12. «Η προσδοκία των εθνών» (Π).
Το πρόσωπο της Θεοτόκου υπήρξε για αιώνες η προσδοκία των εθνών. Καθώς γνωρίζει κανείς την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα των διαφόρων λαών, βλέπει ολοένα και περισσότερο τη βαθειά νοσταλγία της χριστιανικής ανθρωπότητος για την έλευσι του Σωτήρος, για την οποία πρωτεύοντα ρόλο θα έπαιζε η Θεοτόκος. Η ανθρωπότης περιμένει τον Χριστό μαζί με την μητέρα Του. Τα δάκρυα που έχυναν όλες οι μητέρες των ανθρώπων ήταν ικεσία στην μεγάλη μητέρα. Η κάθε μητέρα, κρατώντας στην αγκαλιά της το βρέφος της ήταν μια προεικόνισις της Παναγίας Βρεφοκρατούσας. Η Παρθένος Μαρία μετά τον Ευαγγελισμό θα πη: «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί»! Στην πραγματικότητα όμως την Θεομήτορα την περίμεναν και τη νοσταλγούσαν όλες οι γενεές και πριν απ’ την εμφάνισί της. Εκτός από τον Κύριο Ιησού, κανένα άλλον δεν περίμενε τόσο η ανθρωπότης όσο το πρόσωπο της Πανάγνου. Σ’ αυτήν αναφέρονται προφητικά οι στίχοι του Άσματος: «είδοσαν αυτήν θυγατέρες και μακαριούσιν αυτήν βασίλισσαι και αινέσουσιν αυτήν» (στ' 9) .
Αν κάθε μητέρα ήταν τύπος της Θεομήτορος πριν ακόμα Εκείνη γεννηθή και εμφανισθή στην ιστορία, πόσο περισσότερο αυτό ισχύει για κάθε μητέρα που ζη ύστερα από τη γέννησι κι εμφάνισι της Θεοτόκου! Κι αν οι μητέρες της προχριστιανικής εποχής, χωρίς να το ξέρουν, ατένιζαν την μορφή της Θεομήτορος, πόσο περισσότερο οι χριστιανές μητέρες, πρέπει ν’ ατενίζουν στην εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας και να αναθέτουν σ’ Αυτήν όλες τις ελπίδες τους, λέγοντας με θερμή πίστι: «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου» (Ω) .

13. «Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι’ ης κατέβη ο Θεός» (Ω)
Η κλίμαξ του Ιακώβ είναι η πιο παλαιά και πιο χαρακτηριστική προφητική προεικόνησις της Θεοτόκου. Σ’ αυτήν ο προφήτης βλέπει μια υπερφυσική σκάλα που πατούσε στη γη κι έφθανε μέχρι τον ουρανό, ο δε Θεός στηριζόταν επάνω της, προφανώς για να κατέβη στη γη (Γεν. κη' 12 –13) .
Την ωραία αυτή προτύπωσι ο Ι. Δαμασκηνός σχολιάζει ως εξής: «Ο γιός του μαραγκού, ο παντεχνίτης Λόγος του Θεού,... έχοντας με το Άγιο Πνεύμα σα δάχτυλό του ακονίσει το στομωμένο σκεπάρνι της φύσεως, έφτιαξε για τον εαυτό του έμψυχη σκάλα, που η βάσι της στηρίζεται πάνω στη γη και το κεφάλι της ακουμπάει στον ουρανό, που πάνω της αναπαύεται ο Θεός, που τον τύπο της αντίκρυσε ο Ιακώβ. Απ’ αυτή αφού κατέβηκε, χωρίς να μετακινηθή από τη θέση του ο Θεός,... «φανερώθηκε πάνω στη γη και συναναστράφηκε τους ανθρώπους... πάνω στη γη στηρίχθηκε η νοητή σκάλα, η Παρθένος· γιατί γεννήθηκε από τη γη· και η κεφαλή της φθάνει στον ουρανό. Η κεφαλή βέβαια κάθε γυναίκας είναι ο άνδρας· για την Παρθένο όμως, μια και δεν γνώρισε άνδρα, έγινε κεφαλή της ο Θεός και Πατέρας» (Δ, 71 –73).
Η «σκάλα» όμως που κατασκεύασε ο «υιός του τέκτονος» (Ματθ. ιγ' 55) στήθηκε στη γη όχι μόνο για να κατεβή ο Θεός στους ανθρώπους, αλλά και για ν’ ανέβουν οι άνθρωποι στον ουρανό. Η γη όπου στηρίζεται η ουράνια αυτή σκάλα είναι η Εκκλησία. Μέσα απ’ το χώρο της Εκκλησίας μπορεί κανείς εύκολα ν’ αρχίση ν’ ανεβαίνη στον Ουρανό. Η Θεοτόκος και οι άγιοι Άγγελοι που «ανεβαίνουν και κατεβαίνουν» στον ιερό χώρο της Εκκλησίας βοηθούν τους πιστούς στο ανέβασμά τους προς τον Ουράνιο Πατέρα. Αρκεί κανείς να βρη τη «σκάλα» και να πατήση το πρώτο σκαλί της...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 33-34 )

391- ΠΟΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ.
Ωραία μέρα, είπαν σ’ ένα γεωργό.
-Αλλ’ άσχημη για τις πατάτες, απάντησε εκείνος.
Την επόμενη που έβρεχε, του είπαν:
-Καλή μέρα για τις πατάτες.
-Αλλά καταστροφή για το σιτάρι, απάντησε ο γκρινιάρης και αχάριστος γεωργός!

396- ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ.
Από τους δέκα λεπρούς που ιάτρευσε ο Ιησούς, μόνο ένας γύρισε πίσω να τον ευχαριστήση και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Ακόμη και ο Ιησούς παρεπονέθη για την αχαριστία τους.
-Δεν καθαρίσθηκαν και οι δέκα; Που είναι οι εννέα; Δε βρέθηκε κανένας να δώση δόξα στον Θεό, παρά μόνον ο αλλογενής αυτός;

401- ΠΩΣ ΝΑ ΣΗΚΩΝΩΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ.
Ένας αγρότης, Κυρηναίος το όνομα, την ημέρα του πάθους του Χριστού, επέστρεφε κατάκοπος από τα χωράφια του. Στο δρόμο συνήντησε τη συνοδεία, που πήγαινε να σταυρώση το Χριστό. Ο Χριστός είχε αποκάμει και δεν μπορούσε πια να προχωρήση. Οι στρατιώτες σταμάτησαν το διαβάτη και τον υποχρέωσαν να βοηθήση το Χριστό. Ο Κυρηναίος στην αρχή στενοχωρέθηκε, διαμαρτυρήθηκε, ζήτησε να φύγη, αλλά στο τέλος πείσθηκε να βοηθήση τον άγνωστο γι’ αυτόν κατάδικο· πήρε, χωρίς νέες διαμαρτυρίες, το σταυρό του Χριστού και τον έφερε ως το Γολγοθά.
Ο Κυρηναίος είναι και δικό μας υπόδειγμα. Ο Κυρηναίος δεν πήγε σε αναζήτησι του σταυρού, αλλά όταν βρέθηκε στην ανάγκη δεν μπόρεσε να ξεφύγη, δέχθηκε να σηκώση το σταυρό του Χριστού.
Ούτε και μείς, είμεθα υποχρεωμένοι να πάμε σε αναζήτησι του σταυρού, αλλ’ όταν η ανάγκη και οι περιστάσεις μας το επιβάλλουν δεν έχομε παρά γενναία, πρόθυμα, αποφασιστικά να τον σηκώσωμε.
Υπήρξαν βέβαια άγιοι, που πήγαν σε αναζήτησι του σταυρού. «Ακόμα περισσότερα βάσανα, ακόμα περισσότερα», έλεγε ο μεγάλος ιεραπόστολος των Ινδιών Φραγκίσκος Ξαβέριος. Και η Θηρεσία της Άβιλα: «Ή να υποφέρω ή να αποθάνω». «Χωρίς σταυρό, τι σταυρός», συνεπλήρωνε ο μακάριος ντε Μοντφόρ, αλλά τούτο είναι εξαίρεσις και ο Θεός δε ζητά απ’ όλους τέτοιους ηρωισμούς.
Μπορούμε κι έχομε το δικαίωμα να ζητήσωμε από το Θεό να μας απαλλάξη από το σταυρό μας. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, το άφθαστο υπόδειγμά μας, ζήτησε από τον Πατέρα του: «Πάτερ, εί δυνατόν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», αλλά όταν δούμε το θέλημα του Θεού, οφείλομε να το δεχθούμε και με υποταγή και προθυμία να ανακράξωμε: «Ού το εμόν θέλημα, αλλά το σόν γενέσθω». «Γενηθήτω το θέλημά Σου».

