ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΝΟΕΜΒΡ.-ΔΕΚΕΜΒΡ.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ
ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΝΟΕΜΒΡ.-ΔΕΚΕΜΒΡ.
π. Νικόλαος (ΧΩΡΙΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ)
Δευτέρα: 12.30-2 μ. & 7-10 μ.μ.
Τρίτη: 12.30-2 μ. & 8.40 - 10 μ.μ.
Τετάρτη: 8.40 - 10 μ.μ.
Πέμπτη: 12.30-2 μ. & 7-10 μ.μ.
Παρασκευή:12.30 -2 μ. & 7-10 μ.μ.
Σάββατο: 12.30-2.30μ. & 7-9.30 μ.μ.
Κυριακή: 8.20-9.30 βράδυ
84- ΜΗΤΡΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ.
Ένα αγοράκι, περνώντας με τη μητέρα του μπροστά από ένα επαίτη, έρριξε στη λάσπη ένα νόμισμα, και του είπε:
-Αν το θέλης, πήγαινε να το πάρης!
86- ΑΜΗΧΑΝΙΑ.
Πατέρα, στο σχολείο μου λένε:
-Μα, στο σπίτι δεν σε μορφώνουν;
Κι’ εσύ μου λες:
-Μα, στο σχολείο δεν σε μορφώνουν;
Κι έτσι, δεν ξέρω που να πάω να με μορφώσουν.
88- ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. Ρωτούσαν το Μ. Αλέξανδρο γιατί έδειχνε περισσότερη εκτίμησι κι ευγνωμοσύνη στον Αριστοτέλη, παρά στον πατέρα του.
-Διότι ο πατέρας μου με κατέβασε από τον ουρανό στη γη, ενώ ο Αριστοτέλης, με την παιδεία, με ανεβάζει από τη γη στον ουρανό.
Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
"Ο Χριστός είναι το παν"
(Απομαγνητοφωνημένα λόγια του Γέροντα. Αναδίδουν το μυστικό άρωμα της ένθεης πνευματικής του ζωής).
Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει τελείωσε. Αν δεν βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό.
Πώς το κατάλαβες;
Θυμάμαι και ένα τραγούδι.
"Συν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού".
Το έχετε ακούσει; Ε; Το λένε τα παιδιά, δε το θυμάμαι.
Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπωμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδερφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν.
Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: "Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι... δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω.
Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή".
Κατάλαβες;
Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διαφόρους λογισμούς
και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν.
Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το παν.
Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό.
Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιον θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά.
Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί,
θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός. Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.
Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.
Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στεναχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών.
Όλα ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μία
σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό.
Διαβάστε να ιδήτε. Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε βγαίναν έξω να κάνουνε πιο πέρα, θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους.
Ο Χριστός είναι το παν.
Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το παν. Πώς τα βλέπεις, ρε Νίκο;
- Αυτά, που είπατε Γέροντα, είναι χρυσά λόγια, είναι η πραγματικότητα. Όπως το λέτε εσείς, έτσι είναι.
Ε, ναι - εξακολούθησε ο Γέροντας- αλλά έτσι καλούμεθα να ζήσωμε. Όταν λέμε είμαστε Χριστιανοί, όταν λέμε είμαστε του Χριστού. Κατάλαβες;
Ό,τι να είναι. Και στις ώρες της αδυναμίας μας, μόλις ιδούμε το Χριστό, αμέσως αλλάζομε γνώμη και θέλομε να είμαστε με το Χριστό. Αλλά ο Χριστός είναι φίλος μας, είναι ο αδερφός μας, το φωνάζει: "Υμείς φίλοι μου έστε".
"Δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι, ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι με μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος.
Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε να με αισθάνεσθε στην ψυχή σας, το φίλο σας. ΕΜΕΝΑ, που είμαι η πηγή της ζωής, όπως είναι η αλήθεια".
Κι όμως αυτά είναι η αλήθεια. Τώρα, είπαμε, υπάρχει σατανάς, υπάρχει η κόλασις, υπάρχει ο θάνατος. Όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν.
Είναι το άλλο μέρος, το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού.
Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν' αγαπήσει το Χριστό και όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάττεται απ' το διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο. Θα μου πεις, εσύ έφθασες να είσαι έτσι;
Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω.
Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά. Δεν τα ζώ. Όμως, ε... προσπαθώ. Δηλαδή, πώς να σου πώ, πώς να σας πώ;
Δεν έχω πάει σ' ένα μέρος έτσι... ή πήγα μία φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω.
Να πάω, τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μου 'ρχεται και το θέλω, θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι, όμως, εκεί. Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε;
-Ναι, Γέροντα.
