600-     ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΙ. 

Σε μια εκκλησία ενός χωριού, τέσσερις αράχνες συναντήθηκαν κι άρχισαν ψιλή κουβέντα:
-Τι κακό το δικό μου, είπε η πρώτη. Δεν είμαι καθόλου τυχερή. Είχα υφάνει τον ιστό μου κάτω από μια κανδήλα και χθες το απόγευμα ήρθε ο κανδηλανάφτης και μου τον χάλασε.
-Εγώ, είπε η δεύτερη, έπαθα τα ίδια. Είχα κατασκευάσει το δικό μου πάνω στο μεγάλο βιβλίο που είναι πάνω στο βήμα, όταν ένας μαυροφορεμένος ήρθε να διαβάση και μου κατάστρεψε το έργο.
-Εγώ, πήρε το λόγο η τρίτη, είχα πλέξει τον ιστό μου κάτω από το αναλόγι. Ετοιμαζόμουν να ησυχάσω, όταν ήρθαν οι ψάλτες και αναγκάστηκα να φύγω.
-Ήμουν πιο τυχερή εγώ, λέγει τότε η τέταρτη, ξέρω, βλέπετε, και διαλέγω τα μέρη. Να, εκεί κάτω, στην πόρτα της εκκλησίας πηγαίνω και κρύβομαι στο  σκοτεινό άνοιγμα του κουτιού εκείνου που προορίζεται να δέχεται τις εισφορές των πιστών. Κάθε μέρα πολλοί περνούν. Τους φοβούμαι, είναι αλήθεια, μα κανένας ως τα σήμερα δεν έρριξε ούτε ένα βλέμμα στο έργο μου. Σας συμβουλεύω, λοιπόν, τη θέσι αυτή, γιατί είναι η πιο ασφαλής.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 273 )

597-     ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ. Όταν ο Πίος ο 10ος ήταν επίσκοπος της Μάντουας, ένα πρωί ένας φτωχός του χτύπησε την πόρτα ζητώντας ελεημοσύνη. Ο Επίσκοπος πήγε στην κουζίνα μα δε βρήκε τίποτε. Η αδελφή του έλειπε στην αγορά και είχε αφήσει την κατσαρόλα με το κρέας να βράζη. Τι να δώσει ο πονόψυχος Επίσκοπος; Δε χάνει καιρό, αρπάζει την κατσαρόλα και την δίνει στο φτωχό, που την παίρνει και φεύγει ευχαριστώντας.
            Σε λίγο φθάνει η αδελφή του Επισκόπου. Πηγαίνει στην κουζίνα και βλέπει ότι έλειπε η κατσαρόλα. Συγχυσμένη τρέχει στο γραφείο του αδελφού της, φωνάζοντας:
            -Μας έκλεψαν το κρέας από τη φωτιά.
            -Εξάπαντος η γάτα θα μας κατάφερε τη δουλειά, λέγει ο Επίσκοπος.
            -Ποια γάτα; απαντά εκείνη. Λείπει και η κατσαρόλα.
            Ο Επίσκοπος, για να καθησυχάση την αδελφή του, διηγείται τι είχε συμβή.
            -Μα τι θα φάμε το μεσημέρι; Δεν έχομε τίποτα άλλο.
            -Μη στενοχωριέσαι, λέγει ο Επίσκοπος. Θα βρούμε κανένα κομμάτι ψωμί και λίγο τυρί, αρκεί που ο φτωχός θα είναι ευχαριστημένος.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 272 )

Μέ τήν καλή θέληση τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὁ μονογενής του Υἱός & Θεός Λόγος,
πού εἶναι στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα & εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα & τό Ἅγιο Πνεῦμα,
ὁ προαιώνιος καί ἄναρχος, ὄντας ἐξαρχῆς μέ τόν Θεό Πατέρα & Θεός ὁ ἴδιος,
ἔχοντας τή θεϊκή φύση,
χαμήλωσε τούς οὐρανούς & κατέβηκε κάτω στή γῆ·
ταπείνωσε, δηλαδή, τό ἀταπείνωτο ὕψος του χωρίς νά χάσει τή δόξα του
(αρχ.κείμενο: τὸ ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος ἀταπεινώτως ταπεινώσας)
& συγκαταβαίνει μέ ἀνέκφραστη & ἀκατάληπτη συγκατάβαση στούς δούλους του
-διότι αὐτό δείχνει ἡ κατάβασή του·και ὄντας τέλειος Θεός γίνεται τέλειος ἄνθρωπος
& πραγματοποιεῖ τό πιό πρωτάκουστο ἀπ' ὅλα τά καινοφανή, τό μοναδικό καινούργιο κάτω ἀπό τόν ἥλιο (αρχ.κείμενο: ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον),
μέ τό ὁποῖο φανερώνεται ἡ ἄπειρη δύναμη τοῦ Θεοῦ.
Διότι, τί μεγαλύτερο ὑπάρχει ἀπό τό νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος;
(Έκδοσις ακριβής... παράγραφος 45)

