Εάν υφαίνεις και ξηλώνεις. 

Εάν την ήμερα υφαίνεις, ενώ τη νύχτα ξηλώνεις, ποτέ δεν θα τελειώσεις την ύφανση.

Εάν την ημέρα χτίζεις, ενώ τη νύχτα γκρεμίζεις, ποτέ δεν θα τελειώσεις το χτίσιμο.

Εάν, λοιπόν, προσεύχεσαι στον Θεό, ενώ πράττεις εκείνο που είναι κακό απέναντι στον Θεό, ποτέ δεν θα μπορέσει η ψυχή σου να τελειώσει ούτε την ύφανση, ούτε το χτίσιμο.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 36).

Η προστασία της Θεοτόκου. 

Ο οικονόμος της ρουμανικής μονής Συχάστρια π. Ιλαρίων Ιονίκα (1854-1934) πριν γίνη μοναχός, ήταν στον κόσμο ναυπηγός στον ποταμό Μπιστρίτσα. Μια χειμερινή νύχτα, όταν επέστρεφε στο σπίτι από την εργασία του, του επετέθηκαν λύκοι στο δρόμο. Μετά από δυο ώρες αγώνα, κατάλαβε πως δεν μπορούσε πλέον να σωθή απ’ αυτούς. Έπεσε τότε στα γόνατα και προσευχήθηκε λέγοντας:
-Υπεραγία Θεοτόκε, εάν μου χαρίσης τη ζωή, τα αφήνω όλα και γίνομαι μοναχός.
Την ίδια στιγμή ακούσθηκαν φωνές ανθρώπων και ένα έλκυθρο με καμπανάκια. Οι λύκοι έφυγαν, ενώ αυτός, λυτρωμένος πια, έφθασε στην οικογένεια του. Μετά από μερικούς μήνες πήγε στο μοναστήρι Συχάστρια να υπηρετήση τον Χριστό και την Άχραντη Μητέρα του.
Έπειτα από ένα χρόνο ο διάβολος του προξένησε φοβερό πειρασμό. Τον κυρίεψε μελαγχολία και επιθυμία ν’ αναχωρήση σε άλλο μοναστήρι. Μια νύχτα πήγε στην εκκλησία, προσευχήθηκε πολύ και έκλαψε. Κατόπιν είδε ότι από την εικόνα της Θεομήτορος βγήκε μια γυναίκα με μοναχικό ένδυμα! Τον πλησίασε και τον ρώτησε:
-Γιατί κλαις και είσαι συγχυσμένος, αδελφέ Ιωάννη; (Ιωάννης ήταν το κοσμικό του όνομα).
-Να, βαρέθηκα εδώ και θα ήθελα ν’ αναχωρήσω!
-Γιατί απελπίσθηκες στον οίκο μου; Ειρήνευε και κάνε τα όλα με αγάπη, και από τώρα και στο εξής δεν θα μελαγχολήσεις ποτέ!
Ύστερα αυτή η θαυμαστή γυναίκα επέστρεψε πάλι στην εικόνα και εξαφανίσθηκε. Ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος!
Από τότε ο αδελφός Ιωάννης λυτρώθηκε απ’ αυτόν τον πειρασμό. Αργότερα, όταν πια είχε καρή μοναχός, έφθασε σε μεγάλο πνευματικό ύψος.
Την άνοιξη του έτους 1933 ο π. Ιλαρίων πήγε στο δάσος για ξύλα και τραυματίσθηκε στο πόδι. Έπαθε γάγγραινα, υπόφερε πολύ και προσευχόταν με δάκρυα:
-Κυρία Θεοτόκε, μη μ’ εγκαταλείπης. Ελέησον με!
Μια νύχτα, καθώς προσευχόταν, μπήκε στο κελλί του κάποια γυναίκα ντυμένη σαν μοναχή με τη μορφή μιας γιατρίνας από το Νεάμτς και τον ρώτησε:
-Γιατί κλαις, π. Ιλαρίων;
-Κυρία γιατρίνα, τραυματίσθηκα στο πόδι και πονώ φοβερά. Αισθάνομαι ότι θα πεθάνω και κλαίω γιατί δεν μετενόησα.
Η γιατρίνα εξέτασε το πόδι, το άγγιξε με το χέρι της και του είπε:
-Μη κλαις πια! Από τώρα θεραπεύεται το πόδι σου και θα ζήσης ακόμη ένα χρόνο. Κατόπιν θ’ αναπαυθής αιώνια.
Ύστερα εξαφανίσθηκε και ο γέροντας αποκοιμήθηκε. Ήταν πάλι η Υπεραγία Θεοτόκος!
Το πρωί σηκώθηκε υγιής, ήρθε στην εκκλησία και διηγήθηκε σε όλους το θαύμα.
Αφού λοιπόν έζησε ακόμη ένα ακριβώς χρόνο, την ίδια ημέρα, την Κυριακή της εξορίας του Αδάμ από τον παράδεισο, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου και συνωδεύθηκε απ’ όλους στο κοιμητήρι της μονής. 