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως Μήλεσι, σελ. 39 - 42)
Τον Υιό υπέρ των δούλων
Τόσο μας αγάπησε, ώστε να δώση τον Υιό Του υπέρ των δούλων, και μάλιστα δούλων αχαρίστων. Ε.Π.Ε. 13, 156
ποιός, ποιούς αγάπησε;
Φανερώνει την υπερβολή της αγάπης.
Πώς; Ο Αθάνατος, ο Άναρχος, η απέραντη Μεγαλωσύνη, αγάπησε τους χωματένιους, αυτούς που είναι γεμάτοι μύρια αμαρτήματα,
που συνεχώς Του πηγαίνουν κόντρα, τους αχάριστους ανθρώπους. Ε.Π.Ε. 13, 158
δέσιμο σφιχτό
Είναι μεγάλη η εξάρτισης της αγάπης
Όλα τ’ αφήνει και παραδίνει την ψυχή σ' αυτό που αγαπά.
Αν έτσι αγαπήσουμε τον Χριστό, όλα τα εδώ θα μας φαίνονται σκιά, φαντασία και όνειρο. Ε.Π.Ε. 14,732
αποσπά το έλεος του Θεού
Τίποτε δεν κάνει το Θεό σπλαχνικό στον αμαρτωλό, όσο η αγάπη στους εχθρούς. Ε.Π.Ε. 15, 654
στους εχθρούς
Έτσι να τους αντιμετωπίζουμε, χωρίς θυμό και τραχύτητα. Αν τους αποστομώνουμε με θυμό, δεν θεωρείται αυτό θάρρος, αλλά πάθος.
Αν όμως με αγάπη, πραγματικά τότε έχουμε δύναμι. Ε.Π.Ε. 15,492
αμοιβαία
Όχι μόνο ν’ αγαπάμε, αλλά και να μας αγαπούν. Ε.Π.Ε. 16α,490
θερμή και αληθινή
Ας Αγαπήσουμε τον Χριστό όπως πρέπει να Τον αγαπάμε.
Διότι αυτό είναι η μεγάλη μας πληρωμή, αυτό είναι η χαρά μας και η ευχαρίστησις μας, αυτό η τρυφή και η δόξα και η τιμή μας, αυτό το φως μας, αυτό η μυριομακαριότητα, που κανένας λόγος δεν μπορεί να παραστήση και κανένας νους δεν μπορεί να καταλάβη. Ε.Π.Ε. 16β,464
δεν μας την χρωστούσε
Δεν έχει ανάγκη Εκείνος των δικών μας, κι όμως δεν σταματά γι’ αυτό το λόγο να μας αγαπά.
Εμείς έχουμε πάρα πολύ ανάγκη των αγαθών του Θεού, κι όμως ούτε έτσι δεχόμαστε την αγάπη Του, αλλά προτιμάμε αντί γι’ Αυτόν τα χρήματα και τις φιλίες των ανθρώπων. Ε.Π.Ε. 16β,466
στην κατάψυξι
Είναι αρρώστια το να παγώνη τελείως η αγάπη. Συ να μη παύσης να λες: Όσο κι αν με μισής, εγώ θα σ’αγαπώ.
Έτσι έβγαλες απ’ την ψυχή σου κάθε ψύξι. Ε.Π.Ε. 17,614
σε άλλους
Ας υπακούουμε, λοιπόν, και ας είμαστε ενωμένοι μεταξύ μας.
Εδώ η προτροπή δεν απευθύνεται προς τους αδυνάτους μόνο, αλλά προς όλους.
Κι αν ακόμα κάποιος θέλη να χωρισθή από σένα, εσύ να μη χωρισθής. Ούτε να πης εκείνον τον ψυχρό λόγο.
Αν μ’ αγαπά, τον αγαπώ. Δηλαδή, αν δεν μ’ αγαπά το δεξί μου μάτι, το βγάζω. Ε.Π.Ε. 17,614
έρωτας
Δεν ντρεπόμαστε, να μη μπορούμε να δείχνουμε την κατά Θεόν αγάπη τόσο, όσο μπορεί ο σατανικός έρωτας; Ε.Π.Ε.17,618
και εγκράτεια
Ποιό είναι το κέρδος της νηστείας και της εγκράτειας, αν έχη διασπαστή η αγάπη; Κανένα.
Μιλάω και για την προσευχή, που γίνεται με μεγάλο ζήλο κατά την περίοδο της εγκράτειας.
Είναι δυνατόν να ζη κανείς με γυναίκα και να προσέχη στην προσευχή, αλλ’ αυτή (η προσευχή) γίνεται ακριβέστερη με την εγκράτεια. Ε.Π.Ε. 18, 522
και γνώσις
Εκείνος, που έχει αγάπη, ακόμα κι αν έχη μερικές ελλείψεις, γρήγορα θ’ απολαύση τη γνώσι χάρι στην αγάπη, όπως ο Κορνήλιος και πολλοί άλλοι.