Ο Χριστός γεννάται, ας τον δοξάσετε·
ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε τον·
ο Χριστός βρίσκεται στη γη,υψωθείτε.
Ο άσαρκος παίρνει σάρκα. Ο Λόγος ενώνεται με την ύλη. Ο αόρατος γίνεται ορατός.
Εκείνος τον οποίον δεν μπορούσε να αγγίσει κανείς, μπορεί να ψηλαφηθεί.
Ο άχρονος αποκτά αρχή. Ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός ανθρώπου.
Ας γεννηθούμε μαζί του!
Ας εορτάσουμε επομένως όχι με δημόσιες πανηγύρεις, αλλά με τρόπο θεϊκό. Όχι με τρόπο κοσμικό, αλλά με τρόπο υπερκόσμιο.
Ο υπάρχων (ο Ων) δημιουργείται, ο αδημιούργητος πλάθεται,
& ο απεριόριστος περιορίζεται διά μέσου της νοεράς ψυχής, η οποία μεσιτεύει στη θεότητα & διά μέσου της υλικής φύσεως της σάρκας.
Εκείνος ο όποιος δίδει τον πλούτο, γίνεται πτωχός·
γιατί γίνεται πτωχός κατά το ότι παίρνει τη σάρκα μου, για να γίνω εγώ πλούσιος με τη θεότητά του.
Εκείνος ο οποίος είναι γεμάτος αδειάζει·
γιατί αδειάζει από τη δόξαν του για λίγο &ρό, για να γευθώ εγώ την πληρότητά του.
Ποιός είναι ο πλούτος της αγαθότητας; Ποιό είναι το μυστήριο που με περιβάλλει;
Έλαβα την θεία εικόνα & δεν τη φύλαξα.
Παίρνει τη σάρκα μου, & για να διατηρήσει την εικόνα, αλλά & για να κάνει αθάνατη τη σάρκα...
& να σεβαστείς την απογραφή, εξαιτίας της οποίας γράφτηκες στους ουρανούς·
& να σεβαστείς τη γέννηση εξαιτίας της οποίας λύθηκες από τα δεσμά της γεννήσεως·
& να τιμήσεις τη μικρή Βηθλεέμ, η οποία σε επανέφερε στον παράδεισο
& να προσκυνήσεις τη φάτνη, χάρις στην οποία, ενώ δεν είχες την καθοδήγηση του λογικού, τράφηκες από το Λόγο.
Τρέξε μαζί με τον αστέρα & φέρε δώρα μαζί με τους μάγους, χρυσό σαν σε βασιλέα, λίβανο σαν σε Θεό & σμύρνα σαν σε νεκρό, που πέθανε προς χάρη σου. Δόξασε μαζί με τους ποιμένες, ύμνησε μαζί με τους αγγέλους, γίνε χορός δοξολογίας μαζί με τους αρχαγγέλους.
(Λόγος ΛΗ΄, «Εις τα Θεοφάνεια, δηλαδή τη Γέννηση του Σωτήρος», εκδόσεις ΕΠΕ τ. 5ος , σ.37-71,αποσπάσματα)