(Ρουμανικό Γεροντικό) 

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β, σ. 84-86)

Τις προάλλες που είχα πάει στο χωριό μου και κάνοντας μια βόλτα έφτασα κοντά σε ένα ρυάκι που διέσχιζε την περιοχή. Έκατσα και παρατηρούσα τη φύση και άκουγα τους υπέροχους ήχους και τα ακούσματα της εξοχής και κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε αυτό το ρυάκι. Παρατηρούσα το νερό πώς περνούσε πάνω από πέτρες μικρές και μεγαλύτερες, υπερπηδούσε κλαδιά και συνέχιζε ανεμπόδιστο την πορεία του μέχρι να ξεχυθεί στη θάλασσα. Και ένιωσα πως ο Θεός μου δίνει ένα μάθημα εκείνη την ώρα… ότι δηλαδή κι εμείς οι χριστιανοί έτσι πρέπει να γίνουμε… σαν το ρυάκι! Πόσα διδάγματα μας δίνει η φύση αν την παρατηρήσουμε!
Εμείς σκουντουφλάμε σε προβλήματα, μικρά και μεγαλύτερα, σε αναποδιές, δυσκολίες, στενοχώριες, απογοητεύσεις και ακινητοποιούμαστε! Αν βάλουμε απλότητα στη σκέψη και στη ζωή μας και γίνουμε ταπεινοί θα μπορούμε να αποδεχόμαστε τις πτώσεις και τις αδυναμίες μας και με προσευχή στον Κύριο θα μπορούμε να διαχειριζόμαστε και να ξεπερνάμε εύκολα τις δοκιμασίες. Αυτό το μικρό ποταμάκι κάνει αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε.. . έτσι κι εμείς αν αποδεχτούμε τη δική μας ασθενική φύση και το δικό μας προορισμό θα πάψουμε να καθόμαστε πάνω στα συντρίμμια της ζωής μας κινδυνεύοντας να χάσουμε τις ομορφιές της υπόλοιπης διαδρομής! Και όπως το ρυάκι χύνεται στη θάλασσα έτσι κι εμείς μια μέρα θα χυθούμε στην αγκαλιά του Χριστού μας!
Όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα… αυτό το ρυάκι είχε ορμή. Έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε φόρα, αποφασιστικότητα και θάρρος. Η χαρά της Αναστάσεως του Χριστού είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη, η σπουδαιότερη ωθητική δύναμη! Αμβλύνοντας λοιπόν τα πάθη μας με τον πνευματικό αγώνα θα γίνουμε λείοι, χωρίς αγκυλώσεις και γωνίες, θα περνάμε μέσα από τις δυσκολίες και θα βγαίνουμε αλώβητοι και με πιο ισχυρή πίστη γιατί θα βλέπουμε τη δύναμη της Θείας Χάριτος! Μα ακόμα και ο ήχος του νερού καθώς κυλούσε και αυτός με δίδαξε ότι έτσι ευχάριστοι, διακριτικοί και αναπαυτικοί πρέπει να είμαστε κι εμείς για τους άλλους! Μια μελωδία στη ζωή τους τα λόγια μας να δίνουν χαρά και παρηγοριά!
Εδώ δεν ήρθαμε για μόνιμα… περαστικοί είμαστε όπως το ρυάκι που παρατηρούσα περνούσε από κει και έφευγε! Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς ήρθαμε για να φύγουμε και γι’αυτό ας μην αγκυλωνόμαστε σε προσωρινά και μάταια πράγματα. Ας θυμόμαστε ότι όπως το ρυάκι επιτελεί το έργο του έτσι κι εμείς οφείλουμε να επιτελέσουμε το δικό μας που είναι να πορευόμαστε απερίσπαστοι στο δρόμο που θα μας βγάλει στη δική μας θάλασσα… τη θάλασσα της Αγάπης του Χριστού… εκεί στη Βασιλεία των Ουρανών!  (Α.Κ.Β)

