-    Γέροντα, κάθε μέρα λέω: «Από αύριο θα προσέχω, θα διορθωθώ», αλλά και πάλι πέφτω στα ίδια.
-    Να βάζης τον Θεό μπροστά· να λές: «μέ την δύναμη του Θεού, θα προσπαθήσω να διορθωθώ», ώστε να βοηθήση ο Θεός. Το ότι θέλεις να διορθωθής, αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι βοήθεια. Ζητάς και από τον Θεό να σε βοηθήση και ρίχνει ο Θεός το βλέμμα Του επάνω σου. Κάνεις και την μικρή σου προσπάθεια και προχωρείς. Ποιός, όταν δη ένα μικρό παιδάκι να προσπαθή με τα χεράκια του να κυλήση μια κοτρώνα, δεν θα τρέξη να το βοηθήση, για να μην παιδεύεται; Έτσι και ο Θεός, όταν δη την μικρή σου προσπάθεια, θα σε βοηθήση να νικήσης.
Μερικοί, ενώ δεν καταβάλλουν καμμιά προσπάθεια να διορθωθούν, λένε: «Χριστέ μου, έχω αυτά τα πάθη. Εσύ, μπορείς να με απαλλάξης· απάλλαξέ με». Έ, πώς να βοηθήση τότε ο Θεός; Για να βοηθήση ο Θεός, πρέπει να καταβάλη ο άνθρωπος την προσπάθεια που μπορεί. Δηλαδή είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κάνη ο ίδιος ο άνθρωπος, για να βοηθήση μετά ο Θεός. Σε καμμιά περίπτωση δεν βοηθιέται, αν δεν θέλη να βοηθήση ο ίδιος τον εαυτό του.
Εμείς μερικές φορές πάμε να αποκτήσουμε την Χάρη και τα χαρίσματα του Θεού με έναν μαγικό τρόπο. Νομίζουμε πώς χωρίς αγώνα θα αποκτήσουμε μια αρετή ή ακόμη και θα αγιάσουμε. Για να δώση όμως ο Θεός, πρέπει να σπείρουμε. Πώς θα δώση ο Θεός χωρίς να εργασθούμε; Τί λέει το τροπάριο; «Της ερήμου το άγονον εγεώργησας». Ο Θεός ρίχνει-ρίχνει βροχή, μαλακώνει το χώμα, αλλά και εμείς πρέπει να «γεωργήσουμε» το χωράφι μας. Το χώμα είναι έτοιμο, αλλά πρέπει να βάλουμε το υνί στο χωράφι και να το σπείρουμε· και ό,τι σπείρουμε, θα θερίσουμε. Αν όμως δεν οργώσουμε, πώς θα σπείρουμε; Κι αν δεν σπείρουμε, τί θα θερίσουμε;
Γι’ αυτό να μη ρωτάτε μόνον τί μπορεί να κάνη ο Θεός, αλλά να ρωτάτε και τον εαυτό σας τί μπορείτε να κάνετε κι εσείς. Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΚΟ. ΑΛΛΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΝΑΛΗΨΗ;

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 35-36)

ΈΝΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ πολύ απλός και άπλαστος πήγαινε συχνά στον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό, για να ωφελείται από τις σοφές συμβουλές του. Εκείνος τον δεχόταν με αγάπη και δεν έπαυε να τον διδάσκει. Κάθε φορά που πήγαινε και κάτι καινούργιο είχε να του πει γύρω από την πνευματική ζωή. Ο μοναχός όμως πολύ λίγα καταλάβαινε από όσα του έλεγε ο Γέροντας και απ’ αυτά τα περισσότερα τα λησμονούσε. Έτσι, ρωτούσε και ξαναρωτούσε όλο για τα ίδια πράγματα.
Κάποτε σταμάτησε τις επισκέψεις του. Ο Γέροντας απόρησε γι’ αυτό. Μια Κυριακή λοιπόν, που συναντήθηκαν στην εκκλησία, τον ρώτησε:
- Έχω πολύ καιρό να σε δω, αδελφέ. Τί σου συμβαίνει; Μήπως αρρώστησες;
- Όχι, Αββά, αποκρίθηκε με συστολή ο μοναχός, αλλά, όπως βλέπεις ο νούς μου είναι παχύς και δεν παίρνει εύκολα τις συμβουλές σου και ντρέπομαι να σε ενοχλώ διαρκώς για τα ίδια πράγματα.
- Πάρε αυτό, του είπε τότε ο Αββάς Ιωάννης, και του έδειξε ένα λυχνάρι που βρισκόταν στην γωνιά της εκκλησίας, και άναψε το.
Ο αδελφός το άναψε.
- Πήγαινε τώρα και φέρε τα λυχνάρια των αδελφών και άναψε τα όλα παίρνοντας φώς από τούτο εδώ. Ο μοναχός υπάκουσε αμέσως στην προσταγή του Γέροντα.
- Μήπως λιγόστεψε το φως του λυχναριού, ρώτησε ο Γέροντας, επειδή άναψες μ’ αυτό τόσα αλλά λυχνάρια;
- Όχι βέβαια, είπε χαμογελώντας ο αδελφός.
- Ούτε κι ο Ιωάννης χάνει τίποτε, έστω και αν συμβουλεύει ολόκληρη την σκήτη. Να έρχεσαι λοιπόν κι εσύ χωρίς δισταγμό.
Από τότε ο αδελφός πήγαινε τακτικά στον Γέροντα και με την βοήθειά του έγινε άριστος μοναχός.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 28-29)

