Στήριγμα της οικογένειάς του.

Ο Αρσένιος έβλεπε συχνά την μητέρα του να κλαίη και να στενοχωριέται για τα αδέλφια του που ήταν στον πόλεμο. Αυτός ήταν η παρηγοριά και το στήριγμά της. Δεν κοίταξε να βολευτή, να γίνη μοναχός σε αυτή την δύσκολη περίοδο, διότι είχαν πολλή ανάγκη από την παρουσία του. «Ξενιτεία δεν είναι να βολευτώ εγώ και οι άλλοι τσιμέντο να γίνουν», θα πει αργότερα ο Γέροντας. Συνέχισε βέβαια να αγωνίζεται, αλλά ανέβαλε «άχρι καιρού» να «αποδώση τας ευχάς του τω Κυρίω».
Ανέλαβε όλες τις αγροτικές εργασίες του σπιτιού που ήταν πάρα πολλές. Προσέλαβαν έναν υπάλληλο που ήταν λίγο αναιδής. Ανέβαινε αυτός καβάλα στο άλογο και ο Αρσένιος πήγαινε με τα πόδια. Φαινόταν εκείνος αφεντικό και ο Αρσένιος εργάτης. Δεν του έλεγε ποτέ να δουλεύη, αλλά δούλευε αυτός πολύ και ο εργάτης όποτε είχε όρεξη. Όταν πήγαινε να βοσκήση τα ζώα, έβγαζε τα σαμάρια τους και πήγαινε με τα πόδια. Προτιμούσε να κακοπάθη και να κουράζεται ο ίδιος, παρά να κουράζη τα ζώα. Όταν τον ρωτούσαν γιατί τα βγάζει, απαντούσε, για να μην πιάνωνται στα κλαδιά. Στον θερισμό, όταν οι άλλοι το μεσημέρι ξεκουράζονταν, αυτός πήγαινε και μάζευε στάχυα για να ταΐση το αλογάκι τους. Τα σύκα, αντί να τα τρώη ο ίδιος, τα έδινε στα ζώα. Σκεφτόταν τα ζώα πιο πολύ από τον εαυτό του.
Αν και ο πόλεμος έκανε τον Αρσένιο να αναβάλη την αναχώρηση του, όμως ο ζήλος του δεν ψυχράνθηκε. Στους αγώνες και στις ασκήσεις προσέθετε νέους αγώνες και υψηλότερες ασκήσεις. Έβλεπε τα εθνικά πράγματα σε άσχημη κατάσταση. Σε λίγο θα τον καλούσαν να υπηρέτηση την Πατρίδα.
Στο εξωκκλήσι της άγιας Βαρβάρας παρακάλεσε την Παναγία: «Ας ταλαιπωρηθώ, ας κινδυνεύσω, μόνο να μη σκοτώσω άνθρωπο, και ν’ αξιωθώ να γίνω μοναχός».
Τότε έκανε τάμα, αν τον διαφυλάξη η Παναγία στον πόλεμο, να υπηρέτηση για τρία χρόνια το Μοναστήρι της που το έκαψαν οι Γερμανοί, και να βοηθήση να κτισθή πάλι η Ιερά Μονή Στομίου.

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 60-61).