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 175-180 )

ΈΝΑΣ Άγιος Ερημίτης είδε κάποτε τα πονηρά πνεύματα, σαν σμήνος από μελίσσι, να περικυκλώνουν τον άνθρωπο, για να τον παρασύρουν στο κακό. Κοντά του όμως στεκόταν ο φύλακας Άγγελος της ψυχής του και με γυμνό σπαθί έδιωχνε τα δαιμόνια.

ΞΕΚΙΝΗΣΕ μια μέρα ο Αββάς Μακάριος να πάει όσο μπορούσε πιο βαθιά στην έρημο, για προσευχή και πνευματική μελέτη. Στον δρόμο συνάντησε ένα παράξενο πλάσμα, αναιδέστατο στην όψη, φορτωμένο με σωρό μικρά και μεγάλα δοχεία, που το καθένα είχε κι από ένα φτερό. Παραξενευτηκε ο Γέροντας από την ακατανόητη εκείνη μορφή και στάθηκε να την περιεργασθεί. Ο άλλος, φανερά ενοχλημένος, του φώναξε με θυμό: 

- Τί κάθεσαι και με κοιτάζεις έτσι, μοναχέ; Έχεις καμιά δουλειά στον τόπο τούτο που δεν τόλμησε άνθρωπος ως τώρα να πατήσει το πόδι του;
- Γυρεύω τον Θεό παντού, αποκρίθηκε με θάρρος ο Όσιος. Αλλά εσύ ποιός είσαι; Απόκοσμο μου φαίνεται το παρουσιαστικό σου και το φορτίο σου ακατανόητο.
Εκείνος τότε, χωρίς να το θέλει, βιάστηκε να ομολογήσει την αλήθεια, σπρωγμένος από ακατανίκητη δύναμη:
- Εγώ που βλεπεις, είμαι ο διάβολος και τούτα εδώ τα σύνεργά μου. Μ’ αυτά δελεάζω τους ανθρώπους και με ακολουθούν, κάνοντας όλα μου τα θελήματα.
Ο Αββάς Μακάριος επέμενε να τον ρωτά, μέχρις ότου ο σατανάς αναγκάστηκε να του φανερώσει όλες του τις παγίδες.
- Όποιον βρώ πρόθυμο στην μελέτη, τον αλείφω με το φτερό από το περιεχόμενο του δοχείου που εχω στο κεφάλι μου. Τον πιάνει αμέσως πονοκέφαλος κι αφήνει στην μέση την μελέτη. Εκείνον που θέλει ν’ αγρυπνήσει, παίρνω από το δοχείο που κρέμεται στα βλέφαρά μου, του βάζω λίγο στα μάτια και του φέρνω τόση νύστα που τρέχει αμέσως στο στρώμα.
Τα δοχεία που βρίσκονται στ’ αυτιά μου εχουν συνταγή κατάλληλη για παρακοή. Μ’ αυτήν κυνηγώ τους υποτακτικούς. Από το περιεχόμενο του δοχείου που κρέμεται στην μύτη μου, δίνω στους νέους, για να τους παρασύρω σε σαρκική επιθυμία. Από το δοχείο που βρίσκεται στο στόμα μου, δίνω στους εγκρατείς, για να τους προκαλέσω λαιμαργία, σε άλλους πάλι, για να τους παρασύρω στην καταλαλιά και στην αισχρολογία.
Το δοχείο που έχω στον λαιμό μου προξενεί υπερηφάνεια και υψηλοφροσύνη. Το άλλο, που βλέπεις στην κοιλιά μου, έχει μέσα αναισθησία κι ακολασία. Και τα υπόλοιπα φθόνο, φόνο, κλοπή κι όλα τ’ αλλά κακά. Μ’ αυτά βγάζω τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο και τους οδηγώ όπου θέλω εγώ, μέχρις ότου τους παρασύρω στην απώλεια. Εσένα όμως δεν κατόρθωσα ούτε μια φορά να σε πλησιάσω, γιατί αδιάκοπα με πολεμάς.
Ο Αββάς Μακάριος έμεινε κατάπληκτος από την μεγάλη ποικιλία που είχαν τα διαβολικά τεχνάσματα. Έκανε το σημείο του σταυρού επάνω του και είπε:
- Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού, που σε καταργεί, διάβολε, δια μέσου των Αγίων Του. Όπως φύλαξε εμένα από τις παγίδες σου, ας προφυλάξει και όλους εκείνους που αγωνίζονται να τηρήσουν τις εντολές Του.
Καθώς έλεγε αυτά ο Όσιος, ο διάβολος εξαφανίστηκε σαν καπνός από τα μάτια του, ενώ εκείνος συνεχισε τον δρόμο του με μεγάλη συλλογή.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 38-39 )

