Από τον ορίζοντα εξαρτάται η ησυχία. 

Όσο πιο στενός ο ορίζοντας, τόσο πιο μεγάλη η ανησυχία. Όσο πιο εκτενής ο ορίζοντας, τόσο πιο μικρή η ανησυχία. Εκτενέστατος ορίζοντας, απεριόριστη θεϊκή ησυχία.
Όσο πιο στενός ο ορίζοντας, τόσο πιο μεγάλη η αξία του εαυτού μας. Όσο πιο εκτενής ο ορίζοντας, τόσο πιο μικρή η αξία του εαυτού μας. Eκτενέστατος ορίζοντας, ελαχιστότατη η αξία του εαυτού μας.
Εάν ο υπερήφανος βάτραχος από το πηγάδι σταθεί δίπλα στον ωκεανό, θα χάσει αμέσως την υπερηφάνειά του.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 34).

Ευεργετεί και συκοφαντείται

Διηγήθηκε ο Γέροντας: «Έκανα έρανο μεταξύ των στρατιωτών και αγόρασα καντήλια και μανουάλια για κάποιο εξωκκλήσι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Εκεί κοντά είχε καταυλισμό η διλοχία μας.
»Ήρθαν χειμώνα καιρό οι μεταγωγικοί (χωρικοί, κυρίως γυναίκες και παιδιά) με τα ζώα και μας έφεραν προμήθειες. Επειδή χάλασε ο καιρός και άρχισε να χιονίζη, κάθησαν να διανυκτερεύσουν σε πρόχειρες ελάτινες σκηνές.
«Κάποιος Ανθυπολοχαγός κτηνώδης ενωχλούσε μια νέα. Εκείνη η καημένη προτίμησε να πεθάνη παρά να αμαρτήση. Έφυγε και την ακολούθησε και μια ηλικιωμένη. Βάδιζαν μέσα στα χιόνια και βρέθηκαν στο εξωκκλήσι, αλλά η πόρτα ήταν κλειστή. Έμειναν έξω, κάτω από το υπόστεγο τρέμοντας από το κρύο.
»Την ίδια νύχτα μου ήρθε ξαφνικά ένας επίμονος λογισμός να πάω στο εξωκκλήσι να ανάψω τα καντήλια. Το χιόνι είχε φθάσει τα ογδόντα εκατοστά περίπου. Πήγα και χωρίς να γνωρίζω τι προηγήθηκε, βρήκα έξω από το εξωκκλήσι τις δύο γυναίκες μελανιασμένες από το κρύο. Τις έδωσα από ένα γάντι, άνοιξα την πόρτα, μπήκαν μέσα και αφού συνήλθαν κάπως, διηγήθηκαν τα σχετικά. "Εγώ", είπε η νέα, "έκανα ό,τι μπορούσα. Από εκεί και πέρα, ας κάνη και ο Θεός τα υπόλοιπα".
»Τις συμπόνεσα τις καημένες και αυθόρμητα τις είπα: "Τελείωσαν τα βάσανά σας. Αύριο θα πάτε στα σπίτια σας", όπως και συνέβη».
Ο Ανθυπολοχαγός όταν έμαθε ότι ο Αρσένιος τις βοήθησε και σώθηκαν, ίσως για να καλύψη την ενοχή του, διέδιδε συκοφαντικά ότι ο Εζνεπίδης έβαλε στην Εκκλησία τους μεταγωγικούς με τα μουλάρια. Τον κάλεσε ο Διοικητής σε απολογία. «Τόσο ασυνείδητος είμαι, κ. Διοικητά, να βάλω τους μεταγωγικούς με τα μουλάρια μέσα στην Εκκλησία;», είπε. Όμως δεν φανέρωσε την υπόθεση του ένοχου ανθυπολοχαγού· απολογήθηκε μόνον επειδή τον κατηγόρησαν για καταφρόνηση του οίκου του Θεού.

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 70-71).