Εκείνος όμως, που έχει μεν γνώσι, αλλά δεν έχει αγάπη, όχι μόνον δεν θα κερδίση τίποτε, αλλά θα χάση και αυτήν που έχει, διότι θα πεση πολλές φορές σε αλαζονεία. Ε.Π.Ε. 18,554
και άσκησις
Κι αν ακόμα νηστεύσης, κι αν κοιμάσαι στο χώμα για σκληραγωγία, κι αν θυσιάσης τον εαυτό σου, τίποτε σπουδαίο δεν κάνεις, αν δεν φροντίζης για τον πλησίον σου. Ε.Π.Ε 18α, 120
ενδιαφέρον για τον άλλον
Κανένας απ’ τους άγιους δεν επεδίωξε τα δικά του, αλλά καθένας φρόντισε για το συμφέρον του πλησίον.
Γι’ αυτό και έλαμψαν περισσότερο. Ε.Π.Ε. 18α,122
υπεράνω όλων
Ούτε η ακτημοσύνη, ούτε το μαρτύριο, ούτε άλλο τι μπορεί να ωφελήση, αν δεν έχουμε αποκτήσει την τέλεια αγάπη. Ε.Π.Ε. 18α,132
σκαλοπάτια της
Όποιος αγαπά αυτόν που τον αγαπά, δεν κάνει τίποτε σπουδαίο.
Όποιος όμως ευεργετεί αυτόν που τον μισεί, αυτός κυρίως είναι άξιος επαίνου και βραβείου. Ε.Π.Ε. 18α,166
(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 35 - 37)
Ο Χριστός δεν είναι ένα αδύναμο πλάσμα πάνω σε ένα σταυρό, ένας κακομοίρης, ταλαίπωρος που ψυχορραγεί. Δεν είναι ένας κατατρεγμένος και ηττημένος μιας άλλης εποχής. Δεν είναι κάποιος που γελοιοποιήθηκε και εξευτελίστηκε. Δεν είναι ένας καλούλης πατερούλης που πηγαίνει με τα νερά μας! Δεν είναι ένα μαγικό τζίνι που θα μας κάνει όλα τα χατίρια. Δεν είναι μια ομπρέλα που τη θυμόμαστε στη βροχή. Ο Χριστός δεν είναι ΜΟΝΟ Αγάπη και χαδάκια! Δεν είναι αυτό που εμείς νομίζουμε ή θα μας άρεσε ή θα μας βόλευε. Δεν είναι ένα ακόμα πρόσωπο της ιστορίας που πέρασε και πάει. Ο Χριστός δεν είναι θέμα πίστης! Υπάρχει ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε ή όχι. Ο Χριστός δεν είναι ανακάλυψη του ανθρώπου αλλά αποκάλυψη Του στον άνθρωπο, αν το θελήσουμε φυσικά
Ο Χριστός είναι ο ΩΝ! Είναι ο Υιός του Θεού. Το ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Είναι η όντως Ζωή, η μόνη Αλήθεια. Είναι η Οδός, το Φως, ο Νικητής του άδη και του θανάτου, η Ανάσταση! Είναι η Ελευθερία από τα πάθη και την αμαρτία, η Δικαιοσύνη, η Πανοπλία μας, η Ειρήνη που ξεπερνάει κάθε νου. Είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ο Χριστός είναι το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος… αυτός που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Ο Χριστός είναι το Μέγα Έλεος, η Άκρα Ταπείνωση, η Υπομονή, η Συγχώρεση. Είναι η Δύναμη, η Χαρά, ο Αγαπημένος, ο Νυμφίος της ψυχής μας!
Ο Χριστός άφησε τη Δόξα Του στον ουρανό και ενανθρώπησε για να φροντίσει για τη σωτηρία της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να γίνουμε κατά χάριν Θεοί, έτσι ώστε να απολαμβάνουμε μαζί Του τη Δόξα Του στη Βασιλεία των Ουρανών!
Ο Χριστός είναι ο αιώνιος εχθρός του διαβόλου, το πιο μισητό και ανεπιθύμητο πρόσωπο για κάποιους στον αιώνα τούτο. Είναι σχεδόν εξοστρακισμένος από αυτόν τον κόσμο. Και όποιος κάποιες φορές υπενθυμίζει την ύπαρξη Του μπαίνει κι αυτός στο στόχαστρο!
