Μαρτυρία π. Σ. Α., αποφοίτου Αθωνιάδος:

«Ήταν 10 Φεβρουαρίου 1980. Τα χιόνια αργούν να λυώσουν, γι’ αυτό λίγοι κατηφορίζουν προς το οικειότερο κελλί της αγιώνυμης πολιτείας, την “Παναγούδα”.
Το θεώρησα χρυσή ευκαιρία γιατί θα τον εύρισκα μόνο. Έλαβα ευλογία από τον Σχολάρχη και κατηφόρισα προς την απέριττη καλύβη του π. Παϊσίου για να τρυγήσω λίγη πνευματική αμβροσία.

Μόλις έφθασα στην αυλόπορτα τράβηξα το συρματόσχοινο και χτύπησε το καμπανάκι. Ο Γέροντας βγήκε, μου κατέβασε το κλειδί και άνοιξα την πόρτα.
Με υποδέχθηκε και μου είπε να καθήσω.

–Τι γίνεται, Γέροντα; Πώς είσθε; τον ρώτησα.

–Τι να κάνω… είμαι κουρασμένος, είμαι και άρρωστος… (είχε γρίππη). Δεν μ’ αφήνει ο κόσμος να πεθάνω…

–Όχι, Γέροντα, σας χρειαζόμαστε, του είπα.

– Φαίνεται έχω αμαρτίες ακόμα, είπε, γραμμάτια… Δεν έχω και τίποτα να σε φιλέψω. Κάτι λουκούμια που είχα τάφαγαν οι τελευταίοι επισκέπτες που ήρθαν εδώ το μεσημέρι από τις Καρυές.

–Δεν θέλω τίποτα, Γέροντα, για συζήτηση ήρθα.

–Όχι, για στάσου, είπε.

Και χωρίς να χάση καιρό βγήκε έξω στο χιόνι.
Τον παρακολουθούσα από περιέργεια. Από την ολάνοιχτη πόρτα τον έβλεπα σκυφτό προς το χιόνι. Είχε την πλάτη προς εμένα και σαν να έκανε κάτι.
Σε λίγο μπήκε μέσα κρατώντας ένα τενεκεδάκι και μέσα φαίνονταν κάτι ανισομεγέθη σκευάσματα με αποτυπωμένες δαχτυλιές και σημάδια παλάμης. Όλα ακανόνιστα, άλλα μεγαλύτερα, άλλα μικρότερα. Όλα άσπρα και σαν να είχαν πολλή άχνη πασπαλισμένη από πάνω, όπως είναι το χιόνι.

–Πάρε, μου είπε. Πάρε να φας.

Έφαγα ένα. Η γεύση ήταν σαν λουκούμι και στην κυριολεξία ήταν λουκούμι.

–Πάρε άλλο ένα, μου είπε, αλλά όχι άλλα.

–Ωραία τα λουκούμια, π. Παΐσιε, είπα.

–Ποια λουκούμια; Χιόνι είναι, είπε γελώντας. Κοίταξε, μου είπε, μην πης τίποτα σε κανέναν. Με πόσα παιδιά μένεις στον θάλαμο; Πάρτα να τα δώσης στα παιδιά, αλλά προσοχή δεν θα πεις τίποτα.

Έφυγα από το Καλύβι γιατί νύχτωνε και έκανα όπως μου είπε ο Γέροντας.
Από τα λουκούμια αυτά που τα έκανε ο Γέροντας με το χιόνι έφαγαν και άλλα τρία παιδιά του θαλάμου μου.
Αλλά δεν είπα τίποτα για την προέλευσή τους, διότι δεν είχα ευλογία.
Τώρα που ο Γέροντας εκοιμήθη και ήρθη το “επιτίμιον” το εξιστορώ εις δόξαν Θεού».

("Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου", Ιερομονάχου Ισαάκ Άγιον Όρος, 2016 σελ. 567-569)

Τα θαύματα των Αγίων

-Γέροντα, φοβάμαι, όταν διακονώ μόνη μου στον ξενώνα.
-Να κάνης κομποσχοίνι στον Χατζεφεντή, για να σου πει
μετά και «ευλόγησον» ο κλέφτης !
-Εγώ, Γέροντα, φοβάμαι τα ταγκαλάκια.
-Να παρακαλάς τον Χατζεφεντή να τα κοκαλώνει. Τι λες, δεν μπορεί;
-Πώς δεν μπορεί, Γέροντα!
-Το ξέρεις ότι κοκάλωσε ένα αυτοκίνητο; Είχε χάσει ο οδηγός τα κλειδιά
στην πόρτα του αυτοκινήτου και το έκλεψαν. Μόλις επικαλέσθηκε τον Άγιο,
κοκάλωσε το αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου, κι έτσι αναγκάστηκαν
οι κλέφτες να το παρατήσουν και να το βάλουν στα πόδια.
-Γέροντα, οι γιατροί είπαν ότι πρέπει να κάνω εγχείρηση στο κεφάλι.
-Πήγαινε να χτυπήσεις το κεφάλι σου στην αγία κάρα του Αγίου Αρσενίου.
Δεν είδες πώς την βόλεψε την άλλη αδελφή ο Άγιος; Έκανε την επέμβαση
χωρίς νυστέρι και χωρίς να το καταλάβει ούτε η ίδια. Δόξα τω Θεώ!
Μην αμφιβάλλεις ότι θα βολέψει κι εσένα.
Βοηθάει ο Άγιος Αρσένιος. Ένας γιατρός με παρακάλεσε να προσευχηθώ
για το κοριτσάκι του που είναι άρρωστο. Παρακάλεσα τον Άγιο Αρσένιο
και το βοήθησε λίγο. Να κάνετε κι εσείς κομποσχοίνι, για να αποτελειώσει
ο Άγιος το θαύμα του και να γνωρίσουν οι επιστήμονες την θεία επιστήμη του Θεού,
για να δοξασθή το όνομά του. Το θαύμα είναι μυστήριο, μόνο ζείται
και δεν εξηγείται, το μυαλό δεν μπορεί να το ερμηνεύσει.
-Γέροντα, οι άνθρωποι σήμερα δεν ευλαβούνται τους Αγίους όπως παλιά.
-Παλιά και αυτοί που έλεγαν ότι είναι άπιστοι είχαν μέσα τους Θεό.
Θυμάμαι, την εποχή που ήταν οι Ιταλοί στην Κόνιτσα, πήρε φωτιά το δάσος
και διαδόθηκε ότι την είχαν βάλει οι Ιταλοί, για να πάνε οι Κονιτσιώτες
να την σβήσουν και να τους συλλάβουν. Όταν το άκουσαν αυτό οι Κονιτσιώτες,
σκορπίστηκαν και άφησαν το δάσος να καίγεται. Οι Ιταλοί πήγαν
και βρήκαν τον πρόεδρο, ο οποίος ήταν άπιστος, και του είπαν:
«Που είναι οι άνθρωποι;». «Στις δουλειές τους», απάντησε εκείνος.
«Και γιατί δεν πήγαν να σβήσουν την φωτιά;», τον ρώτησαν.
«Ά, εμείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τους λέει, έχουμε τον Άγιο Νικόλαο»
η Μητρόπολη της Κόνιτσας τιμάται στην μνήμη του Αγίου Νικολάου.
Εκείνη την στιγμή, ενώ προηγουμένως δεν υπήρχε κανένα σύννεφο στον ουρανό,
μαζεύτηκαν σύννεφα και άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Όταν είδαν το
θαύμα αυτό οι Ιταλοί, φοβήθηκαν.
-Γέροντα, υπάρχει περίπτωση ένας Άγιος να μην κάνη θαύματα;
-Το αν θα κάνη ένας Άγιος θαύματα η όχι, αυτό είναι θέμα του Θεού.
Τα πολλά όμως θαύματα των Αγίων μένουν άγνωστα.
Τίποτε δεν είναι δύσκολο για τον Θεό και για έναν Άγιο που έχει παρρησία στον Θεό.
Ο Χριστός είπε «Θα σας δώσω δύναμη να κάνετε θαύματα περισσότερα κα μεγαλύτερα
από όσα έκανα εγώ». Αυτός ο λόγος του Χριστού δείχνει κα την ταπείνωσή του
και τον πλούτο της Χάριτος που μας δίνει. Είναι συγκινητική η ταπείνωση του Χριστού,
έδωσε στους Αγίους την Χάρη και την δύναμη να ανασταίνουν ακόμη και νεκρούς, όπως Εκείνος.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.112-114)

