για τη συντέλεια του κόσμου
Ας υποθέσουμε, ότι η συντέλεια γίνεται ύστερα από είκοσι χρόνια, ύστερα από τριάντα, ύστερα από εκατό. Τι σημασία έχει αυτό για μας; Δεν είναι η συντέλεια του καθενός το τέλος της ζωής του; Γιατί ασχολείσαι και αγωνιάς για το κοινό τέλος όλων;
Ε.Π.Ε. 22,524
και κρίσις και πλάνες
Άνθρωποι διαστρεβλωτές επιχειρούν κατά καιρούς να εξαπατούν. Τότε μεν ισχυρίζονταν, ότι η ανάστασις των νεκρών ήδη έχει γίνει. Τώρα λένε, ότι επίκειται η κρίσις και η παρουσία του Χριστού για να υποτάξουν και αυτόν τον Χριστό στο ψέμα. Και προσπαθούν να πείσουν, ότι δεν υπάρχει ανταπόδοσις στο μέλλον ούτε δικαστήριο και κόλασις και τιμωρία για τους κακοποιούς και ασεβείς.
Ε.Π.Ε. 23,10

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 27-28)

746-     ΕΧΥΣΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ.

Στη ζωή του αγίου Κάρπου διαβάζομε ότι ενώ προσευχόταν για να αποκτήση από το Θεό την τιμωρία δυο αμαρτωλών, που ήταν το σκάνδαλο της χώρας, του παρουσιάσθηκε ο θείος Εσταυρωμένος και κοιτάζοντάς τον με αυστηρό ύφος του είπε: «Τι είναι αυτό που μου ζητάς; Δεν ξέρεις ότι και γι’ αυτούς έχυσα το αίμα μου κι αν ήταν ανάγκη είμαι πρόθυμος να κατέβω στη γη και να ξανασταυρωθώ;».

            Μεγάλη είναι πραγματικά η αγάπη του Θεού για  τους αμαρτωλούς.  Ιδού τι λέγει η Γραφή: «Μπορεί μια μητέρα να ξεχάσει το παιδί της; Κι αν ποτέ μπορεί να συμβή αυτό, εγώ, λέγει Κύριος, δε θα το ξεχάσω ποτέ». «Μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής…ει δε και ταύτα επιλάθοιτο, αλλ’ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπε Κύριος».    

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 340 )

745-                 ΤΑ ΔΥΟ ΔΑΚΡΥΑ.

            Από τη γη δυο δάκρυα: θερμά μαργαριτάρια,

            ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια.

            Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο

            «-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο».

            Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «-Ούτε στιγμή μη χάνεις!

            Σύρε να γίνης βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνης».

            Κι είπε και τ’ άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:

            «-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο»!

            Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «Εσύ μαζί μου μείνε!

            Της ευσπλαχνίας τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι».

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 340)

744-     ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ.

Η υπηρέτρια είδε τον κύριό της μια ημέρα να δίδη σε ένα επαίτη τη μάλλινη φανέλλα του που είχε αγοράσει την παραμονή.
-Μα τέλος πάντων, κύριε, ήταν ανάγκη να δώσης στο ζητιάνο τη φανέλλα που αγόρασες μόλις χθες; Μπορούσες να είχες δώσει την παλιά.
Και ο πονετικός και φιλέσπλαχνος κύριος της έδωκε μια υπέροχη απάντησι:
-Ο δυστυχής αυτός είναι αρκετά πλούσιος σε κουρέλια. Ήταν περιττόν να του προσθέσωμε και ένα άλλο.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 339-340)

739-     ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΕΡΓΟ.

Κάποτε ένας γηραλέος, σοφός και άγιος μητροπολίτης, συζητούσε με άλλους επισκόπους για τα διάφορα χριστιανικά έργα.            