Κατά καιρούς πέφτω πάνω σε βιβλία και εκπομπές που μιλούν για αυτοβελτίωση και ευεξία… για το πώς θα εξελιχθούμε σαν άνθρωποι και θα ζήσουμε ευτυχισμένοι μέσα από συμβουλές ειδικών επιστημόνων! Υπόσχονται τη ζωή που ονειρευόμαστε σε όλα τα επίπεδα… προσωπικό, επαγγελματικό, οικονομικό αλλά πουθενά ο Θεός! ‘ Σκέψου θετικά , η δύναμη είναι στο μυαλό σου’ λένε. Λες και πατάς ένα κουμπί και ξεκινά η θετική σκέψη όπως όταν βάζεις το πρόγραμμα στο πλυντήριο! ‘ Μην αγχώνεσαι’ λες και επειδή το λένε έτσι μαγικά θα σταματήσει να συμβαίνει! Και άλλες σοφές συμβουλές που μας καθοδηγούν σε ένα δρόμο εν τέλει αδιέξοδο γιατί αυτοβελτίωση, ευεξία και ευτυχία χωρίς τη Θεία Χάρη δε γίνονται!
Ο Χριστός είναι η Αγάπη, η Ειρήνη, η Χαρά, το Έλεος …η Ζωή! Ο Χριστός θα μας βοηθήσει να εξελιχθούμε όταν μέσα από τον πνευματικό μας αγώνα πολεμήσουμε τα πάθη μας και καλλιεργήσουμε τις αρετές μας. Εκείνος θα μας φωτίζει σε κάθε μας απόφαση, θα μας προστατεύει στις καταιγίδες, θα μας θεραπεύει τις πληγές μας, θα γαληνέψει την καρδιά μας, θα διώξει τα σκοτάδια από την ψυχή μας… γιατί Αυτός είναι το Φως!
Αν λοιπόν θέλουμε να μη ζούμε μέσα σε πλάνες και ψευδαισθήσεις ας στραφούμε στη μόνη Αλήθεια και ας εμπιστευτούμε τη ζωή μας στα χέρια Του για να είμαστε μακάριοι και σε αυτή αλλά και στην άλλη, την αιώνια Ζωή! Γιατί ο Χριστός είναι η Οδός της σωτηρίας της ψυχής μας…. η Οδός που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών! Εξάλλου αυτός πρέπει να είναι και ο μοναδικός στόχος στη ζωή μας… η σωτηρία της ψυχής μας! Και αυτή χωρίς το Χριστό δεν επιτυγχάνεται! Αν γινόταν δε θα ενανθρώπιζε ούτε θα σταυρωνόταν για μας! Γιατί τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. [ Κατά Ιωάννη 3,16]
Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι η ευτυχία μας και η σωτηρία μας περνάει μέσα από το Χριστό και ας απορρίπτουμε κατευθείαν όλους αυτούς που μας επαγγέλονται την τέλεια ζωή γιατί για τους χριστιανούς η τελειότητα ταυτίζεται με την αγιότητα και αυτή επιτυγχάνεται μόνο μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας και με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος! Ο Κύριος μας παραγγέλει… ‘ Άγιοι γίνεσθε, ότι Εγώ άγιος ειμί’ δηλαδή ‘ να αγωνίζεστε στη ζωή σας να γίνετε άγιοι όπως άγιος είμαι κι εγώ που σας έπλασα’. Και τελικά καταλαβαίνουμε ότι ευτυχισμένος είναι αυτός που συνεχώς αγιάζεται, αυτός που συναντά το Θεό και συνομιλεί μυστικά μαζί Του, αυτός που κρατώντας Τον σφιχτά από το χέρι πορεύεται μαζί Του την πορεία προς τον Ουρανό! Εύχομαι όλοι μας να μπούμε σε αυτή την ψυχοσωτήρια πορεία και αν καμιά φορά παρεκκλίνουμε σύντομα να επιστρέφουμε και να συνεχίζουμε για να φτάσουμε μια μέρα επιτέλους στην αγκαλιά του Αγαπημένου μας! (Α.Κ.Β)

408-     ΕΝΑΣ ΓΥΡΟΣ ΣΤΑ ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ. Ο άγιος βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ΄ πήρε μια μέρα το παιδί του και το γύρισε ανάμεσα στα  διαμερίσματα των ανακτόρων, δείχνοντάς του και διηγούμενος τα διάφορα ιστορικά γεγονότα που συνεδέοντο με κάθε διαμέρισμα.

            -Εδώ, συμπεριελήφθης ανάμεσα στα παιδιά της Γαλλίας…Εδώ, θα εκλεγής ιππότης…Εδώ, θα στεφθής βασιλιάς της Γαλλίας…

            Όταν έφθασαν και στο παρεκκλήσιο, ο Λουδοβίκος ωδήγησε το γυιό του κοντά στο Βαπτιστήριο και δείχνοντάς του το, του είπε:

            -Εδώ, έλαβες το άγιο Βάπτισμα. Καμιά μέρα της ζωής σου δεν πρέπει να θεωρηθή μεγαλύτερη από εκείνη κατά την οποία έγινες παιδί του Θεού.

