«Και κάθετι που κάνετε, να το κάνετε με όλη την καρδιά σας, με τη συναίσθηση πως το κάνετε για να δοθεί καλή μαρτυρία για τον Κύριο κι όχι για χάρη των ανθρώπων» (Κολοσσαείς 3:23)

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έλεγε: «Αν ο Θεός καλεί κάποιον να καθαρίζει τους δρόμους, θα πρέπει να τους καθαρίζει όπως ζωγράφιζε ο Μιχαήλ Άγγελος ή όπως συνέθετε τη μουσική ο Μπετόβεν, ή όπως έγραφε ο Σαίξπηρ τα ποιήματά του. Θα πρέπει, δηλαδή, να καθαρίζει τους δρόμους με τέτοια επιμέλεια, ώστε όταν πεθάνει, όλοι να τον εγκωμιάζουν και να λένε: «Εδώ έζησε ένας μεγάλος οδοκαθαριστής που έκανε τέλεια τη δουλειά του».
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει εμείς οι χριστιανοί να κάνουμε τη δουλειά μας, όποια κι αν είναι, με μεγάλη επιμέλεια, στο σπίτι, στο εργαστήριο, στο μαγαζί, στο γραφείο, στο πανεπιστήμιο κλπ, ώστε να δίνουμε την καλύτερη μαρτυρία στους γύρω μας για τη δόξα του Θεού.
Κύριε, βοήθησέ με κάθε μέρα να ζω για Σένα και ό,τι κάνω να είναι για τη δόξα Σου. Αμήν.

«Του μυαλωμένου η καρδιά αποζητά τη σύνεση και των σοφών το αφτί ζητάει ν’ ακούει γνώση» (Παρ. 18:15)

- Μια θεία αποκάλυψη της Βίβλου αξίζει περισσότερο απ’ όλη τη σοφία των ανθρώπων.
- Όσοι γνωρίζουν το Θεό, δεν μπορεί παρά να νιώθουν ταπεινοί. Όποιος γνωρίζει τον εαυτό του δεν μπορεί να νιώθει περήφανος.
- Αν έχεις τα πάντα εκτός από το Χριστό, δεν έχεις τίποτε. Αν δεν έχεις τίποτε άλλο αλλά έχεις το Χριστό, έχεις τα πάντα.
- Η καθημερινή προσευχή σε βοηθά ν’ αντιμετωπίσεις τα καθημερινά προβλήματα.
- Οι άνθρωποι που χρειάζονται περισσότερη αγάπη είναι εκείνοι που την αξίζουν λιγότερο.
- Λίγη πίστη θα φέρει την ψυχή σου στον ουρανό. Η μεγάλη πίστη θα φέρει τον ουρανό στην ψυχή σου.
- Αν γνωρίζεις καλά το Λόγο του Θεού, δε θα έχεις πρόβλημα ν’ αναγνωρίσεις τη φωνή του Θεού.
- Η πίστη που δεν παράγει καλά έργα δεν είναι σώζουσα πίστη. Δεν είναι πίστη των εκλεκτών του Θεού. Δεν είναι καν πίστη με την έννοια που δίνει ο Λόγος του Θεού στην πίστη.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