Εμείς πόσο θαρραλέοι είμαστε στη σημερινή αντιχριστιανική εποχή; Τί είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε για Εκείνον; Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να υπερασπιστούμε την πίστη μας; Ας αναρωτηθούμε τί χριστιανοί είμαστε… της θεωρίας ή της πράξης; της ολιγωρίας ή της επέμβασης; της λιποψυχίας ή της γενναιότητας;
Ο Χριστός έρχεται κοντά μας αν το θελήσουμε. Στον αιώνα της πλάνης και της παραπλάνησης ας Τον βάλουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγήσει στο δρόμο της Αληθείας που οδηγεί στην αιωνιότητα και στην αθανασία. Εκεί όπου δεν υπάρχει λύπη, πόνος και στεναγμός αλλά Ζωή ατελεύτητος! Κι εμείς που λέμε ότι Τον αγαπάμε ας φροντίζουμε να Τον γνωρίζουμε όλο και πιο πολύ για να μην είναι παρεξηγημένος και ανάμεσα στα παιδιά Του! (Α.Κ.Β)
Η ευχή της αναφοράς
Στα μέρη της Απάμειας, στη δεύτερη επαρχία των Σύρων, υπήρχε ένα χωριό που λεγόταν Γοναγόν.
Κάποτε, σε απόσταση ενός μιλίου από το χωριό, μερικά παιδιά έβοσκαν τα ζώα τους.
Ενώ έπαιζαν, συμφώνησαν μεταξύ τους να τελέσουν τη θεία λειτουργία, όπως έβλεπαν να γίνεται από τον ιερέα στο ναό. Ανέδειξαν λοιπόν έναν «πρεσβύτερο» και δύο άλλους «διακόνους».
Ύστερα πλησίασαν σ’ ένα λείο βράχο, όπου σαν σε θυσιαστήριο τοποθέτησαν άρτους κι ένα πήλινο δοχείο με κρασί.
Ο «πρεσβύτερος» στάθηκε στη μέση και οι «διάκονοι» δεξιά κι αριστερά του.
Άρχισε λοιπόν να λέει την ευχή της αναφοράς, ενώ οι «διάκονοι» έκαναν αέρα με τα φακιόλια τους αντί για ριπίδια .
Ο μικρός «πρεσβύτερος» ήξερε την ευχή της αναφοράς, γιατί συνήθιζε στις άγιες συνάξεις να στέκεται
— όπως όλα τα παιδιά — μπροστά στο άγιο βήμα, κι έτσι ν’ ακούει και να μαθαίνει τις ευχές.
Αφού έγιναν όλα σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη κι ενώ ετοιμάζονταν να τεμαχίσουν τους άρτους, συνέβη κάτι φοβερό:
Έπεσε φωτιά από τον ουρανό κι έκανε στάχτη όλα όσα είχαν προσκομίσει και τον ίδιο το βράχο.
Δεν έμεινε το παραμικρό ίχνος!
Τα παιδιά από τον τρόμο τους έπεσαν κάτω κι έμειναν εκεί μισοπεθαμένα, χωρίς να μπορούν ν’ αρθρώσουν λέξη.
Οι γονείς ανησύχησαν με την καθυστέρησή τους. Ψάχνοντας, τα βρήκαν σ’ αυτή την κατάσταση και τα μετέφεραν στο χωριό. Ρωτούσαν επίμονα να μάθουν ποιά ήταν η αιτία της εκστάσεώς τους, αλλά δεν έπαιρναν απάντηση.
Όταν αργότερα τα παιδιά συνήλθαν, διηγήθηκαν όσα έκαναν και έπαθαν.
Σύντομα πληροφορήθηκε το θαυμαστό γεγονός ο επίσκοπος, που πήγε με όλους τους κληρικούς στον τόπο του θαύματος και είδε τα σημάδια της ουράνιας φωτιάς.
Τότε λοιπόν έβαλε τα παιδιά σε μοναστήρι, ενώ πάνω στον τόπο της φωτιάς έχτισε εκκλησία και γύρω απ’ αυτήν μία ωραία μονή.
[25]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ…..)
Ο κακόφημος μοναχός
Ο Αββάς Αμμωνάς πήγε κάποτε σ’ έναν τόπο που υπήρχε κάποιος μοναχός με κακή φήμη.
Συνέβη μάλιστα την ημέρα εκείνη μία γυναίκα να μπει στο κελλί του.
Οι γείτονες που το έμαθαν, αγανάκτησαν και συγκεντρώθηκαν για να τον διώξουν απ’ εκεί.
Όταν μάλιστα πληροφορήθηκαν ότι ο ξακουστός επίσκοπος Αμμωνάς βρίσκεται στην περιοχή τους,
πήγαν και του κατήγγειλαν το γεγονός. Τον παρακάλεσαν μάλιστα να έρθη και να τιμωρήση τον ένοχο.
Εκείνος ο δυστυχής, μόλις πήρε είδησι ότι έρχεται πλήθος μαζί με τον όσιο, έκρυψε τη γυναίκα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι.
Όταν έφτασε ο όσιος και μπήκε στο κελλί, κατάλαβε αμέσως τι συνέβη, αλλά για την αγάπη του Θεού σκέπασε το πράγμα, διορθώνοντας έτσι τον ένοχο με την αγάπη μάλλον παρά με τη δικαιοσύνη.
