"Ο διάβολος έρχεται με τους λογισμούς και σας τράβα από το μανίκι"

Κάτι άλλο, που θα ήθελα να πω, διότι έχει μεγάλη σημασία
και νομίζω ότι απασχολεί όλους τους ανθρώπους και ειδικότερα,
όλους τους χριστιανούς, είναι το θέμα της αντιμετωπίσεως
των πονηρών λογισμών. Όλοι γνωρίζουμε τον πόλεμο τον οποίο μας
κάμνει ο διάβολος. Προσωπικά γνωρίζω και από την εμπειρία μου
ως πνευματικού πατρός,που με αξίωσε ο Θεός να γίνω,
πόσοι πολλοί άνθρωποιμπερδεύονται σ' αυτό το σημείο
και βασανίζονται πραγματικά. Όταν, λοιπόν, κάποια φορά ρώτησαμε
για το πρόβλημα αυτό το Γέροντα Πορφύριο, μας είπε:
"Εσείς προχωράτε στο δρόμο σας. Ο διάβολος έρχεται με τους λογισμούς
και σας στραβά από το μανίκι, για να σας αποπροσανατολίσει.
Εσείς να μη γυρίζετε να πιάνετε κουβέντα μαζί του ή να αντιδικείτε
μαζί του. Εσείς να προχωράτε στο δρόμο σας.
Αυτός θα σας τραβά από το μανίκι, αλλά εσείς να προχωράτε στο δρόμο σας
και κάπου θα βαρεθεί και θα σας αφήσει".
[Ί 80π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως,
Μήλεσι, σελ.246-247)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 14

Στίχ. 15-24. Η παραβολή του μεγάλου δείπνου.
14.15 ᾽Ακούσας(1) δέ τις τῶν συνανακειμένων(2) ταῦτα εἶπεν αὐτῷ,
Μακάριος ὅς φάγεται ἄριστον(3) ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ(4).
15 Όταν τ’ άκουσε αυτά κάποιος από κείνους που έτρωγαν μαζί με τον Ιησού,
του είπε: «Μακάριος όποιος πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού».
(1) Και αφού συγκινήθηκε από αυτά που λέχθηκαν (b)· η ανάσταση των δικαίων
αυτομάτως οδήγησε στην ιδέα της βασιλείας του Θεού (p),
διότι η ανάσταση αυτή ήταν η έναρξη της τελικής φάσης της βασιλείας του Θεού (L).
(2) Πιθανώς αυτός ήταν Φαρισαίος και πίστευε αναμφίβολα ότι και αυτός
θα συμμετείχε στο ευτυχισμένο εκείνο τραπέζι (L).
(3) Υπάρχει και η γραφή: φάγεται άρτον. Η λέξη άριστον πιθανώς προήλθε
από παραφθορά κατά την αντιγραφή της λέξης άρτον. Η φράση είναι εβραϊκού τύπου.
Δες Β΄ Βασ. θ 7,10,Δ΄ Βασ. δ 8 κλπ. Αναφέρεται στην ιδέα που επικρατούσε
στους Ιουδαίους ότι η μεσσιακή εποχή θα εγκαινιαζόταν με δείπνο
και θα ήταν μία παρατεταμένη γιορτή. Δες Ησ. κε 6 (p).
(4) «Είναι λογικό βεβαίως ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν ακόμη πνευματικός,
αλλά μάλλον είχε σαρκική λογική και δεν ήταν κατάλληλος στο να καταλάβει
ακριβώς αυτά που έλεγε ο Χριστός· διότι ανήκε σε αυτούς που δεν είχαν ακόμη φωτιστεί.
Θεώρησε λοιπόν ότι θα είναι σωματικές οι αμοιβές των αγίων» (Κ).

