Του Αββά Σερίνου
α'. Έλεγαν για τον Αββά Σερίνο, ότι πολύ εργαζόταν και δυο παξιμάδια έτρωγε όλα και όλα. Πήγε σ’ αυτόν λοιπόν ο Αββάς Ιωσήφ, όπου μόναζε κοντά του και ήταν και αυτός μεγάλος ασκητής, και του είπε: « Στο κελλί μου, κάνω με ακρίβεια την άσκηση μου. Όταν όμως βγω, συγκαταβαίνω στους αδελφούς ». Και του λέγει ο Αββάς Σερίνος: « Μεγάλη αρετή δεν είναι να κάνης το χρέος σου μέσα στο κελλί, αλλά μάλλον όταν είσαι έξω από το κελλί».
β'. Είπε ο Αββάς Σερίνος: « Πέρασα τον καιρό μου θερίζοντας, ράβοντας, πλέκοντας. Και παρ’ όλα αυτά, αν το χέρι του Θεού δεν με χόρταινε, δεν θα μπορούσα να χορτάσω ».
Του Αββά Σπυρίδωνος
α'. Για τον Σπυρίδωνα, εξ άλλου, λέγεται ότι ήταν πρώτα βοσκός και τόσο οσία ζωή είχε, ώστε αξιώθηκε να γίνη και ανθρώπων ποιμήν. Ήγουν του ανατέθηκε η επισκοπή μιας πόλεως της Κύπρου, όπου την έλεγαν Τριμυθούντα. Και ήταν τόσο πολύ ταπεινός, ώστε, ενώ κρατούσε την επισκοπή, βοσκούσε και τα πρόβατα. Κατά τα μεσάνυχτα λοιπόν, κάποτε, πήγαν κρυφά στη μάνδρα των προβάτων κάτι κλέφτες και προσπαθούσαν να κλέψουν από τα πρόβατα. Αλλά ο Θεός, όπου φύλαγε τον ποιμένα, φύλαγε και τα πρόβατα. Ήγουν οι κλέφτες, στη μάνδρα, βρέθηκαν δεμένοι από αόρατη δύναμη. Με τον όρθρο, πήγε και ο ποιμήν στα πρόβατα. Και μόλις τους είδε να έχουν τα χέρια πίσω, κατάλαβε τί είχε συμβή. Κάνει λοιπόν προσευχή και λύνει τους κλέφτες. Με πολλά λόγια δε νουθετώντας τους και παραινώντας τους, τους δίδασκε να κοιτάνε με τίμιο κόπο και όχι με αδικία να ζουν. Τους πρόσφερε δε και ένα κριάρι και τους άφησε να φύγουν, προσθέτοντας με χάρη: « Και αυτό, για τον κόπο σας όπου αγρυπνήσατε ».
β'. Έλεγαν πάλι ότι είχε μια ανύπανδρη κόρη, ευλαβική και αυτή όπως ο πατέρας της, ονόματι Ειρήνη. Σ’ αυτήν, κάποιος γνωστός εμπιστεύθηκε ένα πολύτιμο κόσμημα. Και εκείνη, για να το ασφαλίση καλύτερα, το έκρυψε στη γη. Ύστερα δέ από λίγο, έφυγε απ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Ήλθε δέ μετά από καιρό εκείνος όπου της είχε εμπιστευθή το κόσμημα. Και μή βρίσκοντας την κόρη, απευθύνθηκε στον πατέρα της, τον Αββά Σπυρίδωνα. Του μιλούσε δέ πότε με το κακό και πότε με το καλό. Λυπημένος λοιπόν ο γέρων για τη ζημία του άνθρωπου εκείνου, πήγε στο μνήμα της θυγατέρας του και παρακαλούσε τον Θεό να του δείξη πριν της ώρας της την υποσχεμένη ανάσταση. Και πραγματικά, η ελπίδα του δεν διαψεύσθηκε. Γιατί, πάλι ζωντανή η κόρη παρουσιάζεται στον πατέρα της. Και αφού φανέρωσε τον τόπο, οπού ήταν κρυμμένο το κόσμημα, πάλι χάθηκε. Και παίρνοντας ο γέρων το κόσμημα, το έδωσε στον κάτοχο του.
Του Αββά Σ α ϊ ώ