Ο τόσο υψηλός και μεγάλος Θεός επιθύμησε μία πόρνη. Πόρνη επιθύμησε ο Θεός; Ναι, πόρνη· εννοώ την ανθρώπινη φύση… Και τι κάνει;
Δεν στέλνει σε αυτήν κάποιο δούλο, δεν στέλνει Άγγελο, δεν στέλνει Αρχάγγελο, δεν στέλνει τα Χερουβίμ, δεν στέλνει τα Σεραφίμ, αλλά έρχεται ο Ίδιος, Εκείνος που την ερωτεύεται… Έρχεται προς την πόρνη και δεν ντρέπεται. Έρχεται στην καλύβα της…
Και πώς έρχεται; Όχι με γυμνή την ουσία, αλλά γίνεται αυτό που ήταν η πόρνη, όχι κατά την διάθεση, αλλά στη φύση, για να μην τον δει η πόρνη και τρομάξει, για να μην απομακρυνθεί για να μην φύγει. Έρχεται προς την πόρνη και γίνεται άνθρωπος…
Όμως την βρίσκει γεμάτη πληγές, εξαγριωμένη, φορτωμένη από δαίμονες. Και τι κάνει; Την πλησιάζει. Εκείνη Τον είδε και έφυγε. Τι φοβάστε; λέει ο Χριστός. Δεν είμαι κριτής, αλλά Ιατρός. Δεν ήλθα για να κρίνω τον κόσμο αλλά για να σώσω τον κόσμο…
Έρχονται οι Μάγοι και Τον προσκυνούν αμέσως. Έρχεται η πόρνη και γίνεται παρθένος…
Και τι κάνει έπειτα; Παίρνει την πόρνη και την αρραβωνιάζεται. Και τι δίνει σε αυτήν; Δακτυλίδι. Ποιο; Το Άγιο Πνεύμα.
Έπειτα λέει: δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο; Απαντά: ναι. Και πώς ξέπεσες από εκεί; Ήρθε ο διάβολος και με πήρε από τον Παράδεισο. Φυτεύτηκες στον παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Λοιπόν σε φυτεύω μέσα μου… Σε βαστάζω μέσα μου εγώ ο Κύριος του ουρανού…
Βαστάζει ο Χριστός την δική μας φύση και πλησιάζει ο διάβολος και νικιέται
(ΕΠΕ 33,136-140)