517. Όταν μεταλαμβάνης των Αχράντων Μυστηρίων, να είσαι ακλόνητα βέβαιος ότι κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όπως είσαι βέβαιος ότι κάθε στιγμή αναπνέεις αέρα. Λέγε μέσα σου: Όσο είναι βέβαιο ότι αναπνέω αέρα, τόσο βέβαιο είναι ότι τώρα δέχομαι μέσα μου, μαζί με τον αέρα, τον Ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον πνευματικό μου αέρα, τη ζωή μου, τη χαρά μου, τη σωτηρία μου. Αυτός είναι ο λόγος μου, πάνω από κάθε λόγο. Η σκέψις μου, πάνω από κάθε σκέψι. Το φώς μου, πάνω από κάθε φώς. Η τροφή μου, πάνω απο κάθε ποτό. Το ένδυμά μου, πάνω από κάθε ένδυμα. Το μύρο μου, πάνω από κάθε μύρο. Η χαρά μου, πάνω από κάθε χαρά. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου, πάνω από κάθε πατέρα ή μητέρα. Πριν από τη γη, είναι το στερεώτατο βάθρο, που τίποτε δεν μπορεί να το κλονίση και με κρατεί. Εμείς, ζούμε, κινιόμαστε και υπάρχουμε εν Αυτώ, «ωρύξαμεν εαυτοίς λάκκους συντετριμμένους» (Ιερεμ. β’ 13). Αλλά Εκείνος, με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, με το Αίμα του, άνοιξε για μας «πηγήν ύδατος ζωής» (Ιερεμ. β’ 13), «ινα ζήσωμεν δι’ αυτού» (Α’ Ιω. δ’ 9).

518. Τα πονηρά πνεύματα βρίσκονται κοντά μας και ενεργούν πάνω μας πολύ γρήγορα και εύκολα. Αλλά πιο κοντά μας είναι ο Κύριος, η Θεοτόκος, οι Άγγελοι και οι Άγιοι, που ενεργούν πάνω μας πιο γρήγορα και πιο εύκολα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 215)

514. Ο πιστός που κοινωνεί αξίως, δηλαδή συνειδητά, τα Άχραντα Μυστήρια, έχει μια ιδιαιτέρα χάρι όταν προσεύχεται. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι μαζί του. Νοιώθει παρρησία ενώπιον της Αγίας Τριάδος. Καταλαβαίνει ότι μπορεί να εκφράση ελεύθερα τους ιερούς πόθους του, τα θεάρεστα αιτήματά του. «Πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα, καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιησόμεν» (Ιω. δ’ 23). «ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν» (Ιω. ιε’ 7).

515. Στον ιερέα: Κατά τη θεία λατρεία που τελείς, να έχης στον νού σου ότι είσαι οικονόμος αυτού τυ πολυτίμου θησαυρού, που κληρονόμησε η Εκκλησία. Ότι είσαι οικονόμος ανάξιος και ρυπαρός. Ότι το έργο σου συνίσταται στο να ανοίγης με φόβο και τρόμο την καρδιά σου ενώπιον του Κυρίου των Δυνάμεων, του Παναγίου Θεού. Ότι είσαι ένας ελεημένος και τίποτε παρά πάνω.

516. Η Εκκλησία δέεται στον Κύριο να μας σώση «Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων». Ο Σατανάς μπορεί να σου υποβάλη το ερώτημα: «Είναι λοιπόν αναγκαίο στον παντοδύναμο Θεό να μεσολαβήσουν οι πρεσβείες της Θεοτόκου και των Αγίων, για να σώση τους ανθρώπους; Δεν μπορεί να το κάμη ο Ίδιος απ’ απευθείας;» «Και βέβαια» -να του απαντήσης- «Έχει τη δύναμι να το κάμη απ’ ευθείας, χωρίς να του το ζητήσουν άλλοι. Μόνος αυτός έχει τη δύναμι να σώζη. Αλλά για να τιμήση τις εξαιρετικές αρετές των Αγίων και ιδίως τις αρετές της Μητρός του, δέχεται τις δεητικές μεσιτείες τους για μας τους ανάξιους». Θυμήσου τον Μωυσή, που μεσολάβησε για τον εβραϊκό λαό και πέτυχε ζωή γι’ αυτόν από τον προσβεβλημένο Θεό. Θα έλεγε κανείς, βέβαια, ότι μπορούσε ο Θεός να λυπηθή τον λαό του και χωρίς την προσευχή του Μωυσέως. Αλλά τότε, ο Θεός θα ήταν άδικος, ας το πούμε έτσι, χαρίζοντας τη ζωή σ’ εκείνους που δεν την άξιζαν. Αλλά όταν ο Μωυσής, ένας δίκαιος, πράος και ταπεινός άνθρωπος, παρεκάλεσε γι’ αυτούς, ο δίκαιος Θεός έλαβε υπ’ όψι του εκείνον τον δίκαιο άνθρωπο, την αγάπη του για τον λαό του και για τον Θεό. Και, για χάρι του Μωυσέως, ο Θεός συγχώρησε τους αμαρτωλούς και αναξίους. Έτσι και εμείς, σήμερα, με τα βαρειά και συχνά μας αμαρτήματα, είμαστε ανάξιοι του ελέους του. «ἐὰν στῇ Μωυσῆς καὶ Σαμουηλ πρὸ προσώπου μου οὐκ ἔστιν ἡ ψυχή μου πρὸς αὐτούς» (Ιερεμ. ιε’ 1), είπε ο Κύριος στον Ιερεμία για τους Ιουδαίους. Απ’ αυτό προκύπτει ότι ο Κύριος δέχεται τη μεσολάβησι των Αγίων για τους αμαρτωλούς, όταν οι αμαρτίες αυτών των τελευταίων δεν υπερβάινουν το μέτρο της μακροθυμίας του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 213-215)