Έλεγαν για τον Αββά Σαϊώ και τον Αββά Μούη, ότι έμεναν μαζί. Είχε δέ πολλή υπακοή ο Αββάς Σαϊώ και ήταν εξαιρετικά σκληρός. Και του έλεγε ο γέρων, δοκιμάζοντάς τον: « Πήγαινε, να λεηλατήσης ». Και πήγαινε και λεηλατούσε τα πράγματα των αδελφών για χάρη της υπακοής, ευχαριστώντας τον Κύριο σε όλα. Ο γέρων όμως τα έπαιρνε και τα ξαναέδινε κρυφά. Κάποτε λοιπόν όπου πεζοπορούσαν, εξαντλήθηκε και τον άφησε ο Αββάς συντριμμένον. Και έρχεται και λέγει στους αδελφούς: « Πηγαίνετε να φέρετε τον Σαϊώ, γιατί βρίσκεται καταγής τσακισμένος ». Και πήγαν και τον έφεραν.
Της Αμμάς Σάρρας
α'. Διηγήθηκαν για την Αμμά Σάρρα, ότι πέρασε δεκατρία χρόνια πολεμούμενη σφοδρά από τον δαίμονα της σαρκικής αμαρτίας και ποτέ δεν ζήτησε στην προσευχή της να απαλλαγή από τον πόλεμο, αλλά μάλλον έλεγε: « Θεέ μου, δίνε μου δύναμη ».
β'. Δοκίμασε κάποτε σφοδρότερη την επίδεση του ίδιου πνεύματος της σαρκικής αμαρτίας, όπου πάσχιζε να τη στρέψη προς τις ματαιότητες του κόσμου. Αλλά εκείνη, ανένδοτη, με τον φόβο του Θεού και την άσκηση της, ανέβηκε μονομιάς στο δώμα της για να προσευχηθή. Και εμφανίστηκε μπροστά της σωματικά το πνεύμα της σαρκικής αμαρτίας και της είπε: «Συ με νίκησες, Σάρρα». Και εκείνη αποκρίθηκε: « Δεν σε νίκησα εγώ, αλλά ο Κύριος μου ο Χριστός ».
γ'. Έλεγαν γι’ αυτήν, ότι πάνω από το ποτάμι έμεινε εξήντα χρόνια κατοικώντας και δεν έσκυψε να το δή.
δ'. Άλλοτε, την επισκέφθηκαν δυο γέροντες αναχωρητές μεγάλοι από τα μέρη του Πηλουσίου. Και στον δρόμο, έλεγαν ο ένας στον άλλο: « Ας ταπεινώσουμε αυτή τη γριούλα ». Και της λέγουν: « Κοίτα, μή πάρουν αέρα τα μυαλά σου και πής ότι ιδού οι αναχωρητές έρχονται σ’ εμένα όπου είμαι γυναίκα ». Τους λέγει η Αμμάς Σάρρα: « Σωματικά, είμαι γυναίκα, αλλά όχι και στο φρόνημα ».
ε'. Είπε η Αμμάς Σάρρα: « Αν παρακαλέσω τον Θεό, όλοι οι άνθρωποι να έχουν καλή βεβαιότητα για μένα, θα βρεθώ στο κατώφλι του καθενός μετανοώντας. Αλλά μάλλον θα τον παρακαλέσω, να είναι η καρδιά μου καθαρή με όλους ».
στ' . Είπε πάλι: « Βάζω το πόδι μου στην κλίμακα για να ανεβώ και θέτω τον θάνατο μπροστά στα μάτια μου, πριν ανεβώ εκεί».
ζ' . Είπε πάλι: « Καλό είναι και για τα μάτια των ανθρώπων να κάνη τινάς ελεημοσύνη. Γιατί και από την ανθρωπαρέσκεια καταλήγει στην αρέσκεια του Θεού ».
η'. Πήγαν κάποτε μερικοί μοναχοί της Σκήτης στην Αμμά Σάρρα. Και αυτή τους παρέθεσε φαγώσιμα. Εκείνοι όμως, αφήνοντας τα καλά, έτρωγαν από τα χαλασμένα. Και τους είπε: « Αληθινά, από τη Σκήτη είστε ».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Ο Όσιος Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης στο Βίο του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου (Χατζεφεντή) διασώζει μια θαυμαστή εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Αρσένιο και τον ψάλτη του Πρόδρομο Κορτσινόγλου

«Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους», έλεγε ο Πρόδρομος, «πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία. Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, για να ψάλλουμε μαζί.

Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν Ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγι, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε στην πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια.

Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε.

- Μήπως κρυώνεις;

Και εγώ του είπα «όχι» και του έδειξα τον Ασπρομάλλη Γέρο που ήταν απέναντί μας. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά.

- Ελάτε να ψάλλουμε μαζί.

Ο Ασπρομάλλης όμως δεν απάντησε, παρά μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας.

Επειδή εγώ δεν πρόσεχα πια στο βιβλίο αλλά κρυφοκοιτούσα τον Γέρο εκείνο και ο νους μου ήταν σ’ αυτόν, αυτό είχε δημιουργήσει χασμωδία και ο Ασπρομάλλης αναγκάστηκε να φύγει.

Φεύγοντας δε, τον είδαμε να εξαφανίζεται στην μικρή λίμνη του Αγιασμού, και τα νερά του Αγιασμού να πετιούνται μέσα στο Ναό.

Ο Χατζεφεντής είπε ότι ο Ασπρομάλλης εκείνος Γέρος ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος.

Τελειώσαμε και την Θεία Λειτουργία και μετά πήγαμε στο χωριό και εκεί διηγήθηκα το γεγονός. Τότε πολλοί Φαρασιώτες έτρεξαν στο Εξωκκλήσι της Παναγίας και πήραν με ευλάβεια από το Αγίασμα, που είχε πεταχθεί μέσα στο Ναό από το θαύμα του Αγίου».

Μετά το γεγονός αυτό ο Χατζεφεντής έμεινε έγκλειστος στο κελλί του σαράντα ημέρες και έλεγε ότι δεν είχε διάθεση, και οι χωριανοί νόμιζαν ότι ήταν αδιάθετος. Άλλοι δε έλεγαν ότι θα φοβήθηκε από το γεγονός αυτό.

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 62-63)

124. Ποιο είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο της δικαιώσεως;

Το χρονικό διάστημα που προηγείται του βαπτίσματος. Αυτό φυσικά δεν αναφέρεται στα νήπια, τα στερούμενα λόγου και συνειδήσεως, αλλά μόνο στους ενήλικες. Στις ψυχές αυτών η προκαταρκτική θεία χάρη γεννά τη γενική λεγόμενη πίστη, δηλαδή την αποδοχή των αληθειών της θείας αποκαλύψεως, εμφυσώντας σ’ αυτές αποστροφή προς την αμαρτία, φόβο προ της τιμωρού δικαιοσύνης του Θεού και πόθο αποκτήσεως της δικαιώσεως της χορηγούμενης δια του βαπτίσματος. Όλα αυτά αποτελούν απαραίτητη συνθήκη επιτυχίας της δικαιώσεως. Κατά τη μαρτυρία της Γραφής της αναγεννήσεως προηγείτο πάντοτε η συναίσθηση της αμαρτίας και η μετάνοια ή η κατάνυξη της καρδίας. Στην αρχαία δε Εκκλησία υπήρχε ο θεσμός των κατηχουμένων, οι οποίοι ζούσαν εν μετανοία, διδασκόμενοι τις αλήθειες του Ευαγγελίου, προτού βαπτισθούν και γίνουν επίσημα μέλη της Εκκλησίας. Πρέπει να σημειωθεί, ότι η προπαρασκευή αυτή δεν είναι η γενεσιουργός αιτία της δικαιώσεως, αλλά απλή συνθήκη παροχής αυτής. Ούτε δε είναι έργο αξιόμισθο, το οποίο οφείλει να αμείψει ο Θεός, συγχωρώντας και ανακαινίζοντας τον άνθρωπο.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 178)

123. Ποιο είναι το ληπτικό όργανο της δικαιώσεως;

