Οι πειρασμοί στις γιορτές
-Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;
-Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Αγιοι έχουν χαρά και κερνούν,
δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά,
ή οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο, οι Αγιοι γιατί να μην κεράσουν;
Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές.
Γι’ αυτό ο διάβολος, επειδή το ξέρει αυτό, δημιουργεί πειρασμούς, για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα
και να μη χαρούν ούτε να ωφεληθούν από την γιορτή. Και βλέπεις, μερικές φορές στην οικογένεια,
όταν σε μια γιορτή ετοιμάζωνται όλοι να κοινωνήσουν, τους βάζει ο πειρασμός να μαλώσουν,
και όχι μόνο δεν κοινωνούν, αλλά ούτε στην εκκλησία πηγαίνουν. Τα φέρνει έτσι τα πράγματα το ταγκαλάκι,
ώστε να στερηθούν όλη την θεία βοήθεια. Αυτό παρατηρείται και στην δική μας, την καλογερική, ζωή.
Πολλές φορές το ταγκαλάκι, επειδή γνωρίζει εκ πείρας ότι θα βοηθηθούμε πνευματικά σε κάποια γιορτή,
εκείνη την ημέρα, ή μάλλον από την παραμονή, δημιουργεί έναν πειρασμό - σαν πειρασμός που είναι -
και μας χαλάει όλη την διάθεση. Μπορεί λ.χ. να μας βάλη να φιλονικήσουμε με έναν αδελφό,
και ύστερα μας θλίβει, μας τσακίζει ψυχικά και σωματικά.
Έτσι, δεν μας αφήνει να ωφεληθούμε από την γιορτή με τον χαρούμενο τρόπο της δοξολογίας.
Ο Καλός Θεός όμως, όταν δη ότι δεν δώσαμε εμείς αφορμή, αλλά αυτό έγινε μόνον από φθόνο του πονηρού, μας βοηθάει.
Και ακόμη πιο θετικά μας ωφελεί, όταν εμείς παίρνουμε ταπεινά το σφάλμα επάνω μας και δεν κατηγορούμε
όχι μόνον τον αδελφό μας αλλά ούτε και τον μισόκαλο διάβολο, διότι η δουλειά του αυτή είναι:
να δημιουργή σκάνδαλα και να σκορπάη κακότητα, ενώ ο άνθρωπος ως εικόνα Θεού πρέπει να σκορπάη ειρήνη και καλωσύνη.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 163-164)

"Δε μιλάω σε κανέναν για το Χριστό αν δε το ζητήσει"
Πρέπει να θέλει ο άλλος να κάμει κάτι.
Και θυμάμαι το γέροντα Πορφύριο που έλεγε: "Εγώ βρε δε μιλάω σε κανέναν για το Χριστό,
εάν δε θέλει, εάν δε μου το ζητήσει". Και δεν το έλεγε εγωιστικά αλλά από σεβασμό της ελευθερίας των άλλων.
"Εγώ προσεύχομαι γι' αυτούς, τους κάνω και θαύματα ακόμη, αλλά δεν τους μιλάω.
Θέλω να ανοίξει η ψυχή τους και να μου το ζητήσουνε.
[Αρχ.Αναν.Κουστένη, Λόγοι Β',σ.75]

Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μή μας μιλήσει για το Θεό!
Κι έλεγαν οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι: "Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μή μας μιλήσει καθόλου για Θεό".
Όταν κάποια νέα του το είπε με αφέλεια, εκείνος της απάντησε ως εξής: "Σεπαρακαλώ, Γεωργία παιδί μου,
μή με παρεξηγείς, που δεν σου μίλησα για τον Χριστό.
Εγώ δεν το έκανα αυτό από ασέβεια αλλά από ευσέβεια, γιατί εγώ δεν μιλώ σε κανένα θρησκευτικά,
αν δεν μου το ζητήσει". Κατά συνέπεια η νέα ζητεί να ακούσει,
κι αφού το ήθελε μόνη της, δείχνει κι όλο το ενδιαφέρον.
Κι ο Γέροντας έβαζε στους αρχάριους αυτούς ένα πολύ ελαφρό πνευματικό πρόγραμμα,
που σίγουρα θα το εκτελούσαν μετά χαράς.
[Πορ. 41]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.156)