40.     «Οι ουρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. Ημέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν.» (Ψαλμ. ιη’ 2, 3). Αυτή η σιωπηλή αλλά τόσο εύγλωτος διακήρυξις των ουρανών, ότι είναι ποίημα του Παντοδύναμου και Πανσόφου, βρίσκει βαθειά απήχησι στις καρδιές των ανθρώπων. Και τώρα, αφ’ ότου εσαρκώθη ο Υιός του Θεού, όλη η δόξα του Δημιουργού και του έργου του -της κτίσεως,- διακηρύσσεται σ’ εμάς μες από το Ευαγγέλιο και την Αγία Εκκλησία. Με τη φωνή κηρύκων του Ευαγγελίου. Με τη φωνή των λειτουργών, των ιερέων, των αναγνωστών, των ψαλτών. Με τον ήχο των κωδώνων. Και, πάντοτε, με το φωτεινό πανόραμα του στερεώματος. Αλλά το κήρυγμα του ζώντος, του προφορικού λόγου είναι πιο εντυπωτικό, πιο ζωηφόρο. Η δόξα του Κυρίου διακηρύσσεται από όλη τη γη και από όλα τα γήϊνα όντα.
    Σε όλα τα έργα σου, είτε στο σπίτι σου είτε στον τόπο της δουλειάς σου, μην ξεχνάς ότι όλη η δύναμίς σου, το φως σου και η επιτυχία σου έγκεινται στον Χριστό και στον Σταυρό του. Λοιπόν, μη λησμονείς να επικαλήσαι τον Κύριο πριν αρχίσης κάθε εργασία, λέγοντας: Ιησού, βοήθησέ με. Ιησού, φώτισέ με. ‘Ετσι η καρδιά σου, θα στηριχθή και θα θερμανθή με τη ζώσα πίστι και ελπίδα στον Χριστό, γιατί Αυτού είναι η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.

41.     Η καρδιά μου βρίσκει την ειρήνη της στα άνω, στα πνευματικά αγαθά και όχι στα γήϊνα και στα υλικά. Αξίωνέ με, Κύριε, να την έχω στραμμένη πάντοτε προς τα άνω και να μη λογαριάζω καθόλου τη σοφία του κόσμου τούτου. Να επαληθεύω δηλαδή το ψαλμικό: «Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, πόθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου. Η βοήθειά μου παρὰ Κυρίου» (Ψαλμ. ρκ’ 1, 2). Και το της Θείας Λειτουργίας: «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας».

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 34-35)

