Η αυτολησμονιά περνά στην αυτοεξαφάνιση, η αυτοεξαφάνιση περνά στην αιώνια ζωή.
Μέσα από εκείνο που είναι μακρύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι βραχύ, και μέσα από εκείνο που είναι βραχύ γνωρίζουμε εκείνο που είναι μακρύ. Δια μακρών χρόνων κόπου, πλήξης και φιλαυτίας γνωρίζουμε αυτό το σύντομο, το πρόσκαιρο και μέσα από τις σύντομες στιγμές της αρετής γνωρίζουμε την άπειρη αιωνιότητα.
Το κύπελλο της απόλαυσης.
Εάν σου προσέφεραν ένα χρυσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: «πιες, όμως να ξέρεις, ότι στον πάτο υπάρχει σκορπιός», θα έπινες;
Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη.
Ο θάνατος.
Μεταξύ της σιωπής ουρανού και γης πικραμένα φιλονικούν οι σοφοί: «Τι είναι ύλη» και «τι είναι πνεύμα».
Ενώ ο θάνατος κάθεται στο νεκροταφείο και αποφασιστικά απαντά: «Η ύλη είναι ζύμη, το πνεύμα είναι μαγιά, εσείς είστε ψωμιά, κι εγώ φιλοξενούμενος».
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 25-26).