Αδιαντροπιά
Ο θυμός είναι σκύλος ξεδιάντροπος. Αλλ’ ας μάθει να πειθαρχεί στο νόμο.
Αν το σκυλί στο κοπάδι είναι τόσο άγριο, ώστε να μη πειθαρχεί στον τσοπάνο,
που το διατάσσει, και να μην αναγνωρίζει τη φωνή του, τότε όλα χάθηκαν και καταστράφηκαν.
Τρέφεται μαζί με τα πρόβατα. Αλλ αν τρώει τα πρόβατα, είναι άχρηστο και θανατώνεται.
Αν έμαθε να πειθαρχεί σε σένα, τότε να θρέψης το σκυλί,
γιατί είναι χρήσιμο γαυγίζοντας εναντίον των λύκων, των κλεπτών, του λήσταρχου,
όχι εναντίον των προβάτων, εναντίον των αφεντικών του. Αν δεν πειθαρχεί, τα πάντα καταστρέφει...
Γιατί οι πόρνες είναι ξεδιάντροπες; Γιατί οι παρθένες είναι ντροπαλές;
Εκείνες εξ αιτίας της αμαρτίας. Οι άλλες εξ αιτίας της σωφροσύνης.
Τίποτε άλλο δεν κάνει τον άνθρωπο τόσο ξεδιάντροπο, όσο η αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 15,498

αδικία
Σωστά ονόμασε αδικία την αμαρτία. Διότι κανείς ή τον εαυτό του αδικεί ή τον πλησίον του,
όταν αμαρτάνει μάλλον τον εαυτό του πριν ν’ αδικήσει τον πλησίον.
Ε.Π.Ε. 17,56

χειρότερη απ’ τους σκώληκες
Χειρότερα από τα σκουλήκια είναι τα αμαρτήματα.
Τα σκουλήκια μεν το σώμα κατατρώνε, ενώ τα αμαρτήματα την ψυχή καταστρέφουν.
Ε.Π.Ε. 17,68

συνέπεια της πρώτης
Αν ο Αδάμ με μια αμαρτία επέσυρε τόσο μεγάλο κακό και εισήγαγε στον κόσμο το θάνατο,
τι θα υποστούμε εμείς που ζούμε συνεχώς στην αμαρτία και απ’ την άλλη μεριά
περιμένουμε αντί για επίγειο παράδεισο, επουράνια βασιλεία;
Ε.Π.Ε. 18,246

ως θηριόμορφος γυναίκα
Τίποτε δεν είναι τόσο παράλογο, όσο η αμαρτία.
Η όψις της είναι αηδία, είναι ενοχλητική, είναι φορτική.
Αν ζωγράφος ήθελε να την ζωγραφίσει, θα την παρουσίαζε σαν μια γυναίκα με μορφή θηρίου,
βάρβαρη, που να βγάζει φωτιά απ’ το στόμα, τερατώδη, κατάμαυρη...
Με μύρια χέρια συλλαμβάνει τους λογισμούς μας και σαν σκυλί λυσσασμένο μυστικά μας κατασπαράσσει.
Ε.Π.Ε. 18,258

καυχώνται γι΄ αυτήν
Αν είναι θλιβερό η έλλειψης μετάνοιας για τα αμαρτήματα,
ποιά τιμωρία αξίζει να υποστή εκείνος,
που υπερηφανεύεται για τα αμαρτήματα του;
Ε.Π.Ε. 18,296