-Ποιο νομίζετε, ρώτησε, ότι είναι το πιο απαραίτητο έργο για τη σωτηρία της σημερινής κοινωνίας;
-Να ανοίξωμε σχολεία και να μορφώσωμε τη νεολαία, απήντησε ένας επίσκοπος.
-Όχι, απαντά ο μητροπολίτης.
-Να κτίσωμε εκκλησίες, προσθέτει ένας άλλος.
-Όχι, επιμένει ο μητροπολίτης.
-Να φροντίσωμε για ιερατικές κλήσεις, προσθέτει τρίτος.
-Όχι, όχι, όχι, επαναλαμβάνει ο μητροπολίτης, το σπουδαιότερο έργο και το πιο απαραίτητο στη σημερινή κοινωνία είναι να μορφώσωμε μερικούς πιστούς να έχουν έντονη εσωτερική ζωή, να ζουν με το Χριστό. Αυτοί θα είναι οι στυλοβάται των άλλων έργων, το αλάτι της κοινωνίας, η ψυχή των άλλων ενοριακών έργων.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 337-338 )

σπεύδουν για την αποδημία
Λαχταρούσαν ν’ αποδημήσουν απ’ τη γη, κι έτσι ευαρεστούσαν το Θεό.
Ε.Π.Ε.25,162

αντίρροπο όλης της οικουμένης
Ο Θεός της οικουμένης δεν ντρέπεται ν’ αποκαλείται Θεός τριών ανθρώπων, και σωστά.
Διότι είναι ισοστάσιοι όχι μιας οικουμένης, αλλά μυρίων κόσμων.
Ε.Π.Ε. 25,164

όσο δεν ζυγίζει όλος ο κόσμος
Κι’ αν ακόμα όλο τον κόσμο παραβάλης με τους αγίους, θα δης, ότι η ζυγαριά θα κλείνη προς το μέρος τους,
διότι είναι τιμιώτεροι όλου το κόσμου.
Ε.Π.Ε. 25,226

άχυρα ο κόσμος μπροστά τους
Όπως πολύ βάρος από άχυρο και χορτάρι δεν μπορούν να συγκριθούν με δέκα μαργαριτάρια,
έτσι δεν μπορούν να συγκριθούν οι άγιοι (μ’ όλο τον κόσμο).
Ε.Π.Ε. 25,226

με λαμπρότητα αρετής
Πόσο μεγάλη είναι η αρετή των αγίων! Αν εδώ τόσο μεγάλα κατορθώνουν, τόσο μεγάλα πετυχαίνουν,
ισάξια με τους αγγέλους, τι άραγε θα κάνουν εκεί;
Πόση λαμπρότητα θα έχουν;
Ε.Π.Ε. 25,228

κατορθώματα και πόνοι τους
Πάντοτε βέβαια, κυρίως όμως όταν σκέπτομαι τα κατορθώματα των αγίων, τότε μου έρχεται να ξεχνάω όλα τα δικά μου, διότι ούτε στο όνειρο μας δεν γνωρίσαμε αυτά,
που εκείνοι οι άνδρες πέρασαν σ’ όλη τους τη ζωή, κι αυτά δεν ήταν τιμωρία για τ’ αμαρτήματα τους,
αλλά, αν και σημείωναν πάντοτε κατορθώματα, όμως πάντοτε αντιμετώπιζαν θλίψεις.
Ε.Π.Ε. 25,238

μετανάστες
Περιφέρονταν σαν εξόριστοι και μετανάστες, όπως εκείνοι που δεν θεωρούνται άξιοι να βλέπουν ούτε τον ήλιο.
Ούτε στην έρημο εύρισκαν καταφύγιο. Έπρεπε συνεχώς να φεύγουν, ν’ αναζητούν κρύπτες.
Έπρεπε ζωντανοί να θάβονται, να ‘ναι πάντα φοβισμένοι.
Ε.Π.Ε. 25,240

δροσιά στον καύσωνα τον κόσμου
Η μνήμη των αγίων εκείνων ανδρών, σαν σύννεφο θα σκιάζη αυτούς, που φλέγονται από ακτίνες θερμότερες του ήλιου.
Ε.Π.Ε. 25,244

