403-     ΣΕ ΕΝΑ αρχαίο χριστιανικό τάφο βρέθηκε η ακόλουθη επιγραφή: DECESSIT IN ALBIS · δηλ. απέθανε μες τα άσπρα. Με την επιγραφή αυτή οι συγγενείς του νεκρού ήθελαν να δηλώσουν ότι ο άνθρωπός των πέθανε λίγες μέρες μετά το Βάπτισμά του και ενώ ακόμη φορούσε τα άσπρα ενδύματα των νεοφώτιστων.
            Τι ωραίος θάνατος! Ευτυχισμένος όποιος αποθνήσκει με τη χάρι του Βαπτίσματος.
406-     «ΚΑΘΟΡΙΣΑΤΕ!» Στη στήλη της αλληλογραφίας μιας εφημερίδος έφθασε η εξής ερώτησις:
            «Έχω δυο δίδυμα, άρρεν και θήλυ, για τα οποία ψάχνω να βρω δυο καλά ονόματα. Νομίζω ότι βρήκα δυο πολύ χαριτωμένα, για τα οποία ζητώ τη γνώμη σας: Τι θα λέγατε να τα ωνόμαζα, Ντούμπο και Ντούμπα».
            Και η απάντησις ήλθε:
            «Ευχαρίστως θα σας πω τη γνώμη μου. Πρώτα όμως θα σας παρακαλούσα να μου καθορίσετε αν πρόκειται για μωρά ή για ελεφαντάκια».
407-     ΠΑΛΑΙΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΣ. Πολλοί υποστηρίζουν ότι, το να βαπτίζωμε τα παιδιά μικρά, αποτελεί παραβίασι της ελευθερίας των.
            Λησμονούν όλοι αυτοί, ότι πρώτοι, που παρεβίασαν την ελευθερία του παιδιού, είναι εκείνοι που το έφεραν στη ζωή χωρίς να του ζητήσουν τη γνώμη του, εκείνοι που επέβαλαν το όνομά τους, που μπορεί αργότερα να μη το θέλη. Του έδωσαν μια πατρίδα που μπορεί να μην αγαπά. Φρόντισαν να το εμβολιάσουν, να το θρέψουν, να το περιθάλψουν στις ασθένειές του, μόνο με την ασταθή προϋπόθεσι ότι, αργότερα το παιδί θα τους ευγνωμονή για το ενδιαφέρον των για τη σωματική του ακεραιότητα.
            Όταν πρόκειται για τα αιώνια συμφέροντα δεν έχομε την υποχρέωσι να ενεργήσωμε για το καλό των παιδιών μας;

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 181-182)

Σημεία θαυμαστά
Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αι.) καταγόταν από το χωριό Συκεών της Αναστασιουπόλεως της μεγαλύτερης επαρχίας της Άγκυρας.
Ήταν νόθος γιός πόρνης, αλλ’ αυτό όμως δεν εμπόδισε το Θεό να τον αναδείξει σε σκεύος εκλογής του και τίμιο αρχιερέα. Τελικά, ο φιλήσυχος Θεόδωρος εγκατέλειψε την επισκοπή και επιδόθηκε απερίσπαστος στην αγαπημένη του άσκηση και ησυχία.
Κάποτε πέρασε από το κελλί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του.
Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο.
Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει.
— Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος.
— Δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.
Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο ποτήριο, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε.
Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο.
Οι στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν’ ασφαλίσουν τις πόρτες. 
—Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του. Δεν θα κάνει καμιά απερισκεψία.
Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ’ όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.
[56]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.24-25)

