Οι θλίψεις που μας προξενούν οι άνθρωποι -Γέροντα, όταν κάποιος υπομένη κατά Θεόν τις θλίψεις και τις αδικίες που του προξενούν οι άνθρωποι, αυτή η υπομονή τον καθαρίζει από τα πάθη; -Αν τον καθαρίζη λέει! Τον λαμπικάρει! Μα, υπάρχει ανώτερο απ’ αυτό; Έτσι μπορεί να εξοφλήση αμαρτίες. Βλέπετε, έναν εγκληματία τον δέρνουν, τον κλείνουν στην φυλακή, κάνει εκεί τον μικρό κανόνα του και, εάν ειλικρινά μετανοήση, γλιτώνει την αιώνια φυλακή. Μικρό πράγμα είναι να εξοφλήση με αυτήν την ταλαιπωρία έναν αιώνιο λογαριασμό;Κάθε θλίψη να την υπομένετε με χαρά. Οι θλίψεις που μας προκαλούν οι άνθρωποι είναι πιο γλυκές από όλα…

2,10. «και εστέ εν αυτώ πεπληρωμένοι, ος εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» Ω λόγια! Εσείς έχετε Αυτόν τον ίδιο· είστε «πλήρεις» δια της Θεότητάς Του. «Η φύση μας συνενώθηκε με την Θεία φύση. Εμείς εν Αυτώ, γιατί - Θείας εκοινωνήσαμεν φύσεως» (Θεοφύλακτος). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, «είναι παν το πλήρωμα της Θεότητος» και εσείς οι χριστιανοί είστε δικοί Του, γιατί είστε «πεπληρωμένοι» με το δικό Του πλήρωμα. O άνθρωπος δεν είναι πλέον νεκρός εσωτερικά, δεν είναι πλέον κενός στον κενό κόσμο. Όλος είναι «πλήρης» δια του Θεού. Και η Θεοειδής ψυχή του, με τις «ατελευτότητές» της, μπορεί να…

121. «ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. β' 7). Η Θεοτόκος, αφού σπαργάνωσε το Βρέφος της, το απόθεσε μέσα στην πλαϊνη φάτνη που της χρησίμευσε για βρεφικό λίκνο. Η Παρθένος στο θέμα αυτό έμοιασε μ' όλες τις φτωχές μητέρες του κόσμου που δεν έχουν ούτε μια κούνια για να βάλουν το βρέφος τους...Στη φάτνη, το παχνί βάζουν την τροφή των ζώων: τα άχυρα. Η φάτνη είναι τόπος ικανοποιήσεως και ευχαριστήσεως για τα ζώα. Μόνο που η συγκεκριμένη εκείνη φάτνη δεν περιείχε πια τροφή για ζώα, άχυρα, αλλά «την τροφήν του παντός κόσμου, τον Κύριον και Θεόν ημών Ιησούν Χριστόν» (I)…

120. «εσπαργάνωσεν αυτόν» (Λουκ. β΄ 7). Η Παρθένος μια και δεν είχε άλλα σπάργανα περιτύλιξε το θείο Βρέφος με τα ίδια της τα ρούχα. Αυτή που με το αίμα της του είχε υφάνει την ανθρώπινη φύσι, τώρα ντύνει τη σάρκα του με τα ρούχα της... Ό,τι ανθρώπινο είχε ο Ιησούς το χρωστούσε στην μητέρα του. Κι από εκείνη τη στιγμή ό,τι είχε η Θεοτόκος ήταν ο Υιός της. Σ’ αυτόν πια συγκεντρωνόταν η ζωή της, η οικογένειά της, η ιστορία της, το πάν. Η Θεοτόκος σπαργάνωνε τον Ιησού και τον έσφιγγε με τα ρούχα της. Στην πραγματικότητα όμως ο Ιησούς…

μακάριοι οι πεινώντες... οι κλαίοντες. Λουκά στ' 21.  Η πείνα και το κλάμα μακαρίζονται από τον Ιησού. Όχι διότι είναι καλά καθ’ εαυτά. Αλλά διότι συντελούν στην αιώνια σωτηρία του ανθρώπου. Η πείνα και το δάκρυ είναι καταστάσεις του κόσμου τούτου του καταργουμένου. Είναι αγκάθια, που παραχώρησε ο Δημιουργός να μπαίνουν στην ανθρώπινη σάρκα για να μισήση ο άνθρωπος τον κόσμο τούτο της φθοράς και να νοσταλγή την ουράνια πατρίδα. Όσοι δεν πεινούν και δεν κλαίνε δεν νοσταλγούν την αιώνια πατρίδα. Όσοι τρώνε και γελούν μοιάζουν με τους συντρόφους του Οδυσσέα, που έφαγαν τους λωτούς και λησμόνησαν την πατρίδα τους.Ο Ιησούς…