Η εξόφληση του χρέους. 

Ο όσιος Ιωάννης ο Σαββαΐτης πήγε κάποτε να κοινοβιάση σ’ ένα μοναστήρι του Πόντου με πολύ σκληρούς και αυστηρούς πατέρες. Την πρώτη νύχτα της παραμονής του στο μοναστήρι εκείνο είδε στον ύπνο του ότι λογοδοτούσε σε κάποιους, που επέμεναν ότι χρωστούσε εκατό λίτρες χρυσού. Ξυπνώντας ερμήνευσε το όραμα και είπε στον εαυτό του:
- Καθώς βλέπεις, έχουμε να εξοφλήσουμε ένα μεγάλο χρέος!
Συμπλήρωσε λοιπόν ο όσιος τρία έτη σ’ αυτό το κοινόβιο, κάνοντας αδιάκριτη υπακοή και δεχόμενος από όλους θλίψεις και περιφρονήσεις. Τότε βλέπει πάλι στον ύπνο του κάποιον, ο οποίος του έδωσε απόδειξη ότι εξώφλησε δέκα λίτρες από το χρέος του. Όταν ξύπνησε, κατάλαβε τη σημασία του οράματος και είπε:
- Μόνο δέκα; Και πότε άραγε θα κατορθώσω να εξοφλήσω όλο το χρέος μου; Χρειάζομαι ακόμη περισσότερο κόπο και εξουθένωσι!
Άρχισε από τότε να υποκρίνεται τον τρελό, χωρίς όμως να αμελή καθόλου τα διακονήματά του. Οπότε και οι αυστηροί εκείνοι πατέρες, επειδή τον έβλεπαν σ’ αυτή την κατάσταση, του επέβαλλαν όλα τα βαρύτερα έργα της μονής.
Αφού λοιπόν υπέμεινε σ’ ένα τέτοιον αγώνα δεκατρία έτη, είδε πάλι στον ύπνο του εκείνους που είχαν έρθει στην αρχή, να του υπογράφουν την τελειωτική εξόφλησι του χρέους!
(Κλίμαξ)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, τόμος Β΄, Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 42-43).

Διαβιβαστής φιλότιμος. 