αστέρες εν ημέρα
Να ‘ναι ευλογημένο το όνομα του Θεού. Να, φωτίζουν πλέον αστέρια και κάτω στη γη.
Είναι οι άγιοι. Ναι, κάτω στη γη φωτίζουν αστέρια πιο λαμπρά απ’ τ’ αστέρια των ουρανών.
Είναι αστέρια, που φαίνονται γι’ Αυτόν που φάνηκε για μας στη γη.
Αστέρια, που δεν λάμπουν απλώς στη γη, αλλά λάμπουν και την ημέρα. Αυτό είναι δεύτερο θαύμα.
Είδατε ποτέ αστέρια να φωτίζουν μαζί με τον ήλιο;».
Ε.Π.Ε. 30,384-386

κλίμακα αγιωτικής δόξας
Αυτοί που πριν ζούσαν επαίσχυντα, τώρα ζουν καθαρά με αρετή.
Όχι μόνο είναι ελεύθεροι, αλλ’ είναι και άγιοι. Όχι μόνο άγιοι, αλλά και δίκαιοι.
Όχι μόνο δίκαιοι, αλλά και παιδιά του Θεού. Όχι μόνο παιδιά, αλλά και κληρονόμοι.
Όχι μόνο κληρονόμοι, αλλά και αδελφοί του Χριστού. Όχι μόνο αδελφοί τού Χριστού, αλλά και συγκληρονόμοι.
Όχι μόνο συγκληρονόμοι, αλλά και μέλη Του. Όχι μόνο μέλη, αλλά και ναός Του.
Όχι μόνο ναός, αλλά και όργανα του Πνεύματος.
Να ‘ναι ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού, που τελεί μόνος Αυτός θαυμάσια.
Ε.Π.Ε. 30,386

διασώζουν την αρετή
Γι’ αυτό θαυμάζουμε το Νώε, όχι απλώς διότι ήταν ενάρετος ούτε διότι απλώς ήταν τέλειος,
αλλά διότι ανάμεσα σε τέτοια γενιά διεστραμμένη και πονηρή, στο πρόσωπό του διασώθηκε η αρετή.
Και πότε; Τότε που δεν υπήρχε παράδειγμα αρετής, τότε που όλοι τον εξωθούσαν πρός το πονηρό.
Εκείνος ήταν ένας οδοιπόρος, που βάδιζε αντίθετα στο ρεύμα μεγάλου πλήθους.
Ε.Π.Ε. 31,102

Πρό Χριστού ανώτεροι από μας
Ο Ιώβ ήταν ενάρετος προ της χάριτος και προ του Μωσαϊκού νόμου.
Τώρα βέβαια έχουν γίνει οι πνευματικοί αγώνες ευκολότεροι, μετά απ’ την παρουσία του Χριστού.
Ε.Π.Ε. 31,132

άνθρωποι αγάπης
Απ’ την αγάπη φλεγόταν ο Παύλος. Αν δε εξετάσουμε και τους άλλους αγίους, όλους θα τους βρούμε να ‘χουν διακριθή για την αγάπη τους.
Η αγάπη φανερώνει τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη κάνει τους πολλούς ένα σώμα.
Η αγάπη κάνει κοινά σε όλους όσα στον καθένα υπάρχουν.
Ε.Π.Ε. 31,332-334

υποφέρουν
Πρέπει τώρα να επιφέρουμε τη λύσι, που να αναφέρεται σε αγίους και υπέροχους και θαυμαστούς ανθρώπους.
Βρέθηκαν όχι μόνο σε ασθένεια και πόνο σωματικό, αλλά δοκιμάστηκαν με φτώχεια, με πείνα, με φυλακίσεις,
με βασανιστήρια, με καταδιώξεις, με συκοφαντίες και μ’ όλα εν γένει τα δεινά του βίου.
Ε.Π.Ε. 31,586

μίμησις αγίων
Όταν σας προτρέπουμε να μιμηθήτε την αρετή εκείνων, και στον καθένα σας λέμε, να μιμηθής τον Παύλο, να ζηλέψης τον Πέτρο,
να μην αδιαφορήσετε νομίζοντας ότι αυτοί είχαν υπερβολικά κατορθώματα επειδή ήσαν από άλλη «πάστα».
Άνθρωποι ήσαν σαν κι εμάς.
Ε.Π.Ε. 31,590