Η θαυμαστή επίσκεψις

Μια άλλη νύχτα, το έτος 1388, ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ στεκόταν μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και προσευχόταν:
-Παναγία, Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ελπίδα και προστασία των πιστών, γίνε μεσίτρια για μας τους αναξίους. Ικέτευε τον Υιό και Θεό σου να εκδηλώση την ευσπλαχνία του στον άγιο αυτό τόπο. Εσένα, τη Μητέρα του γλυκύτατου Χριστού, καλούμε σε βοήθεια οι δούλοι σου, γιατί εσύ είσαι για όλους μας καταφυγή και δύναμις.
Τελειώνοντας την προσευχή αυτή κάθησε για λίγο να πάρη μια ανάσα. Ξαφνικά λέει στον υποτακτικό του Μιχαία:
-Παιδί μου, μείνε άγρυπνος αυτή τη νύχτα.
Μόλις πρόλαβε να προφέρη τα λόγια αυτά, ακούσθηκε μια φωνή:
-Ιδού, έρχεται η Πανάχραντη!
Ο άγιος βγήκε γρήγορα από το κελλί του στον προθάλαμο, όπου τον περιέβαλε ένα φως! Αξιώθηκε να δη ολοφώτεινη τη Μητέρα του Θεού συνοδευόμενη από τον Απόστολο Πέτρο και τον Ευαγγελιστή Ιωάννη. Μη μπορώντας ν’ αντέξη την εκτυφλωτική λαμπρότητα του οράματος, ο όσιος έπεσε καταγής. Η Υπεραγία Θεοτόκος έσκυψε, τον άγγιξε με τα χέρια της και του είπε:
-Μη φοβάσαι! Ήρθα να σ’ επισκεφθώ, γιατί άκουσα τις προσευχές που κάνεις για το μοναστήρι και τους αδελφούς. Μη λυπάσαι και μην ανησυχής λοιπόν για τη μονή αυτή. Από τώρα και στο εξής θα έχη κάθε ευλογία! Δεν θα παύσω να φροντίζω για τον τόπο αυτό και τώρα που ζης, αλλά και μετά την εκδημία σου.
Η υπερκόσμια λάμψις έσβησε και ο άγιος παρέμεινε άναυδος. Μόλις συνήλθε βλέπει τον μαθητή του ακίνητο σαν νεκρό από το φόβο και την έκπληξι. Τον βοήθησε να συνέλθη. Εκείνος έπεσε στα πόδια του οσίου λέγοντας:
-Πάτερ, για χάρι του Χριστού, μίλησε μου γι’ αυτό το θαυμαστό όραμα. Με συγκλόνισε τόσο που ένιωσα την ψυχή μου να χωρίζεται από το σώμα.
-Παιδί μου, περίμενε λίγο, γιατί κι εγώ δεν μπορώ ακόμα να συνέλθω.
Έπειτα διέκοψε τη σιωπή:
-Eιδοποίησε να έρθη εδώ ο π. Ισαάκ και ο π. Συμεών.
Όταν ήρθαν οι πατέρες, τους διηγήθηκε με λεπτομέρειες τη θαυμαστή επίσκεψι της Υπεραγίας Θεοτόκου και των δύο αποστόλων. Οι καρδιές όλων πλημμύρισαν από συγκίνηση και χαρά. Έψαλλαν την παράκλησι προς την Παναγία και ο όσιος παρέμεινε όλη τη νύχτα άγρυπνος συλλογιζόμενος το όραμα και ευγνωμονώντας την Πανάχραντη.

(Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ. Παρακλήτου,τόμος Β΄, σελ. 65-67).