Το έτος 1948 στις 20 Απριλίου κλήθηκε να υπηρέτηση την Πατρίδα. Παρουσιάστηκε στην Κόρινθο, μετά δε από δύο ήμερες μετετέθη στο Κέντρο Βασικής Εκπαιδεύσεως Τριπόλεως και πήρε την ειδικότητα του διαβιβαστού. Κατόπιν πήρε μετάθεση στο Αγρίνιο. Τον ρωτούσαν:
— Τι μέσο έχεις και πήρες τόσο καλή ειδικότητα;
— Δεν έχω μέσο.
— Άστ’ αυτά.
— Έ..., τον Θεό, απαντούσε.
Και πράγματι «ην Κύριος μετ’ αυτού και ην ανήρ επιτυγχάνων».
Η αγάπη του προς τους άλλους έφθανε μέχρι θυσίας. Έκανε τις υπηρεσίες τους, εργαζόταν πολύ. Όταν κάποιος ζητούσε έξοδο, ο Αρσένιος πρόθυμα τον αντικαθιστούσε. Πολλοί εκμεταλλεύονταν την καλωσύνη του και τον θεωρούσαν κορόιδο. Ο ίδιος όμως ένιωθε χαρά από την θυσία και συγχρόνως εύρισκε ευκαιρία να μένη μόνος και να προσεύχεται. Ο Διοικητής του έλεγε: «Τι θα γίνει με αυτόν τον άνθρωπο (Αρσένιο); Δεν λέει ποτέ να ξεκουραστή».
Κάποτε είχε 39,5 πυρετό αλλά δεν ζήτησε να βγη ελεύθερος υπηρεσίας. Τελικά δεν άντεξε και έπεσε λιπόθυμος. Οι στρατιώτες τον έβαλαν στο φορείο για να τον πάνε στο Νοσοκομείο, και τον φώναζαν ειρωνικά με μοναχικά ονόματα: «Έ, Βενέδικτε, Ακάκιε». Είχαν καταλάβει ότι θα γίνει μοναχός. Η ειρωνεία όμως μετατράπηκε σιγά-σιγά σε εκτίμηση και θαυμασμό. Τους αλλοίωσαν ο τρόπος της ζωής του, η μεγάλη αγάπη και ο ακέραιος χαρακτήρας του. Δεν τον θεωρούσαν πλέον κορόιδο, αλλά θησαυρό και ευλογία για την Μονάδα.
Πάντως η ειδικότητα του ασυρματιστού τον απάλλαξε από την ένοπλη συμμετοχή στον πόλεμο, και έτσι, θεία χάριτι, διαφυλάχθηκε από το να φονεύση άνθρωπο. Προοιμίαζε δε και την μετέπειτα ιδιότητά του ως μοναχού, να στέλνη σήματα στον Θεό (να προσεύχεται).

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 65-66).

"Δάκρυα για κάτι που θα συμβεί"

Ένας σπουδαστής αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, εξ αιτίας αναπηρίας που είχε στο χέρι.
Αυτή οφειλόταν σε έκρηξη εγκαταλελειμμένης χειροβομβίδας που, όταν ήταν μικρό παιδί, την βρήκε και την περιεργαζόταν.
Η έκρηξη του είχε βλάψει και την όραση. Άκουσε για τον Γέροντα και θέλησε να τον δεί. Προσφέρθηκε να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητό της
μια κυρία, γνωστή του Γέροντα, η οποία καθ' οδόν, για να τον ενθαρρύνει, του έλεγε ότι ο Θεός της χάρισε οκτώ παιδιά,
οκτώ χιλιάδες προβλήματα τους και οκτώ εκατομμύρια λύσεις των προβλημάτων της.
Όταν έφθασαν στα Καλλίσια, ο Γέροντας δέχθηκε με ιδιαίτερη στοργή τον ανάπηρο νέο, τον κράτησε πολλή ώρα στο κελί του και τον παρηγόρησε.
Καθώς όμως έφευγε και τον προέπεμπε, δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του Γέροντα.
Πολλοί επισκέπτες απόρησανμε το θέαμα. Σε λίγο καιρό ο νέος άρχισε να χάνει το φώς του, ώσπου τυφλώθηκε εντελώς.
Τον επισκεπτόμουν στον οίκο τυφλών και μου έκανε εντύπωση η μεγάλη αγάπη του στο Γέροντα και η εμφανής ενίσχυση της πίστεως του στο Χριστό,
σε σχέση με το παρελθόν. Ο Γέροντας προείδε το σταυρό του και του στήριξε την πίστη.
[ Γ 100π. ]

"Αγαπούσε και τον Χουσεΐν"

Και τον Χουσεΐν του Ιράκ αγαπούσε ο Γέρων Πορφύριος.
Μια ημέρα μου είπε : "Τον αγαπώ κι αυτό τον ταλαίπωρο και προσεύχομαι μήπως μετανοήσει και σωθεί κι αυτός".
[ Ί 134 ]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.57 )