δεν μένει κρυφή
Μη λές, γύρω μου είναι σκοτάδι και τοίχοι με περιβάλλουν και κανείς δεν με βλέπει.
Αυτός που έπλασε τις καρδιές μας ξεχωριστά στον καθένα,
αυτός τα πάντα γνωρίζει, αφού σκοτάδι καθόλου δεν μπορεί να Τον περιβάλει.
Μη λες, ποιος με βλέπει. Διότι υπάρχει Εκείνος, που διεισδύει μέχρι την ψυχή και το πνεύμα,
και σε κάθε σημείο του σώματος.
Ε.Π.Ε. 18,300

επιδημία
Επείγεται ν’ αναχαιτίσει το κακό επρόκειτο ν’ απομακρύνει κάποια επιδημία
προτού να διαδοθεί στο υπόλοιπο σώμα.
Γι’ αυτό και προσθέτει λέγοντας: «Ήδη εχω κρίνει και καταδικάσει, σαν να είμαι παρών».
Ε.Π.Ε. 18,410

δυσωδία
Αν δεν φαίνεται το σαπισμένο μέρος, κανένας δεν γνωρίζει από που προέρχεται
η δυσωδία, αλλ’ αποδίδεται σ’ ολόκληρο το σώμα.
Γι’ αυτό ο Παύλος βιάζει πολύ τους χριστιανούς (της Κορίνθου) να καθαρίσουν τελείως τη ζύμη.
Ε.Π.Ε. 18,422

παλαιά και βρώμικη
το παλαιό πλησιάζει τον αφανισμό. Έχει κακή οσμή.
Προκαλεί απέχθεια, όπως συμβαίνει με την αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 18,424

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 148-150)

91. Ο Χριστός πέθανε για όλους τους ανθρώπους;

Ναι, πέθανε για όλους τους ανθρώπους, για την ανθρώπινη φύση γενικά, στην οποία περικλείονται όλες οι νθρώπινες υποστάσεις, όλα τα πρόσωπα του λογικού ζώου. «Χριστός υπέρ πάντων απεθανε», λέγει η Γραφή. Δεν πέθανε επιλεκτικά για ορισμένους Ανθρώπους. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανάρμοστο προς χρηστότητα και τη δικαιοσύνη του. Άσχετο βέβαια το ζήτημα, αν όλοι οι άνθρωποι δεν ωφελούνται από τη λυτρωτική δύναμη του θανάτου του Χριστού. Διότι, για να γίνει αυτό, πρέπει να συμπράξει και ο άνθρωπος με τη δική του θέληση και ενέργεια, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Για μερικούς σαν να μην πέθανε ο Χριστός! Η ζωή τους είναι τόσο ξένη προς το μυστήριο του Χριστού, ώστε να παραδίδονται αμαχητί στη νέκρωση του φυσικού και του πνευματικού θανάτου. Το οξύμωρο του τραγικού ζώου στην πιο ελεεινή του κορύφωση!

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 130-131)

90. Με το θάνατο εγκατέλειψε ο Θεός τον άνθρωπο (Χριστό);

Όχι. Η ένωση των φύσεων στο Χριστό ήταν αδιαίρετη και αδιαχώριστη. Η θεότητα σε καμιά περίπτωση δεν εγκατέλειψε το πρόσλημμα της ανθρώπινης φύσεως. Ο άνθρωπος στο Χριστό μένει εις τον αιώνα.

Έτσι στον τάφο το νεκρό σώμα του Κυρίου δεν έπαψε να είναι ενωμένο με τη θεότητα. Ήταν σώμα θεοφόρητο και θεοδύναμο. Γιαυτό δεν μπορούσε να χωρήσει στη διάλυση και την αποσύνθεση. Ήταν σώμα που δυναμίτισε τα μνήματα. Αλλά και η ψυχή του Λυτρωτή, μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα, δεν εγκαταλείφθηκε από τη θεότητα. Και αυτή, θεοχώρητη και θεοδύναμη, κατέβηκε στο χωρίο του θανάτου, όπου ο Άδης κατάπληκτος έβλεπε άνθρωπο «κατάστικτον τοῖς μώλωψι, καὶ πανσθενουργόν». Η ψυχή του Χριστού με τη ρομφαία της θεότητος κατέκοψε τα δεσμά του θανάτου, νέκρωσε τον Άδη, συνέτριψε το σκοτεινό δεσμωτήριο, όπου κρατούνταν απ’ αιώνος αιχμάλωτες οι ψυχές των πεθαμένων ανθρώπων.

«Ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν Ἄδου δὲ μετὰ ψυχῆς ὡς Θεός...» απαγγέλλει ωραιότατα η Εκκλησία μας, δηλώνοντας την κορυφαία στιγμή του χριστολογικού δόγματος της πίστεως.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 130)

89. Ο θάνατος του Θεού επέφερε πραγματική νέκρωση στο σώμα του Χριστού;

Ναι. Πρέπει όμως να προσέξουμε. Δεν λέμε ο θάνατος της Θεότητας. Αυτό θα ήταν λάθος. Η θεότητα από τη φύση της δεν πεθαίνει. Ούτε μπορεί να εφαρμοστεί σ’ αυτήν η αντίδοση των ιδιωμάτων. Κάτι τέτοιο θα επέφερε σύγχυση των φύσεων. Είναι όμως ορθό να λέμε ότι ο Θεός πέθανε. Πέθανε· στο Χριστό «σαρκί», δηλαδή στη σάρκα του που πήρε από την αγία Θεοτόκο. Οι Αφθαρτοδοκήτες δεν θα δέχονταν πραγματικό θάνατο της Κυριακής σαρκός, αλλά φαινομενικό, οικονομικό («κατ’ οικονομίαν»). Το σώμα όμως του Χριστού πραγματικά νεκρώθηκε επάνω στο σταυρό. Από την πλευρά του έρρευσαν «αίμα και ύδωρ», όταν αυτή κεντήθηκε από τη λόγχη του στρατιώτη. Άμα εξέπνευσε ο Κύριος (παρέδωσε το πνεύμα του στον ουράνιο Πατέρα), το σώμα του νεκρό κατατέθηκε στο μνήμα, όπου πήγαν να το μυρίσουν οι άγιες γυναίκες.

Δεν ήταν φενάκη ο θάνατος του Χρίστου αλλά γεγονός πραγματικό και ιστορικό, όπως αληθινή ήταν και η ανθρώπινη φύση του. Αλλιώτικα, πώς θα μπορούσε να σώσει πραγματικά τον άνθρωπο;

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 129-130)

265. Συχνά συμβαίνει, το πνεύμα της κακίας να κυριεύει την καρδιά μας και να μη μας αφήνη να φερθούμε ειρηνικά στον πλησίον μας, που και αυτός, μία φορά ή πολλές, μας φέρθηκε άσχημα. Χρειάζεται τότε θερμή προσευχή στον Κύριο. Να τον παρακαλέσουμε να διασκορπίση το μίσος από την καρδιά μας και να τη γεμίση με έλεος και αγάπη, ακόμη και προς τους εχθρούς μας. Γιατί αυτοί, τυφλωμένοι από τα πάθη, δεν ξέρουν και οι ίδιοι τι κάνουν. Όπως δεν ήξεραν τι έκαναν και οι εχθροί του Χριστού, όταν τον κατεδίωκαν και τέλος τον ανέβασαν στον Σταυρό. Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η ουσία του χριστιανισμού είναι η αγάπη προς τους εχθρούς. «Εάν γαρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι;».

266. Πολλά και ποικίλα είναι τα προσχήματα, με τα οποία ο νοητός εχθρός τρέφει την καρδιά του ανθρώπου, κάνοντάς τον να μισή τον πλησίον του. Ας μη λογαριάζουμε καθόλου αυτά τα φασματικά επιχειρήματα. Ας αγαπάμε τον καθένα. Ο Θεός εμπνέει την αγάπη. Ο Διάβολος, το μίσος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 117-118)

«Επίσης ας μαθαίνουμε, παρατηρώντας ο ένας τον άλλον, να διεγειρόμαστε στον υπέρτατο βαθμό σε εκδηλώσεις αγάπης και καλών έργων» (Εβραίους 10:24)