«Να συμμετέχετε στη χαρά εκείνων που χαίρονται και στο πένθος εκείνων που πενθούνε» (Ρωμ. 12:15)

Ένα νεαρό ζευγάρι έχασε το μονάκριβο παιδί του, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι τριών χρόνων, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αδυνατώντας να το συμβιβάσουν αυτό με τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού, πήγαν στον ιεροκήρυκα, αναζητώντας μια απάντηση. «Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού», είπε εκείνος. Οι νεαροί γονείς δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι ο τραγικός θάνατος του παιδιού τους σχετιζόταν με οποιονδήποτε τρόπο με το θέλημα του Θεού. Έτσι, πήγαν σ’ έναν άλλο φίλο τους ιεροκήρυκα. Εκείνος τους αράδιασε ένα σωρό εδάφια από την Αγία Γραφή, προσπαθώντας να τους παρηγορήσει, αλλά τα εδάφια έφταναν σε αφτιά κουφά. Τελικά, πήγαν σε μια ηλικιωμένη γυναίκα αγράμματη, αλλά πολύ γνωστή για την ευσέβειά της και τη γνώση της του Λόγου του Θεού. Εκείνη δεν άρθρωσε ούτε λέξη. Απλά αγκάλιασε με τα χέρια της τους πονεμένους γονείς κι έκλαψε μαζί τους για το χαμό του παιδιού τους. Το ζευγάρι έφυγε με ξαλαφρωμένη την καρδιά, γιατί βρέθηκε κάποιος να συμμεριστεί τον πόνο τους και να κλάψει μαζί τους. Καμιά φορά ο σιωπηλός συμμερισμός του πόνου των συνανθρώπων μας είναι προτιμότερος από χίλια λόγια, που δεν αγγίζουν την καρδιά.

«Στρέψε τ’ αυτί σου και άκου τα λόγια των σοφών» (Παροιμίες 22:17)