Οι αββάδες Μακάριος και Παύλος
Στο ερημικό βουνό της Φέρμης ασκήτευε ο αββάς Παύλος.
Είχε για κανόνα να κάνει κάθε μέρα τριακόσιες ευχές.
Για να μη χάνει τον αριθμό έβαζε στον κόρφο του τριακόσια πετραδάκια και μόλις έλεγε μια ευχή πετούσε ένα.
Έτσι, τελειώνοντας τα πετραδάκια, τελείωναν οι ισάριθμες ευχές.
Ο όσιος αυτός Παύλος πήγε και βρήκε τον όσιο Μακάριο τον Αλεξανδρέα και του λέει:
- Αββά, θλίβομαι.
- Γιατί; Τί σου συμβαίνει;
- Να, έμαθα ότι σε κάποιο χωριό μένει μια μοναχή, που με ξεπερνά στην άσκηση.
Εκτός από Σάββατο και Κυριακή ουδέποτε τρώει. Και κάνει καθημερινά επτακόσιες ευχές.
Όταν το πληροφορήθηκα αυτό, απογοητεύθηκα για τον εαυτό μου, που δεν κάνω περισσότερες από τριακόσιες.
Του αποκρίνεται τότε ο όσιος Μακάριος:
- Εγώ έχω εξήντα χρόνια στην άσκηση και ενώ κάνω εκατό μόνον ευχές,
δεν με κατηγορεί η συνείδησή μου για αμέλεια. Εάν εσύ, κάνοντας τριακόσιες, ελέγχεσαι,
φαίνεται ότι ή δεν προσεύχεσαι καθαρά, ή, ενώ μπορείς να κάνεις περισσότερες προσευχές, δεν τις κάνεις.
(ΛαυσαΪκή Ιστορία)
(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.28-29)

Ήθελε να γίνει μοναχή, αλλά προκαλούσε τη μητέρα της
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμβουλευτικής του σεπτού Γέροντα είναι και το ακόλουθο.
Προ ετών μια κοπέλα ευσεβής, τελειόφοιτος της Παντείου, τον επισκέφθηκε,
για να τη συμβουλεύσει και να την καθοδηγήσει σε μια κρίσιμη απόφαση για τη ζωή της,
που επρόκειτο την περίοδο εκείνη οριστικά να πάρει.
Η κοπέλα αυτή είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το μοναχικό βίο.
Αυτό ήταν έκδηλο την περίοδο εκείνη στη ζωή της.
Ο Γέροντας λοιπόν, παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ στο σπίτι της και δε γνώριζε τους δικούς της,
συμβουλεύοντάς την, της είπε:
-" Παιδί μου, να μην προκαλείς τη μητέρα σου με τις πολλές εικόνες που έχεις στο δωμάτιό σου.
Ξεκρέμασε μερικές από τον τοίχο, δεν πειράζει ".
[ Κρ 134π. ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.258)

746.Ερώτηση.
Αδελφός ερώτησε τον ίδιο γέροντα. Εκείνος που περιφρονεί ένα πράγμα του Θεού, ώστε ή να βλαβεί ή να χαθεί, σε ποιά καταδίκη υπόκειται;
Απόκριση: Ο άνθρωπος αυτός μοιάζει με εκείνον που έκλεψε ή έκανε το πράγμα κακώς παρά το θέλημα του Θεού, και υπομένει την ίδια κατάκριση.
Ερώτηση
Αν κανείς φροντίζει να μη περιφρονήσει και χάνει πράγμα χωρίς να θέλει, άραγε κατακρίνεται;
Απόκριση: Οφείλει να κατακρίνει τον εαυτό του και να ζητήσει συγχώρηση από τον Θεό, διότι αμέλησε.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.359)

και απάτη

Τίποτε δεν καθαρίζει από βρώμικη ηδονή, όσο η γνήσια αγάπη.
Μη μου ονομάσης αγάπη αυτήν την κοινή και κοσμική, που μάλλον αρρώστια είναι παρά αγάπη.
Ε.Π.Ε. 18α,364

διαβολική
Και η Αιγυπτία έλεγε πώς αγαπούσε τον Ιωσήφ, αλλ’ ήθελε να τον διαφθείρη.
Διότι τον αγαπούσε με διαβολική αγάπη. Ο Ιωσήφ όμως ήθελε όχι αυτή την αγάπη, αλλά την αγάπη του Παύλου.
Ε.Π.Ε. 18α,364