Μία μέρα απ' αυτές είδα κάτι και θέλω να σας το πω, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά συμβολικό. Είδα το εξής: Όπως μία μητέρα κρατά στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο παιδάκι και το έχει φασκιωμένο έτσι είδα και εγώ ένα μωρουδάκι, που ήταν φασκιωμένο και το κρατούσα στην αγκαλιά μου με το δεξί μου χέρι πολύ σφιχτά. Ένοιωθα γι' αυτό το παιδάκι πολλή αγάπη και ψυχικά πολύ ενωμένος μαζί του. Πότε το έβλεπα σαν μικρό κοριτσάκι, πότε σαν πουλάκι· έτσι είχα αυτή την αίσθησι. Είχα σαν σκοπό να περπατήσω ένα δρόμο, που ήταν δύσκολος, είχε ανηφόρες, κατηφόρες, δυσκολίες, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να τον περπατήσω κρατώντας αυτό το παιδάκι στην αγκαλιά μου και προσπαθώντας να το φτάσω στον προορισμό του.
Περπατώντας αυτόν τον δρόμο συναντούσα ληστάς και κακούργους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχανε στραμμένα τα μάτια τους με πολλή κακότητα σε αυτό που κρατούσα στα χέρια μου. Σκεφτόντουσαν με τί τρόπο να μου το πάρουν, να μου το σκοτώσουν ή να το δηλητηριάσουν. Εγώ βλέποντας αυτούς με τόση κακότητα προσπαθούσα να το κρατώ σφιχτά να μη μου το πάρουν, να μη μου το σκοτώσουν.
Στην συνέχεια περπατώντας έτσι τον δρόμο, ένοιωσα πίσω μου σαν σε ημικύκλιο μία προστασία. Ένοιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι οπλισμένοι με φυλάγουν, με προστατεύουν. Έτσι οι λησταί παρ' όλη την κακή τους διάθεσι και την προσπάθεια, δεν μπορούσαν να φθάσουν πλησίον μου, για να μου αρπάξουν αυτό που κρατούσα. Σε μία στιγμή που βάδιζα, βλέπω έναν δράκοντα, σαν αυτόν που είναι ζωγραφισμένος στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου, με φτερά, με κεφάλι σαν τον κροκόδειλο και τα σχετικά. Αυτός ήταν έτοιμος να ορμήση επάνω μου, να μου αρπάξη αυτό που είχα.
Εκείνη την ώρα βλέπω από τη δεξιά πλευρά μου να βγαίνη ένα χέρι με μία ξιφολόγχη μεγάλη και να λογχίζη το θηρίο στην κοιλιά. Τότε το θηρίο άρχισε να βγάζη από το στόμα του σαν βρύση το φαρμάκι. Μόλις τράβηξε αυτό το χέρι την ξιφολόγχη από το σώμα του θηρίου, αυτό έκανε δύο, τρία βήματα, έπεσε και ψόφησε. Στην συνέχεια έβλεπα ότι προχωρούσα κρατώντας πολύ σφιχτά αυτό, που ήταν πότε σαν κοριτσάκι και πότε σαν πουλάκι τυλιγμένο μέσα στα πανιά. Αφού πέρασα όλες τις δυσκολίες, ξελάφρωσα λίγο, ένοιωσα κάποια άνεσι ότι μάλλον ξεπεράσθηκαν όλα τα εμπόδια και οι κίνδυνοι. Τότε το παρατηρώ πάλι, το κοιτάζω, για να είμαι σίγουρος ότι το κρατώ στα χέρια μου. Μάλιστα ψηλάφησα και τα ποδαράκια του και είδα ότι το έσωσα. Όταν ήλθα στον εαυτό μου, είχα την πληροφορία ότι αυτό το μωρουδάκι εικόνιζε την ψυχή μου ή την ψυχή κάθε πνευματικού μου παιδιού, που έχω αναλάβει υπευθύνως.
Πράγματι, για να φθάση κάνεις στον Χριστό, σ' αυτόν τον ύψιστο προορισμό, θα περάση απ' αυτόν τον δρόμο τον δύσκολο σ' αυτήν τη ζωή. Οι νοητοί λησταί παραφυλάττουν κι έχουν στήσει παγίδες, ενέδρες και τόσα άλλα κακά, για να πιάσουν τον κάθε οδοιπόρο, τον κάθε χριστιανό, να τον βγάλουν απ' αυτόν τον δρόμο, που οδηγεί στον Χριστό. Όπως θα περάση κάθε ψυχή τα τελώνια, για να φθάση στη Βασιλεία του Θεού, έτσι και εδώ κάτω περνούμε αυτά τα άλλα τελώνια, τους πειρασμούς από τα δαιμόνια, μέχρι να φθάσουμε στον Χριστό. Και αν δεν υποκύψη σε κάποιο πάθος εδώ στην γη ο άνθρωπος, αν δεν υποχωρήση σε αμαρτίες και δεν παραδοθή στον πειρασμό, ώστε να βαρύνη πολύ την ψυχή του, πρέπει να ελπίζη ότι θα καταφέρει να περάση και τα άλλα τελώνια.
Εάν προσέξουμε την ζωή μας, εάν κάνουμε υπακοή σε ότι μας υπαγορεύει η συνείδησις κατά τον νόμο, πρέπει να βοηθηθούμε αρκετά την ώρα αυτή την δύσκολη. Ας μην ξεχνούμε τον προορισμό μας. Με προσοχή, με προσευχή και με τη μνήμη του θανάτου ας προχωρήσουμε έχοντας την βοήθεια του Θεού και την αόρατη δύναμη του φύλακος αγγέλου και των αγίων. Κι ας ελπίσουμε ότι θα φθάσουμε στο τέλος του δρόμου, χωρίς να πιαστούμε από κάποιο δαιμόνιο. Είμεθα αμαρτωλοί, είμεθα αδύναμοι, είμεθα ασθενικοί άνθρωποι, είμεθα ογδοήτες. Και γι' αυτό έχουμε κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια από τον Θεό.
Ας παρακαλούμε συνέχεια στην προσευχή μας τον Θεό και την Παναγία μας να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όλες τις παγίδες, να νικήσουμε τον διάβολο και να φτάσουμε νικηταί στον μεγάλο προορισμό μας, όπου θα στεφανωθούμε και θα βραβευθούμε. Αμήν. Γένοιτο.
   

  ("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 355-357,367)

Ο Χριστός μας δεν έδειξε υπακοή μόνο στον Ουράνιο Πατέρα Του, αλλά κι εδώ κάτω στην γη είχε τελεία υπακοή στην κατά σάρκα Μητέρα Του και στον νομιζόμενο πατέρα Του, τον μνήστορα Ιωσήφ. Ο Θεός έκανε υπακοή στον άνθρωπο, ενώ εμείς δυσκολευόμεθα να υπακούσουμε, για την αγάπη του Θεού, ακόμη και στον πνευματικό πατέρα. Ας αγαπήσουμε με όλη μας την ψυχή την ταπείνωσι του Χριστού. Σε κάθε τι να τον φέρνουμε εμπρός μας και να εξετάζουμε τι έκανε ο Χριστός εδώ, τι έκανε εκεί; Αυτό να κάνω κι εγώ! Εκείνος αναμάρτητος, εγώ πολύ αμαρτωλός. Εκείνος Θεός, εγώ άνθρωπος. Εκείνος για την σωτηρία μου. Εγώ, εάν δεν έχω την γνώσι εκείνη, να τα κάνω όλα για τον Θεό πέρα για πέρα, τουλάχιστον ας αγωνίζομαι να τα κάνω, για να σώσω την ψυχή μου.