«Να εξετάζετε τους εαυτούς σας…» (Β’ Κορ. 13:5)
    ΌΤΑΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ όλα εκείνα που επιθυμείς, κι αρχίσει μια μέρα ο κόσμος να σε μακαρίζει, πήγαινε στον καθρέφτη και κοίταξε τον εαυτό σου, να δεις τι έχει να σου πει εκείνος που σε κοιτάει από τον καθρέφτη. Γιατί δεν είναι ο πατέρας, η μητέρα ή η γυναίκα σου, που την κρίση τους με επιτυχία πρέπει να περάσεις. Ο άνθρωπος που η απόφασή του μετράει πιο πολύ για σένα είναι εκείνος που σε κοιτάει πίσω από τον καθρέφτη. Μπορεί μερικοί να νομίζουν πως πέτυχες τους στόχους σου και να σε αποκαλούν θαυμάσιο άνθρωπο, μα ο άνθρωπος στον καθρέφτη σου λέει ποιος πραγματικά είσαι. Αν δεν μπορείς να τον ατενίσεις ίσια στα μάτια, μη δίνεις σημασία στη γνώμη την καλή των άλλων. Γιατί αυτός είναι που σε γνωρίζει καλύτερα κι αυτός σε ακολουθεί παντού νύχτα και μέρα. Και τις εξετάσεις θα τις περάσεις μ’ επιτυχία, μόνο αν βαθμολογηθείς καλά από τον άνθρωπο του καθρέφτη. Μπορεί να ξεγελάσεις όλο τον κόσμο στο διάβα της ζωής σου κι επαίνους να σου απονέμουν όταν σε βλέπουν. Μα η τελική σου αμοιβή θα ‘ναι θλίψη και πόνος και δάκρυα, αν έχεις κοροϊδέψει τον άνθρωπο πίσω από τον καθρέφτη.

«…ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ» (Α’ Τιμόθεου 1:15)
    «…Έως χθες ακόμα ακολουθώντας το γενικό ρεύμα πίστευα κι εγώ ότι η βία και ο πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια. Σήμερα πια είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα και ότι η βασική αιτία απ’ όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα, βρίσκεται στον άνθρωπο» (απόσπασμα από την ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στους Δελφούς, 1.7.06).
    Σκληρά λόγια, μα και τόσο αληθινά. Ποιος στ’ αλήθεια είσαι; Μακριά απ’ το Θεό, είσαι κάτι το τελείως αντίθετο από το ένδοξο δημιούργημα του Θεού. Πρέπει να καθαριστεί η αμαρτία. Πρέπει να σωθεί ο άνθρωπος για να γίνει άνθρωπος του Θεού. Αυτό γίνεται μόνο αν καλέσουμε στη ζωή μας τον Ιησού Χριστό. Αυτός μας καθαρίζει με το αίμα Του, μας συγχωρεί και μας σώζει. Γίνεται ο μόνος δρόμος για να επιστρέψουμε στον Πατέρα Θεό, το Δημιουργό μας. Μέσα σ’ αυτήν τη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό αποκτούμε την εξουσία να ‘μαστε παιδιά Του.
    Κύριε είμαι αμαρτωλός. Σώσε με. Σ’ ευχαριστώ! (Α.Π.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Η αυτολησμονιά περνά στην αυτοεξαφάνιση, η αυτοεξαφάνιση περνά στην αιώνια ζωή.
Μέσα από εκείνο που είναι μακρύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι βραχύ, και μέσα από εκείνο που είναι βραχύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι μακρύ. Δια μακρών χρόνων κόπου, πλήξης και φιλαυτίας γνωρίζουμε αυτό το σύντομο, το πρόσκαιρο και μέσα από τις σύντομες στιγμές της αρετής γνωρίζουμε την άπειρη αιωνιότητα.

Το κύπελλο της απόλαυσης. 
Εάν σου προσέφεραν ένα χρυσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: «πιες, όμως να ξέρεις, ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός», θα έπινες;
Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη.

Ο θάνατος. 
Μεταξύ της σιωπής ουρανού και γης πικραμένα φιλονικούν οι σοφοί: «Τι είναι ύλη» και «τι είναι πνεύμα».
Ενώ ο θάνατος κάθεται στο νεκροταφείο και αποφασιστικά απαντά: «Η ύλη είναι ζύμη, το πνεύμα είναι μαγιά, εσείς είστε ψωμιά, κι εγώ φιλοξενούμενος».

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 25-26).

Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού

Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είναι πολύ στενοχωρημένος, γιατί δεν συμφωνεί με την γυναίκα του.
Είδα όμως ότι δεν υπάρχει κάτι σοβαρό ανάμεσά τους. Έχει ένα εξόγκωμα αυτός, κάποιο άλλο η γυναίκα του, και δεν μπορούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.
Χρειάζονται λίγο πλάνισμα. Πάρε δύο σανίδες απλάνιστες. Η μία έχει σ’ αυτό το σημείο έναν ρόζο, η άλλη σ’ εκείνο το σημείο καί,
αν πάς να τις ενώσης, μένει ένα κενό ανάμεσά τους. Α
μα όμως πλανίσης λίγο την μια από εδώ, λίγο την άλλη από εκεί, αλλά με την ίδια πλάνη, αμέσως εφάπτονται .
Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου, είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Αλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ!
Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ο Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήση μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα,
για να μπορούν να ζουν πνευματικά;». «Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού;
Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλλοίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες!
Σκεφθήτε τί θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα• θα γκρεμίζατε το σπίτι. Ή, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι!
Αν ήσασταν τσιγγούνηδες, θα ταιριάζατε μέν, αλλά θα πηγαίνατε και οι δύο στην κόλαση. Αν πάλι ήσασταν απλοχέρηδες, θα μπορούσατε να κρατήσετε σπίτι;
Θα το διαλύατε, και τα παιδιά σας θα γύριζαν στους δρόμους. Ένα στραβόξυλο, αν πάρη ένα στραβόξυλο, ταιριάζουν μεταξύ τους - έτσι δεν είναι;
- θα σκοτωθούν όμως σε μια μέρα! Γι’ αυτό, τί γίνεται; Οικονομάει ο Θεός ένας καλός να πάρη ένα στραβόξυλο, για να βοηθηθή, γιατί μπορεί να είχε καλή διάθεση,
αλλά να μην είχε βοηθηθή από μικρός».
Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθή μια αρμονική οικογένεια, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.
Στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητο και το γκάζι, για να προχωρήση, αλλά και το φρένο, για να σταματήση.
Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν θα κουνιόταν, και αν είχε μόνον ταχύτητες, δεν θα μπορούσε να σταματήση.
Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τί είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι’ αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι.
Αν συμβή κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ώχ, τί πάθαμε!» ο ένας, «ώχ, τί πάθαμε!» ο άλλος.
Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθή πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τονώση λίγο,
«γιά στάσου, να του πή, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.
Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν.
Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Αφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στρυμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους.
Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.
Θέλω να πω ότι όλα χρειάζονται.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεπερνούν τα όρια, αλλά ο καθένας να βοηθάη τον άλλον με τον τρόπο του.
Αν φάς λ.χ. κάτι πολύ γλυκό, θέλεις να φάς και κάτι που είναι λίγο αλμυρό.
Τρως, ας υποθέσουμε, πολλά σταφύλια, θέλεις και λίγο τυρί, για να κόψη την γλύκα. Ή τα λάχανα, άμα είναι πολύ πικρά, δεν τρώγονται.
Το λίγο πικρό όμως βοηθάει, όπως και το λίγο ξινό.
Αλλά, αν όποιος είναι ξινός λέη: «νά γίνετε όλοι ξινοί σαν κι εμένα», όποιος είναι πικρός λέη: «νά γίνετε όλοι πικροί»,
και ο άλλος που είναι αλμυρός λέη: «όλοι να γίνετε αλμυροί», τότε δεν γίνεται χωριό.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 39-41)

"Αμνησικακία"

"Υπάρχουν, έλεγε ο Γέροντας μοναχοί που ζητούν συγγνώμη, εξομολογούνται και μέσα τους υπάρχει πάθος ενάντια στον άλλον.
Δεν έρχεται έτσι η Χάρις του Θεού.Εγώ είχα εδώ έναν Μάστορα, γείτονα, και έκανε διάφορες δουλειές και πληρωνόταν.
Δεν ξέρω πώς έγινε και άρχισε να με βρίζει σε όλους, και εδώ μέσα και έξω.Τί να κάνω; έλεγα, πώς να τον βοηθήσω;
Μια μέρα πήγα σπίτι του επίσκεψη.
Μόλις με είδε τα 'χασε, μαζεύτηκε, κιτρίνισε.Νόμισε ότι πήγα να τον μαλώσω.
Εγώ άρχισα να του λέω για τα δένδρα του, να επαινώ τους άφθονους καρπούς τους.Μιλήσαμε περί φιλοξενίας…
Αυτό ήταν. Θερμάνθηκε η καρδιά του. Από τότε δεν έλειψε από δώ, και τρέχει σε όλες τις δουλειές.
Σε τέτοιες περπτώσεις χρειάζεται ένας καλός τρόπος.
[ Ά 54 ]

"Δεν κερδίζεις με το άγριο"