Είναι το ιερό μυστήριο του βαπτίσματος. Σ’ αυτό ο βαπτιζόμενος αποθέτει μεν τον παλαιόν εν αμαρτίαις άνθρωπο, αναγεννιέται πνευματικά και ανακτίζεται σε μια νέα γεμάτη απο Θεό ύπαρξη και ζωή. Ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά δίκαιος στο ιερό βάπτισμα. Αν δε τυχόν πεθάνει αμέσως μετά την τελετή της αναγεννήσεως, είναι βέβαιο ότι θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Αυτό συμβαίνει με τα άρρωστα νήπια, που βαπτίζονται λίγο πριν πεθάνουν.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 177-178)

122. Τί εννοούμε λέγοντας δικαίωση;

Την απελευθέρωση του ανθρώπου από την αμαρτία και την οφειλόμενη σ’ αυτήν ενοχή, την αναγέννηση, ανακαίνιση και θέωση της φύσεώς του που είναι όλα καρποί του λυτρωτικού έργου του Χριστού. Όπως η αμαρτία με την εισήγηση του πλάνου επέφερε αχρείωση της πνευματικής φύσεως του ανθρώπου και εξασθένηση των πνευματικών του δυνάμεων σταθερώς αποκλινουσών από το Θεό και φερομένων προς το κακό, έτσι και η χάρη του Θεού που πλούσια απέρρευσε από το πάθος και την ίλαστική θυσία του Χριστού, αποκατέστησε το «κατ’ εικόνα» στην αρχέγονή του εύκλεια, ενισχύοντας τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου στο αγαθό και την αρετή. Παρόλο ότι η δικαίωση είναι έργο καθαρό της αγάπης και της χρηστότητας του Θεού, όμως για την πραγμάτωσή της απαιτείται από μέρους του ανθρώπου η ελεύθερη σύμπραξη και συνέργειά του με τη χάρη του Χριστού. Τη δυνατότητα αυτή την έχει ο άνθρωπος, του οποίου η φύση δεν καταστράφηκε ολοσχερώς δια της αμαρτίας, αλλά διασώζει, έστω και τραυματισμένη, την ελευθερία της και τον πόθο προς τα πνευματικά και τα επουράνια. Η δικαίωση με αλλά λόγια δεν είναι έργο παθητικό. Και προέρχεται μεν από το Θεό, όμως για την ενεργό αξιοποίησή της απαιτείται από τον άνθρωπο, ως απαραίτητη υποκειμενική συνθήκη, η ελεύθερη συνέργειά του.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 177)

121. Τι είναι ο απόλυτος προορισμός;

Είναι δόγμα φοβερό (horribile decretum), στο οποίο καταλήγει κανείς διαπτύσσοντας λογικά τα περί αρχέγονης δικαιοσύνης και πτώσεως ανθρωπολογικά διδάγματα του Προτεσταντισμού. Φυσικά το δόγμα αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από όλους τους Διαμαρτυρομένους θεολόγους, αλλά μόνον από τον Καλβίνο και τους οπαδούς του. Αυτοί με βάση χωρία της Γραφής (Ρωμ. 9. Πράξ. 13,48 κ.α.) είπαν, ότι ο Θεός σύμφωνα με την αιώνια βουλή του (προαιωνίως) άλλους μεν από ευσπλαχνία προόρισε να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή, γιαυτό και η χάρη που τους χορηγείται δεν μπορεί να τους εγκαταλείψει (είναι αναντίρρητη και αναπόβλητη: irresistibilis και inamissibilis), άλλους δε, στους οποίους δεν προσφέρεται η χάρη, προόρισε σε αιώνια κατάκριση. Η καταδίκη αυτή δεν είναι άδικη —λένε— γιατί ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να περιμένει από το Θεό τίποτε άλλο παρά αιώνιες ποινές. Όσο τα βώδια και οι κύνες (τα σκυλιά) δεν μπορούν να αιτιώνται το Θεό γιατί τους έκανε ζώα και όχι ανθρώπους, άλλο τόσο και οι αμαρτωλοί δεν μπορούν να τον αιτιώνται γιατί δεν τους δέχεται στη θεία βασιλεία του. Η πτώση του Αδάμ διατάχθηκε προαιωνίως από το Θεό για το καλό των εκλεκτών, οι οποίοι κληρονομούν την αιώνια ζωή. Η βουλή αυτή εξαίρει το μεγαλείο του Θεού, ο οποίος άλλους μεν προσλαμβάνει στη βασιλεία του, άλλους δε απορρίπτει, χωρίς κανείς να μπορεί να αντείπει στην αιώνια βούλησή του.