410-     ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΡΟΤΙΜΗΣΙΣ. «Προτιμώ, έλεγε ο άγιος βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο 9^ος, το παρεκκλήσι του πύργου, όπου βαπτίσθηκα, περισσότερο από τον καθεδρικό ναό της Ρέϊμς στον οποίο στέφθηκα βασιλιάς · γιατί η αξία του τέκνου του Θεού, που έλαβα στο βάπτισμα, είναι μεγαλύτερη της βασιλικής αξίας. Με το θάνατο θα χάσω το βασιλικό αξίωμα, αλλά με τον θάνατο ως τέκνον του Θεού θα αποκτήσω ουράνιο δόξα.

416-     ΑΦΟΡΜΗ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΥ. Διηγούνται ότι ένας Μωαμεθανός από τη Σμύρνη απεφάσισε να γίνη χριστιανός. Επειδή δε μπορούσε να ζήση στην Τουρκία, θέλησε να μετοικήση στην Ελλάδα. Όταν όμως απεβιβαζόταν στον Πειραιά και άκουσε τόσες βλασφημίες από τους βαρκάρηδες και είδε και την αδιαφορία των άλλων στην παραλία, αισθάνθηκε τόση απογοήτευσι για το χριστιανισμό και τους χριστιανούς, ώστε επέστρεψε στην πατρίδα του και απέθανε με την παλαιά του θρησκεία.

418-     ΚΑΛΟ ΜΑΘΗΜΑ. Εργολάβος ακούοντας ένα εργάτη του να βλασφημή, του είπε:

            -Σε απολύω παρευθύς, γιατί εγώ κτίζω τα σπίτια με πέτρες και όχι με βλασφημίες.

            Το μάθημα αυτό έκανε προσεκτικούς και τους άλλους.

 (Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 182-186)

και Δαβίδ

Ο Δανιήλ ανέβηκε άθικτος από το λάκκο, αφού νίκησε τα θηρία. Έτσι και ο Δαβίδ βγήκε από το σπήλαιο, αφού νίκησε κάτι άλλα θηρία, πολύ χειρότερα. Όπως στο Δανιήλ βρίσκονταν τα λιοντάρια, αγριώτερα από όλα τα θηρία, έτσι το Δαβίδ τα θηρία, τα πάθη, του επετέθησαν. Από τη μια μεριά αντιμετώπισε ένα θηρίο, το θυμό για τα παρελθόντα. Από την άλλη τo φόβο για τα μέλλοντα. Και τα δύο όμως θηρία τα αποστόμωσε, διδάσκοντας στην πράξι, ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο ασφαλές από το να σεβαστής τη ζωή των εχθρών σου και τίποτε πιο σφαλερό από το να θες να εκδικηθής τον άλλον για όσα σου έκανε. Ε.Π.Ε. 7.586

κέρδισε τον Ναβουχοδονόσορ

Ο Ναβουχοδονόσορ προσκύνησε τον Θεό λέγοντας: «Ο Θεός σας πράγματι είναι ο αληθινός, που αποκαλύπτει μυστήρια, αφού μπόρεσε ν’ αποκαλύψη αυτό το μυστήριο» (Δαν. β' 47). Είδες τη δύναμι της προφητείας, πως μετέβαλε και κατήχησε και ωδήγησε στην πίστι εκείνον τον άγριο; Ε.Π.Ε. 18α, 504

ταπεινός

Ήταν ταπεινός ο Δανιήλ. Απέδιδε τη δόξα στο Θεό. Και αυτό γίνεται φανερό από το ότι τον αγαπούσε ο Θεός, διαφορετικά δεν θα τον άφηνε να ζήση αν σφετεριζόταν την τιμή του Θεού. Βρισκόταν στο λάκκο των λεόντων για τον Θεό, και όμως θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο να τον θυμάται και να τον ακούη ο Θεός. Ενώ εμείς, που τόσα βρώμικα διαπράττουμε και είμαστε οι βρωμερότεροι, αν δεν εισακουστούμε αμέσως, απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Ε.Π.Ε. 25,208

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 20-21)

