Το βλέμμα.
Τα μάτια είναι σημείο συνάντησης των ψυχών, είπε ένας σοφός. Με το βλέμμα η μια ψυχή απορροφάται από την άλλη. Το βλέμμα είναι σαν λάμπα, η οποία μας επιτρέπει να μπαίνουμε στην ψυχή του άλλου, για να την εξερευνήσουμε και να την γνωρίσουμε.
Όταν κοιτάξουμε έναν τυφλό στο πρόσωπο, μάταια ψάχνουμε το σημείο της συνάντησης, και αισθανόμαστε ταυτόχρονα κάποιο μυστήριο, το οποίο μας βασανίζει, όπως όταν ακούσουμε τη ροή του υπόγειου ποταμού κάτω από τα πόδια μας, ή όπως όταν βλέπουμε ένα σπίτι χωρίς παράθυρα.
Το βλέμμα είναι πολύ δυνατό σχοινί, με το οποίο η φύση δένει τον άνθρωπο με τον εαυτό της. Στον άνθρωπο των αισθήσεων ολόκληρη η φύση παρουσιάζεται μόνο σε μορφές. Σε καθετί που σταματά το βλέμμα του θαυμάζει. Ο πνευματικός άνθρωπος όμως, λιώνει με τη φωτιά του νου του όλες τις μορφές σε κάποιο πρωταρχικό στοιχείο και θαυμάζει αυτό το μοναδικό στοιχείο. Όμως και αυτό είναι μόνο η αρχή της πνευματικότητας.
(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 33-34).