Ένιωσε όπως ο άσωτος γιος κι ένα φως απ’ τον ουρανό, έγινε σαν αγκαλιά, και τον ασπάσθηκε τρυφερά!

Συνήθιζα να τον επισκέπτομαι συχνά. Μια μέρα λοιπόν, όταν πήγα, τον βρήκα να διαβάζει. Χάρηκε, όπως πάντα, που με είδε. Σηκώθηκε, με ασπάσθηκε κι έκανε να ξαναπιάσει το βιβλίο. Εγώ όμως είχα πάει εκεί για ν’ ακούσω λόγο ψυχωφελή απ’ το στόμα του. Γι΄ αυτό τον παρακάλεσα να διακόψει τη μελέτη του κα να μου μιλήσει για τη μετάνοια.
Χωρίς να πολυσκεφτεί, μου λέει:
–Πίστεψέ με, αδελφέ, ότι ο αγαθός Θεός μας δεν θα κρίνει το χριστιανό επειδή αμάρτησε.
Ξαφνιάστηκα. Μ’ όλο μου το σεβασμό απέναντί του, τόλμησα ν’ αντιδράσω.
-Δηλαδή, καταπώς λες, οι αμαρτωλοί δεν θα κριθούν; Μ’ άλλα λόγια, δεν υπάρχει κρίση;
Χαμογέλασε αινιγματικά.
-Υπάρχει και παραϋπάρχει!
-Τότε ποιος θα κριθεί;
-Άκου, παιδί μου, να σου το εξηγήσω: Δεν κρίνει ο Θεός το χριστιανό που αμαρτάνει, αλλά γιατί δεν μετανοεί. Τον ν’ αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί, είναι ανθρώπινο. Το να μη μετανοεί, όμως, είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του. Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, θα κριθούμε: Γιατί δεν ζούμε συνεχώς μέσα στη μετάνοια.

Και παίρνοντας αφορμή από τη συζήτησή μας εκείνη, μου διηγήθηκε με πολλή ενάργεια ένα θαυμάσιο γεγονός, που ακούγοντάς το και μόνο, τα χάνει κανείς με την άφατη φιλανθρωπία του Κυρίου.

Λίγο καιρό αφότου η χάρη του Θεού τον είχε οδηγήσει για πρώτη φορά στη μετάνοια, βρισκόταν, λέει, σε μια περιοχή, που λέγεται «του Αριστάρχου», και αναλογιζόταν τις αμαρτίες του. Ένιωσε όπως ο άσωτος γιος της παραβολής. Ξαφνικά, από μια εσωτερική παρόρμηση, λέει στον εαυτό του:
-Σήκω, αμαρτωλέ Νήφων, και πήγαινε στην εκκλησία, να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου στο Θεό. Δεν ξέρεις αν θα ζεις αύριο. Βιάσου, λοιπόν! Κουράστηκες να σε προσμένει εκεί ο πολυεύσπλαχνος Θεός, καρτερώντας τη μετάνοιά σου.
Δεν κατάλαβε για πότε έφτασε στο ναό. Λες και είχαν φτερά τα πόδια του. Στάθηκε στα πρόθυρα. Στράφηκε στ’ ανατολικά, σήκωσε τα χέρια του ψηλά κι έκραξε με στεναγμούς:

