Κοίτα πώς βρήκε (π Παύλος) την κατάλληλη εικόνα.
Δεν χρησιμοποίησε το θεμέλιο, κάτι που δεν ταιριάζει, αλλά την άγκυρα, εκείνο, δηλαδή,
που βρίσκεται σε τρικυμία και δεν φαίνεται για πολύ σταθερό, αφού στέκεται πάνω σε νερό,
όμως είναι σαν γαντζωμένο στη γη, ταλαντεύεται και δεν ταλαντεύεται.
Ε.Π.Ε. 24,476

η πίστις
Το πλοίο, που κλυδωνίζεται απ’ την πνοή των άνεμων και καταποντίζεται απ’ τα αγριεμένα κύματα,
κρατιέται από την άγκυρα που ρίχνεται και σταθεροποιείται (ριζώνεται) στη μέση του πέλαγους.
Έτσι και η πίστις. Όταν ο νους μας κλυδωνίζεται από λογισμούς απ’ έξω, έρχεται η πίστις και με ασφάλεια,
πιο μεγάλη από εκείνη της άγκυρας, τον σώζει απ’ το ναυάγιο και οδηγεί το σκάφος της υπάρξεως μας στο γαλήνιο λιμάνι,
με τη βεβαιότητα που παρέχει στη συνείδησι.
Ε.Π.Ε. 27,290

Άγνοια
Άγιας Γραφής
Πραγματικά τα άπειρα κακά φύτρωσαν απ’ την άγνοια των Γραφών.
Απ’ την άγνοια αυτή προήλθαν οι καταστρεπτικές αιρέσεις.
Από δω προήλθε ο απρόσεκτος τρόπος ζωής.
Από δω τα άχρηστα και ανώφελα πράγματα.
Ε.Π.Ε. 16β,306

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 75-77)

1,2. «τοις εν Κολοσσαίς αγίοις και πιστοίς αδελφοίς εν Χριστώ· χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού»

Η αποστολικότητά μας είναι η αγιότητά σας. Ιδού σε τι συνίσταται αυτό και ένεκα τίνος υπάρχει, το ότι ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, από τον Οποίο και προέρχεται αυτό. Να γίνετε άγιοι και αυτός είναι ο σκοπός και της πίστης σας και της αποστολικότητάς μας σε σας: «τοις πιστοίς αδελφοίς εν Χριστώ». Και εσείς είστε με την πίστη στον Χριστό, ο Οποίος σας αγιοποιεί. Η πίστη σας κρατά σε Αυτόν· στην αλήθειά Του, στην αγάπη Του, στην δικαιοσύνη Του, στην αγιότητά Του, ώστε να ζήτε με άγια ζωή.

Ζώντες εμείς οι Χριστιανοί, τόσο συγγενοποιηθήκαμε μεταξύ μας «εν τω Χριστώ», ώστε «καθιστάμεθα» αδελφοί κατά την πίστη. Τα άγια ευαγγελικά αισθήματα, μας συνδέουν σε άγια αδελφοσύνη. Αυτή είναι η πιο υψηλή αδελφοσύνη στην γη. Και η μόνη αθάνατη. Ναι, με την πίστη του Χριστού οι άνθρωποι καθίστανται μεταξύ τους, ο ένας με τον άλλο, αθάνατοι αδελφοί. «Eμείς ονοματιζόμαστε πιστοί, γιατί όχι μόνο πιστεύουμε, αλλά και γιατί ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τα μυστήρια, τα οποία ούτε οι Άγγελοι δεν ήξεραν» (Ιερός Χρυσόστομος).

Και στην αγιότητά και στην πίστη και στην άγια αδελφοσύνη «εν τη πίστει», κεφαλαιώδεις ζωτικές δυνάμεις είναι η «χάρις και η ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού». Αυτές, δηλ. οι τελευταίες «κρατούν», «οδηγούν» και «φέρουν» τις πρώτες. Εμείς δίνουμε την καρδιά και αυτές (η χάρις και η ειρήνη) δίνουν τις δυνάμεις της καρδιάς· εμείς δίνουμε την ψυχή και αυτές δίνουν τις δυνάμεις της ψυχής, που είναι «εκ Θεού»· εμείς δίνουμε το θέλημα και αυτές δίνουν τις δυνάμεις του θελήματος, που είναι πάλι από τον Θεό.

Η «χάρις» κάνει «δια της αγιότητος» την αγιότητα και «δια της πίστεως» την πίστη. Όπως το μάτι «δια της oράσεως» κάνει την όραση και το αυτί «δια της ακοής» κάνει την ακοή.
Σε όλο το δρόμο της σωτηρίας, από την αρχή μέχρι το τέλος, η «χάρις και η ειρήνη του Θεού», είναι απαραίτητες στην πίστη μας και στον εξαγιασμό μας. Ιδού ποιοι είμαστε, ιδού από τι είμαστε: από την Παναγία Τριάδα. Γιατί, από Αυτήν προέρχεται η «χάρις», από Αυτήν προέρχεται η «ειρήνη» και σε Αυτήν υπάρχουν όλες οι ένθεες δυνάμεις, οι οποίες, μέσα στην Εκκλησία, «οικοδομούν» την σωτηρία μας, διαμέσου της ενθέωσής μας, της εν-χριστοποίησής μας, της εντριάδωσής μας.

("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 16-17)