Κάθησε λοιπόν πάνω στο πιθάρι και πρόσταξε να ψάξουν το κελλί.
Αφού έψαξαν και δεν βρήκαν τίποτε, τους είπε:
- Τι έχετε να πήτε τώρα; Ο Θεός να σε συγχωρήση.
Έπειτα απομάκρυνε το πλήθος, σηκώθηκε από το πιθάρι, έπιασε από το χέρι τον μοναχό και του είπε:
-Αδελφέ, πρόσεχε την ψυχή σου. Πρόσεχε την σωτηρία σου.
Και μετά από αυτό αναχώρησε.
(Αββάς Αμμωνάς)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.20)
Βρε τι πάθαμε...
Κάποια άλλη φορά συζητούσαμε για το μαγνητόφωνό του, από το οποίο άκουγε, πότε πότε, βυζαντινή μουσική και είχε χαλάσει και γι’ αυτό χρειάσθηκε να το πάω στην αντιπροσωπεία για επισκευή. Μου έλεγε: «Καλό είναι το μαγνητόφωνο, όταν ακούμε απ’ αυτό καλά πράγματα. Μια μέρα μου τηλεφώνησε μια κυρία και με ρωτούσε για προβλήματά της κι εγώ της απαντούσα. Και, χωρίς να μου πει τίποτε, έγραψε τη συνομιλία στο τηλέφωνό της, αντιγράψανε την κασέτα κι άλλες κυρίες στη γειτονιά της και τώρα την ακούνε και κουτσομπολεύουν. Βρε τι πάθαμε!» Ήταν κάτι απροσδόκητο, που στενοχώρησε πολύ το Γέροντα.
Φαίνεται πώς ο Θεός δεν επέτρεψε, για λόγους που εκείνος γνωρίζει, να το «δει» εγκαίρως ο Γέροντας και να το προλάβει. Βέβαια, ο εμφανής λόγος της δυσαρέσκειας του Γέροντα, ήταν η φυγή σκανδαλισμού. Υπήρχε όμως και ο αφανής, γενικότερος λόγος, της ταπεινοφροσύνης του. Ο Γέροντας, σαν γνήσιος ορθόδοξος αναχωρητής, έστω μέσα στον κόσμο, αγαπούσε πάντα το «λάθε βιώσας» και τον ενοχλούσε πολύ η προβολή και η διαφήμισή του, με οποιοδήποτε οπτικοακουστικό ή άλλο μέσο... [Γ 318]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.249)
Μαθήτρια του γερμανού φιλοσόφου Χούσσερλ, προσελήφθη βοηθός εις το πανεπιστήμιον του Φρειβούργου, όπου έγινε γνωστή για τις φιλοσοφικές της διαλέξεις.
Μια μέρα, πήγε να επισκεφθή μια φίλη της, και βρήκε ένα μικρό βιβλίο, πολύ ωραία δεμένο. Ήταν η ζωή της αγίας Θηρεσίας της Αβίλα.
-Άρχισα να το διαβάζω και αμέσως με κατέκτησε, ωμολόγησε αργότερα. Σταμάτησα το διάβασμα, μόνο όταν το τελείωσα κατά την αυγή και σκέφθηκα: «αυτή είναι η αλήθεια»
Αμέσως προμηθεύτηκε μια Κατήχησι. Έγινε Καθολική και κοινωνούσε κάθε μέρα. Η επιστημονική της δράσις πολλαπλασιάστηκε Το 1932 έγινε τιτλούχος καθηγήτρια της παιδαγωγικής του πανεπιστημίου της Μύνστερ.
Το 1933 εισήλθε εις την μονήν των Καρμηλιτίδων μοναχών, της Κολωνίας, με το όνομα αδελφή Θηρεσία του Σταυρού.
Πολύ σύντομα, ο ναζιστικός διωγμός εναντίον των εβραίων, την ανάγκασε να φύγη στην Ολλανδία, όπου όμως την συνέλαβαν οι Γερμανοί κατακτηταί το 1942 και την έκλεισαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, όπου τελείωσε στα κρεματόρια της σαπωνοποιίας.
64- Ο ΖΗΛΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. Ο Ιγνάτιος Λοϊόλα είχε μάθει ότι ένας αμαρτωλός σύχναζε σ’ ένα αμαρτωλό μέρος. Να, τι μέσον εφεύρε για να τον σώση.
Πήγε στο δρόμο απ’ όπου επρόκειτο να περάση ο αμαρτωλός και όπου βρισκόταν ένα ποτάμι. Έβγαλε εκεί τα ρούχα του και όταν είδε να περνά ο αμαρτωλός, ρίχθηκε μέσα ως τον λαιμό. Σημειώσατε ότι ήταν χειμώνας. Μόλις τον είδε ο αμαρτωλός άρχισε να φωνάζη:
-Τι κάνεις; Θα παγώσης. Τρελλάθηκες; Βγες γρήγορα έξω.