–Δέξου, Πατέρα, τον νεκρό,
που ‘ χασε την ψυχή του.
Δέξου το καταγώγιο των αμαρτιών,
τον βλάσφημο και τον πονηρό,
τον αδιάντροπο και τον αισχρό,
τον μολυσμένο και στο σώμα και στην ψυχή.
Δέξου με, τον βυθισμένο σ’ όλες τις δαιμονικές κακίες.
Ελέησέ με, τον μοιχό, τον πόρνο και τον παιδοφθόρο,
τον κλέφτη και τον παραβάτη, της αμαρτίας το σίχαμα.
Ελέησέ με, του ελέους
η πλούσια κι αστείρευτη πηγή.
Μην αποστρέψεις από μένα το πρόσωπό Σου τ΄ αγαθό.
Μην πεις, Δέσποτα:
«Ποιος είσαι τάχα; Δεν σε ξέρω!».
Μην πεις: «Που ήσουνα ως τώρα;».
Μη με περιφρονήσεις, τον καπνό, το χώμα, τη σαπίλα, τη ντροπή,
το σίχαμα, την ανομία, το σκουπίδι, των πονηρών το λάφυρο και των θνητών το σκάνδαλο.
Μη μ’ αποστέρξεις, Δέσποτα˙ έλεος δείξε, σώσε με!
Το ξέρω δα, φιλάνθρωπε, ότι δεν θέλεις το χαμό του αμαρτωλού, μα την επιστροφή και σωτηρία του.
Δεν θα Σ’ αφήσω, αν δεν μ’ ελεήσεις!
Δεν θα Σ’ αφήσω, αν δεν με βοηθήσεις!…
Δεν είπε μόνο αυτά, μα και πολλά άλλα, με την ψυχή φαρμακωμένη…

Ξάφνου, μια βροντή ακούστηκε απ’ τον ουρανό, κι ένα φως, ακτινωτό και φοβερό, έλαμψε. Κι εκείνο το φως έγινε σαν αγκαλιά, που έκλεισε μέσα της τον όσιο και τον ασπάσθηκε τρυφερά! Συνάμα μια γλυκιά, ουράνια φωνή ακούστηκε να λέει:

-Καλώς όρισε ο γιος μου! Καλώς το, το παιδί μου, το πικραμένο μου! ξαναζωντάνεψε το παλικάρι μου. Ξαναβρέθηκε το χαμένο μου. Πώς αναστέναζα, γιε μου, για σένα! Πώς καιγόταν η καρδιά μου κι αδημονούσε κι έλεγε: «Να, ώρα την ώρα θα γυρίσει. Κι αν όχι το πρωί, σίγουρα όμως ως το βράδυ…» Πώς μ’ έλιωνε η έγνοια σου!… Χαρά σ’ εμένα τώρα, που φωτίστηκαν τα μάτια σου, ξανάνιωσε η ψυχή σου, και από μόνος σου πια θα μ’ ομολογείς χωρίς δισταγμό!
Με τα λόγια αυτά τον ασπάσθηκε πάλι και χάθηκε στον ουρανό. Κι ο δίκαιος, απ’ τη γλυκύτητα του ασπασμού, έπεσε σαν σε έκσταση.

Μόλις συνήλθε λίγο, άλλο τίποτα δεν μπόρεσε να κάνει ή να πει, παρά μόνο να ψελλίσει:
–Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι!
Και πάλι:
–Δόξα Σοι, ο Θεός!…
Το έλεγε και το ξανάλεγε ακατάπαυστα, με την καρδιά πλημμυρισμένη από θεϊκή ευωδία και το στόμα ξέχειλο από μέλι πνευματικό.