Βλέπουμε τους πολιτικούς μας να διεκδικούν θέσεις και καρέκλες, να ερίζουν για το ποιος έχει περισσότερα προσόντα και είναι ο πιο άξιος και ο πιο κατάλληλος να σώσει τον τόπο! Στον εργασιακό χώρο συναντάμε συναδέλφους που είναι έτοιμοι να ‘ πατήσουν επί πτωμάτων’ προκειμένου να ανέλθουν στην ιεραρχία καθώς μόνο αυτοί το δικαιούνται! Στην οικογένεια ο μεγάλος αδερφός δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να πάψει να είναι το επίκεντρο τώρα που γεννήθηκε ο αδερφούλης του! Αλλά και πόσες φιλίες χάλασαν εξαιτίας ενός υφέρποντος ανταγωνισμού! Όσο για τις σχέσεις των ζευγαριών ο εγωισμός τις οδηγεί σε αργό και βασανιστικό θάνατο!
Η υπερηφάνεια λένε οι Πατέρες είναι η ρίζα όλων των κακών! Όταν οι μαθητές του Χριστού αναρωτιόντουσαν ποιος είναι ο μεγαλύτερος και πιο διακεκριμένος από Εκείνον τους απάντησε πως αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης τους μέσω της άσκησης της αγάπης! [ Μάρκος θ,35] Αλλά και στην παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου [ Λουκάς ιη’,14] ο Κύριος αυτό πάλι μας επισημαίνει! ‘ Ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται, δηλαδή ‘ Αυτός που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί ενώ αυτός που ταπεινώνεται θα υψωθεί! Οι ταπεινές ψυχές υψώνονται στον ουρανό ενώ οι υπερήφανες κατρακυλούν στον άδη!
Ο Χριστός πρώτος μας δίδαξε την ταπείνωση όταν άφησε τη θεϊκή του Δόξα, ενανθρώπισε, έπαθε και σταυρώθηκε για μας! Αλλά και λίγο πριν παραδοθεί στους σταυρωτές Του έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του ακριβώς για να τους δώσει το παράδειγμα ότι κι αυτοί πρέπει να κάνουν το ίδιο και μεταξύ τους! Δηλαδή κι εμείς που θέλουμε να είμαστε αληθινοί χριστιανοί έτσι πρέπει να ενεργούμε… απλά και ταπεινά με τους συνανθρώπους μας! Και ποια δόξα τελικά έχει σημασία; Των ανθρώπων ή του Θεού; Αν είμαστε λοιπόν φιλόδοξοι ας μετουσιώσουμε την αγάπη μας για τη δόξα των ανθρώπων σε αγάπη για τη δόξα του Θεού για να απαλλαγούμε από τα πάθη της υπερηφάνειας, της αλαζονείας και του εγωισμού που ταλαιπωρούν την ψυχή μας και δυσκολεύουν τη ζωή τη δική μας και των γύρω μας και ας ζητάμε από το Θεό να μας δίνει πνεύμα σωφροσύνης και ταπεινοφροσύνης ! Μόνο έτσι θα κάνουμε ειρήνη με το Θεό, με τον εαυτό μας και τους γύρω μας!
Το να είμαστε λοιπόν υπηρέτες και όχι αφεντικά των ανθρώπων είναι τιμή και όχι ντροπή και να το επιζητούμε γιατί ο πρώτος διάκονος υπήρξε ο Χριστός μας! Και δεν είναι ο δούλος ανώτερος από τον Κύριο του! Και να μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος για τη Βασιλεία των Ουρανών περνάει μέσα από το Χριστό που είναι η Άκρα Ταπείνωση! Μη θέλουμε λοιπόν επίγεια πρωτεία και αξιώματα και πρωτοκαθεδρίες που είναι εφήμερα αλλά την άλλη Δόξα να ζητάμε, την Ουράνια που θα μας διασφαλίσει την Αιώνια και Αληθινή Ζωή!(Α.Κ.Β.)

Αγαπημένος
μαθητής, ο Ιωαννης

Ποιό το εξαιρετικό, που προκάλεσε τη μεγάλη αγαπη;
Ο ίδιος ο Ιωαννης δεν λέει τίποτε άλλο περί αυτού, παρά μόνο ότι τον αγαπούσε ο Χριστός.
Είναι σ΄ολους φανερό, ότι τον αγαπούσε ξεχωριστά.
Αλλά πουθενά δεν φαίνεται να μιλάη για τον εαυτό του.
Ε.Π.Ε. 13,294