Κάποτε μερικοί πρώην αιχμάλωτοι πολέμου ρωτήθηκαν για τις μεθόδους που χρησιμοποίησε ο εχθρός προκειμένου να τους τρομοκρατήσει και να τους αποθαρρύνει. Η έρευνα έδειξε ότι οι αιχμάλωτοι δε λύγισαν ούτε από τη στέρηση τροφής ούτε από τα σωματικά βασανιστήρια. Εκείνο που τους εξουθένωσε ήταν η απομόνωση και η απομάκρυνσή τους από την υπόλοιπη ομάδα για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Κι αυτό, γιατί μέσα στην ομάδα αντλούσαν δύναμη και παρηγοριά με τη συντροφιά μεταξύ τους για ν’ αντέξουν τις φυσικές στερήσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο και οι χριστιανοί χρειάζονται τη συναναστροφή με άλλους αδελφούς προκειμένου να μείνουν πιστοί στον Κύριο. Η συντροφιά μεταξύ αδελφών μέσα στο ενωμένο σώμα της Εκκλησίας είναι πολύ σημαντική για την πνευματική σου ανάπτυξη, αδελφέ μου. Όταν νιώσεις ότι θέλεις να προχωρήσεις μόνος, σκέψου ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να στηριχτείς σε αδελφούς και να τους στηρίξεις όταν εκείνοι θα έχουν ανάγκη.
(Λ.Κ.)

«Να μη φροντίζει μόνο για τα δικά του συμφέροντα ο καθένας από σας, αλλά και για τα συμφέροντα των άλλων» (Φιλ. 2:4)