Οι περισσότεροι από μας παραπονιόμαστε συχνά για τα προβλήματα και τις ελλείψεις που έχουμε νιώθοντας έτσι σχεδόν μόνιμα στην καρδιά μας μια αίσθηση ματαίωσης, απογοήτευσης και λύπης. Η αγωνία είναι επίσης ένα γνώριμο μας συναίσθημα και το ερώτημα ‘ γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα’ πολύ συχνό στο στόμα μας! Έτσι το άγχος κατακλύζει τη ζωή μας, χάνουμε την όποια υπομονή μας και τα εμπόδια μας φαίνονται ανυπέρβλητα! Μα αυτό δεν είναι ζωή… είναι μαρτύριο!
Πολλές φορές θα θέλαμε να βρισκόμαστε κάπου αλλού από εκεί που είμαστε ή οι συνθήκες της ζωής μας να ήταν διαφορετικές! Αυτή η επιθυμία είναι τόσο βασανιστική! Να είσαι υποχρεωμένος να διαχειριστείς μια καθημερινότητα με την οποία δεν είσαι καθόλου συμφιλιωμένος! Ακούω συχνά τους ανθρώπους να δυσανασχετούν με τη δουλειά τους ή το σύζυγο ή τα παιδιά τους, να διαμαρτύρονται για το πόσο κουρασμένοι νιώθουν, να τα ‘ βάφουν’ μαύρα με την παραμικρή δυσκολία! Κάτι δεν πάει καλά!
Όλη αυτή η απογοήτευση υποδηλώνει ένα σαθρό υπόβαθρο! Δυστυχισμένες, κουρασμένες ψυχικά και σωματικά φιγούρες, αποκαρδιωμένες περιφέρονται χωρίς νόημα και χωρίς σκοπό και η μια μέρα διαδέχεται την άλλη και η πλάτη βαραίνει ακόμα πιο πολύ και ο βηματισμός γίνεται ακόμα πιο αργός! Όμως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη αν το θελήσουμε! Το κλειδί βρίσκεται στην πνευματική ζωή… δηλαδή στη διαφορετική ανάγνωση και βίωση της ζωής μας!
Θα περάσουμε έτσι από το ‘γιατί αυτό Θεέ μου’ στη διαδικασία να σκεφτούμε τί είναι αυτό που προσπαθεί να μας διδάξει τώρα ο Θεός! Θα σταματήσουμε τη γκρίνια και θα αρχίσουμε τη δοξολογία για όλα τα αγαθά που έχουμε. Η ευγνωμοσύνη πλαταίνει και χαροποιεί την καρδιά μας και έτσι εξαφανίζεται η πίεση και το σκοτάδι! Θα πάψουμε να αγωνιούμε εμποδίζοντας έτσι το Θεό να παρέμβει για να μας βοηθήσει… η αγωνία υποδηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης! Θα βάλουμε την προσευχή στη ζωή μας που είναι διάλογος με το Θεό και έτσι θα φύγει το άγχος από την καρδιά και θα εγκατασταθεί η ειρήνη! Θα καταλάβουμε ότι τα εμπόδια και οι δυσκολίες βρίσκονται εκεί για να μας προετοιμάσουν για την ουράνια κλήση μας!
Θα συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας και υπονομευτής της ευτυχίας μας είναι ο εγωισμός μας! Γιατί όπως λέει και ο Άγιος Πορφύριος ο ταπεινός άνθρωπος είναι ο πραγματικά ελεύθερος από όλους και από όλα! Και όταν θα χάνουμε την υπομονή μας θα σκεφτόμαστε πόση υπομονή έχει κάνει ο Θεός μαζί μας και θα δυναμώνουμε! Αλίμονο μας αν δεν αναλάβουμε με γενναιότητα και χαρά το σταυρό που στον καθένα μας αναλογεί!
Αν είμαστε από τώρα κοντά στο Χριστό θα προγευόμαστε από δω τη Βασιλεία των Ουρανών… γιατί έτσι μόνο θα είμαστε ευτυχισμένοι και ειρηνικοί … ζώντας για το Χριστό, με το Χριστό και προς το Χριστό! Αμήν! (Α.Κ.Β.)

μη πολυπραγμόνει
Ας θέσουμε χαλινάρι στις σκέψεις μας. Ας μην υπερβαίνουμε τα όρια και τα μέτρα, που έχουν δοθή για την ανθρώπινη γνώσι... Προσπάθησε, άνθρωπε, να μάθης τα ευρισκόμενα στη γη και να μη περιεργάζεσαι ούτε να καταπιάνεσαι με τον ουρανό. Και μακάρι μόνο με τον ουρανό, αλλά συ καταπιάνεσαι και με τον Κύριο του ουρανού. Τη γη δεν γνωρίζεις, απ’ την όποια γεννήθηκες, στην οποία τράφηκες, την οποία κατοικείς, την οποία πατείς, χωρίς την όποια δεν μπορείς ούτε ν’ αναπνεύσης, και καταπιάνεσαι να εξηγήσης όσα απέχουν τόσο πολύ;
Ε.Π.Ε. 22,496-498
(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 27