Οι λόγοι που ώθησαν τον Καλβίνο στη διατύπωση των διδαγμάτων αυτών είναι από τη μια μεριά η διασφάλιση της απολυτότητας των ενεργειών του Θεού, οι οποίες δεν εξαρτώνται από ανθρώπινους παράγοντες· από την άλλη δε, η ασφαλής βεβαιότητα περί σωτηρίας στις ψυχές των εκλεκτών. Αυτοί, έχοντας στις ψυχές τους τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού, είναι βέβαιοι για τη σωτηρία τους, πεποίθηση που τους χαρίζει εσωτερική χαρά και ηρεμία και γεμίζει τις καρδιές τους από ευγνωμοσύνη και ταπείνωση, νιώθοντας ότι ο Θεός όρισε αυτούς ως εκλεκτούς ανάμεσα στο πλήθος των άλλων ανθρώπων.

Οι αντιλήψεις όμως αυτές του Καλβίνου δεν είναι σωστές. Και αληθεύει μεν ότι «Θεός γαρ εστιν ο ένεργών εν υμίν και το θέλειν και το ένεργείν υπέρ της ευδοκίας» (Φιλιππ. 2,13)· όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν αποκλείει τον ανθρώπινο παράγοντα στο έργο της σωτηρίας (σχετικός προορισμός). Ο Θεός είναι βέβαιο ότι θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων· για να γίνει όμως αυτό πρέπει να θέλουν ελεύθερα και οι άνθρωποι. Άσχετα με το ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο η θεία βούληση άπτεται της ανθρώπινης και η τελευταία καθιστά ανενεργό την πρώτη (όλοι οι άνθρωποι δεν σώζονται), όμως ο παράγοντας της ανθρώπινης συνέργειας στο έργο της σωτηρίας είναι κάτι που πρακτικά ικανοποιεί το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου. Αν όλα εξηρτώντο από την απόλυτη βουλή του Θεού, ο δε άνθρωπος ήταν απόλυτα βέβαιος περί της σωτηρίας του, η Γραφή δεν θα παραινούσε τους πιστούς να κατεργάζονται με φόβο και τρόμο τη σωτηρία τους και ο Παύλος δεν θα πολεμούσε την βεβαιότητα περί σωτηρίας, τονίζοντας «ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση».

Ο απόλυτος όμως προορισμός οδηγεί και σε αλλά τερατώδη ατοπήματα. Αν η σωτηρία και η κατάκριση των ανθρώπων είναι απόρροια της αιώνιας βουλής του Θεού, η δε πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία προδιατάχθηκε από το Θεό, ο Θεός στο πλέγμα των αντιλήψεων αυτών παρουσιάζεται ως η πηγή του κακού, μεταποιούμενος σε τυφλό και αυθαίρετο δυνάστη, το δε κακό ανάγεται σε στοιχείο του αγαθού στην προαιώνια βουλή του Θεού. Ο άνθρωπος χάνει την όποια ηθική και πνευματική αυτοτέλειά του και ουσιαστικά είναι ανεύθυνος για τις πράξεις του. Πώς όμως θα τον κρίνει ο Θεός για τις ηθικές ενέργειές του; Είναι αγαθός και δίκαιος ο Θεός όταν τυφλά και αυθαίρετα καταδικάζει τους πολλούς σε κόλαση αιώνια;

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 171-173)

«Η πίστη είναι το στήριγμα των πραγμάτων εκείνων που αποτελούν αντικείμενο ελπίδας, είναι το μέσο εσωτερικής πληροφόρησης για πράγματα που δε βλέπουμε» - Εβραίους 11:1