Κάποτε υπήρχαν δύο αγαπημένα αδέλφια που ζούσαν στο ίδιο σπίτι και καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Στο τέλος της συγκομιδής μοίραζαν δίκαια τη σοδειά τους. Ο ένας ήταν παντρεμένος, ο άλλος ανύπαντρος. Ο ανύπαντρος σκέφτηκε μια μέρα ότι ο αδελφός του ως οικογενειάρχης είχε περισσότερες ανάγκες. Έτσι, άρχισε να πηγαίνει κάθε βράδυ στο αλώνι και να μεταφέρει δεμάτια σταριού από τη δική του θυμωνιά στη θυμωνιά του αδελφού του. Ο παντρεμένος έκανε τη σκέψη ότι ο ανύπαντρος αδελφός του έπρεπε να εξοικονομήσει περισσότερα για να μπορέσει να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια. Έτσι πήγαινε κι αυτός τα βράδια κι έπαιρνε από τη δική του θυμωνιά και τα μετέφερε στη θυμωνιά του αδελφού του. Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε βράδυ. Παρατήρησαν όμως τα δύο αδέλφια ότι οι θυμωνιές τους δε λιγόστευαν. Μια βραδιά συναντήθηκαν οι δύο στο αλώνι με τα δεμάτια στους ώμους τους. Αγκαλιάστηκαν κι έκλαψαν από συγκίνηση για την αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλο. Η αγάπη είχε το αντικείμενό της έξω από τον εαυτό της. Η αγάπη δε ζητάει τα δικά της συμφέροντα.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Πόσες φορές μας μίλησε ο Κύριος για την αιώνια ζωή! Σε πόσες ακολουθίες και προσευχές δεν έχουμε ακούσει τη φράση ‘ Και εις τους αιώνας των αιώνων’. Άραγε έχουμε κάτσει να αναρωτηθούμε ποτέ σε βάθος πόσοι είναι αυτοί οι ‘αιώνες των αιώνων’; Μιλάμε για άπειρα χρόνια! Έχουμε διανοηθεί ότι σε χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια από τώρα θα υπάρχουμε ακόμα; Βλέποντας μετά από τόσα χρόνια τον εαυτό μας εδώ στη γη και στην κατάσταση που βρισκόμαστε άραγε τί θα έχει σημασία; Αν πεθάναμε 5, 70 ή 100 χρονών, αν ήμασταν μεγιστάνες ή πάμπτωχοι, αν μας θυμήθηκαν στη γιορτή μας ή αν μας συκοφάντησαν ή μας δόξασαν οι άνθρωποι; Όλα αυτά δεν θα έχουν καμία σημασία! Θα έχουν ξεχαστεί παντελώς. Μαζί τους κι αυτός ο κόσμος έτσι όπως τον μάθαμε…
Πώς μπορούμε να μην ταπεινωνόμαστε αναλογιζόμενοι από ποια άβυσσο ανυπαρξίας ερχόμαστε; Πως αυτή εδώ η ζωή μας δεν είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό της αιώνιας ζωής; Είναι όμως η πιο σημαντική σταγόνα γιατί αυτή καθορίζει όλες τις υπόλοιπες! Δημιουργηθήκαμε για να ζήσουμε αιώνια και ατελεύτητα. Το Αίμα του Χριστού μάς έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία να ζήσουμε αιώνια κοντά Του. Το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία αυτού του κόσμου είναι ότι μέσα σ’ αυτόν γεννήθηκε, έζησε και θυσιάστηκε ο ίδιος ο Υιός του Θεού! Και όταν φύγουμε από αυτό το σύντομο μεταβατικό στάδιο, θα ξέρουμε ότι το μοναδικό σημαντικό αυτής της ζωής είναι η σωτηρία της ψυχής μας που θα εξαρτηθεί από τη σχέση που κάναμε με το Χριστό. Όλα τα άλλα έχουν τόση αξία όσο μια σκόνη στον άνεμο. Αξία θα έχουν μόνο αν σχετιστούν με τη σωτηρία της ψυχής μας!
Από αυτή τη ζωή θα εξαρτηθεί αν θα ζήσουμε μαζί με το Θεό και τους αδελφούς μας που χάσαμε ‘πρόωρα’ και μαζί με τα Άγια νήπια που σκότωσε ο Ηρώδης και όλα τα παιδιά που πέθαναν νέα. Τί θα σκέφτονται άραγε τότε όλοι αυτοί που έλεγαν πόσο άδικος είναι ο Θεός που αφήνει να πεθαίνουν βρέφη και παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι με καρκίνο και άλλες ασθένειες; Πόσο άφρονες θα αισθάνονται οι κατήγοροι του Θεού , αυτοί που νομίζουν ότι η ζωή είναι τόσο μικρή; Και πόσο ασύνετο είναι να προτιμήσουμε αυτόν τον κόσμο, τις ηδονές του, τις χαρές και τις ανέσεις του και να μη θυσιάσουμε τίποτα για το Χριστό;
Ό,τι μας έδωσε ο Κύριος θα πρέπει να το τιμήσουμε ως δώρο Του. Μας έδωσε σάρκα για λίγα χρόνια… εμείς πώς θα της φερθούμε; τιμώντας την ή λατρεύοντας την; Αξίζει για λίγα χρόνια ηδονής να χάσουμε την Αιώνια Χαρά; Μια μέρα στην κόλαση θα είναι πιο επώδυνη από το σύνολο των οδυνών που έχει περάσει ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος σε όλη του τη ζωή! Εκεί δε θα υπάρχουν δικαιολογίες… θα είμαστε μόνοι μας, με τα πάθη μας και την ανάσα του διαβόλου! Ας μπούμε στον κόπο να αισθανθούμε όσο αντέχουμε πώς θα είναι στην κόλαση! Ο Κύριος μας έχει προϊδεάσει ( Μαρκ.’ 43-48). Ίσως τότε καταλάβουμε επιτέλους τι σημαίνει μετάνοια και θείο Έλεος! Ίσως τότε επιτέλους να εκτιμήσουμε την αιώνια ψυχή μας!(Κ.Δ.Κ)

Συγχωρητικότητα, ανοχή, επιείκεια και κατανόηση: ένα μεγάλο αγώνισμα για τους Χριστιανούς