- Η δύναμη όλων των πειρασμών βρίσκεται στην ψεύτικη ελπίδα ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους.
- Υπάρχουν δύο ψέματα που θέλει ο διάβολος να πιστέψουμε:
   1) Μόνο μια φορά δε θα σε βλάψει.
   2) Τώρα που το έκανες, δεν υπάρχει πια συγχώρηση για σένα, γι’ αυτό συνέχισε τουλάχιστον να απολαμβάνεις την αμαρτία.
- Ενόσω έχεις τη διάθεση και τη θέληση να συνεχίσεις τις προσπάθειες δεν είσαι ποτέ αποτυχημένος.
- Μην αφήσεις σε μια κακιά στιγμή να σου καταστρέψει όλες τις καλές.
- Τέχνη είναι να λες την αλήθεια, ιδιαίτερα για τον εαυτό σου.
- Όλοι μας γράφουμε ποιήματα με τη ζωή μας. Οι ποιητές απλά γράφουν με λόγια.
- Οι γονείς είναι οι ήρωες που μορφώνουν το χαρακτήρα των παιδιών τους.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Ένας
ή μύριοι παράνομοι
Είναι ανώτερος ένας, που τηρεί το θέλημα του Κυρίου, παρά μύριοι παράνομοι.
Ε.Π.Ε. 25,226
λίθος πολυτελής, ένα πρόβατο
Προτιμότερος ένας λίθος πολύτιμος παρά αμέτρητοι οβολοί. Προτιμότερο να έχουμε καλό το μάτι, παρά χαλασμένο μάτι με πολυσαρκία. Προτιμότερο ένα πρόβατο υγιές, παρά αμέτρητα ψωριασμένα πρόβατα. Προτιμότερο λίγα καλά παιδιά, παρά πολλά και κακά. Άλλωστε στη βασιλεία του Θεού πηγαίνουν οι λίγοι, ενώ στην κόλασι οι πολλοί.
Ε.Π.Ε. 15,242
έχει δύναμι
Τίποτε πιο αδύνατο από πολλούς παρανόμους. Τίποτε πιο δυνατό από έναν, που ζη σύμφωνα με το νόμο του Θεού.
Ε.Π.Ε. 16α,100
εναντίον ολων
Φανταστήτε στρατιώτη να έχη μόνος αυτός αντίπαλο όλη την οικουμένη. Και ενώ στριφογυρνά ανάμεσα στα τάγματα των εχθρών, δεν παθαίνει τίποτε κακό. Αυτός ήταν ο Παύλος. Μόνος ανάμεσα σε τόσους βαρβάρους και σε ειδωλολάτρες. Σ’ όλη τη γη και σ’ όλη τη θάλασσα γυρνούσε. Κι έμενε ακατάβλητος.
Ε.Π.Ε. 20,20
πιστός, αντάξιος της οικουμένης
Ένας πιστός άνθρωπος είναι ισάξιος της οικουμένης.
Ε.Π.Ε. 25,118
η δύναμίς του
Ένας άνθρωπος, που ζη ωραία, μπορεί να σώση ολόκληρη πόλι απ’ την οργή του Θεού, ενώ μια ολόκληρη διεφθαρμένη πόλις δεν έχει τη δύναμι να παρασύρη έναν ενάρετο άνθρωπο στην ανήθικη ζωή και την τιμωρία γι’ αυτήν, ούτε και να τον υποτάξη. Και αυτό φαίνεται σαφώς στην περίπτωσι του Νώε. Όλοι καταστράφηκαν, εκείνος σώθηκε μόνος.
Ε.Π.Ε. 31,164-166
και για έναν
Και αν ακόμα είναι ένας και ευτελής και ασήμαντος, όμως είναι αδελφός, για τον οποίον ο Χριστός σταυρώθηκε. Και μιλάει πολλές φορές ο Χριστός γι’ αυτόν τον καταφρονεμένο. Να μη πης, πως είναι ένας. Να πης πως είναι παραμελημένος, και είναι δυνατόν, αν δεν τον προσέξουμε, να μεταδώση το κακό και στους άλλους.
Ε.Π.Ε. 34,162
Ενδιαφέρον
του Χριστού
Ο Χριστός κάνει υπομονή και ακούει με προσοχή, μέχρις ότου βρη αυτό που ζητάει.
Ε.Π.Ε. 13,252
χαρακτηριστικό των αγίων
Και συ, αδελφέ, και αν ακόμα μένης νηστικός από άσκησι, και αν κοιμάσαι στη γη, και αν τρως στάχτη και θρηνής παντοτινά, αλλά δεν ωφελής κανέναν άλλον, τίποτε σπουδαίο δεν κάνεις.
Ε.Π.Ε. 18α, 122
για την ψυχή του άλλου
Για ποιο λόγο λες «Δεν με νοιάζει» για ένα μέλος του σώματός σου, που υποφέρει; Γιατί τόσο πολύ φροντίζουμε για ένα μέλος του σώματος, και δεν αδιαφορούμε τελείως για του Χριστού τα μέλη; Και πώς είναι δυνατόν να συγχωρεθούμε;
Ε.Π.Ε. 18α,760

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 205-207)

502. «Όλα είναι κοντά στον Θεό», λέγει μία ρωσική παροιμία. Και πράγματι, όλα είναι κοντά του: όλα τα πνευματικά και λογικά κτίσματα, οι Άγγελοι, οι ψυχές των κεκοιμημένων, όλοι οι ζώντες άνθρωποι, όλα τα ζώα, όλοι οι υλικοί κόσμοι. Το Πνεύμα του Θεού διέρχεται από όλα τα όντα, αυτό το λογικό, καθαρό, λεπτότατο Πνεύμα, που κατοικεί σε κάθε πιστεύουσα και ευσεβή ψυχή. «Ιδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20). Στον Θεό, το άπειρο αυτό Πνεύμα, τίποτε δεν είναι μακριά. Όλα περιέχονται στην παλάμη του χεριού του. Όλα ζουν και υπάρχουν εν Αυτώ.

503. Όταν η καρδιά τιλυχθή από το σκοτάδι του Σατανά, παύει να βλέπη τον Θεό και τον αρνείται. Το ότι όμως δεν τον βλέπει, δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν υπάρχει. «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. ιγ’ 1). Πράγματι, άφρων είναι όποιος το λέγει αυτό.