ΜΙΑ ΦΟΡΑ μπήκαν ληστές στην καλύβα του Αββά Ευπρεπίου και του πήραν τα φτωχικά του πράγματα. Ο Γέροντας ήταν εκεί και λένε μάλιστα πως τους βοήθησε να τα φορτώσουν στις καμήλες τους. Όταν εκείνοι έφυγαν πια, βρήκε ο Όσιος ένα ραβδί, που κάποιος φαίνεται το ξέχασε στην βιασύνη του. Το πήρε και έτρεχε από πίσω τους, για να τους το επίστρέψει.

ΤΡΕΙΣ ΛΗΣΤΕΣ επιτεθήκαν και εναντίον του Αββά Θεοδώρου κάποτε. Οι δυό τον κρατούσαν ακίνητο κι ο τρίτος μάζευε τα πράγματά του. Όταν τα φόρτωσε όλα στην καμήλα τους, έβαλε από πάνω και τον μανδύα που φορούσε ο Γέροντας στις συνάξεις.
- Αφήστε αυτόν τον μανδύα γιατί πολύ μου χρειάζεται, είπε ο Αββάς Θεόδωρος.
Οι ληστές όμως γέλασαν δυνατά και τον ειρωνεύτηκαν. Τότε εκείνος, χειροδύναμος καθώς ήταν, με μια κίνηση έριξε κάτω τους δυό που τον κρατούσαν και ελευθερώθηκε. Βλέποντας την δύναμή του, οι ληστές φοβήθηκαν και ήταν έτοιμοι να φύγουν.
- Που πάτε, δειλοί; τους είπε ο Όσιος. Χωρίστε τα πράγματα σε τεσσερα μέρη. Κρατήστε τα τρία για σας κι αφήστε μου το ένα.
Έτσι, του έμεινε ο μανδύας της συνάξεως.

ΛΕΝΕ και για τον Άββα Ιωάννη τον Πέρση οι Πατέρες, πως κάποτε πήγαν στην καλύβη του κακοποιοί, με φανερή πρόθεση να τον σκοτώσουν. Εκείνος ο μακάριος ετοίμασε νιπτήρα κι έσκυψε να τους πλύνει τα πόδια, όπως θα έκανε στους πιο καλούς του φίλους. Τότε οι κακοποιοί, ντροπιασμένοι, τον αφησαν κι έφυγαν.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ πήγαν ληστές σε καποιον Ερημίτη.
- Ήρθαμε να πάρουμε τα πράγματά σου, του είπαν αγρια.
- Κοπιάστε και πάρτε ό,τι σας αρέσει, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του.
Άδειασαν στην στιγμή την φτωχική του καλύβη κι έφυγαν βιαστικοί. Λησμόνησαν όμως να πάρουν ένα μικρό φλασκί, που ήταν κρεμασμένο από το δοκάρι της στέγης. Ο Ερημίτης το ξεκρέμασε και, τρέχοντας πίσω από τους ληστές, φώναζε για να τον ακούσουν και να σταματήσουν:
- Γυρίστε πίσω, αδελφοί, να πάρετε και τούτο.
Και τους έδειχνε από μακριά το μικρό φλασκί.
Θαύμασαν την ανεξικακία του εκείνοι και γύρισαν, όχι για να πάρουν το φλασκί, αλλά για να του βάλουν μετάνοια και να του δώσουν πίσω όλα του τα πράγματα.
- Αυτός μάλιστα, είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού! έλεγαν μεταξύ τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 62-63 )

 25. «Πόλις Θεού ζώντος» (Δ, 92).