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ.70-72)

Μας διηγήθηκε κάποιος από τους Πατέρες για τον μακάριο Εφραίμιο, τον πατριάρχη Αντιόχειας.
Ήταν πάρα πολύ ζηλωτής και θερμός για την ορθόδοξη πίστη. Όταν λοιπόν άκουσε μια μέρα για έναν στυλίτη στα μέρη Ιεραπόλεως και ότι ανήκει στους οπαδούς του Σευήρου και των Ακεφάλων, πήγε σ’ αυτόν θέλοντας να τον μεταστρέψει. Μόλις τον πλησίασε, άρχισε ο θειος Εφραίμιος να νουθετεί και να παρακαλεί τον στυλίτη να ξαναγυρίσει πίσω στον αποστολικό θρόνο και να γίνει κοινωνός της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. του απάντησε ο στυλίτης και του είπε.
Εγώ δε θα δεχθώ έτσι στην τύχη συμμετοχή στη σύνοδο.
Ο θειος Εφραίμιος του λέει.
Και πως θέλεις να σου αποδείξω ότι η αγία Εκκλησία έχει ελευθερωθεί με την χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού μας από κάθε ρύπο αιρετικής διδασκαλίας;
Του λέει ο στυλίτης.
Να ανάψομε φωτιά, πατριάρχη μου, και να μπούμε εγώ και συ και αν κάποιος βγει σώος, αυτός είναι ορθόδοξος και αυτόν οφείλομε ν’ ακολουθήσομε.
Αυτό το είπε για να φοβίσει τον πατριάρχη.
Και απάντησε στο στυλίτη ο θειος Εφραίμιος.
Τέκνο μου, έπρεπε να με ακούσεις σαν πατέρα σου και να μη ζητήσεις τίποτε παραπάνω από μένα. Επειδή όμως ζήτησες πράγμα που υπερβαίνει την αθλιότητά μου, το κάμνω κι αυτό με απόλυτη πίστη στους οικτιρμούς του Υιού του Θεού για τη σωτηρία της ψυχής σου.
Τότε ο θείος Εφραίμιος λέει σε αυτούς που βρίσκονταν εκεί.
Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, φέρτε εδώ ξύλα.
Και αφού ήρθαν τα ξύλα, τα άναψε ο πατριάρχης μπροστά στο στύλο και λέει στον στυλίτη.
Κατέβα και σύμφωνα με την σκέψη σου θα μπούμε και οι δύο.
Ο στυλίτης όμως τα έχασε με την πίστη του πατριάρχη στο Θεό και επειδή δεν ήθελε να κατεβεί, του λέει ο πατριάρχης. Εσύ δεν πρότεινες να γίνει αυτό; Και πώς τώρα δε θέλεις να το κάνεις;
Τότε βγάζοντας το ωμοφόριο που φορούσε ο αρχιεπίσκοπος και πλησιάζοντας στη φωτιά, προσευχήθηκε, λέγοντας.
Κύριε, Ιησού Χριστέ ο Θεός μας, που καταδέχθηκες να σαρκωθείς αληθινά από την Δέσποινά μας την αγία Θεοτόκο και αειπαρθένο Μαρία, φανέρωσέ μας την αλήθεια.
Και αφού συμπλήρωσε την προσευχή, πέταξε το ωμοφόριό του στο μέσο της φωτιάς. Και αν και έκαψε η φωτιά τρεις ώρες περίπου και τα ξύλα τέλειωσαν, πήρε το ωμοφόριό του από τη φωτιά σώο και αβλαβές και ολόκληρο, χωρίς κάτι να βρεθεί πάνω του από τη φωτιά.
Τότε ο στυλίτης, βλέποντας το γεγονός, βεβαιώθηκε πλήρως, και αφού αναθεμάτισε τον Σευήρο και την αίρεσή του, προσήλθε στην αγία Εκκλησία και κοινώνησε από τα χέρια του μακαρίου Εφραιμίου και δόξασε το Θεό».
(Πνευματικός Λειμών Ιωάννου Μόσχου (ΕΠΕ Φιλοκαλία τόμος 2,σελ. 69-73))

22. «Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου· Χαίρε, Αγια Αγίων μείζων» (Ω).