Ώρα πολλή προσευχόταν μετά από εκείνο τον ανέκφραστο ασπασμό. Ύστερα κίνησε για το κελί του σαν χαμένος απ’ την έκσταση, που του προκάλεσε η θεϊκή επίσκεψη. Από τότε, καθώς έλεγε, με πολλή ευκολία και προθυμία βάδιζε στο δρόμο του Θεού.
Αυτό το παράδοξο και σχεδόν απίστευτο θαύμα το άκουσα – μάρτυράς μου ο Θεός! – από το ίδιο το στόμα του οσίου. Μου το διηγήθηκε με δάκρυα και δέος, αλλά και με χαρά πνευματική. Γιατί συνήθιζα να του ζητάω επίμονα να μου διηγείται διάφορα περιστατικά από τη ζωή του. Κι επειδή μ’ αγαπούσε πολύ, ποτέ δεν μου έκρυβε τίποτα.
Σαν έφτασε λοιπόν στο κελί του, το ίδιο εκείνο βράδυ, πυρπολημένος από θείο πόθο, άρχισε πάλι να προσεύχεται:

–Θεέ μου, Θεέ μου,
Συ που τον ουρανό «εξέτεινας ως δέρριν» (Ψαλμ. 103:2) και που τον καταστόλισες με τ΄ άστρα, με τα σύννεφα, τον ήλιο, τη σελήνη,
κι εμένα καταστόλισε με κάθε αρετή, αντί γι’ αστέρια.
Το νου μου φώτισε
Με τ΄ Άγιο Σου Πνεύμα, αντί για ήλιο.
Το είναι μου πλυμμύρισε με τη σοφία Σου, αντί για σελήνη.
Με την πραότητα, την οσιότητα και τη δικαιοσύνη αντί για νέφη τύλιξέ με.
Περίζωσε τη μέση μου με την αλήθεια Σου.
Τα πόδια μου ετοίμασε για το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης Σου.
Θεέ μου, Θεέ μου,
Σύ που ξεχύνεις πλούσιο στην πλάση τον αέρα για ν’ αναπνέουν οι άνθρωποι και να ζωογονούνται, ξέχυσε πλούσια μέσα μου τη χάρη και τη δωρεά του Αγίου και ζωοποιού Σου Πνεύματος.
Κάνε με ολόκληρο θεόμορφο, ολόφωτο και καθαρό, σεμνό και πράο, γεμάτο χάρη και αλήθεια, γεμάτο γνώση και σοφία πνευματική.

Με τα τελευταία τούτα λόγια, έλαμψε και πάλι φως ουράνιο. Την ίδια στιγμή του παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου, κρατώντας ένα δοχείο γεμάτο μύρο. Όλο εκείνο το μύρο του το άδειασε στο κεφάλι. Από κει κύλησε και μούσκεψε όλο του το σώμα. Ο τόπος πλημμύρισε ευωδία…
Τα ρούχα του μοσχομύριζαν αρκετές μέρες, πράγμα που έκανε τους άλλους ν’ απορούν. Μερικοί ξεθάρρεψαν και τον ρώτησαν:
-Από τι είναι αυτή η ευωδία;
Μα εκείνος απαντούσε:
-Εγώ είμαι απ’ τα γεννοφάσκια μου βουτηγμένος στις αμαρτίες. Αυτό το γνωρίζω καλά. Όσο για την ευωδία, δεν ξέρω από τι είναι…

(Ένας Ασκητής Επίσκοπος, Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής, Η σημασία της μετάνοιας (σελ. 35-37), Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2004)

"Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου να μην αγανακτείς, ούτε από μέσα σου"