Στον 45 ψαλμό, η Θεοτόκος προτυπώνεται σαν πόλις: «του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι την πόλιν του Θεού» (στιχ. 5). «Τα ορμήματα», κατά τον Ι. Δαμασκηνό, είναι τα κύματα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος (Δ, 93).
Οι αρχαίες πόλεις ήταν συνήθως κτισμένες κοντά σε ποτάμια. Η θέσις αυτή εξασφάλιζε τη ζωή στις πόλεις αυτές, διότι οι κάτοικοι μπορούσαν έτσι να έχουν άφθονο νερό για τον εαυτό τους και για τα ζώα, καθώς και για το πότισμα των κτημάτων τους. Το ποτάμι ήταν ευλογία και χαρά Θεού για την πόλι. Αντίθετα, πόλις χωρίς ποτάμι δεν μπορούσε εύκολα να επιβιώση.
Η αρχαία πόλις έμελλε να γίνη κι αυτή τύπος της Θεοτόκου. Ο ψαλμωδός λέει ότι την πόλι την έκαναν χαρούμενη κι ευτυχισμένη οι κατεβασιές του ποταμιού! Την Θεοτόκο την έκαναν «κεχαριτωμένη» τα κύματα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Το πρώτο κύμα των θείων χαρισμάτων πότισε την Παρθένο προ του Ευαγγελισμού. Το δεύτερο, κατά τον Ευαγγελισμό και το τρίτο κατά την Πεντηκοστή. Τρία «Ορμήματα» του «Ποταμού», του Αγίου Πνεύματος (Αποκ. κβ' 1) ανάδειξαν την Θεοτόκο πόλι και κατοικητήριο του Θεού.
Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που παίρνει ο χριστιανός με τη συμμετοχή του στα θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα συνεχή και αλλεπάλληλα αυτά αγιοπνευματικά «ορμήματα» έχουν σκοπό να τον καταστήσουν έμψυχη πόλι και κατοικητήριο του Θεού. Οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος ευφραίνουν τον άνθρωπο, η χαρά δε και η ευτυχία του ολοκληρώνεται με το γεγονός ότι ο Θεός έρχεται και κατοικεί μέσα του. «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν» (Ιω. ιδ' 23) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 46-47 )

776-     ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ. Ο γάλλος ποιητής, διηγηματογράφος και λογοτέχνης Ανατόλ Φράνς (+1924) ήταν ίσως ο πιο ελαφρόμυαλος από τους αντιπάλους της θρησκείας όλων των αιώνων. Με την κίνησι των βιβλίων του, που διάβαζαν με απληστία οι σύγχρονοί του, συγκέντρωσε μεγάλα πλούτη και είχε τη δυνατότητα να επιτρέψη στον εαυτό του κάθε είδους απόλαυσι.

            Και όμως, ο ίδιος έλεγε μια μέρα σ’ ένα φίλο του:

            -Αν μπορούσες να ρίξης μια ματιά στον εσωτερικό μου κόσμο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει στον κόσμο δυστυχέστερος άνθρωπος από μένα. Πολλοί με ζηλεύουν για την ευτυχία μου. Δεν γνωρίζουν όμως ότι ποτέ μου δεν είχα μια μέρα ευτυχισμένη!

777-     ΤΑ ΔΥΟ ΑΓΑΛΜΑΤΑ. Ο βασιλιάς των Ασσυρίων Σαρδανάπαλος, άσωτος πολύ στη ζωή του, θέλησε, μετά το θάνατό του, να του στήσουν στην κεντρική πλατεία το άγαλμά του από χαλκό, με την εξής επιγραφή:

            -Διαβάτη, πιες, φάγε, χαίρε. Τα υπόλοιπα είναι μηδέν.

            Ο Αριστοτέλης όταν τη διάβασε, φώναξε:

            -Τι άλλο θα έγραφαν στον τάφο όχι ενός βασιλιά, αλλά ενός ταύρου;

            Ο Σαρδανάπαλος παραμένει σύμβολο της σαρκικής ηδονής.    

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 358)

768-     ΑΡΧΗ ΚΑΛΗ, ΑΣΧΗΜΟ ΤΕΛΟΣ. 

Ο ρωμαίος αυτοκράτωρ Καλιγούλας, όπως αναφέρει ο ιστορικός Σουητώνιος, άρχισε με τις καλύτερες διαθέσεις τη βασιλεία του. Στο τέλος όμως της ζωής του φάνηκε πολύ σκληρός κι ασυνείδητος. Ο ίδιος ο Σουητώνιος, που έγραψε τη ζωή του, αφού διηγήθηκε τα πρώτα χρόνια της αυτοκρατορίας του, που ήταν άξια ρωμαίου ηγέτου, προσέθεσε: «Ότι έγραψα μέχρι εδώ είναι άξια του ονόματος ενός αυτοκράτορος, τα άλλα που ακολουθούν μπορούν ν΄ αποδοθούν μόνο σε ένα τέρας». Πόσοι αρχίζουν καλά και τελειώνουν άσχημα!

