650. «Μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής του μη ελεήσαι τα έκγονα της κοιλίας αυτής; Ει δε και ταύτα επιλάθοιτο γυνή, αλλ΄ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπε Κύριος» (Ησ. μθ’ 15). Υπάρχει στον κόσμο αγάπη μεγαλύτερη από την αγάπη της μάνας; Είναι δυνατόν μία μητέρα να μη ληπηθή το παιδί της, να το ξεχάση; Ας υποθέσουμε ότι αυτό το απίθανο πράγμα συμβαίνει. Αλλά εγώ – λέγει ο Κύριος – σας έχω αγάπη που υπερβαίνει απείρως την αγάπη της μητέρας προς το παιδί της. Εγώ ποτέ δεν θα σας ξεχάσω και δεν θα σας παραπετάξω. Τι πεποίθησι, τι ελπίδα ο Ίδιος ο Κύριος μας εμπνέει μ’ αυτά του τα λόγια ως προς την Πρόνοιά του, που πάντοτε γνοιάζεται για μας και ποτέ δεν μας εγκαταλείπει!
651. Η ανθρώπινη ψυχή κατοικεί στο σώμα της σαν ένα μικρό κόσμο. Όπως τον παλιό καιρό, εξ αιτίας της ανομίας που είχε απλωθή στη γη, ο Θεός τιμώρησε τους αμαρτωλούς κατοίκους της με τον κατακλυσμό, με φυσικά δηλαδή μέσα, έτσι τιμωρεί κάποτε και κάθε αμαρτωλό άνθρωπο μες από το ίδιο του το σώμα. Τα στοιχεία του σώματος, όπως το νερό του κατακλυσμού, παύουν να μένουν στα όριά τους, εξαπολύονται και καταστρέφουν το σώμα με τις αρρώστιες. Ο Θεός μας τιμωρεί τότε μες από τον ίδιο τον εαυτός μας. «Δι' ὧν τις ἁμαρτάνει διὰ τούτων κολάζεται» (Σοφδ. Σολ. ια’ 16).
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 257)