Εκείνος του απάντησε:
-Δεν βγαίνω, αν δε μετανοήσης.
Ο αμαρτωλός λυπήθηκε το ζηλωτή ιερέα και συνάμα συναισθάνθηκε τη βαρύτητα της αμαρτίας του. Ντροπιασμένος του είπε:
Έβγα, σε παρακαλώ, και μετανοώ.
65- ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Να λες και για μένα καμιά προσευχή, συνεβούλευε ένας ιερεύς ένα παιδί του κατηχητικού.
-Εγώ, Πάτερ, πάντοτε προσεύχομαι για σας, απαντά εκείνο.
-Τι λες στην προσευχή σου; Ρωτά πάλι ο ιερεύς.
-Να σας κάνη ένα άγιο ιερέα.
-Γιατί το ζητάς αυτό;
-Γιατί αν σείς γίνετε άγιος θα μας κάνετε και μας αγίους, συνεπλήρωσε το παιδί.
66- ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ. Ένας Ιταλός δικηγόρος ρωτούσε μια μέρα τον Φίλιππο Νέρι:
-Πάτερ μου, το ξέρετε ότι η οικογένειά μου είναι μεγάλη και πρέπει από τώρα να σκεφθώ για το μέλλον των παιδιών μου. Υποδείξατέ μου το καλύτερο επάγγελμα για το μικρότερο από αυτά. Ένα επάγγελμα με λίγες απώλειες και πολλά κέρδη.
-Αφού είναι έτσι, απαντά ο Φίλιππος, δεν πρέπει να διστάσης· κάμε το άγιο. Το επάγγελμα του αγίου είναι το καλύτερο από όλα. Καμιά απώλεια, αφού ο Θεός ανταμείβει και τις μικρότερες θυσίες μας. Τα μεγαλύτερα κέρδη, αφού το επάγγελμα του αγίου μας κάνει να κερδίσωμε τον Παράδεισο.
67- ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΓΙΟΣ. Ζήτησαν από ένα πνευματικό τι απαιτείται για να γίνη καείς άγιος. Εκείνος απήντησε:
-Η χάρις του Θεού κι οι δοκιμασίες.
Την πρώτη δεν την αρνείται ο Θεός σε κανένα. Τις δεύτερες όλοι τις έχομε.
68- ΑΝ ΘΕΣ. Σε ένα μοναχό φημισμένο για την αγιότητά του και τη σοφία του μια νέα έγραψε γράμμα, παρακαλώντας τον να της υποδείξη πως μπορούσε να γίνη αγία. Ο μοναχός, για να την δοκιμάση, δεν της απήντησε, αλλ’ αυτή του έστειλε και δεύτερο γράμμα. Τότε ο μοναχός της έστειλε μια κάρτα με τις λέξεις: «Αν θες θα γίνης αγία».
70- ΛΙΓΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ. Κάρολος ο 8ος, βασιλιάς της Γαλλίας, ήταν κατάκειτος από βαρειά αρρώστια. Σε μια στιγμή γυρνά και λέει στο θαλαμηπόλο του Βερνάρδο:
-Βερνάρδε, γιατί είναι τόσοι λίγοι οι βασιλείς, που έγιναν άγιοι;
Ο Βερνάρδος δεν ήξερε ν’ απαντήση.
-Θα σου το πω εγώ, συνέχισε ο βασιλιάς, γιατί έχουν γύρω τους πολλούς κόλακας και ελάχιστους, που έχουν το θάρρος να τους πουν τα σφάλματά των και την αλήθεια.
Ο πιστός, καθώς προχωρούν τα χρόνια της ζωής του μέσα στην Εκκλησία, αρχίζει να νοιώθει όλο και βαθύτερα το «μυστήριο της ευσεβείας» (Α' Τιμ. γ’ 16). Το μυστήριο αυτό ήταν μυστικό, απόκρυφο και προαιώνιο σχέδιο της Παναγίας Τριάδος και επομένως άγνωστο και στους Αγγέλους και τους ανθρώπους. Τώρα όμως που το θείο αυτό Σχέδιο εκπληρώθηκε, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, μπορούμε να διακρίνωμε καθαρά τις κύριες φάσεις του και να επισημάνουμε τα βασικά πρόσωπα που εκλήθησαν να παίξουν σημαντικό και πρωτεύοντα ρόλο στην εκπλήρωσι και την επιτυχία του.
Βλέποντας έτσι προς τα πίσω την όλη ιστορία της ανθρωπότητος και μάλιστα την ιερή ιστορία της σωτηρίας του ανθρώπου, διαπιστώνομε, ότι το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας κατέχει κεντρική θέσι στο «Μυστήριο της Ευσεβείας», στην εκπλήρωσι δηλαδή της «αρχαίας και αληθινής βουλής» του Θεού (Δ, 26). Διότι η Θεοτόκος, υπηρετώντας στην ενσάρκωσι του Θεού, απετέλεσε το βασικό κλειδί για τη φανέρωσι της προαιώνιας αυτής «Βουλής» (= αποφάσεως) του Θεού στους «επί γης» ανθρώπους και τους «εν ουρανοίς» αγίους Αγγέλους.