504. Αν θέλης να είναι η προσευχή σου αποδοτική, πριν απ’ όλα στερέωσε την καρδιά σου στον Κύριο. «Εστερεώθη η καρδιά μου εν Κυρίω, υψώθη κέρας μου εν θεώ μου» (Α’ Βασιλ. β’ 1).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 210)

499. Είναι μεγάλη η χαρά μου, που αξιώθηκα να φέρω στον νου και την καρδιά μου, καθώς και στα χείλη μου, το όνομα του Θεού, το όνομα της Θεοτόκου, τα ονόματα των Αγγέλων και των Αγίων, όταν προσεύχωμαι. Το όνομα του Θεού και το όνομα της Υπεραγίας Μητρός του, όταν τα μνημονεύουμε με όλη μας την καρδιά, αγιάζουν και στηρίζουν και παρηγορούν. Αλλά και οι Άγιοι, οι πρέσβεις μας ενώπιον του Θεού, προσεύχονται για μας, όταν τους το ζητήσουμε, και μας φωτίζουν με την αίγλη των αρετών τους. Είναι τόσο καλό να έχουμε κοινωνία με τον Θεό και τους ενοίκους των ουρανών!

500. Με την προσευχή, επιτυγχάνουμε άφεσι των αμαρτιών μας. «Πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με» (Ματθ. ιη’ 32). Η πείρα μαρτυρεί το ίδιο.

501. «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ιω. στ’ 56). Το αισθανόμαστε αυτό και η πείρα το μαρτυρεί. Όποιος κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια με πίστι και ολοκάρδιο μετάνοια, μετέχει στη ζωή του Θεού και είναι μία ευλογημένη ύπαρξις. Το αισθανόμαστε αυτό. Αλλά και το αντίθετο είναι επίσης φανερό. Όποιος κοινωνεί αναξίως, χωρίς ειλικρινή μετάνοια και ακράδαντο πίστι, γίνεται ερμαίο του Σατανά και τα ίδια τα πράγματα το αποδεικνύουν.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 209-210)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 14

Στίχ. 7-14. Διδασκαλία για την ταπεινοφροσύνη.
14.13 ἀλλ᾽ ὅταν ποιῇς δοχὴν(1), κάλει(2) πτωχούς, ἀναπήρους(3), χωλούς, τυφλούς(4)·
13 Αντίθετα, όταν κάνεις τραπέζι, να καλείς φτωχούς, ανάπηρους, κουτσούς, τυφλούς.
(1) «Δοχή ονομάζει την υποδοχή, την ευτυχή συνάντηση, την εστίαση» (Ζ).
(2) Έξυπνη η παρατήρηση: Χρησιμοποιείται εδώ το κάλεσε και όχι το φώναξε=Όχι
με θόρυβο και τρόπο πομπώδη, για να προκαλέσεις την προσοχή του κοινού στο γεύμα,
το οποίο προετοίμασες, αλλά κάλεσε μάλλον ήσυχα και ιδιωτικά με πνεύμα ειλικρινούς
ταπεινοφροσύνης σαν διαχειριστής αγαθών που σου χορηγήθηκαν από το Θεό,
για να διαθέσεις αυτά στους φτωχούς και περιφρονημένους (ο).
(3) Αυτοί που έχουν στερηθεί μία ή περισσότερες από τις αισθήσεις ή κάποιο μέλος
του σώματός τους. Συνήθως οι κουτσοί ή οι τυφλοί. Εφόσον όμως εδώ οι δύο αυτές
κατηγορίες ονομάζονται και συγκεκριμένα, έχει γενικότερη έννοια (g).
(4) Όλοι αυτοί χρειάζονται και αυτό ίσως το ψωμί. Για την υποδοχή φίλων
και συγγενών το παρατιθέμενο τραπέζι θα είναι αρκετά δαπανηρό και επόμενο
είναι και να επικριθείς για αυτό από τους φιλοξενούμενους, αφού θα είναι
χορτασμένοι και από το δικό τους τραπέζι. Εάν όμως ξοδέψεις και ένα μέρος
μόνο από την δαπάνη σου αυτή για την υποδοχή φτωχών, θα τους παραθέσεις τραπέζι
ασυνήθιστα πλούσιο για αυτούς. Θα ευγνωμονούν αυτοί και θα εκφράζονται πολύ
ικανοποιητικά για τις προμήθειές σου και θα σε ανταμείψουν με τις εγκάρδιες
ευχές τους και τις προς τον Θεό δεήσεις τους.