Να, ένα μεγάλο αγώνισμα για μας τους Χριστιανούς: Η συγχωρητικότης, η ανοχή, η επιείκεια, η κατανόησις. Δύσκολο το αγώνισμα, αλλά πολύ αναγκαίο για την ένωσί μας με τον Θεό, για την ειρήνη της ψυχής μας, για την σωτηρία της ψυχής μας. Είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθή μεταξύ μας ψυχρότης και αντιπάθεια. Αλλά η συγγνώμη, που θα ζητήσουμε ο ένας απ’ τον άλλο και θα δώσουμε ο ένας στον άλλο, αμέσως διορθώνει το κακό, λιγοστεύει την απόστασι, φέρνει τον ένα κοντά στον άλλο, έτσι που ο ένας να χωράη μέσα στον άλλο κι όλοι μαζί να χωράμε μέσα στον Θεό. Τί ευλογία μεγάλη! Να χωράη ο ένας μέσα στον άλλο κι όλοι να χωράμε μέσα στον Θεό. Κι όπως ο Θεός μας χωράει όλους μέσα στην απεριόριστη ευρυχωρία της θείας αγάπης του, έτσι κι εμείς να διευρυνθούμε και να χωράμε όλους τους αδελφούς μας μέσα στην αγάπη μας.

Τι κακό πράγμα είναι να στενεύη κανείς και να μη χωράη κανένα στην καρδιά του ή να χωράη ελάχιστα μόνο πρόσωπα. Αυτό έχει πάθει κι ο εχθρός της σωτηρίας μας, ο διάβολος. Ενώ ο Θεός είναι ανοικτός σ’ όλο τον κόσμο, ο διάβολος είναι κλειστός σ’ όλο τον κόσμο. Ο διάβολος δεν μπορεί να ανοιχθή σε κανένα. Είναι κλεισμένος σε μια φοβερή μοναξιά και εγωκεντρισμό. Δεν αγαπάει κανένα, αλλά μισεί όλους και θέλει το κακό όλων.

Τι ωραίο πράγμα να διευρύνεται ο Χριστιανός. Όσο περνά η ζωή του, να ανοίγη η καρδιά του, να χωράη όλους και ν’ αγαπάη όλους. Αυτό το αγώνισμα πρέπει να κρατήση σε όλη μας την ζωή. Όσο περνούν τα χρόνια μας, τόσο πιο πολύ να διευρυνώμεθα πνευματικά, να ανοιγόμαστε και να χωράμε, όπως είπα, μέσα μας όλους τους αδελφούς μας.

Αυτή η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή θα μας δώση την δυνατότητα ν’ αγωνισθούμε. Σε λίγο θα βάλουμε μετάνοια μεταξύ μας και θα ζητήσουμε συγχώρησι. Θα ζητήσουμε συγχώρησι πρώτα από τον Κύριο και Θεό και Πλάστη και Κριτή μας, ενώπιον του Οποίου όλη μας η ζωή, και τα φανερά και τα κρυπτά, είναι γνωστά. Μετά απ’ την Παναγία μας, η οποία προΐσταται της Εκκλησίας των λελυτρωμένων και είναι η Μητέρα μας και η Μητέρα όλων των Χριστιανών κι όλου του κόσμου, και ιδιαίτερα η Προστάτις και Έφορος και Ηγουμένη και Γερόντισσα του Αγιωνύμου τούτου Όρους, στο οποίον και εμείς οι ανάξιοι καταξιωθήκαμε να εγκαταβιώνουμε. Έχουμε μια ιδιαίτερη ευθύνη απέναντι της Παναγίας, γιατί αυτή μας εκάλεσε εδώ, αυτή μας κρατάει εδώ κι αυτή περιμένει πολλά από μας. Και γι’ αυτό και από την Παναγία μας ζητούμε συγχώρησι, για όσες φορές την απογοητεύουμε.