Τα «Άγια των Αγίων» της Σκηνής του Μαρτυρίου εχαρακτήριζετο «άβατον». Κανείς δηλαδή δεν έμπαινε εκεί, παρά μόνο ο Αρχιερεύς και αυτός «άπαξ του ενιαυτού» (Εβρ. θ' 7).
Και στο θέμα αυτό η ορθόδοξη ευλάβεια ανεκάλυψε προτύπωσι της Παρθενίας της Θεοτόκου: Στην μήτρα της Παρθένου, στα «άγια των άγιων» της υπάρξεώς της μπήκε «εφ άπαξ» ο μέγας Αρχιερεύς, ο Κύριος Ιησούς. Αυτός μόνον και κανείς άλλος. Η παρθενική σκηνή της Θεοτόκου ήταν και παρέμεινε «άβατος».
Η αποκλειστικότης χαρακτηρίζει τον Θεό. Όποιον εκλέγει και εκείνος αποδέχεται την κλήσι του, τον θέλει δικόν του. Απαιτεί την αποκλειστικότητα της αγάπης του και της αφοσιώσεώς του. Η Π. Διαθήκη παρουσιάζει συχνά την ιδιότητα αυτή του Θεού, λέγοντας «ου μη προσκυνήσητε θεοίς ετέροις... Θεός ζηλωτής έστι» (Έξοδ. λδ' 14, Δευτ. στ' 15). Ό,τι ισχύει για κάθε ψυχή, για τη Θεοτόκο υπήρξε αναμφισβήτητη πραγματικότητα: ανήκε αποκλειστικά στο Κύριο και Θεό της.

23. «Ο πόκος ο ένδροσος, ον Γεδεών προεθεάσατο» (Ω).

Στο Γεδεών είχε αποκαλυφθή ότι θα νικούσε τους εχθρούς του Ισραήλ. Ο Γεδεών όμως, για να πεισθή ζήτησε από το Θεό θαυματουργική επιβεβαίωσι της αποκαλύψεως αυτής. «θα αφήσω –είπε– στο αλώνι ένα ποκάρι μαλλιά προβάτου. Εάν την άλλη μέρα το πρωί υπάρχη δροσιά μόνο πάνω στο ποκάρι ενώ το υπόλοιπο έδαφος θα είναι ξηρό, τότε «γνώσομαι ότι σώσεις εν χειρί μου τον Ισραήλ. Και εγένετο ούτως» (Κριταί στ').
Και στο περιστατικό αυτό η προτύπωσις της Θεοτόκου είναι φανερή. Η Παρθένος Μαρία δέχθηκε τη «δρόσο του ουρανού άνωθεν» (Γεν. κζ΄ 39), το Άγιον Πνεύμα. Μέσα στη γενική ξηρασία της ανθρωπότητος, μόνο η Παρθένος δέχθηκε τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος. Ήταν αυτό ένα «σημείον», ότι την εδιάλεξε ο Θεός για να σώση τον νέο Ισραήλ της Χάριτος. Ο Θεός με άγγελον εμήνυσε στο Γεδεών την εκλογή του: «Επέστρεψε προς αυτόν ο άγγελος Κυρίου και είπε: Πορεύου εν τη ισχύϊ σου ταύτη και σώσεις τον Ισραήλ» (Κριτ. στ΄ 14). Ο Κύριος με Άγγελο πάλι απεκάλυψε στην Παρθένο την προαιώνια βουλή του: «Απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού... προς Παρθένον... και το όνομα της Παρθένου Μαριάμ» (Λουκ. β' 26 – 27) .
Σε περιόδους πνευματικής ξηρασίας και αποστασίας των ανθρώπων από τον Θεό, μόνο όσοι έχουν τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος μπορούν να βοηθήσουν και σώσουν τον κόσμο. Στις εποχές αυτές, οι χριστιανοί, αντί να παραπονούνται για την ηθική ξηρασία της ανθρωπότητος είναι προτιμότερο να γίνονται «ποκάρια» του Αγίου Πνεύματος, μεταδίνοντας στο περιβάλλον τους τη δροσιά «του ουρανού άνωθεν».
Στις περιόδους της ηθικής αποστασίας το πρόβλημα γίνεται οξύτερο, όταν δεν υπάρχη ούτε ένας, που να μοιάζη με το «ποκάρι» του Γεδεών· ούτε μ ί α που να μοιάζη με την Παναγία Θεοτόκο...
Ας ικετεύωμε τον Πανάγαθο Κύριο να τερματίση τη δοκιμασία της πνευματικής ξηρασίας και ανομβρίας της σημερινής ανθρωπότητος. Αν όμως το σχέδιό του προβλέπει να συνεχισθή για πολύ ακόμα η μεγάλη αυτή πληγή, «δια τας ανομίας ημών», ας στείλη «την δρόσον του ουρανού άνωθεν» σε λίγες τουλάχιστον εκλεκτές ψυχές, ώστε κοντά τους να δροσίζεται το «μικρόν ποίμνιον (Λουκ. ιβ' 32) της Εκκλησίας του.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 43-44 )