«Διακονητές» και «Προστάτες» Άγιοι

-Γέροντα, πονάει το δόντι μου.
-Δεν είναι καλά να πονέσεις λίγο, για να ωφεληθείς και λίγο;
Κάνε ένα κομποσχοίνι στον Άγιο Αντύπα, που βοηθάει στον πονόδοντο,
και θα σου περάσει ο πόνος.
-Έκανα, Γέροντα, και δεν πέρασε.
-Φαίνεται κάτι θα φταίει. Αν του πεις: «από τώρα θα είμαι
πιο προσεκτική σε όλα», αμέσως ο Άγιος θα βοηθήσει. Ο Άγιος Αντύπας
είναι μεγάλος Άγιος! Πόσο ευαρέστησε στον Θεό!
«Αντύπας, ο μάρτυς μου ο πιστός», λέει στην Αποκάλυψη.
-Γέροντα, στην Ακολουθία και στην Παράκληση της Αγίας Βαρβάρας
αναφέρεται ότι η Αγία θεραπεύει τις λοιμώδεις ασθένειες.
-Ποιές είναι οι λοιμώδεις ασθένειες;
-Οι ασθένειες, Γέροντα, που μεταδίδονται με τα μικρόβια.
-Τότε να παρακαλάτε την Αγία Βαρβάρα να σας βοηθάει, για να μη
μεταδίδεται το «μικρόβιο» της ζήλειας μεταξύ σας. Να φωτοτυπήσεις
την Παράκληση της Αγίας Βαρβάρας και να την μοιράσεις στις αδελφές.
-Η Αγία Βαρβάρα, Γέροντα, είναι προστάτις και του Πυροβολικού.
-Έ, καλά, ένας Άγιος μπορεί να κάνει όλα τα διακονήματα.
-Γέροντα, και η Αγία Ειρήνη είναι προστάτις της Χωροφυλακής.
-Ναι, γι’ αυτό, όταν καμμιά φορά δεν έχεις ειρήνη, να παρακαλάς
την Αγία Ειρήνη, που κυβερνάει και ολόκληρο το σώμα της Χωροφυλακής
και φέρνει ειρήνη, να φέρνει την ειρήνη και μέσα στην καρδιά σου.
-Γέροντα, πολύ συχνά χάνω πράγματα και μετά χάνω χρόνο για να τα βρω.
-Γιατί δεν επικαλείσαι τον Άγιο Μηνά που έχει ειδικότητα σ’ αυτό;
Ο Άγιος Μηνάς αμέσως φανερώνει ό,τι χάσουμε, χωρίς να έχει πολλές απαιτήσεις!
{...} Ένα κερί και εντάξει! Υποχρεώνονται οι Άγιοι με το κερί.
Τον Άγιο Μήνα εγώ δεν ήξερα ότι τον εικονίζουν και καβαλάρη.
Η μητέρα μου, που τον είχε δει μια φορά και της έδωσε απάντηση για ένα θέμα,
μου είπε ότι ο Άγιος Μήνας είναι καβαλάρης. Εγώ επέμενα και της έλεγα
ότι μόνον ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Γεώργιος είναι καβαλάρηδες.
«Όχι, μου έλεγε η μητέρα μου, αυτός που είδα ήταν με καστανό άλογο
και μου είπε ότι είναι ο Άγιος Μήνας. "Ποιος είσαι; τον ρώτησα.
Ο Άγιος Γεώργιος έχει άσπρο άλογο, ο Άγιος Δημήτριος κόκκινο, έσύ ποιός είσαι;”.
"Ο Άγιος Μηνάς είμαι”, μου είπε».
-Γέροντα, μπορεί ο Άγιος Σπυρίδων να ζήτησε από τον Θεό να μείνει
άφθαρτο το Λείψανό του;
-Όχι, πώς μπορεί να γίνει αυτό; Οι Άγιοι δεν ζητούν τέτοια πράγματα.
Ο Θεός οικονόμησε να μείνη άφθαρτο το Λείψανο, για να βοηθιούνται οι άνθρωποι.
Και βλέπετε πώς τα έχει οικονομήσει ο Θεός! Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλλονιά και
η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν
από τον Καθολικισμό, έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο
και τον Άγιο Διονύσιο.
-Γέροντα, όταν είσαστε στο μοναστήρι, αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια.
Όταν λείπετε και συμβή κάποιος πειρασμός, δειλιάζω.
-Μη φοβάσαι, έχετε Προστάτες μεγάλους κοντά σας να μην τους αφήνετε,
να τους ενοχλείτε συνέχεια. Όταν θα χρειάζεται και η δική μου σκιά για ανθρώπινη
βοήθεια, είτε από το Άγιον Όρος είτε από κοντά, θα υπάρχη. Εάν στην κοσμική ζωή
τα καλά αδέλφια φροντίζουν τις αδελφές τους, πόσο μάλλον στην πνευματική ζωή,
που είναι ανώτερη. Γι’ αυτό και σας έχω αφήσει τον θησαυρό που είχα, τον Άγιο Αρσένιο,
και επόμενο είναι να είναι εδώ και η καρδιά μου, γιατί «όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδία».
Άλλωστε σας το είχα πει: «Ό,τι πολύτιμο κι αν έχω, θα το αφήσω στην Μονή σας,
όπου μένει και ο Άγιος μου», ο οποίος σε κάποιον είπε: «Εγώ μένω έξω από την Θεσσαλονίκη».
Γι’ αυτό, αφού και ο ίδιος είπε ότι μένει εδώ, να τον παρακαλάς εκ μέρους μου εάν διστάζεις,
να παίρνη την πατερίτσα του και να βολεύει με τον τρόπο του τα ταγκαλάκια.
Αυτή είναι και η δουλειά όλων γενικά των Αγίων να βοηθούν και να προστατεύουν εμάς
τους ταλαίπωρους ανθρώπους από τους ορατούς και αοράτους πειρασμούς.
Δική μας δουλειά είναι, όσο μπορούμε, να ζούμε πνευματικά, να μη στενοχωρούμε τον Χριστό,
να ανάβουμε το καντηλάκι στους Αγίους και να τους παρακαλούμε να μας βοηθούν.
Σε αυτήν την ζωή έχουμε ανάγκη βοήθειας, για να μπορέσουμε να πάμε κοντά στον Χριστό.
Στην άλλη ζωή, εάν ο Θεός μας αξιώσει και πάμε κοντά του,
ούτε και τους Αγίους θα «κουράζουμε»,
αλλά ούτε και θα υπάρχη λόγος να τους παρακαλούμε να μας βοηθήσουν.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.108-111)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 15