14.14 καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι(1),
ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει(2) τῶν δικαίων(3).
14 Θα είσαι μακάριος που δεν θα μπορούν να σου το ανταποδώσουν,
γιατί θα σου ανταποδοθεί όταν θ’ αναστηθούν οι δίκαιοι».
(1) «Οι μεν μικρόψυχοι όταν καλούν φίλους ή συγγενείς, το κάνουν αυτό
για την άμεση ανταπόδοση, και να δεν τύχουν αυτής, δυσανασχετούν.
Οι μεγαλόψυχοι όμως, αναμένοντας το μέλλον, δέχονται τις αμοιβές
από τον όντως πλούσιο (Θεό)» (Θφ) και «κάνουν πράγμα πολύ καλύτερο
και ενδοξότερο, το οποίο έδειξε ο Κύριος για αυτούς που πράττουν αυτό
στους ασθενείς και αναγκεμένους και ανάπηρους, από τους οποίους δεν υπάρχει
ανταπόδοση, στους οποίους ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα τους ανταποδώσει
μισθό στον μέλλοντα αιώνα» (Ζ).
(2) Πριν την ανάσταση δεν υπάρχει πλήρης και τέλεια ανταπόδοση αλλά μάλλον,
για όσο διαρκεί η παρούσα ζωή, παρέχονται ευκαιρίες για περαιτέρω σπορά
εν αναμονή του τελικού θερισμού των αμοιβών. Μετά το θάνατο λοιπόν υπάρχει
κατάσταση ανάπαυσης (b).
(3) Η φράση στην ανάσταση των δικαίων, δεν υπονοεί αναγκαστικά την διάκριση
μεταξύ δύο δ ι α δ ο χ ι κ ώ ν αναστάσεων, δηλαδή της ανάστασης των δικαίων
πρώτα και έπειτα, μετά κάποιο χρονικό διάστημα, της καθολικής ανάστασης.
Η φράση αυτή μπορεί να σημαίνει απλώς: Όταν θα αναστηθούν οι δίκαιοι
κατά την βασιλεία (g). Το «δικαίων» είναι δυνατόν να προστέθηκε απλώς
και μόνο για να σημάνει τον χαρακτήρα εκείνων, οι οποίοι ασκούν την ανιδιοτελή
αγαθοεργία και την χωρίς κάποιο συμφέρον επίγειο περιποίηση
των φτωχών και ασθενών (p), και επιπλέον για να δηλωθεί ότι η ανταμοιβή
θα είναι ανταμοιβή αποκλειστικά των δικαίων (L).
Έργα φιλανθρωπίας ίσως δεν ανταμειφθούν στον κόσμο αυτόν, διότι τα πράγματα
του κόσμου αυτού δεν είναι τα άριστα και για αυτό ο Θεός δεν ανταμείβει
τους άριστους ανθρώπους με τα αγαθά αυτά. Ασφαλώς όμως θα ανταμειφθούν
στην ανάσταση των δικαίων.

Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή και υπομονή
-Γέροντα, μερικές φορές, όταν παρακαλώ τον Θεό να γίνη κάτι
και δεν γίνεται, αναρωτιέμαι: «Άραγε ο Θεός ακούει την προσευχή μου;».
Το «άραγε» σημαίνει ότι αμφιβάλλεις για την αγάπη του Θεού,
κι έτσι ακυρώνεις την αίτησή σου την ίδια στιγμή που την καταθέτεις,
οπότε χάνεις και την σειρά προτεραιότητας.
-Όταν ζητώ, Γέροντα, κάτι από τον Θεό και δεν μου το δίνει αμέσως, να επιμένω;
-Ναι, να επιμένεις. Βλέπεις, και όταν πάμε σε μια υπηρεσία και απευθυνόμαστε
σε κάποιο αρμόδιο πρόσωπο, για να μας βοηθήσει σε μια υπόθεση,
μερικές φορές επιμένουμε, για να μας εξυπηρετήσει.
«Σε παρακαλώ, λέμε, κάνε μου αυτήν την χάρη.
Δεν θα φύγω, αν δεν με εξυπηρετήσεις». Έτσι και στην προσευχή χρειάζεται
να επιμένουμε, όπως επέμενε η Χαναναία στον Χριστό και η χήρα στον άδικο κριτή.
-Όταν όμως, Γέροντα, περνά καιρός και δεν παίρνω απάντηση, στενοχωριέμαι.
-Όταν ζητάμε κάτι στην προσευχή μας πρέπει να περιμένουμε με υπομονή.
Μια φορά είχε πρησθεί το μάτι μου και πονούσε.
Πήγα τρεις φορές στην εικόνα της Παναγίας και Την παρακάλεσα να το κάνει καλά,
για να μπορώ τις νύχτες να διαβάζω το Ψαλτήρι.
Πήρα και λίγο λαδάκι από το καντήλι Της και άλειψα το μάτι, όμως δεν θεραπεύτηκε.
Σε λίγες μέρες άρχισε να χειροτερεύει η κατάσταση το μάτι πονούσε
πολύ και πρηζόταν. Πέρασαν δεκαπέντε μέρες.
Τότε πήγα πάλι με πολλή συστολή στην εικόνα της Παναγίας και είπα:
«Παναγία μου, να με συγχωρείς πάλι θα «Σε ενοχλήσω».
Πήρα ξανά λίγο λαδάκι από το καντήλι και, μόλις το ακούμπησα στο μάτι,
έγινε αμέσως καλά. Μήπως δεν μπορούσε η Παναγία από την πρώτη ημέρα
να μου κάνει καλά το μάτι; Κάτι όμως έβλεπε και με άφησε να ταλαιπωρούμαι.
Κι εσύ να παρακαλάς ταπεινά και να περιμένεις με υπομονή.
Η προσευχή που γίνεται με πίστη, πόνο, επιμονή και υπομονή,
εφόσον αυτό που ζητάμε είναι για το καλό μας, εισακούεται.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.39-40)

"Θεολόγος είσαι; Να μας μιλήσεις"

Επείσθην και εγώ και, πράγματι, την επομένη Κυριακή,
(δε θυμούμαι τώρα ακριβώς την ημερομηνία, ήταν Σεπτέμβριος),
πήγα πρωί πρωί στον Άγιο Γεράσιμο. Ο Γέροντας βρισκόταν στην
Αγία Πρόθεση και έκανε και την προετοιμασία για τη Θεία Λειτουργία
στην Πρόθεση. Εγώ, επειδή συνήθιζα να πηγαίνω στο Ιερό, μπήκα στο Ιερό.
Ο Γέροντας ήταν αφοσιωμένος στην Αγία Πρόθεση.
Περίμενα κάποια στιγμή να τελειώσει, να τον χαιρετίσω, να του ασπασθώ
το χέρι και να έρθω σε μια πρώτη επαφή. Όντως, μετά από κάμποση ώρα,
όταν κάλυψε την Αγία Πρόθεση, στράφηκε προς το μέρος μου
και εγώ του έβαλα μετάνοια και του φίλησα το χέρι.
Ο Γέροντας με καλωσόρισε με τούτα τα λόγια:-Καλώς τονε,
Θεολόγος είσαι;- Ναι, Γέροντα. -Αφού βρέθηκες εδώ, να μας μιλήσεις.
-Άμα έχω την ευλογία σας...
Αφού συλλογίστηκα λίγο, γιατί δεν είχα σκεφτεί και την ευαγγελική
περικοπή, που θα ανεγινώσκετο εκείνη τη μέρα, του λέω:
-Γέροντα, αν είναι δυνατό να δω λίγο την ευαγγελική περικοπή,
αν και δεν πρέπει να γίνεται έτσι πρόχειρα το κήρυγμα.
Θα πρέπει κανείς να προετοιμάζεται, αλλά εφόσον εσείς το προτείνετε,
το δέχομαι. -Μου έδωσε πράγματι το Ευαγγέλιο, διάβασα την περικοπή
και μετά το τέλος, έρχεται ξανά και μου λέει: -Πού θα μιλήσεις;
Μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου ή στο κοινωνικό, πού έρχονται
οι περισσότεροι,
για να ωφελήσουμε περισσότερους ανθρώπους.
[Ί 155π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, ΆγιοςΠορφύριος, εκδ. Ι. Μονή
Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.236-237)