«Ο Θεός Πατήρ, λέγει ο Δαμασκηνός... είχε προγνωστικώς προορίσει την Θεοτόκο Μαρία ως μητέρα του Μονογενούς Υιού Του... Ο θείος αυτός ΄προορισμός΄ της Παναγίας είναι ασφαλώς ακατανόητος δι’ ημάς, ουχ ήττον όμως συμπίπτει εν τω Θεώ με την προαιώνιόν Του πρόγνωσιν της ελευθέρας προαιρέσεως και της αξίας και της προσωπικής αγιότητος της Παναγίας. ΄Σε προγνούς ο των όλων Θεός αξίαν ηγάπησε, και αγαπήσας προώρισε και επ’ εσχάτων των χρόνων εις το είναι παρήγαγε, και Θεοτόκον μητέρα και τιθηνόν (= τροφό) του οικείου Υιού και Λόγου ανέδειξε΄» (Ιεροδ. Αθανάσιος, Δ, 26).
Ο κάθε άνθρωπος, εφ΄ όσον είναι μέλος της Εκκλησίας, έχει κάποια θέσι μέσα στο προαιώνιο σχέδιο του Θεού. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ο πρωταγωνιστής και ο Αρχηγός της θεϊκής αυτής εκστρατείας μέσα στην ιστορία για τη σωτηρία του ανθρώπου και η Θεοτόκος είναι η «πρώτη» της Εκκλησίας. Αλλά και το κάθε μέλος της Εκκλησίας, στενά ενωμένο με την Κεφαλή της, τον Χριστό και το πρώτο μέλος της, την Παναγία, έχει να παίξη σημαντικό ρόλο στη ζωή και την λειτουργία του σώματος της Εκκλησίας. Μέσα στο βασίλειο της Χάριτος κανείς δεν είναι «καταφρονημένος» (Ματθ. ιη' 10). Μέσα στον κατάλογο των αγγέλων, των ανθρώπων και των αψύχων κτισμάτων που εκλήθηκαν και έπαιξαν σημαντικούς ρόλους στο Σχέδιο της προαιωνίας βουλής του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου συγκαταλέγεται ακόμη και ένα... σκουλήκι! (βλ. Ιωνά δ' 7).
2. «Εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον εν Εδέμ... και έθετο εκεί τον άνθρωπον» (Γέν. β' 8).
Ο Παράδεισος της Εδέμ είναι ο πρώτος βιβλικός τύπος της Παρθένου. Ο Θεός εδημιούργησε το Παρθένο δάσος και μέσα στην παρθενική ομορφιά του ετοποθέτησε το ωραιότερό του δημιούργημα, τον Άνθρωπο.
Η Εκκλησία, πολύ γρήγορα, είδε εδώ την πρώτη προτύπωσι της Θεοτόκου: Η Παρθένος είναι ο νέος παράδεισος που φύτευσε ο Δημιουργός μέσα στον χώρο και τον χρόνο της ιστορίας. Απ’ το δεύτερο αυτό παράδεισο πήγασαν όλες οι ευλογίες για την ανθρωπότητα. Και το σπουδαιότερο: Ενώ ο πρώτος Παράδεισος είχε για κάτοικό του τον χοϊκό Αδάμ, τον «μυστικό Παράδεισο» (ΜΣ) λαμπρίνει η παρουσία του νέου Αδάμ, του Ιησού".
«Συ, Παρθένε», λέγει ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «υπήρξες η Εδέμ, πολύ περισσότερον ιερά και θεία από την παλαιάν. Διότι εις εκείνην μεν κατοικούσε ο Αδάμ ο χοϊκός, ο θνητός, εις Σε όμως ο Κύριος ο ουράνιος» (Χ,13). Στον πρώτο Παράδεισο βλάστησε το «δένδρο» που προξένησε στους πρωτοπλάστους τον θάνατο (Γεν. γ΄ 19). Ο δεύτερος, ο «νοητός Παράδεισος», ανάδειξε «το θείον φυτόν», τον Κύριο, που δίνει τη ζωή: «Παράδεισος και γαρ η Εκείνης γαστήρ εδείχθη νοητός, εν ω το θείον φυτόν· εξ ου φαγόντες ζήσομεν, ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα» (I.) .