683-     ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΧΕΡΙΑ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ.
Είδα στ’ όνειρο, έγραφε ένας πνευματικός, ένα άνθρωπο, που παρουσιάσθηκε στο δικαστήριο του Θεού. «Βλέπεις, Θεέ μου, του λέγει, ετήρησα το Νόμο σου. Δεν έπραξα καμιά ατιμία ή ασέβεια. Κύριε, τα χέρια μου είναι αγνά.
            -Αναμφιβόλως, αναμφιβόλως, του απήντησε τότε ο καλός Θεός, αλλά είναι άδεια και γι’ αυτό σε καταδικάζω.
689-     ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
Απ’ έξω από την εκκλησία γινόταν η συζήτησις:
            -Έχω μοναδική επιθυμία να μ’ αξιώση ο Θεός να πάω κάποτε ν’ ανεβώ στο όρος Σινά και να διαβάσω από εκεί απάνω τις δέκα εντολές.
            -Μπα, εγώ σου λέω καλύτερα να μείνης σπίτι σου και να προσπαθήσης να τις εκτελής.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 313-314)

686-     ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ. Στην Αμερική κάποτε μερικοί στρατιώται μ’ ένα αξιωματικό προσπαθούσαν να στήσουν ένα μεγάλο στύλο.
            Ο αξιωματικός στεκόταν από μακρυά και έδιδε στους στρατιώτας διαταγές.
            -Κρατείστε στερεά! Όλοι μαζί! Λίγο δεξιά! Εμπρός, και άλλα τέτοια.
            Κατά τύχη περνούσε απ’ εκεί ένας πολίτης. Είδε τους στρατιώτας, που προσπαθούσαν να σηκώσουν το στύλο και είπε στον αξιωματικό:
            -Συγγνώμην κύριε, γιατί και σεις δεν βοηθείτε λίγο τους καϋμένους τους στρατιώτας; Δεν βλέπετε; έχουν ανάγκην από βοήθεια.
            -Τι είπατε; εγώ να βοηθήσω; Είμαι αξιωματικός, αποκρίθηκε δείχνοντας τα γαλόνια του.
            Τότε ο διαβάτης είπε:
            Με συγχωρείτε, δεν επρόσεξα τα γαλόνια σας, κι έθεσε κάτω το καπέλλο και το ζακέττο του, για να βοηθήση τους στρατιώτας.
            Αφού έστησαν το στύλο, επλησίασε τον αξιωματικό και του είπε:
            -Κύριε αξιωματικέ, αν με χρειασθήτε και άλλη φορά, μπορείτε να με καλέσετε. Είμαι ο Γεώργιος Ουάσιγκτων.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 313-314 )

Το τελευταίο χειρόγραφο του αειμνήστου μεγάλου Θεολόγου Καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα (1886-1977)

1) Η επισημοτέρα ώρα του Χριστιανού είναι η ώρα του Βαπτίσματος (καθ' ην γίνεται υιοθεσία υπό του Θεού).

2) Η ιεροτέρα στιγμή της ζωής του είναι η της Θείας Κοινωνίας.

3) Η ευτυχεστέρα ώρα του πιστού αγωνιστού είναι η του θανάτου, καθ' ην απολαμβάνει την μακαρία αιωνιότητα εν Χριστώ Ιησού.

                                                                                                                                                          Π.Τρεμπέλας 

Η ψυχή του οσίου Αμμούν
Μια άλλη φορά πάλι ο Μ. Αντώνιος είδε, σε ώρα προσευχής, την ψυχή του μακαρίου Αμμούν του Νιτριώτου ν’ ανεβαίνη με πολλή δόξα στους ουρανούς και τον μακάρισε. Το όρος που βρισκόταν, απέχει από την Νιτρία, στην οποία εκοιμήθη ο όσιος, διάστημα δεκατριών ημερών!
(Βίος οσίου Αντωνίου)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ. 63)

Το δεσποτικό Αίμα
Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της Ιορδανίας, στις 21 Απριλίου 1991, μετά τη μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην αγία τράπεζα.
Ξαφνικά είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα. Από τον άγιο Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ο ιερέας έβαλε τις φωνές, και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό να δουν τι συμβαίνει.
Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν να μεταλάβουν μερικές σταγόνες, ενώ άλλοι να χρίσουν το σώμα τους.
«Επισκέφθηκα την πόλη», διηγείται ο αυτόπτης μάρτυρας, «για να δω από κοντά το θεϊκό σημείο. Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή. Ο ιερέας είχε κατορθώσει να φυλάξει δύο κομματάκια Άρτου. Ομολογώ πως αυτό που έβλεπα δεν ήταν άρτος και οίνος . Ήταν Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού».
[6, 35]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.53)