Σε μια αγροτική περιοχή υπήρχε μεγάλη ξηρασία. Οι αγρότες ήταν απελπισμένοι γιατί τα χωράφια τους ήταν κατάξερα και το χώμα είχε γίνει σκόνη. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι για επικείμενη βροχή κι ο κόσμος άρχισε να πανικοβάλλεται. Χριστιανοί μιας μικρής εκκλησίας αποφάσισαν να συναχτούν και να προσευχηθούν, ώστε ο Θεός να τους στείλει βροχή. Τη συγκεκριμένη μέρα άρχισαν να φτάνουν ο ένας μετά τον άλλο στην εκκλησία. Μια μικρή κοπελίτσα αποφάσισε να πάει κι αυτή και πριν φύγει από το σπίτι της πήρε και την ομπρέλα της. «Γιατί πήρες την ομπρέλα σου;» τη ρώτησαν οι φίλες της. «Μα δεν πάμε στην εκκλησία να προσευχηθούμε για να μας στείλει ο Θεός βροχή;», απάντησε εκείνη. Πίστευε με όλη της την καρδιά πως ο Θεός θα άκουγε την προσευχή τους και θα έστελνε βροχή στο χωριό της.
Πόσο συχνά δεν προσευχόμαστε μόνο με λόγια χωρίς να πιστεύουμε μέσα στην καρδιά μας στην παντοδυναμία του Θεού να κάνει αυτό που μας φαίνεται αδύνατο!
(Σ.Ι.)

«Να μην ταράζεται η καρδιά σας. Πιστεύετε στο Θεό, και σ’ εμένα πιστεύετε» (Ιωάννης 14:1)

«Ξαφνικά ξύπνησα τα μεσάνυχτα. Πριν τρεις μέρες πέθανε η γυναίκα μου από καρκίνο. Ύστερα από 47 χρόνια μιας όμορφης συζυγικής ζωής, ξαφνικά αυτή η απουσία! Προσεύχομαι: «Θεέ μου, βοήθησέ με! Έχασα το πρόσωπο που αγαπούσα περισσότερο από κάθε άλλο». Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα μια απερίγραπτη ειρήνη να κυλά μέσα μου, μια γλυκύτητα που ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί. Ήταν σαν δροσερό νερό που έλουζε όλο μου το σώμα και τη θύελλα των σκέψεών μου. Είμαι βέβαιος πως ήταν η απάντηση στην κραυγή μου. Ο Θεός μου ήρθε κοντά μου».
Όλοι χρειαζόμαστε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Η παρουσία Του μας δίνει ασφάλεια, μας παρηγορεί και μας φανερώνει την αγάπη Του που τόσο έχουμε ανάγκη. Ο Ιησούς Χριστός ζούσε στην παρουσία του Πατέρα κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του. Ένα θαυμάσιο παράδειγμα για μας. Ήταν η δύναμη που τον βοήθησε ν’ αντιμετωπίσει το σταυρό.
Κύριε, δώσε μου τη δική Σου ειρήνη στην ταραγμένη καρδιά μου. Σε εμπιστεύομαι μέσα στις θύελλες της ζωής.
(Σ.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

309. «Οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου» (Ιω. ιζ’ 16). Αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού αφορούν τους Αποστόλους. Τι σημαίνουν; Ότι οι Απόστολοι, ενώ ζούσαν μέσα στον κόσμο, ήσαν ξένοι προς αυτόν, δεν απέβλεπαν στα αγαθά του, στη δόξα του, στις απολαύσεις του. Ήσαν άνθρωποι που ανήκαν σε έναν άλλο κόσμο, τον ουράνιο. Φρόντιζαν για τα ουράνια αγαθά, επεδίωκαν την άφθαρτο, ουράνια δόξα, αφθάρτους θησαυρούς, ουράνιες χαρές και ουράνια ανάπαυσι, στους κόλπους του Θεού. Ενώ εμείς οι αμαρτωλοί ανήκουμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, τη δική του δόξα επιδιώκουμε, ζητούμε υλικά πλούτη, υγεία, καλοπέρασι, γήινες χαρές. Το αποτέλεσμα όμως είναι πικρό. Μας κλυδωνίζουν πάθη, μας νικούν πειρασμοί, μας κλείνεται ο δρόμος προς τον Παράδεισο. Και σε όλα αυτά αιτία είναι η προσκόλλησίς μας προς τα γήινα αγαθά.

310. Σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, αμαρτάνουμε συνεχώς. Αλλά ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δεχθούμε επιτίμησι για τα σφάλματά μας, ιδίως επί παρουσία άλλων. Στην άλλη ζωή όμως, οι αμαρτίες μας θα ελεγχθούν ενώπιον όλου του κόσμου. Ενθυμούμενοι αυτή τη φοβερή Κρίσι, ας ταπεινωθούμε εδώ, ας μετανοήσουμε, ας διορθωθούμε.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 132-133)

307. Μεγάλη είναι η αγάπη σου, Κύριε! Από αγάπη για μας, έγινες άνθρωπος και πέθανες πάνω στον Σταυρό. Ατενίζω το Τίμιο Ξύλο και θαυμάζω πάνω σ’ αυτό την αγάπη σου προς εμένα και τον κόσμο, γιατί ο Σταυρός είναι η τρανή απόδειξις του πόσο μας αγάπησες. «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ιω. ιε’ 13). Τα ζωοποιά σου Μυστήρια, Κύριε, μαρτυρούν στο διηνεκές την ένδοξό σου αγάπη για μας. Το θείο σου Σώμα τεμαχίζεται πάνω στην Αγία Τράπεζα για μένα και για όλους μας. Το Τίμιο Αίμα σου χύνεται για μένα και για όλους μας. Κύριε, δοξάζω τα θαύματα που έγιναν με τα Άγια Μυστήριά σου στους πιστούς, όταν τους κοινώνησα σαν λειτουργός σου. Δοξάζω τις άπειρες θαυμαστές θεραπείες, που έγινα αυτόπτης μάρτυς τους. Δοξάζω τα αποτελέσματα που είχε και σ’ εμένα τον ίδιο η θεία Μετάληψις, Θεέ μου, πώς να σου ανταποδώσω τόση ευεργεσία; Αξίωνέ με να σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά, καθώς και τον πλησίον μου σαν τον εαυτό μου. Αξίωνέ με να αγαπώ επίσης και τους εχθρούς μου και όχι μονάχα εκείνους που με αγαπούν.

308. Κύριε, δίδαξέ μας να ζούμε με αμοιβαία αγάπη και ενίσχυσε αυτή την αγάπη μέσα μας με το Άγιό σου Πνεύμα. Υπόταξε τα πάθη μας, που μάχονται την ουράνια αγάπη του Ευαγγελείου και νέκρωσε το σαρκικό μας φρόνημα. Αξίωνέ με, Κύριε, να προτιμώ πάτοντε τη χάρι σου, την ειρήνη σου, τη δικαιοσύνη σου, την αγιότητά σου από τα γήινα αγαθά και να είμαι αφωσιωμένος σε σένα έως την ύστερη πνοή μου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 132-133)

Αμήν
πώς να το πει ο λαός;
Ιδιώτη (απλοϊκό) ονομάζει ο Παύλος το λαϊκό,
δείχνοντας, ότι και αυτός δέχεται όχι μικρή ζημιά,
όταν δεν μπορεί να πη το Αμήν...
Διότι, αφού δεν θ’ ακούσει το «εις τους αιώνας των αιώνων»,
που είναι το τέλος της εκφωνήσεως,
δεν μπορεί να λέει το Αμήν.
Ε.Π.Ε. 18α,466

όλοι μαζί στη λατρεία
Παραγγέλλουμε να σκύβουμε τα κεφάλια μας,
ως δείγμα το ότι ακούστηκαν οι προσευχές μας
έχοντας την ευλογία του Θεού.
Διότι δεν ευλογεί άνθρωπος, αλλά με το χέρι του Ιερέως
και τη γλώσσα του οδηγούμε τους παρευρισκόμενους
στον ίδιο το Βασιλιά Θεό. Και αναφωνούν όλοι μαζί το Αμήν.
Ε.Π.Ε. 19,78

Αμήν Αμήν λέγω υμίν
Όπως, λοιπόν, ορκίστηκε ο Πατέρας,
έτσι ορκίζεται και ο Υιός στον εαυτό του, λέγοντας:
Αλήθεια, αλήθεια σας λέω!
Εδώ τους υπενθυμίζει τους όρκους εκείνους του Χριστού,
τους οποίους έλεγε συνέχεια: Αλήθεια σας λέω όποιος πιστεύει σε μένα,
δεν θα πεθάνει ποτέ (Ιωάν. ια' 26).
Ε.Π.Ε. 24,472

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 166)