403-     ΣΕ ΕΝΑ αρχαίο χριστιανικό τάφο βρέθηκε η ακόλουθη επιγραφή: DECESSIT IN ALBIS · δηλ. απέθανε μες τα άσπρα. Με την επιγραφή αυτή οι συγγενείς του νεκρού ήθελαν να δηλώσουν ότι ο άνθρωπός των πέθανε λίγες μέρες μετά το Βάπτισμά του και ενώ ακόμη φορούσε τα άσπρα ενδύματα των νεοφώτιστων.
            Τι ωραίος θάνατος! Ευτυχισμένος όποιος αποθνήσκει με τη χάρι του Βαπτίσματος.
406-     «ΚΑΘΟΡΙΣΑΤΕ!» Στη στήλη της αλληλογραφίας μιας εφημερίδος έφθασε η εξής ερώτησις:
            «Έχω δυο δίδυμα, άρρεν και θήλυ, για τα οποία ψάχνω να βρω δυο καλά ονόματα. Νομίζω ότι βρήκα δυο πολύ χαριτωμένα, για τα οποία ζητώ τη γνώμη σας: Τι θα λέγατε να τα ωνόμαζα, Ντούμπο και Ντούμπα».
            Και η απάντησις ήλθε:
            «Ευχαρίστως θα σας πω τη γνώμη μου. Πρώτα όμως θα σας παρακαλούσα να μου καθορίσετε αν πρόκειται για μωρά ή για ελεφαντάκια».
407-     ΠΑΛΑΙΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΣ. Πολλοί υποστηρίζουν ότι, το να βαπτίζωμε τα παιδιά μικρά, αποτελεί παραβίασι της ελευθερίας των.
            Λησμονούν όλοι αυτοί, ότι πρώτοι, που παρεβίασαν την ελευθερία του παιδιού, είναι εκείνοι που το έφεραν στη ζωή χωρίς να του ζητήσουν τη γνώμη του, εκείνοι που επέβαλαν το όνομά τους, που μπορεί αργότερα να μη το θέλη. Του έδωσαν μια πατρίδα που μπορεί να μην αγαπά. Φρόντισαν να το εμβολιάσουν, να το θρέψουν, να το περιθάλψουν στις ασθένειές του, μόνο με την ασταθή προϋπόθεσι ότι, αργότερα το παιδί θα τους ευγνωμονή για το ενδιαφέρον των για τη σωματική του ακεραιότητα.
            Όταν πρόκειται για τα αιώνια συμφέροντα δεν έχομε την υποχρέωσι να ενεργήσωμε για το καλό των παιδιών μας;

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 181-182)

Σημεία θαυμαστά
Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αι.) καταγόταν από το χωριό Συκεών της Αναστασιουπόλεως της μεγαλύτερης επαρχίας της Άγκυρας.
Ήταν νόθος γιός πόρνης, αλλ’ αυτό όμως δεν εμπόδισε το Θεό να τον αναδείξει σε σκεύος εκλογής του και τίμιο αρχιερέα. Τελικά, ο φιλήσυχος Θεόδωρος εγκατέλειψε την επισκοπή και επιδόθηκε απερίσπαστος στην αγαπημένη του άσκηση και ησυχία.
Κάποτε πέρασε από το κελλί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του.
Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο.
Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει.
— Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος.
— Δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.
Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο ποτήριο, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε.
Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο.
Οι στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν’ ασφαλίσουν τις πόρτες. 
—Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του. Δεν θα κάνει καμιά απερισκεψία.
Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ’ όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.
[56]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.24-25)

Οι αββάδες Μακάριος και Παύλος
Στο ερημικό βουνό της Φέρμης ασκήτευε ο αββάς Παύλος.
Είχε για κανόνα να κάνει κάθε μέρα τριακόσιες ευχές.
Για να μη χάνει τον αριθμό έβαζε στον κόρφο του τριακόσια πετραδάκια και μόλις έλεγε μια ευχή πετούσε ένα.
Έτσι, τελειώνοντας τα πετραδάκια, τελείωναν οι ισάριθμες ευχές.
Ο όσιος αυτός Παύλος πήγε και βρήκε τον όσιο Μακάριο τον Αλεξανδρέα και του λέει:
- Αββά, θλίβομαι.
- Γιατί; Τί σου συμβαίνει;
- Να, έμαθα ότι σε κάποιο χωριό μένει μια μοναχή, που με ξεπερνά στην άσκηση.
Εκτός από Σάββατο και Κυριακή ουδέποτε τρώει. Και κάνει καθημερινά επτακόσιες ευχές.
Όταν το πληροφορήθηκα αυτό, απογοητεύθηκα για τον εαυτό μου, που δεν κάνω περισσότερες από τριακόσιες.
Του αποκρίνεται τότε ο όσιος Μακάριος:
- Εγώ έχω εξήντα χρόνια στην άσκηση και ενώ κάνω εκατό μόνον ευχές,
δεν με κατηγορεί η συνείδησή μου για αμέλεια. Εάν εσύ, κάνοντας τριακόσιες, ελέγχεσαι,
φαίνεται ότι ή δεν προσεύχεσαι καθαρά, ή, ενώ μπορείς να κάνεις περισσότερες προσευχές, δεν τις κάνεις.
(ΛαυσαΪκή Ιστορία)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.28-29)