«Αγαπήσωμεν αλλήλους»
Πορευόμενοι πρός θεία Κοινωνία

Όταν πρόκηται να γίνη η μετάληψις και η μετάδοσις των τίμιων Δώρων, όλοι ανταλλάσσουμε ασπασμούς αγαπης και ειρήνης.
Για να καταλάβουμε, ότι ολοι είμαστε ένα σώμα. Έτσι ολοι πρεπει να σκεπτώμαστε,
ότι η Εκκλησία είναι ένα σπίτι κι εμείς μια οικογένεια.
Όπως και το βαπτισμα ένα είναι, και η τραπεζα μία είναι, και η πηγή μία,
όλος ο κόσμος ένας, και ο Πατέρας ένας.
Ε.Π.Ε. 19,486-488

ασπασμός ενότητας

Επειδή πρόκειται ν’ αγγίξουμε την ιερή τραπεζα, ακούμε το παράγγελμα ν’ αγαπηθούμε μεταξύ μας.
Και δίνουμε ο ένας στον άλλον τον άγιο ασπασμό...
Είναι απόλυτη ανάγκη να προσέλθουμε στη θεία Κοινωνία αγαπημένοι μεταξύ μας.
Ε.Π.Ε. 30,616

Αγαπητοί
του Θεού

Αφού είμαστε αγαπητοί και εκλεκτοί, ολα δικαιολογημένα τα υπομένουμε.
Ε.Π.Ε. 22.360

του Παύλου

«Σας χαιρετά ο Λουκάς ο ιατρός, ο αγαπητός».
Δεν είναι τούτο μικρό εγκώμιο, αντίθετα πολύ μεγάλο.
Ξέρεις τί είναι να είσαι αγαπητός σ’ έναν Παύλο!
Ε.Π.Ε. 22,234

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 57-58)