Στίχ. 1-7. Η παραβολή του χαμένου προβάτου.
15.5 καὶ εὑρὼν(1) ἐπιτίθησιν ἐπὶ τοὺς ὤμους(2) αὐτοῦ χαίρων,
5 Κι όταν το βρει, το βάζει χαρούμενος στους ώμους του,
(1) Κάθε χαρακτηριστικό αυτής της εικόνας αποπνέει ζωηρή τρυφερότητα:
η επιμονή στην αναζήτηση («έως ότου βρει αυτό»), οι στοργικές φροντίδες
για το κατακουρασμένο πρόβατο (πάνω στους ώμους του) η χαρά την οποία
δοκιμάζει (χαίροντας) και η εκδήλωση της χαράς του προς τους άλλους
(συγκαλεί)(g).
(2) «Δες και πώς το επέστρεψε· δεν το μαστίγωσε, αλλά μεταφέροντας
και βαστάζοντας το στους ώμους, πάλι το έδωσε πίσω στην ποίμνη» (Χ).
Δεν το σέρνει πίσω του, ούτε το οδηγεί βάζοντας αυτό μπροστά του,
ούτε αναθέτει σε άλλον να το μεταφέρει· αλλά το βάζει πάνω στους ώμους του.
Δες Ησ. μ 11,μθ 22,ξ 4,ξστ 12. Στους Ο΄ η λέξη ώμος είναι συνηθισμένη,
στην Κ.Δ. όμως συναντιέται μόνο εδώ και στο Ματθ. κγ 4 (p).
Το κουβαλά στους ώμους. Και δηλώνεται με αυτό η δύναμη,
με την οποία το υποστηρίζει και το βαστά. Δεν θα χαθεί ποτέ εκείνος,
τον οποίο ο ουράνιος ποιμένας βαστάζει στους ώμους του.
Αλλά δείχνεται με αυτό και η στοργή του ποιμένα· η στοργή και
η συμπάθεια και ο οίκτος προς τους φτωχούς και ταλαίπωρους αμαρτωλούς.