Ήθελε να γίνει μοναχή, αλλά προκαλούσε τη μητέρα της
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμβουλευτικής του σεπτού Γέροντα είναι και το ακόλουθο.
Προ ετών μια κοπέλα ευσεβής, τελειόφοιτος της Παντείου, τον επισκέφθηκε,
για να τη συμβουλεύσει και να την καθοδηγήσει σε μια κρίσιμη απόφαση για τη ζωή της,
που επρόκειτο την περίοδο εκείνη οριστικά να πάρει.
Η κοπέλα αυτή είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το μοναχικό βίο.
Αυτό ήταν έκδηλο την περίοδο εκείνη στη ζωή της.
Ο Γέροντας λοιπόν, παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ στο σπίτι της και δε γνώριζε τους δικούς της,
συμβουλεύοντάς την, της είπε:
-" Παιδί μου, να μην προκαλείς τη μητέρα σου με τις πολλές εικόνες που έχεις στο δωμάτιό σου.
Ξεκρέμασε μερικές από τον τοίχο, δεν πειράζει ".
[ Κρ 134π. ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.258)

746.Ερώτηση.
Αδελφός ερώτησε τον ίδιο γέροντα. Εκείνος που περιφρονεί ένα πράγμα του Θεού, ώστε ή να βλαβεί ή να χαθεί, σε ποιά καταδίκη υπόκειται;
Απόκριση: Ο άνθρωπος αυτός μοιάζει με εκείνον που έκλεψε ή έκανε το πράγμα κακώς παρά το θέλημα του Θεού, και υπομένει την ίδια κατάκριση.
Ερώτηση
Αν κανείς φροντίζει να μη περιφρονήσει και χάνει πράγμα χωρίς να θέλει, άραγε κατακρίνεται;
Απόκριση: Οφείλει να κατακρίνει τον εαυτό του και να ζητήσει συγχώρηση από τον Θεό, διότι αμέλησε.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.359)

και απάτη

Τίποτε δεν καθαρίζει από βρώμικη ηδονή, όσο η γνήσια αγάπη.
Μη μου ονομάσης αγάπη αυτήν την κοινή και κοσμική, που μάλλον αρρώστια είναι παρά αγάπη.
Ε.Π.Ε. 18α,364

διαβολική
Και η Αιγυπτία έλεγε πώς αγαπούσε τον Ιωσήφ, αλλ’ ήθελε να τον διαφθείρη.
Διότι τον αγαπούσε με διαβολική αγάπη. Ο Ιωσήφ όμως ήθελε όχι αυτή την αγάπη, αλλά την αγάπη του Παύλου.
Ε.Π.Ε. 18α,364

αιρετικών
Δεν τα λέω αυτά εξ’ αίτιας μου, λέγει ο Παύλος, αλλ’ εξ’ αιτίας σας.
Διότι υπάρχει φόβος, μήπως διαφθαρή κάποιος από την αγάπη των αιρετικών.
Αυτό είναι συνολικά, που υπαινίσσεται.
Ε.Π.Ε. 21,390

βλάπτει
Να μη σας παραβλάψη η αγάπη, ώστε να μη γνωρίζετε το αληθινό σας συμφέρον,
ούτε επειδή αγαπάς κάποιον, να χάσης την οντότητα σου.
Θέλω ν’ αυξάνεται η αγάπη σας, όχι όμως κατά τρόπο, που να βλάπτεστε.
Ε.Π.Ε. 21,392

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 56-57)