772-     ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. 

– Τι είναι η ζωή; ρώτησαν ένα φιλόσοφο. -Ένα κρομμύδι, που το καθαρίζομε κλαίγοντας, απάντησε εκείνος.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 354-355 )

θαύμα αναστάσιμο
Δεν είναι το ίδιο ν’ ανάψης σβησμένο λυχνάρι με το να παραγάγης φωτιά από το πουθενά. Δεν είναι το ίδιο το ν’ αναστηλώσης ένα πεσμένο σπίτι με το να χτίσης σπίτι από το τίποτα. Στην πρώτη περίπτωσι τουλάχιστον υπάρχει το υλικό, ενώ στη δεύτερη υπάρχει το τίποτα. Γι’ αυτό ο Θεός έκανε πρώτα το δυσκολώτερο, για να παραδεχτής εσύ ύστερα το ευκολώτερο.
Ε.Π.Ε. 18,480
έργο του Θεού
Τα πάντα τα δημιουργεί ο Θεός, όχι η φύσις, ούτε η γη, ούτε η βροχή.
Ε.Π.Ε. 18α,244
παλαιά και νέα
Τότε μεν είπε ο Θεός, «ας γίνη φως, και έγινε». Τώρα δεν είπε, αλλ’ ο Ίδιος έγινε φως σ’ εμάς.
Ε.Π.Ε. 19,244

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 29)

όλη για τον άνθρωπο
Βλέπεις τι έκανε ο Θεός για χάρι σου; Δημιούργησε τον εκτεταμένο ουρανό, άναψε τον ήλιο, θεμελίωσε τη γη, σκόρπισε τη θάλασσα, άπλωσε την ατμόσφαιρα... Και γενικά όλα κινούνται από το ακούραστο χέρι Του και εξυπηρετούν τη ζωή μας όχι μόνο όσον αφορά στα χρειώδη, αλλά μας διακονούν, για να μας δώσουν την τιμή, που μας αρμόζει.
Ε.Π.Ε. 9,436
και Δημιουργός
Είναι μεγάλος ο ουρανός και απέραντη η γη; Θαύμασε, λοιπόν, το Δημιουργό. Και μάλιστα ο μεγάλος αυτός ουρανός όχι μόνο δημιουργήθηκε από το Θεό, αλλά δημιουργήθηκε και με ευκολία. Και η άπειρη εκείνη γη και αυτή δημιουργήθηκε σαν κάτι πολύ εύκολο.
Ε.Π.Ε. 18,92

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 29)

762-  Ο ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΣ. 
Μιαν ημέραν ο Αιδ. Κ. Τροκανιέρ ερωτά τον εφημέριον του Αρς:
-Αν ο Θεός σου επρότεινε να υπάγης αμέσως εις τον Παράδεισον ή να μείνεις εις την γην δια να εργασθής διά την μεταστροφήν των αμαρτωλών, τι θα έκαμνες;
-Νομίζω ότι θα έμενα στην γην.
-Είναι δυνατόν; Οι άγιοι είναι τόσον ευτυχείς εις τον Παράδεισον! Ούτε πειρασμοί εκεί, ούτε αθλιότητες.
-Αλήθεια είναι! Αλλ’ οι άγιοι είναι συνταξιούχοι, δεν ημπόρουν, όπως ημείς, να δοξάζουν τον Θεόν με τον κόπον τους, τα βάσανά των, τας θυσίας των, διά την σωτηρίαν των ψυχών.
-Θα έμενες, λοιπόν, εις την γην έως το τέλος του κόσμου;
-Βεβαίως…
766-  ΖΗΛΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ.
Ο ιεραπόστολος Π. Μαρκελίνος, από το Κουσάνο της Ιταλίας, έγραφε σε ένα φίλο του: «Παρακάλεσα τον Θεό να με βοηθήση να σώσω πολλές ψυχές…Ας μου αφαιρέση τα πάντα, την υγεία μου, τους γονείς μου, ό,τι έχω…αρκεί να κερδίσω ψυχές».
Η προσευχή του εισηκούσθη. Σε ηλικία 42 ετών έγινε λεπρός και με το παράδειγμά του και τον πόνο του κατώρθωσε να φέρη κοντά στον Χριστό εκατοντάδες ψυχές.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 351-353)