Μια μέρα, που σκέψεις πικρίας με κατέκλυζαν για κάποιους ανθρώπους,
που με κατέκριναν αδίκως, ο Γέροντας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου
για την επιθετική μου, όπως είπε, στάση. Του αντέτεινα, ότι ούτε είπα,
ούτε έκανα οτιδήποτε εναντίον των επικριτών μου, αλλά μόνο σκεπτόμουν αρνητικά,
χωρίς να εξωτερικεύομαι και, γι' αυτό, χωρίς να θίγω κανέναν.
Τότε ο Γέροντας μου φανέρωσε ακόμη ένα μυστικό του πνευματικού
αγώνος, λέγοντάς μου: "Για οποιαδήποτε άδικη κατηγορία εις βάρος σου
να μη αγανακτείς, ούτε από μέσα σου. Είναι κακό. Το κακό αρχίζει
από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη,
χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει
και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι,
να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό".
Δίδασκε δηλαδή ο Γέροντας Πορφύριος ότι η κακή σκέψη μας για κάποιο
συνάνθρωπό μας από τη μιά μεριά μολύνει την ψυχή μας ως
αμαρτία, από την άλλη μεριά κάνει ή μπορεί να κάνει κακό σ' αυτόν.
Η κακή σκέψη εκπέμπει μιά κακή δύναμη, που επηρεάζει τον άλλον,
όπως η προσευχή τον βοηθά. Βέβαια όλα αυτά πρέπει να κατανοηθούν σωστά
μέσα στη διδασκαλία της Εκκλησίας για την ύπαρξη των πονηρών και αγαθών
πνευμάτων και το έργο τους, που είναι για τα πονηρά μεν η διαβολή, το ψεύδος,
η ταραχή, η διχόνοια κ.λ.π., για τα αγαθά δε η διακονία εκείνων που μέλλουν
να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Η κακή σκέψη δεν κρύβεται.
Επηρεάζει δυσμενώς για μας εκείνον για τον οποίον σκεπτόμαστε άσχημα,
ακόμη και από μακριά, ακόμη και όταν δεν συνειδητοποιεί αυτός το λόγο
για τον οποίο έρχεται σε αντίθεση μαζί μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα
"καθαροί τη καρδία", καθαροί όχι μόνο από κακά έργα, αλλά και από κακές σκέψεις,
ιδιαίτερα δε από τη μνησικακία και την πίκρα.
[Γ 38π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.248-249)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 14

Στίχ. 15-24. Η παραβολή του μεγάλου δείπνου.
14.17 καὶ ἀπέστειλεν τὸν δοῦλον αὐτοῦ(1) τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου(2)
εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις, ῎Ερχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστιν(3) πάντα.
17 Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει
στους καλεσμένους: “ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα”.
(1) Ο δούλος εκπροσωπεί τους εκάστοτε απεσταλμένους του Θεού στο λαό
του και ειδικότερα τον Βαπτιστή και τον ίδιο το Χριστό (p).
«Δούλο του Πατέρα λέει τον εαυτό του, επειδή πήρε μορφή δούλου,
ο οποίος στάλθηκε ως άνθρωπος στους Ιουδαίους, καλώντας αυτούς μέσω
του ευαγγελίου στην απόλαυση που αναφέρθηκε» (Ζ).
(2) «Δηλαδή στον καθορισμένο και κατάλληλο καιρό. Διότι δεν υπήρχε
άλλος καιρός καταλληλότερος για τη σωτηρία μας από εκείνον…
κατά τον οποίο, αφού κορυφώθηκε η κακία, έπρεπε να γκρεμιστεί» (Θφ).
Η ώρα στην οποία καλούμαστε από την χάρη, είναι καθορισμένη.
«Να, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, να τώρα είναι ημέρα σωτηρίας».
Δεν παρατείνεται ο καιρός αυτός για πολύ. Ήδη όλα είναι έτοιμα,
μας λέει η χάρη που μας καλεί. Ελάτε. Μην αναβάλλετε. Δεχτείτε την πρόσκληση.
Εάν κωφεύσουμε, η ευκαιρία παρέρχεται και επόμενο είναι να αποκλειστούμε
από την αιώνια ευφροσύνη του ουράνιου δείπνου.
(3) «Ετοίμασε δηλαδή ο Θεός και Πατέρας μέσω του Χριστού, σε αυτούς
που είναι στη γη, τα αγαθά που μέσω αυτού δόθηκαν στον κόσμο,
την απαλλαγή των αμαρτιών, την μέθεξη του Αγίου Πνεύματος,
την λαμπρότητα της υιοθεσίας, τη βασιλεία των ουρανών.
Σε αυτά έχει καλέσει ο Χριστός μέσω των ευαγγελικών θεσπισμάτων» (Κ).
Οι ετοιμασίες είχαν γίνει σε τέτοιο σημείο, ώστε δεν επιδεχόταν πλέον
καμία αναβολή το δείπνο (ο).