Ένας φίλος δέχθηκε, όπως μου εκμυστηρεύθηκε, τη σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους ανθρώπων αυστηρών αρχών,
με αποτέλεσμα να εξουθενωθεί και να παρεξηγηθεί τελείως, ως προς τον χαρακτήρα του.
Ο Γέροντας τον ανέπαυσε, διότι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, πραγματοποιώντας πετυχημένη ψυχική ακτινογραφία του.
Του είπε : "Είσαι καλός, ευαίσθητος, ήσυχος, είσαι πρόβατο του Θεού.
Αλλά, όταν σε πάρουν με το άγριο, μαζεύεσαι, αντιδράς εσωτερικά, και τότε είναι που σε παρεξηγούν πολύ και δεν σε καταλαβαίνουν.
Όταν όμως σε πάρουν με το καλό, φανερώνεις από μέσα σου τέτοια καλά πράγματα, που κάνεις τους άλλους να ξαφνιάζονται.
Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο,
για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλλωναν, ποιός είναι ο δυνατότερος καιέβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού,
που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός.
Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιό σφιχτά στην κάπα του.
Βγήκε τότε ο ήλιος απ' τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του.
Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: "Είδες, ποιός απ' τους δυό μας είναι ο δυνατότερος;
"Καί συμπέρανε ο π. Πορφύριος: "Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη".
[ Γ. 257π ]

( Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, Σελ.55-56 )

Θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο πως όσοι είμαστε στην Εκκλησία του Χριστού και κάνουμε πνευματική ζωή έχουμε μετάνοια και γνωρίζουμε τί είναι μετάνοια! Βλέπω όμως ότι δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα και γι’ αυτό τελικά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ με την πίστη μας και τα θεωρούμε όλα βουνό! Η αυτογνωσία είναι το πρώτο βήμα της μετάνοιας... να νιώσουμε βαθιά τα λάθη μας ενώπιον του Θεού και να πάρουμε την απόφαση να σταματήσουμε τη ζωή που κάναμε ως τώρα. Να αποστραφούμε όπως ο άσωτος υιός τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας και να οδηγηθούμε στο μυστήριο της εξομολόγησης, ζητώντας άφεση αμαρτιών μέσω του πνευματικού μας από το Θεό! Εκεί όμως που ολοκληρώνεται η μετάνοια , στο μυστήριο της εξομολόγησης, εκεί ξεκινάει κιόλας!
Απ’την ώρα της πρώτης εξομολόγησης ξεκινάει μια νέα ζωή… η ζωή της μετανοίας! Χωρίς μετάνοια τίποτα πνευματικό δεν μπορεί να καρποφορήσει μέσα μας. Γι’αυτό ο Τίμιος Πρόδρομος έκραζε ‘ Μετανοείτε’… και το κήρυγμα του Κυρίου μας έτσι ξεκίνησε ‘Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών.’ [ Ματθ.δ,17] Δηλαδή ‘ Μετανοείτε γιατί έχει πλησιάσει η Βασιλεία των Ουρανών’. Πολλοί αναρωτιούνται για την Αιώνια Ζωή πώς είναι και αν υπάρχει… αυτοί που μετανοούν πραγματικά , συντριβόμενοι και χαριτωμένοι από τον Κύριο Ιησού, γεύονται μέσα στη μετάνοια τους μέρος της Αιώνιας Ζωής. Γιατί αυτό είναι η Βασιλεία των Ουρανών, η μετάθεση του νου [ μετά + νους] από τα επίγεια στα ουράνια, από τα επιφανειακά στα ενδότερα, από τα λογικά στα υπέρλογα… Πριν τη μετάνοια μας ακούγαμε ένα πουλί και λέγαμε ‘ τί ωραία που κελαηδάει’, μετά τη μετάνοια λέμε ‘τί όμορφα που δοξολογεί τον Κύριο!’
Πάλι θα συνεχίσουμε να αμαρτάνουμε αλλά τώρα όχι ανεξέλεγκτα, όχι με δικαιολογίες. Αυτός που μετανοεί δίνει τα κλειδιά της ύπαρξης του στον Τριαδικό Θεό! Δεν εξουσιάζει αυτός τη ζωή του αλλά ο Κύριος. Γίνεται δούλος Κυρίου και όχι της αμαρτίας και της φιλαυτίας ! Γιατί δε γίνεται να ελευθερωθούμε από την αμαρτία αν δε γίνουμε δούλοι του Αναμάρτητου! Στο μυστήριο της εξομολόγησης πέρα από την άφεση των αμαρτιών παρέχεται και η Χάρη του Θεού για να πολεμάμε με τη βοήθεια της την αμαρτία και τον παλαιό εαυτό μας! Και όσες μάχες και να χάσουμε αν είμαστε μαζί με το Νικητή Χριστό μας, τον πόλεμο θα τον κερδίσουμε!
Χωρίς μετάνοια δε γίνεται να καταφέρουμε τίποτα! Ούτε η ταπείνωση θα έρθει ποτέ , ούτε ο Θείος Έρωτας αν δεν καταλάβουμε βαθιά πόσο αμαρτωλοί είμαστε απέναντι στο Δημιουργό μας! Και αν δε νιώθουμε αμαρτωλοί πώς θα έρθει το Άγιο Πνεύμα να μας καθαρίσει; Εύχομαι ο Κύριος να μας δίνει μέρες αληθινής μετανοίας, αληθινής ζωής κοντά Του! Υπάρχουν άνθρωποι που ‘ζουν’ και πεθαίνουν χωρίς μετάνοια. Αυτοί κι αν έχουν φτάσει εκατό χρονών δεν έζησαν καθόλου. Ο ληστής πάνω στο σταυρό έζησε μια μέρα μετανοίας , την τελευταία του! Κι όμως έζησε και ζει αιώνια!(K.Δ.Κ)