Ο σεβασμός μεταξύ των συζύγων

Ο Θεός τα ρύθμισε όλα με σοφία. Με άλλα χαρίσματα προίκισε τον άνδρα, με άλλα την γυναίκα.
Έδωσε στον άνδρα ανδρισμό, για να τα βγάζη πέρα στις δύσκολες υποθέσεις και για να υποτάσσεται σ’ αυτόν η γυναίκα.
Γιατί, αν έδινε και στην γυναίκα τον ίδιο ανδρισμό, δεν θα μπορούσε να σταθή οικογένεια.
Έλεγαν στην Ήπειρο για μΙα γυναίκα ότι ήταν φοβερή! Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω και είχε πάντα μαζί της ένα γιαταγάνι!
Οι ληστές την έπαιρναν στην συντροφιά τους! Σκεφθήτε να έχουν μια γυναίκα στην σπείρα τους!
Μια φορά πήγε ώρες δρόμο με τα πόδια σε ένα μακρινό χωριό, για να πάρη ένα βλαχάκι και να το κάνη γαμπρό στην κόρη της.
Επειδή όμως εκείνο αντιδρούσε, το έκλεψε, το φορτώθηκε στην πλάτη της και το έφερε στο χωριό της!
Αυτά όμως είναι εξαιρέσεις. Αν επιστρατεύσης γυναίκες και κάνης με αυτές έναν λόχο και βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια να έρχωνται από πέρα, ού, έφυγαν όλες!
Θα νομίζουν ότι είναι ο εχθρός!
«Ο ανήρ, λέει η Γραφή, εστι κεφαλή της γυναικός».
Δηλαδή ο Θεός κανόνισε, ώστε ο άνδρας να αφεντεύη στην γυναίκα. Να αφεντεύη η γυναίκα στον άνδρα είναι ύβρις στον Θεό.
Ο Θεός έπλασε πρώτα τον Αδάμ και ο Αδάμ είπε για την γυναίκα: «Τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σάρξ εκ της σαρκός μου».
Η γυναίκα, λέει το Ευαγγέλιο, πρέπει να φοβάται τον άνδρα,, δηλαδή να τον σέβεται, και ο άνδρας να αγαπάη την γυναίκα.
Μέσα στην αγάπη είναι ο σεβασμός. Μέσα στον σεβασμό είναι η αγάπη. Αυτό το οποίο αγαπώ, το σέβομαι κιόλας.
Και αυτό το οποίο σέβομαι, το αγαπώ. Δηλαδή δεν είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Ένα πράγμα είναι και τα δύο.
Οι άνθρωποι όμως φεύγουν από αυτήν την αρμονία του Θεού και δεν καταλαβαίνουν αυτά που λέει το Ευαγγέλιο.
Έτσι ο άνδρας παίρνει στραβά αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο και λέει στην γυναίκα: «Πρέπει να με φοβάσαι».
Μά, αν σε φοβόταν, δεν θα σε παντρευόταν! Είναι και μερικές γυναίκες που λένε: «Γιατί η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα;
Αυτό δεν το παραδέχομαι. Τί θρησκεία είναι αυτή; Δεν υπάρχει ισότητα».
Αλλά βλέπεις τί λέει η Αγία Γραφή; «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου».
Φόβος Θεού είναι ο σεβασμός προς τον Θεό, η ευλάβεια, η πνευματική συστολή.
Αυτός ο φόβος σε κάνει να αισθάνεσαι δέος. Είναι κάτι το ιερό.
Η ισότητα που ζητούν οι γυναίκες με τους άνδρες μόνον ώς ένα σημείο μπορεί να ισχύση.
Σήμερα στις γυναίκες, επειδή εργάζονται και ψηφίζουν, μπήκε ένα αρρωστημένο πνεύμα και νομίζουν ότι είναι ίσες με τους άνδρες.
Φυσικά οι ψυχές ίδιες είναι. Αλλά, όταν ο άνδρας δεν αγαπά την γυναίκα και η γυναίκα δεν σέβεται τον άνδρα,
δημιουργούνται σκηνές στην οικογένεια. Παλιά το να αντιμιλήση η γυναίκα στον άνδρα, το θεωρούσαν πολύ βαρύ.
Τώρα μπήκε ένα αλήτικο πνεύμα. Τότε τί όμορφα ήταν! Είχα γνωρίσει ένα ανδρόγυνο που ο άνδρας ήταν πολύ κοντός και η γυναίκα μια ανδρογυναίκα,
ψηλή μέχρι εκεί επάνω! Αφού εκατόν ογδόντα οκάδες σιτάρι το ξεφόρτωνε από το κάρρο μόνη της.
Μια φορά ένας εργάτης - ψηλός κι εκείνος - πήγε να την πειράξη και εκείνη τον άρπαξε και τον πέταξε πέρα σαν σπιρτόξυλο!
Αλλά να βλέπατε τί υπακοή έκανε στον άνδρα της, πώς τον σεβόταν!
Έτσι κρατιέται η οικογένεια, αλλιώς δεν γίνεται.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 41-43)

Λέει ο Παύλος: «Όταν συνέρχεστε στη σύναξι, μερικοί σαν να μην έρχωνται στο Κυριακό δείπνο». Η σύναξις της εκκλησίας είναι σύναξις αγάπης και αδελφότητας. Σ’ εκείνο το Μυστικό Δείπνο ήσαν όλοι μαζί συμμετέχοντες. Ε.Π.Ε. 18α,190

Η θεία Ευχαριστία της Κυριακής πρέπει να είναι κοινό δείπνο. Διότι τα δώρα του Κυρίου μας δεν μπορεί του ενός μεν να είναι, του άλλου δε να μην είναι. Είναι κοινά όλων. Ε.Π.Ε. 18α,192

Το δείπνο της θείας Λειτουργίας είναι το ίδιο με εκείνο του Μυστικού Δείπνου. Φανερώνοντας ο Παύλος, ότι μέχρι το τέλος του κόσμου το ίδιο παραμένει, λέει: «Μέχρις ότου ξανάρθη ο Κύριος». Ε.Π.Ε. 18α, 202

Τι σημαίνει «Να μετάσχουν στο Κυριακό δείπνο»; Εννοεί εκείνο το δείπνο, που παρέδωκε ο Χριστός την τελευταία νύχτα, τότε που παρευρίσκοντο όλοι οι μαθητές. Διότι σ’ αυτό το δείπνο όλοι ήσαν μαζί, και ο Δεσπότης Κύριος και οι πιστοί Του δούλοι. Το Κυριακό δείπνο είναι εκείνο, που ενώνει όλους όσοι είναι επί το αυτό συναγμένοι. Ε.Π.Ε. 27,270-272

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 22-23)