αιρετικών
Δεν τα λέω αυτά εξ’ αίτιας μου, λέγει ο Παύλος, αλλ’ εξ’ αιτίας σας.
Διότι υπάρχει φόβος, μήπως διαφθαρή κάποιος από την αγάπη των αιρετικών.
Αυτό είναι συνολικά, που υπαινίσσεται.
Ε.Π.Ε. 21,390

βλάπτει
Να μη σας παραβλάψη η αγάπη, ώστε να μη γνωρίζετε το αληθινό σας συμφέρον,
ούτε επειδή αγαπάς κάποιον, να χάσης την οντότητα σου.
Θέλω ν’ αυξάνεται η αγάπη σας, όχι όμως κατά τρόπο, που να βλάπτεστε.
Ε.Π.Ε. 21,392

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 56-57)

737.Ερώτηση
Πρέπει κανείς να μιλάει μέσα στην εκκλησία;
Απόκριση: Δεν πρέπει καθόλου να μίλα κανείς μέσα στον οίκο του Θεού όταν γίνεται η θεία λειτουργία, αλλά να ασχολείται με την προσευχή και να ακούει προσεκτικά τις θείες Γραφές, διότι αυτές περιέχουν τα σχετικά με τη σωτηρία των ψυχών μας. Αν παραστεί ανάγκη να μιλήσει, πρέπει να συντομεύει από σεβασμό και φόβο της προκείμενης ώρας, και να το θεωρεί το πράγμα έτσι, σαν κατάκριση.
Ερώτηση
Αν βέβαια εγώ δεν θέλω να μιλήσω, μερικοί όμως από τους πατέρες αρχίσουν την ομιλία πρός έμενα, τι να κάνω για να μη σκανδαλισθούν με τη σιωπή μου, νομίζοντας ότι η στάση μου σημαίνει περιφρόνηση;
Απόκριση: Αν αρχίσουν αυτοί, απάντησε με συντομία, θεωρώντας όμως και έτσι το πράγμα σαν κατάκριση.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.351)