623. Οι Άγιοι του Θεού είναι μεγάλοι έμποροι, που πλούτησαν συνάζοντας όλους τους πνευματικούς θησαυρούς, όλες τις αρετές: πραότητα, ταπεινοφροσύνη, εγκράτεια, υπομονή, ζέουσα πίστη, ελπίδα, αγάπη. Γι’ αυτό τους ζητούμε τις άγιες δεήσεις τους, όπως ο φτωχός ζητεί ελεημοσυνη από τον πλούσιο, για να μας βοηθήσουν στην πνευματική μας ανέχεια. Για να μας διδάξουν πώς να προσευχόμαστε και πώς να προοδεύουμε σε όλες τις ευαγγελικές αρετές. Για να μεσιτεύουν, με την παρρησία που έχουν στον Θεό, ώστε να μας αφεθούν οι αμαρτίες που κάμαμε έως τώρα και να προστατευθούμε μπροστά στις αμαρτίες που μας περιμένουν στο μέλλον. Πηγαίνουμε στα καταστήματα των γήινων εμπόρων, για να αγοράσουμε τις πραμάτειες τους. Πώς να μην απευθυνθούμε και στους ουρανίους εμπόρους με θερμή προσευχή, σαν με άλλο ασήμι και χρυσάφι; Πώς να μην τους ζητήσουμε τη μεσιτεία τους ενώπιον του Θεού για την άφεσι των αμαρτιών μας και τη χαρίτωσι του βίου μας; Είναι τόσο φυσικό να το κάνουμε αυτό.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 248-249)

621. Η κατάκρισις του δημιουργήματος προσβάλλει τον Δημιουργό. Μην αφήνεις λοιπόν τον εαυτό σου να λέγη τα ακόλουθα ή άλλα παρόμοια λόγια: «Αντιπαθώ την όψι αυτού του ανθρώπου, έστω και αν είναι, στο βάθος του, καλός άνθρωπος». Αυτή η αντιπάθεια εμπνέεται από τον Διάβολο. Θυμήσου ότι κάθε άνθρωπος είναι εικών του Θεού και ότι όλη η δόξα του Θεού είναι μαζί του, στην καρδιά του. Οι άνθρωποι βλέπουν την όψι. Ο Θεός βλέπει την καρδιά.

622. Συνήθισε τον εαυτό σου στην παραδοχή ότι συ είσαι αμαρτωλός και όχι οι άλλοι. Μ’ αυτή την πεποίθηση, που είναι εντελώς αληθινή, θα μπορής να προστατεύης τον εαυτό σου από πολλά αμαρτήματα και πάθη. Η μεγαλυτέρα συμφορά μας έγκειται στο γεγονός ότι καταλογίζουμε τη δική μας αμαρτωλότητα στους άλλους.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 248)

620. Προορισμός μας και κατάληξίς μας είναι η βασιλεία του Θεού. Αυτή η κλήσις μας δόθηκε για να περάσουμε από την παρούσα στην άλλη ζωή. Δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας. Είμαστε δούλοι του Θεού, όπως η Εκκλησία ρητά μας ονομάζει. Και οι δούλοι αναμένουν το κάλεσμα του Κυρίου τους. «Καὶ ὑμεῖς ὅμοιοι ἀνθρώποις. προσδεχομένοις τὸν κύριον ἑαυτῶν, πότε ἀναλύσει ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντος καὶ. κρούσαντος εὐθέως ἀνοίξωσιν αὐτῷ» (Λουκ. ιβ’ 36).
Αλλά εμείς τι κάνουμε; Έχουμε εντελώς λησμονήσει ότι είμαστε δούλοι του Θεού. Νομίζουμε ότι ανήκουμε στους εαυτούς μας. Και έτσι ρυθμίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με το δικό μας θέλημα. Ζούμε όπως μας αρέσει. Γι’ αυτό η ζωή μας είναι πλημμυρισμένη από αμαρτία. Κυτταξε την ανθρώπινη ζωή και θα διαπιστώσης την αλήθεια των λόγων του Εκκλησιαστού: «Ματαιότης ματαιοτήτων και πάντα ματαιότης» (α’ 2): συρμοί, θέατρα, χαρτοπαίγνια, χοροί, έκλυτα ήθη κ.λ.π.. Όλα για τον εαυτό μας και τίποτε για τον πλησίον μας. Άσπλαχνοι ο ένας στον άλλον.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 247-248)