Και μετά ζητούμε συγχώρησι και από τους Αγίους μας, που είναι οι μεγαλύτεροι αδελφοί μας και οι οποίοι μας παρακολουθούν, μας βοηθούν, μας συμπαρίστανται και περιμένουν να φιλοτιμηθούμε στον πνευματικό αγώνα.

Ζητάμε συγχώρησι και μεταξύ μας, και ιδίως από όποιον αδελφό έτυχε λόγω της αδυναμίας μας, του εγωισμού μας και των παθών μας, κάποτε να ψυχρανθούμε, να ανταλλάξουμε ένα λόγο που δεν έπρεπε ν’ ανταλλάξουμε ή να κρατήσουμε κάποιο αρνητικό αίσθημα μέσα μας γι’ αυτόν, που, όσο λεπτό κι αν είναι, όμως αποτελεί εμπόδιο στην πλήρη και τελεία κοινωνία μας με τον αδελφό.

Μακάρι να βοηθήση ο Θεός να αξιωθούμε όλοι να προχωρούμε σ’ αυτή την ψυχική ενότητα, να μην έχουμε μια εξωτερική και συμβατική και τυπική ένωσι, αλλά να έχουμε μία καρδιακή ένωσι και περιχώρησι και αγάπη και παραδοχή και αποδοχή ο ένας για τον άλλον. Και όσο περνούν τα χρόνια της ζωής μας, τόσο και πιο πολύ να ενωνόμαστε μεταξύ μας και να ενωνόμαστε με τον Θεό.

Η αλήθεια είναι ότι, όσο πιο πολύ πλησιάζουμε τον Θεό, θα πλησιάζουμε και μεταξύ μας. Και όσο πιο πολύ πλησιάζουμε μεταξύ μας, θα πλησιάζουμε στον Θεό.

Ζητούμε την Χάρι του Θεού, τις πρεσβείες της Παναγίας μας και των Αγίων μας, για να αγωνιστούμε αυτόν τον αγώνα, να τον έχουμε πάντοτε προ οφθαλμών μας και να τον επιτύχουμε.

Αλλά και σε σας αδελφοί μας, που συμμετέχετε απόψε στο δείπνο της αγάπης και της συγχωρήσεως και που είστε διά του Αγίου Βαπτίσματος μέλη τίμια του Αγίου Σώματος του Χριστού, ευχόμεθα να κάνετε αυτόν τον αγώνα στο διάστημα της επιγείου ζωής σας και να αξιωθήτε κάθε μέρα να προοδεύετε σ’ αυτόν τον αγώνα, να ενώνεστε πιο πολύ μεταξύ σας και με τον Θεό. Και αυτό θα σας δίνη πολλή χαρά και πολλή ευλογία. Διότι η αληθινή χαρά προέρχεται από την αγάπη. Και εκεί που βασιλεύει η αγάπη, υπάρχει και η πραγματική ευτυχία. Ενώ εκεί που λείπει η αγάπη, υπάρχει το ανικανοποίητο κενό.

Με αυτές τις ταπεινές σκέψεις εύχομαι να περάσουμε όλοι την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή με υγεία, με προσευχή, με μνήμη Θεού, και να αξιωθούμε ανανεωμένοι πνευματικά να εορτάσουμε με αγία χαρά και την ένδοξο και λαμπροφόρο Ανάστασι του Κυρίου μας, η οποία θα είναι και το προοίμιο της απολαύσεως εκ μέρους μας της αιωνίου βασιλείας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.

Ως πρώτος τη τάξει κατά Χάριν Θεού αδελφός της Μονής μας και πατήρ σας πνευματικός, πρώτος σας βάζω μετάνοια και ζητώ απ’ όλους σας συγχώρησι και συγχωρώ πάντας από καρδίας.

Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014)
* Ομιλία εις την Τράπεζαν της Συγχωρήσεως, τη 24η Φεβρουάριου 1992, Κυριακή της Τυρινής.

(πηγή: ετήσια έκδοσις της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «ο Όσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, έτος 2012, αριθμ. 37)