762-  Ο ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΣ.  Μιαν ημέραν ο Αιδ. Κ. Τροκανιέρ ερωτά τον εφημέριον του Αρς:-Αν ο Θεός σου επρότεινε να υπάγης αμέσως εις τον Παράδεισον ή να μείνεις εις την γην δια να εργασθής διά την μεταστροφήν των αμαρτωλών, τι θα έκαμνες;-Νομίζω ότι θα έμενα στην γην.-Είναι δυνατόν; Οι άγιοι είναι τόσον ευτυχείς εις τον Παράδεισον! Ούτε πειρασμοί εκεί, ούτε αθλιότητες.-Αλήθεια είναι! Αλλ’ οι άγιοι είναι συνταξιούχοι, δεν ημπόρουν, όπως ημείς, να δοξάζουν τον Θεόν με τον κόπον τους, τα βάσανά των, τας θυσίας των, διά την σωτηρίαν των ψυχών.-Θα έμενες, λοιπόν, εις την γην έως το…
Να η δική μας η ψυχή. Ολόκληρη η φύση μοιάζει μ’ ένα πιάνο, του οποίου τα πλήκτρα στην πραγματικότητα είναι τα πλάσματα της φύσης. Όποιο πλήκτρο κι αν ακουμπήσει ο άνθρωπος, ακούει τον ήχο της ψυχής του.   (Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 36).
Οι μοναχοί κοιτάζουν να σώσουν... μόνο την ψυχή τους ;Περπατούσε κάποτε ο Γέροντας στο δάσος και τον συνάντησε ένας δεσπότης. Όταν έμαθε ότι ήταν μοναχός, του παραπονέθηκε ότι οι μοναχοί αφήνουν σ' εκείνους τον κοινωνικό χριστιανικό αγώνα και τρέπονται σε φυγή προς τα όρη, κοιτάζοντας να σώσουν την ψυχή τους. Ο Γέροντας άκουε με σκυμμένο το κεφάλι και όταν ο δεσπότης σταμάτησε, του είπε : " Δέσποτα, εσείς μιλάτε και τα λόγια σας από το στόμα σας πηγαίνουν στο αυτί του ανθρώπου. Οι μοναχοί μιλούν και τα λόγια τους πηγαίνουν πρώτα στο αυτί του Θεού και μετά φθάνουν στο αυτί…
Το βλέμμα.  Τα μάτια είναι σημείο συνάντησης των ψυχών, είπε ένας σοφός. Με το βλέμμα η μια ψυχή απορροφάται από την άλλη. Το βλέμμα είναι σαν λάμπα, η οποία μας επιτρέπει να μπαίνουμε στην ψυχή του άλλου, για να την εξερευνήσουμε και να την γνωρίσουμε.Όταν κοιτάξουμε έναν τυφλό στο πρόσωπο, μάταια ψάχνουμε το σημείο της συνάντησης, και αισθανόμαστε ταυτόχρονα κάποιο μυστήριο, το οποίο μας βασανίζει, όπως όταν ακούσουμε τη ροή του υπόγειου ποταμού κάτω από τα πόδια μας, ή όπως όταν βλέπουμε ένα σπίτι χωρίς παράθυρα.Το βλέμμα είναι πολύ δυνατό σχοινί, με το οποίο η φύση δένει τον άνθρωπο με…
ΈΝΑΣ ΑΔΕΛΦΟΣ που αδικήθηκε πήγε στον Αββά Σισώη και του εξομολογήθηκε:- Πάτερ, ο τάδε αδελφός με αδίκησε κι ο λογισμός μου με βασανίζει να τον εκδικηθώ.- Όχι, παιδί μου, άρχισε να τον συμβουλεύει ο Όσιος. Άφησε την εκδίκηση στα χέρια του Θεού.- Δεν Θα ησυχάσω, αν δεν τον κάνω να πονέσει, όπως πόνεσα κι εγώ, εξακολουθούσε να λέει συνεπαρμένος από το πάθος του ο νέος.Αφού δεν έπαιρνε από λόγια, ο Όσιος τον φώναξε να κάνουν προσευχή μαζί, για να τον φωτίσει ο Θεός να καταλάβει ποιό ήταν το ψυχικό του συμφέρον. Γονάτισαν ο ένας δίπλα στον άλλον και ο Αββάς…
