120. «εσπαργάνωσεν αυτόν» (Λουκ. β΄ 7).
Η Παρθένος μια και δεν είχε άλλα σπάργανα περιτύλιξε το θείο Βρέφος με τα ίδια της τα ρούχα. Αυτή που με το αίμα της του είχε υφάνει την ανθρώπινη φύσι, τώρα ντύνει τη σάρκα του με τα ρούχα της... Ό,τι ανθρώπινο είχε ο Ιησούς το χρωστούσε στην μητέρα του. Κι από εκείνη τη στιγμή ό,τι είχε η Θεοτόκος ήταν ο Υιός της. Σ’ αυτόν πια συγκεντρωνόταν η ζωή της, η οικογένειά της, η ιστορία της, το πάν. Η Θεοτόκος σπαργάνωνε τον Ιησού και τον έσφιγγε με τα ρούχα της. Στην πραγματικότητα όμως ο Ιησούς έδενε την μητέρα του κοντά του για πάντα με τα ίδια της τα χέρια.
Όταν ο Ιησούς μεγάλωσε, εγκατέλειψε τα σπάργανα της Μητέρας του. Η Θεοτόκος όμως ουδέποτε έκοψε τον σύνδεσμό της με τον Ιησού.
Όταν ο άνθρωπος μεγαλώνη, χειραφετείται συνήθως από τον οικογενειακό του δεσμό: «ένεκεν τούτου καταλήψει άνθρωπος τον Πατέρα αυτού και την Μητέρα» (Γεν. β' 24). Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Ιησού. Όποιος δεθή με τον Ιησού, δεν λύνεται εύκολα. Δεν κόβει εύκολα τα «χρυσά δεσμά» που τον ενώνουν με το γλυκύτατο πρόσωπό του. Κάποτε ο Κύριος, θέλοντας να δοκιμάσει την ελεύθερη και εκούσια συμμετοχή των Μαθητών του στην ομάδα των Δώδεκα, τους είπε: «μη και υμείς θέλετε υπάγειν(= να φύγετε);». Και ο Πέτρος, εξ ονόματος όλων είπε τα υπέροχα εκείνα λόγια: «Προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις!» (Ιω. στ' 67-68).
Όσο και αν μεγαλώνη ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη από τα «σπάργανα» που θα τον συνδέουν και ενώνουν με τον Χριστό. Στην πνευματική γέννησι και ζωή δεν αποκόβεται ποτέ ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τον άνθρωπο με τον Χριστό. Όσοι τον κόβουν, αντί ν’ αποδεσμευθούν, πεθαίνουν πνευματικά... Εκείνο που χρειάζεται το θείο Βρέφος είναι να προσφέρωμε σ’ Αυτό τα «σπάργανα» της θελήσεώς μας για να δέση με αυτά την υπαρξί μας στην αγάπη του. Ο Ιησούς οικοδομεί τη σωτηρία μας με το υλικό που του εμπιστευόμαστε στα χέρια του. Η σωτηρία μας τελικά θα είναι το οικοδόμημα που θα έχη οικοδομήσει η χάρις του Χριστού για μας, με τα δομικά υλικά της δικής μας προαιρέσεως και θελήσεώς. Εκείνος είναι ο Οικοδόμος! Εμείς δίνουμε στα χέρια του τα υλικά της οικοδομής. Και «ράκη» ακόμη αν του δώσωμε, αρκούν για να δέση μ’ αυτά ολόκληρη την ύπαρξί μας κοντά του.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ.149-150)