Να συγκρίνουμε την δοκιμασία μας με την μεγαλύτερη δοκιμασία του άλλου Το καλύτερο φάρμακο για την κάθε δοκιμασία μας είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την συγκρίνουμε με την δική μας δοκιμασία, για να διακρίνουμε την μεγάλη διαφορά και την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε μικρή δοκιμασία σ’ εμάς. Τότε θα Τον ευχαριστήσουμε, θα πονέσουμε για τον άλλον που υποφέρει πιο πολύ και θα κάνουμε καρδιακή προσευχή να τον βοηθήση ο Θεός. Μου έκοψαν λ.χ. το ένα πόδι; «Δόξα Σοι ο Θεός, να πω, που έχω τουλάχιστον ένα πόδι· του άλλου του έκοψαν…

Οι κατά παραχώρησιν Θεού πειρασμοί και θλίψειςΟι δοκιμασίες που μας έρχονται είναι μερικές φορές η αντιβίωση που δίνει ο Θεός για τις αρρώστιες της ψυχής μας και πολύ μας βοηθούν πνευματικά. Τρώει ο άνθρωπος ένα μαλακό σκαμπίλι και μαλακώνει η καρδιά του. Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τί κατάσταση βρίσκεται ο καθένας μας, αλλά, επειδή εμείς δεν ξέρουμε, επιτρέπει να δοκιμασθούμε, για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε τα πάθη που υπάρχουν κρυμμένα μέσα μας και να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις την ημέρα της Κρίσεως. Γιατί, και να παρέβλεπε τα πάθη μας και να μας έπαιρνε όπως είμαστε στον…

115. «Ούκ ήν αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. β' 7). Κατά την άφιξί τους στη Βηθλεέμ, τους περίμενε νέο πρόβλημα: δεν υπήρχε τόπος για να καταλύσουν. Οι επισκέπτες είχαν κατακλύσει την μικρή πόλι: τα πανδοχεία της πόλεως, τα σπίτια, οι δρόμοι, τα πάντα ήσαν γεμάτα κόσμο... Ο Ιωσήφ, μπαίνοντας στην πόλι είχε προσέξει φαίνεται κάτι μικρά σπήλαια που τα χρησιμοποιούσαν οι χωρικοί για σταύλους ζώων. Όταν οι προσπάθειές του για κατάλυμα αποδείχθηκαν μάταιες, έσυρε το υποζύγιο με τη Μαριάμ σ’ ένα από τα σπήλαια εκείνα... Εκεί βρήκε λίγο χώρο για την Παρθένο και τον εαυτό του και μια φάτνη…

Ανάγκηπαντού αλληλοβοήθειαΠολλή από τη διανομή των χαρισμάτων η συμφωνία και η αγάπη, ώστε καθένας, αφού θα έχει ανάγκη του άλλου, να συσφίγγεται μαζί του σε κοινό δεσμό. Αυτό έθεσε ως νόμο ο Θεός και στα επαγγέλματα και στα διάφορα φυσικά στοιχεία και στα φυτά και στα δικά μας μέλη και σε όλα γενικώς. Ε.Π.Ε. 18α,340 Ο ένας τον άλλονΌλοι έχουμε ανάγκη των άλλων. Και οι άρχοντες τους αρχομένουςκαι οι ηγούμενοι τους υποτακτικούς. Ε.Π.Ε. 16α, 394 καθημερινά Γιατί επιζητείς πλούτο; Φοβάμαι, λέει, μήπως αναγκαστώ να χτυπήσω ξένες πόρτες και να παρακαλέσω άλλους. Γελάω πολύ ακούγοντας αυτά. Διότι κάθε μέρα και σε…

Εσύ που επιμένεις να χαίρεσαι, να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξος, σε έναν κόσμο που ξέχασε να γελά, εσύ που αγαπάς το Χριστό ακόμα πιο πολύ στα δύσκολα, την ώρα που πολλοί Τον εγκαταλείπουν και Τον ειρωνεύονται, εσύ που ευωδιάζεις Χριστό σε έναν κόσμο μαραμένο, εσύ που αντέχεις και δοξάζεις το Όνομα Του ό, τι κι αν συμβεί, είσαι πολύ αξιέπαινος και αξιοθαύμαστος. Δεν είναι και λίγο αυτό που κάνεις! Εσύ που ψάλλεις όλο το χρόνο το ‘Χριστός ανέστη’, που εμβολιάζεις στους συνανθρώπους σου την πίστη σου και την αγάπη σου για το Χριστό, που παραμερίζεις τα δικά σου προβλήματα…