751.Ερώτηση.
Άραγε το να εργάζεται κανείς την Κυριακή είναι αμαρτία;
Απόκριση: Δεν είναι αμαρτία γι’ αυτούς που εργάζονται κατά Θεόν διότι ο Απόστολος είπε• «εργαζόμαστε νύχτα και ήμερα, για να μη επιβαρύνομε κάποιον»49• είναι αμαρτία όμως για εκείνους που εργάζονται με περιφρόνηση, πλεονεξία και αισχροκέρδεια. Είναι καλό λοιπόν κατά την αναστάσιμη ήμερα, τις δεσποτικές εορτές και τις μνήμες των Αποστόλων να σταματά κανείς τα έργα και να πηγαίνει στην εκκλησία, διότι είναι παράδοση των αγίων Αποστόλων.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.363-365)

Η μητέρα του στυλίτου.

Η μητέρα του οσίου Αλυπίου του Στυλίτου, ανάμεσα σε άλλες αρετές είχε και θαυμαστή αυταπάρνηση. Δέχτηκε να παραμείνη κοντά στο παιδί της για να το υπηρετεί και να το βοηθή στους ασκητικούς αγώνες του. Αρνήθηκε τις χαρές και τις αναπαύσεις του κόσμου, έστησε μια σκηνή στον στύλο του οσίου και εργαζόταν με τα ίδια της τα χέρια για να εξοικονομή τα απαραίτητα για τη συντήρησή τους.
Ο άγιος στυλίτης την προέτρεπε να γίνει μοναχή, αλλά αυτή δεν συμφωνούσε. Ήθελε να παραμείνη μια απλή βοηθός και συμπαραστάτης στην κακοπάθεια της ασκήσεώς του. Κάποτε όμως δέχτηκε στον ύπνο της μια θεία αποκάλυψη, που την έπεισε να παρακαλέσει η ίδια τον γιο της, να την περιβάλη με το μοναχικό σχήμα.
Της φάνηκε πως άκουσε μια χορωδία αγίων γυναικών που έψαλλαν θείους και μελωδικούς ύμνους στον Κύριο και Βασιλέα τους. Ευχαριστήθηκε τόσο πολύ, που θέλησε να μπει στην αίθουσα, όπου έψαλλε η υπέροχη χορωδία, και να ενώση κι αυτή τη φωνή της στον ύμνο προς τον Κύριο. Κάποιος όμως που στεκόταν στην πόρτα και είχε την ευθύνη για την είσοδο, δεν της επέτρεψε να περάσει.
-Δεν θα μπης μέσα! Δεν θα μπορέσεις να αναμειχθής με τις σεμνές αυτές γυναίκες, γιατί δεν είσαι μοναχή.
Ένιωσε τότε μεγάλη ντροπή. Ταράχθηκε και ξύπνησε. Λίγο αργότερα παρακάλεσε θερμά τον όσιο να την κάνει μοναχή. Μια βαθιά γαλήνη και αγαλλίαση γέμισε την ψυχή της παίρνοντας πολύ σύντομα το αγγελικό σχήμα.
(Βίος οσίων Αλυπίου και Λουκά)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ. 38-39).