Ο υπερευαίσθητος χριστιανός μοιάζει με έναν πολεμιστή χωρίς πανοπλία γιατί η πολλή ευαισθησία τον αποδυναμώνει και τον αφήνει εκτεθειμένο στις διαθέσεις του πονηρού! Λογισμοί εξ αριστερών εισχωρούν πιο εύκολα γιατί κάμπτονται οι αντιστάσεις και ο διάβολος βρίσκει χώρο να αλωνίζει αφού πέφτουν οι άμυνες! Ό,τι και να μας πει μας πείθει γιατί η ευαισθησία μάς κάνει μαλακούς, ευκολόπιστους και αγαθούς. Οι αγωνιστές του Χριστού πρέπει να έχουμε θάρρος, γενναίο φρόνημα, αποφασιστικότητα και πυγμή… πνεύμα και όχι συναίσθημα πάντα, και φυσικά πίστη στον Αναστημένο Χριστό! Να αισθανόμαστε, να συναισθανόμαστε, να μην αδιαφορούμε αλλά με διάκριση και με λίγη αναισθησία που κάποιες φορές θα μας γλιτώσει από τις παγίδες στις οποίες εντέχνως πάει να μας ρίξει ο διάβολος!
Άλλωστε ο εχθρός στο ευάλωτο σημείο χτυπάει… θυμήσου και τον Αχιλλέα! Γι’αυτό αν υπάρχει μια τρύπα μέσα μας από την οποία εισβάλλει ο εχθρός μας και αυτή ονομάζεται υπερευαισθησία ας πάμε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσουμε λίγη αναισθησία όπως έλεγε ο Άγιος Παίσιος! Αν εγώ τσακώθηκα με τον άνδρα μου και λυπηθώ τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ να ξανασηκωθώ είναι σοβαρό πνευματικό ολίσθημα! Αν πάλι απολύθηκα και με πήρε από κάτω από τη στενοχώρια μου και κλείστηκα στον εαυτό μου και έπαθα κατάθλιψη και έχασα την πίστη μου οφείλεται στο ότι παρασύρθηκα από την ευαισθησία μου και δε διαχειρίστηκα πνευματικά αυτή την κρίση!
Χρειάζεται να βάλουμε μέσα μας σωστές προτεραιότητες και να μην αφήνουμε να μας κυβερνούν τα συναισθήματα μας γιατί έτσι σε κρίσιμες ώρες θα βουλιάζουμε και θα κινδυνεύουμε να πνιγούμε! Τίποτα και κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας χωρίζει από το Χριστό! Αυτός να είναι το Α και το Ω στη ζωή μας! Έτσι όλα τα κύματα θα σκάνε πάνω Του και εμείς θα μένουμε ασφαλείς και ειρηνικοί! Αν όμως χάσουμε το Χριστό τα χάσαμε όλα! Μια υγιής λοιπόν και συνεπής πνευματική ζωή είναι ο τρόπος να πάψουμε σιγά σιγά να είμαστε συναισθηματικοί και να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι. Έτσι θα οχυρώσουμε καλύτερα την ψυχή μας απέναντι στον αιώνιο εχθρό της και θα πάψουμε να έχουμε πτώσεις τουλάχιστον εξαιτίας της υπερευαισθησίας μας … η οποία σημειωτέον μπορεί να μας οδηγήσει και στην απελπισία! Μέγιστος πνευματικός και ψυχικός κίνδυνος!
Ο χριστιανός φυσικά και θα πέσει αλλά οφείλει να ξανασηκωθεί! Το κλειδί είναι να διαχειριζόμαστε πνευματικά και όχι συναισθηματικά οτιδήποτε μας συμβαίνει. Δηλαδή να προσευχόμαστε, να λειτουργούμαστε, να κοινωνάμε, να εξομολογούμαστε, να συζητάμε με τον πνευματικό μας, να λέμε τον πόνο μας στο Χριστό και στην Παναγία και στους Αγίους με πίστη και ταπείνωση! Και να τους ζητάμε όχι τόσο να μας λύσουν το πρόβλημα αλλά να μας δίνουν δύναμη, κουράγιο, υπομονή, χαρά, ελπίδα και πίστη και έτσι θα βγαίνουμε από τις δοκιμασίες πιο γενναίοι και δυνατοί και το πρόβλημα μας που μας φάνταζε βουνό θα το βλέπουμε πλέον λοφίσκο! Όπλα λοιπόν χρειαζόμαστε πνευματικά και συμμάχους σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο γιατί ο εχθρός μας είναι ανελέητος! Όμως μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός μας είναι το Μέγα Έλεος και πάντα να καταφεύγουμε σε Αυτόν για να μας ανεφοδιάζει και να μας εμψυχώνει… και μαζί Του οι νίκες μας είναι σίγουρα εγγυημένες! (Α.Κ.Β)

Κάποιος γέροντας από την έρημο του Χοζεβά της Πλαιστίνης, όσο ζούσε στο χωριό του, πήγαινε κρυφά τη νύχτα και έσπερνε με δικά του βόδια και δικό του σπόρο τα χωράφια των φτωχών συγχωριανών του.
Όταν ήρθε στην έρημο και κατοίκησε σ’ένα από τα κελλιά του Χοζεβά, έβγαινε καθημερινά στον ανηφορικό δρόμο που πηγαίνει από την Ιεριχώ στην Ιερουσαλήμ. Και σαν έβλεπε εξαντλημένο οδοιπόρο, έπαιρνε στους ώμους το φορτίο του και ανέβαζε μέχρι το όρος των Ελαιών. Και πάλι ξαναγύριζε από τον ίδιο δρόμο κουβαλώντας τα φορτία των άλλων, αν βέβαια τους συναντούσε, και τα έφερνε μέχρι την Ιεριχώ.
Έβλεπες λοιπόν τoν γέροντα να κουβαλά ιδρωμένος άλλοτε κανένα φορτίο και άλλοτε μικρά παιδιά, που είχαν αποκάμει. Άλλοτε πάλι καθόταν και επιδιόρθωνε τα παπούτσια των οδοιπόρων, αν είχαν φθαρεί, γιατί είχε τα απαραίτητα εργαλεία.
Έχοντας μαζί του επίσης πάντα ψωμί και νερό, άλλους ξεδίψαγε άλλους τους έτρεφε. Εάν συναντούσε κανέναν ρακένδυτο, του έδινε το δικό του ρούχο. Ακόμη κι αν έβρισκε κανένα νεκρό, του διάβαζε τη νεκρόσιμη ακολουθία και τον έθαβε.