Η προσευχή είναι «κριτήριον προ κριτηρίου»
Γέροντα, ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει ότι η προσευχή
είναι «κριτήριον προ κριτηρίου».
Έτσι είναι. Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται σωστά, τότε η προσευχή
είναι «κριτήριον προ κριτηρίου». Όποιος έχει υγεία πνευματική,
όταν πάει να προσευχηθεί και αισθανθεί την καρδιά του σκληρή,
θα εξετάσει από που προέρχεται αυτό, για να το διορθώσει.
«Γιατί αισθάνομαι έτσι; θα πει. Μήπως πλήγωσα κάποιον με την
συμπεριφορά μου; Μήπως κατέκρινα ή μου πέρασε λογισμός κατακρίσεως
και δεν το κατάλαβα; Μήπως μου πέρασε κανένας υπερήφανος λογισμός
ή υπάρχει μέσα μου κάποιο θέλημα και δεν με αφήνει να επικοινωνήσω με τον Θεό;».
Κι αν, Γέροντα, δεν βρίσκει τίποτε;
Δεν μπορεί κάτι θα έχη συμβή. Αν ψάξει στο αρχείο ανακρίνει δηλαδή
τον εαυτό του, θα βρει τον φάκελο και θα καταλάβει σε τι έφταιξε.
Να ανακρίνει, Γέροντα, τον εαυτό του ή να εξομολογηθεί στον Θεό;
Τι να εξομολογηθεί, αφού δεν ξέρει τι έχει κάνει;
Πρώτα πρέπει να ανακρίνει τον εαυτό του. Κι αν δεν βρίσκει τίποτε,
τότε να κάνη δυό τρεις μετάνοιες να πέση στα γόνατα και να πη:
«Θεέ μου, πάντως σε κάτι έχω σφάλει. Φώτισε με να καταλάβω τι έκανα».
Μόλις τα πει αυτό, αμέσως με την ταπείνωση θα φύγει η ομίχλη
του πειρασμού και θα βρει την αιτία, βλέποντας δηλαδή ο Θεός
την ταπείνωσή του, στέλνει την Χάρη του και τον φωτίζει να θυμηθεί
ακριβώς σε τι έφταιξε, για να ταχτοποιηθεί.
Τι βοηθάει, Γέροντα, για να διατηρεί κανείς σταθερή
την επικοινωνία του με τον Θεό;
Πολύ βοηθάει η εσωτερική ειρήνη της ψυχής. Όταν η ψυχή είναι τακτοποιημένη,
η προσευχή προχωράει μόνη της. Γι’ αυτό να μην αφήνεις μέσα σου
κακία για κανέναν. Αν έβαλες αριστερά λογισμό για κάποιον,
να τον εξαγορευθείς στην Γερόντισσα. Να δίωξεις και κάθε άλλον
αριστερό λογισμό που έχεις, φέρνοντας καλούς λογισμούς.
Με τους καλούς λογισμούς καθαρίζει ο δρόμος και η προσευχή προχωράει άνετα.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.45-46)