Τα δώρα των Μάγων, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.  «Και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. Β11).Τρία δώρα έφεραν στο νεογέννητο Βασιλιά. Και χωρίς να το θέλουν συμβόλισαν την αγία και ζωοποιό Τριάδα, στο όνομα της Oποίας ήρθε στον κόσμο το παιδί Ιησούς, αλλά και την τριπλή διακονία του Κυρίου: τη βασιλική, την ιερατική και την προφητική, γιατί ο χρυσός συμβολίζει την αυτοκρατορική, το λιβάνι την ιερατική και η σμύρνα την προφητική ή τη θυσιαστική. Το νεογέννητο βρέφος θα γινόταν ο Βασιλιάς του αθάνατου βασιλείου, ο αναμάρτητος ιερέας και προφήτης και, όπως οι περισσότεροι προφήτες πριν…
Ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό του  Όποιος ποτέ δεν τρόμαξε από τον ίδιο τον εαυτό του, αυτός δεν ξέρει για τον φόβο. Αφού όλα τα εξωτερικά τέρατα, τα οποία τρομάζουν τον άνθρωπο, βρίσκονται μέσα του, και μάλιστα, στην ανόθευτη ουσία τους.Υπάρχει κάποια άβυσσος μέσα μας, πάνω από την οποία όταν ο άνθρωπος μια φορά σκύψει παραμένει έως τον θάνατο θαμπωμένος και τρομαγμένος. Όλοι οι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτήν την άβυσσο και να μην την γεμίσουν. Και παρόλες τις ονομασίες μας αυτή η άβυσσος -ψυχή, νους, θέληση, αισθήματα, επιτεύγματα , πάθη, εσωτερικός άνθρωπος- αυτή η συνείδηση της…
Μία μέρα απ' αυτές είδα κάτι και θέλω να σας το πω, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά συμβολικό. Είδα το εξής: Όπως μία μητέρα κρατά στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο παιδάκι και το έχει φασκιωμένο έτσι είδα και εγώ ένα μωρουδάκι, που ήταν φασκιωμένο και το κρατούσα στην αγκαλιά μου με το δεξί μου χέρι πολύ σφιχτά. Ένοιωθα γι' αυτό το παιδάκι πολλή αγάπη και ψυχικά πολύ ενωμένος μαζί του. Πότε το έβλεπα σαν μικρό κοριτσάκι, πότε σαν πουλάκι· έτσι είχα αυτή την αίσθησι. Είχα σαν σκοπό να περπατήσω ένα δρόμο, που ήταν δύσκολος, είχε ανηφόρες, κατηφόρες, δυσκολίες, αλλά έπρεπε…
53. Η κακία είναι μεταδοτική. Πριν την εκφράσουμε με λόγια ή με έργα, κατοπτρίζεται στο πρόσωπό μας, στα μάτια μας και μεταδίδεται στην ψυχή του ανθρώπου, εναντίον του οποίου την τρέφουμε. Αν ξερριζώσης μέσα σου το πάθος που έχεις εναντίον του αδελφού σου, ξερριζώνεις το ίδιο πάθος και μέσα του. Αν ειρηνεύσεις, θα ειρηνεύση και εκείνος. Πόσο στενή είναι η συνάφεια μεταξύ των ψυχών! Είχε δίκιο ο Απόστολος να λέγη: «ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ’ 25). «εις άρτος έν σώμα οί πολλοί έσμεν» (Α’ Κορ. ι’ 17). «ἐποίησέ ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων» (Πράξ. ιζ’ 26). Έτσι ο Κύριος…
Ο έπαινος και η επίπληξη.  Σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε σαν εμπόρευμα βγαλμένο στο παζάρι. Άλλοι έμποροι ανεβάζουν την τιμή μας έως τον ουρανό, άλλοι δε, την ρίχνουν έως το μηδέν.Ο έπαινος ή η επίπληξη, που μας έρχεται από τους ανθρώπους, πάντα χωρίζει την ψυχή μας στα δύο. Όταν μας επαινούν με το ένα μισό της ψυχής χαιρόμαστε για τον έπαινο, ενώ με το άλλο μισό θλιβόμαστε. Με το ένα μισό της ψυχής θλιβόμαστε όταν μας επιπλήττουν, ενώ με το άλλο μισό χαιρόμαστε. Αφού αισθανόμαστε στα μυστικά βάθη της ίδιας μας της γνώσης, ότι ούτε από μόνος του ο έπαινος…

katafigioti

lifecoaching