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος γ’, σελ. 26-27)

-    Γέροντα, μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό φθάνει για να μας παρακινήση στον αγώνα κατά των παθών;
-    Μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό δεν φθάνει· χρειάζεται και καλή διάθεση, αναγνώριση της αμαρτωλότητός μας και φιλότιμη άσκηση.
-    Γέροντα, η μνήμη του θανάτου βοηθάει στην εσωτερική εργασία;
-     Ναί, πολύ βοηθάει. Αν έχουμε μνήμη θανάτου με ελπίδα στον Θεό, θα γνωρίσουμε την ματαιότητα αυτού του κόσμου και θα βοηθηθούμε πνευματικά. Γι’ αυτό να φέρνουμε στον νού μας το κριτήριο του Θεού και να μην ξεχνούμε ότι θα κριθούμε για τις αμαρτίες που κάναμε και δεν μετανοήσαμε. «Τί κάνω; Πώς ζώ με τόση αμέλεια; να σκεφθώ. Αν πεθάνω αυτήν την στιγμή, που θα πάω; Μήπως έκανα κανένα συμβόλαιο με τον θάνατο; Πεθαίνουν και μικροί και μεγάλοι». Αν σκέφτωμαι ότι ο Θεός μπορεί σε λίγο να με πάρη, τότε δεν θα αμαρτάνω.
Για να πεθάνουν τα πάθη, πρέπει να σκεφτώμαστε τον θάνατο, την μέλλουσα Κρίση, και να πάθουμε κι εμείς από φιλότιμο για τον Χριστό που πολλά έπαθε, για να μας λυτρώση. Ο αγώνας κατά των παθών είναι ένα διηνεκές γλυκό μαρτύριο για την τήρηση των εντολών, για την αγάπη του Χριστού. Αξίζει να πεθάνουμε ηρωικά, παρά να νικηθούμε από τα πάθη και να πληγώσουμε τον Χριστό.
-    Στρυμώχνομαι, Γέροντα, στον αγώνα μου.
-    Ένα αγκαθάκι βγάζεις από το δάκτυλό σου και πονάς, πόσο μάλλον να ξερριζώσης από μέσα σου ένα πάθος! Ύστερα να ξέρης ότι, όταν ο άνθρωπος καταβάλλη προσπάθεια να κόψη ένα πάθος του, τότε ο πειρασμός βάζει εμπόδια και στρυμώχνεται ο άνθρωπος, όπως στρυμώχνεται και ο δαιμονισμένος, όταν του διαβάζουν εξορκισμούς, γιατί γίνεται αγώνας, παλεύει με τον διάβολο· έπειτα όμως ελευθερώνεται.
Το καθάρισμα του εαυτού μας δεν γίνεται χωρίς κόπο, πατώντας κουμπιά. Δεν κόβονται αμέσως τα πάθη, όπως και ο κορμός του δένδρου δεν κόβεται αμέσως με μια πριονιά. Το πριόνι κόβει για πολλή ώρα, μέχρι να κοπή πέρα-πέρα ο κορμός. Και δεν τελειώνει εδώ η δουλειά. Για να γίνη ο κορμός έπιπλο, πόσος κόπος χρειάζεται! Πρέπει πρώτα να πελεκηθή, να γίνη σανίδες και μετά να τις πάρη ο επιπλοποιός, για να τις κάνη χρήσιμο έπιπλο.
-    Κι άν, Γέροντα, δεν καταλαβαίνω ότι αυτός ο κόπος είναι απαραίτητος;
Τότε θα μείνης κούτσουρο και θα σε ρίξουν στην φωτιά.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ.33-35)