«Αν κανείς θέλει να εκτελεί το θέλημα του Θεού, θα καταλάβει αν η διδαχή μου προέρχεται από τον Θεό…»
(Ιωάν. 7:17)

Η καρδιά του ανθρώπου, η θέλησή του μ’ άλλα λόγια, είναι το όργανο που κανονίζει τη σωστή ή λαθεμένη πορεία της ζωής του. Κι όπως η σωματική καρδιά δίνει ζωή και λειτουργία στο σώμα, έτσι και η θέληση κανονίζει τη λειτουργία της ψυχής. Πόση προσοχή λοιπόν κι ενδιαφέρον πρέπει να δείξει ο άνθρωπος για την καλή λειτουργία της! «Πρόσεχε ακόμα πιο πολύ τις μύχιες σκέψεις της καρδιά σου, γιατί απ’ αυτήν καθορίζεται η ζωή» (Παρ. 4:23), λέει ο Λόγος του Θεού. Στη διαπίστωση μάλιστα του ανθρώπου πως η καρδιά του είναι άρρωστη, «είναι απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερ. 17:9), το πρώτο πράγμα που πρέπει να φροντίσει είναι η θεραπεία της. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πρώτο πράγμα που ο Θεός φρόντισε και πέτυχε δια του Χριστού, για λογαριασμό μας.
Όταν μιλάμε για θεραπεία της ανθρώπινης θέλησης εννοούμε την αλλαγή της. «Θα αφαιρέσω από το σώμα τους την πέτρινη καρδιά και θα τους δώσω καρδιά ζωντανή…» (Ιεζ. 11:19). Φίλε αναγνώστη, πειραματίστηκες άραγε κι εσύ την αλλαγή αυτή;

«Θα σας δώσω καινούργια καρδιά και θα βάλω μέσα σας νέο πνεύμα. Θα αφαιρέσω από το σώμα σας την πέτρινη καρδιά και θα σας δώσω καρδιά ζωντανή»
(Ιεζεκιήλ 36:26) – NMB