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι η αιώνια αυγή της ψυχής μου και ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς)

Η αγάπη του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς για τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο
“Αυτός είναι ο ικέτης μου! Αυτός είναι ο αρεστός μου!”

Ο Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) από παιδί ως πηγή θείας εμπνεύσεως, είχε την ανάγνωση του Ευαγγελίου και την ανάγνωση των Συναξαριών και αργότερα των έργων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Οι άγιοι του Θεού, που είναι η ζώσα ομοίωση του Χριστού, ήταν μόνιμοι και καθημερινοί οδηγοί και δάσκαλοί του. Γι’ αυτό και σημείωνε: «Και οι σημερινοί χριστιανοί μπορούν να είναι αληθινοί χριστιανοί μόνο εάν οδηγούνται ημέρα με την ημέρα από τους αγίους του Θεού».

Ο νέος και θεοφιλής Μπλάκογιε, όπως και αργότερα ως μοναχός Ιουστίνος, παρέδωσε ολόκληρο τον εαυτό του σε καθημερινή καθοδήγηση από τους αγίους του Χριστού, ιδιαίτερα και εξαιρετικώτερα από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον οποίο από παιδί υπερβολικά αγαπούσε και στον οποίο με παιδική ειλικρίνεια και γλυκύτητα διαρκώς προσευχόταν.

Να, μερικά δικά του αισθήματα αγάπης και προσευχών που αναφέρονται στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο:

«Κάποια αίσθηση ελεήμονος εγγύτητας του αγίου Χρυσοστόμου προς εμένα τον παναμαρτωλό. Αρπάζεται η ψυχή μου προς αυτόν με προσευχή: Δυνάμωσέ με στην προσευχή με την δική σου προσευχητικότητα. Αξίωσέ με να ασκηθώ με τους αγώνες σου. Η σιωπή του Ουρανού βαδίζει στην ψυχή μου και η χαρά με συνεπαίρνει επειδή έχω τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο » (σημείωση στο ημερολόγιό του [u Dnevniku],το έτος 1923).

Ακόμη και τούτο:

«Ποθητέ Πάτερ Χρυσόστομε, κάθε σκέψη προς εσένα είναι για μένα γιορτή και χαρά, πνευματική αγαλλίαση, αρωγός, υγεία και ανάσταση. Ο άγιος Χρυσόστομος είναι η αιώνια αυγή της ψυχής μου και ολοκλήρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτός είναι το πρόσωπο του πιο αγαπητού μεσολαβητή. Αυτός είναι η πιο εύγλωττη θεόσδοτη γλώσσα του ουρανού και της γης, με την οποία γη φανερώνει στον ουρανό τους αναστεναγμούς της, τους πόνους της, τις ελπίδες της, τις προσευχές της».