Όσοι ζουν μέσα στον επίγειο παράδεισο, που είναι η Εκκλησία, «στον ουρανό αυτό επί γης» (Μπουλγκάκοφ) απολαμβάνουν τις ευλογίες της Θεοτόκου και μετέχουν στη ζωή και τη χαρά του Χριστού. Όποιος ζη μαζί με τον Ιησού και τη Θεοτόκο μέσα στην Εκκλησία απολαμβάνει τη χαρά και τις ευλογίες του Παραδείσου απ’ εδώ και από τώρα.
28- Ο ΘΕΟΣ ΣΤΗ ΣΚΕΨΙ ΜΑΣ. Που είμεθα, μαμά, πριν γεννηθούμε; Ζητούσε ένας μικρός στη μητέρα του.
-Στη σκέψι του Θεού, απαντά εκείνη.
Ο μικρός έμεινε σιωπηλός. Σε λίγο όμως απάντησε:
-Επομένως τώρα, που γεννηθήκαμε, πρέπει ο Θεός να βρίσκεται στη σκέψι μας.
33- ΤΕΛΕΙΑ ΠΡΑΞΙΣ ΑΓΑΠΗΣ. «Αν σε αγαπώ, Κύριε, έλεγε η αγία Θηρεσία της Άβιλα, δεν είναι για τον Παράδεισο, που μου έταξες. Αν φοβούμαι να αμαρτήσω, δεν είναι για την Κόλασι, που με αυτή με φοβέρισες. Εκείνο που με τραβά κοντά σου, Κύριε, είσαι σύ, είσαι σύ μόνος. Είσαι σύ, που βρίσκεσαι εσταυρωμένος με καταματωμένο το σώμα και με την αγωνία του θανάτου. Η αγάπη σου τόσο κατάκτησε την καρδιά μου, που κι αν δεν υπήρχε Παράδεισος θα σε αγαπούσα, ακόμη κι αν δεν υπήρχε Κόλασις θα σε φοβόμουν».
36- Η ΑΓΑΠΗ ΝΙΚΑ. Ο άνεμος και ο ήλιος στοιχημάτισαν ποιος από τους δυο θα έβγαζε το καπέλλο κάποιου διαβάτου.
Ο άνεμος, βέβαιος ότι θα κέρδιζε το στόιχημα, φύσηξε πρώτος δυνατά, αλλ’ ο διαβάτης έβαλε βαθύτερα το καπέλλο. Φύσηξε ακόμα πιο δυνατά, μα ο διαβάτης, για να εξασφαλισθή, έβαλε και το χέρι για να στηρίξη το καπέλλο. Ο άνεμος δεν κατώρθωσε τίποτα.
Ήρθε η σειρά του ήλιου. Θέρμανε τον αέρα και τη γη. Ζεστάθηκε κι ό διαβάτης και δεν άργησε να βγάλη το καπέλλο του. Κι έτσι ο ήλιος κέρδισε.
……………………………………….
Με τη βία και το θυμό τίποτα δεν κατορθώνομε. Με τη θέρμη της αγάπης όλα επιτυγχάνονται.
41- ΗΡΩΪΚΗ ΘΥΣΙΑ. Ο Σεβασμ. Βλαδίμηρος Γήζα, έλαβε την άδεια να εγκαταλείψει τη Ρουμανία, κατά την κατάληψι της εξουσίας από τους κομμουνιστάς.
Στο σταθμό, μια κυρία παρουσιάζεται κλαίγοντας και, τρομοκρατημένη, ζητεί να φύγη. Συγκινημένος ο επίσκοπος της παραχωρεί τη θέσι του και παραμένει στη Ρουμανία. Λίγο αργότερα, φυλακίσθηκε για την πίστι και αφοσίωσί του στην Εκκλησία, και πέθανε στη φυλακή στις 16 Μαΐου 1954.
43- ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΙΣ. Όταν ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος 15ος εκάλεσε στο παλάτι του τον περίφημο χειρούργο της εποχής του Μορέ, για να περιποιηθή την πληγή που είχε στο πόδι του, του είπε:
-Γιατρέ, ελπίζω ότι θα με περιποιηθήτε με διαφορετικό τρόπο, απ’ ό,τι περιποιείσθε τους κοινούς ασθενείς σας.
- Σίρ, του απήντησε ο Μορέ, λυπούμε πολύ, αλλά μου είναι αδύνατο να σας περιποιθώ διαφορετικά.
-Γιατί; Ρώτησε έκπληκτος ο βασιλιάς.
-Απλούστατα, διότι περιποιούμαι τους ασθενείς του νοσοκομείου, σαν βασιλείς!
45- ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ. Ο Πάπας Πίος Θ΄, δεχόμενος σε ακρόασι τους συνέδρους του Αγίου Βικεντίου, τους έλεγε τα σοφά αυτά λόγια:
-Ο κόσμος δεν πιστεύει πια στην Εκκλησία, δεν πιστεύει πια στο ιερατείο. Πιστεύει μόνο στην αδελφική αγάπη.
(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 30-35)