Πνοή σε νεκρή καρδιά
Εργαστηριακοί επιστήμονες του πανεπιστημίου της Μινεσότα των ΗΠΑ κατάφεραν να δώσουν πνοή σε μια νεκρή καρδιά εμφυτεύοντας σ’ αυτήν ζωντανά κύτταρα, τα οποία εξελίχτηκαν με τον ίδιο τρόπο που εξελίσσονται τα κύτταρα της καρδιάς.
Ο προφήτης Ιεζεκιήλ μιλώντας σε άπιστους και σκληρούς απέναντι στο Θεό ανθρώπους, τους λέει πως ο Θεός θα πάρει από μέσα τους την πέτρινη καρδιά και θα τους βάλει μια σάρκινη, δηλαδή μια καρδιά που να αισθάνεται και ν’ αγαπάει το Θεό και τους ανθρώπους.
Ίσως φίλε μου να νομίζεις ότι ο Θεός δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει σε μισεί ή αδιαφορεί για σένα. Είναι καιρός να σκεφτείς ότι ο Θεός και υπάρχει και είναι πρόθυμος ως ο υπέρτατος Επιστήμονας να αλλάξει την καρδιά σου, αν Του το ζητήσεις με πίστη και ειλικρίνεια. Και θέλει να συνάψει μια όμορφη πατρική σχέση μαζί σου, κάτι που θα φέρει την απόλυτη ευτυχία στη ζωή σου. Θα Του το επιτρέψεις;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

«Αν πορευτώ μες σε θανατερό σκοτάδι, κακό κανένα δε φοβάμαι, γιατί μαζί μου, Κύριε, είσ’ εσύ, η γκλίτσα και το ρόπαλό σου μου δίνουν σιγουριά»
(Ψαλμός 23:4)

    Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, η Έντη, μια νέα Εβραιοπούλα από το Amsterdam οδηγήθηκε από τους Γερμανούς στα καταναγκαστικά έργα. Πριν φύγει από την Ολλανδία κάποιος της έδωσε μια Αγία Γραφή, την πήρε μαζί της κι άρχισε να τη διαβάζει. Το Πνεύμα του Θεού της μίλησε και άγγιξε την καρδιά της, με αποτέλεσμα να αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό. Αντιμετώπισε τις μεγάλες δοκιμασίες, τον πόνο, ακόμη και το θάνατο, απτόητη με τη βοήθεια του Θεού. Πριν πεθάνει έγραψε στο ημερολόγιό της: «ο κίνδυνος παραμονεύει παντού γύρω μας, γρήγορα οι Ες Ες θα μας συλλάβουν, αλλά αισθάνομαι ασφάλεια στα χέρια του Θεού. Όταν αρχίσεις να περπατάς με τον Κύριο Εκείνος σε συνοδεύει παντού ακόμη και στο θάνατο!»
    Είναι αυτή και η δική σου πείρα; Αν όχι άρχισε να μελετάς το Λόγο του Θεού και εμπιστεύσου σ’ Αυτόν.
(Σ.Ι.)

«Σε όλες τις περιστάσεις βγαίνω νικητής χάρη στο Χριστό που με ενδυναμώνει»
(Φιλιππησίους 4:13)

Η δύναμη που δίνει ο Χριστός
    Ο απ. Παύλος ήταν στη φυλακή όταν έγραψε ότι είναι ικανοποιημένος μέσα σε όλες τις περιστάσεις. Η εσωτερική του γαλήνη και χαρά παρέμενε ίδια είτε ζούσε με στερήσεις είτε με αφθονία, είτε πεινούσε, είτε ήταν χορτάτος.
    Ο Κάλβιν Τζόνσον έζησε την εμπειρία αυτής της αλήθειας. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια γιατί κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό μιας γυναίκας. Μετά από δεκάξι χρόνια, το 1999, ένα τεστ DNA απέδειξε ότι τελικά αυτός ο άνθρωπος έλεγε την αλήθεια και αποφυλακίστηκε. Προς μεγάλη έκπληξη όλων δεν κράτησε κακία στη γυναίκα που άδικα τον κατηγόρησε, ούτε στους δικαστές, ούτε στους ενόρκους που είχαν κάνει ένα τόσο τραγικό λάθος. Με τη δύναμη του Χριστού μπορούμε να φερόμαστε ευγενικά και με καλοσύνη ακόμα και σ’ αυτούς που μας αδικούν, καθώς εξαρτώμαστε από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Οι καταιγίδες στη ζωή μας δείχνουν πόσο δυνατή είναι η άγκυρά μας.
(Ξ.Π.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)