Υπάρχουν αναμφίβολα μερικά «κεκρυμμένα» μυστήρια στην ζωή του αγίου πατρός Ιουστίνου, στην σχέση του προς τον Κύριο, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου. Και ο ίδιος ο άγιος Σάββας ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Σερβίας (1169–1236), όταν ήταν ακόμη νέος μετά την Υπεραγία Θεοτόκο, πιο πολύ αγαπούσε τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, για τον οποίον έκτισε και εκκλησία, όπως και ο άγιος πατήρ Ιουστίνος έκτισε ναό του αγίου Χρυσοστόμου, ή καλύτερα του Χριστού, ο Οποίος ζούσε σε αυτόν τον άγιο και δια μέσου του οποίου ενεργούσε και ομιλούσε.

Μια αρκετά μεταγενέστερη εμφάνιση του αγίου Ιωάννου μάς φανερώνει ένα μέρος αυτού του οικείου πνευματικού και αγίου μυστηρίου, για το οποίο ο άγιος πατέρας μας Ιουστίνος μάς άφησε περιγραφή ως γραπτή προσωπική μαρτυρία (στο εγχειρίδιό του και μικρό ιερατικό και ευχολόγιο):

«Κατά την παραμονή της εορτής του αγίου Προφήτη Ιερεμία, 1/14 Μαΐου του έτους 1955, στην περιοχή Λέσκοβατς –σημειώνει– βλέπω τα μεσάνυκτα στο όνειρό μου τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, με χρυσόλαμπρο αρχιερατικό φελώνιο και βαρύτιμο χρυσό Ευαγγέλιο στα χέρια του, να έρχεται προς εμένα κι εγώ να τρέχω να τον συναντήσω. Πέφτω μπροστά στα πόδια του και του φιλώ τα άμφια και τα πόδια. Αυτός δε, με αρχιερατική αυστηρότητα, τοποθετεί το άγιο Ευαγγέλιο στο κεφαλι μου και διαβάζει. Όταν τελείωσε την ανάγνωση, τον ρώτησα με χαρά τι διαβάζει, κι εκείνος μου απάντησε: “Από το δικό μου το Ευχολόγιο”. Αισθάνθηκα τότε μια γλυκύτατη και ανείπωτη χαρά στην ψυχή. Ξύπνησα με την ίδια διάθεση. Για πολύ διαρκούσε μέσα μου αυτή η χαροποιός αγαλλίαση και η απερίγραπτη ηδύτητα». Παρεμφερής με αυτήν την εμπειρία αλλά ταυτόχρονα και ανεξάρτητη είναι και η μαρτυρία ενός πνευματικού παιδιού του Αγίου Ιουστίνου, το οποίο, το φθινόπωρο του έτους 1966, είδε στο όνειρό του το παρακάτω όραμα : Βλέπει τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο στο κελλί του αρχιμανδρίτη τότε πατρός Ιουστίνου, τον άγιο Ιουστίνο να κανει μετάνοιες και τον άγιο Χρυσόστομο να τον ευλογεί και να λέγει : “Αυτός είναι ο ικέτης μου! Αυτός είναι ο αρεστός μου!”

Έτσι καθοδηγείτο αυτός ο θεοφιλής και φιλόχριστος ασκητής, ο νεαρός σπουδαστής Μπλάγκογιε, πριν απ’ όλους τους άλλους οδηγούς και διδασκάλους, καθώς χειραγωγείτο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ παράλληλα ήταν παραδομένος στον Θεάνθρωπο Χριστό, έχοντας ως ασφαλείς ποδηγέτες τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, τους αγίους δηλαδή του Θεού, προς τους οποίους έτρεφε τέτοια αγάπη, ώστε σε αυτούς είχε αφιερώσει όλη του την ζωή, ερευνώντας και διδάσκοντας την πίστη τους, την εμπειρία τους, αλλά και την χαρμόσυνη αγγελία τους για τον Θεάνθρωπο Χριστό …

(π. Αθανασίου Γιέβτιτς, Βίος του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, κεφ. 5, σελ 36-39. εκδ Ν. Παναγόπουλου.
Αλεξίου Παπαγόπουλου, πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς Βίος και Πολιτεία, σελ. 12, 23, 26, 30-31, ‘’Διψώ’’ Ι.Ν. Αναλήψεως Ψαροφάι, Πάτρα 1995)