Από τη φάτνη της ταπεινώσεως και της αγάπης ας μας ευλογήση με τη Θεία Του Γέννησι. Ας μας ευλογήση να ακολουθήσουμε κι εμείς το άγιο παράδειγμα, που μας άφησε με την ζωή Του. Ας μας ευλογήση να εφαρμόσουμε την αγάπη, την ταπείνωσι, την υπακοή. Κι ας μας αξιώση να φθάσουμε επάνω εκεί ψηλά, όπου θα μας στεφανώση από άπειρη αγάπη και ελεημοσύνη, διότι δεν είμεθα άξιοι στεφάνου.

 ("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 23-24,27)

Ο σκοπός του Θεού δεν ήταν μόνο, το να σώση τον άνθρωπο ο Υιός του ερχόμενος στον κόσμο, αλλά δια της ζωής του Χριστού ηθέλησε να μας αφήση μια αγιώτατη διδασκαλία, ένα άπλετο φως, ώστε εκείνος ο οποίος θέλει να σωθή, να μπορεί να βαδίση δι' αυτού του φωτός προς τον πλησιασμό του Θεού. Απο την θεία Γέννησι του Χριστού μας διδασκόμεθα την αγνή αγάπη, την ανιδιοτελή, όχι την αγάπη, που έχει μέσα της συμφέρον. Ο Χριστός μας αγάπησε, μας συμπάθησε ως ανθρώπους ξενωθέντας υπό της αμαρτίας. Μας εγνώρισε πληγωμένους, γεμάτους από πληγές βρώμικες και δυσώδεις, αλλά δεν μας σιχαθηκε. Μας πλησίασε, μας συνανεστράφη και μας θεράπευσε. Διδασκόμεθα επίσης την ταπείνωσι, την αυταπάρνηση,την εκκοπή του θελήματος και την τελεία εφαρμογή της υπακοής. "Πας υψηλοκάρδιος, ακάθαρτος ενώπιον Κυρίου" (Παροιμ. 16,5), λεγει η Γραφή. Εξ αντιθέτου πας ταπεινόφρων, ευωδία ενώπιον Θεού. Τοσο πολύ χαμήλωσε ο Θεός τον Εαυτόν Του, ώστε έφθασε ακόμη και στο σημείο να πλύνη τα πόδια των μαθητών του. Ο Θεός ζώστηκε το λέντιον και γονάτισε μπροστά στον άνθρωπο, για να του πλύνη τα πόδια! Στο δημιούργημα ο δημιουργός, στον εμπαθή ο απαθής, στον βρώμικο ο αγνός, για να μας δείξει, ότι η ταπείνωσις είναι ο μοναδικός δρόμος, που απαλλάσσει τον άνθρωπο από κάθε δαιμονική δυσκολία. Δια τούτο ας προσπαθήσουμε να ομοιάσουμε του Χριστού μας στην αγάπη την αδελφική, στην αυταπάρνησι, στην ταπεινωσι, στην τελεία εφαρμογή της υπακοής στο θέλημα του Θεού.

("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 22-23)

56. Μερικές φορές, έχουμε την εντύπωσι ότι προσευχόμαστε θερμά, αλλά η προσευχή δεν φέρει στην καρδιά μας τους καρπούς της ειρήνης και της χαράς, τα πολύτιμα αυτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Γιατί; Ο λόγος είναι ότι, λέγοντας την προσευχή μας, δεν έχουμε ειλικρινά μετανοήσει για τα αμαρτήματα που μας βαραίνουν και με τα οποία λυπήσαμε τον Κύριο. Αν όμως τα θυμηθούμε με πόνο και συντριβή, τότε «η ειρήνη του θεού, η πάντα νουν υπερέχουσα» (Φιλιππ. δ’ 7) θα κατακλύση την καρδιά μας.
Στις προσευχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπάρχει μία απαρίθμησις αμαρτημάτων, αλλά όχι όλων. Συχνά λοιπόν συμβαίνει να μην αναφέρωνται ωρισμένα προσωπικά μας αμαρτήματα. Αυτά, πρέπει να τα φέρουμε μόνοι μας στον νου κατά τη διάρκεια της προσευχής μας. Να αναγνωρίζουμε έτσι τη σοβαρότητά τους και να νοιώθουμε ταπείνωσι και συντριβή. Αυτή είναι η προϋπόθεσις της καρποφόρου προσευχής.

57. Τα γνωρίσματα της αληθινής προσευχής είναι: αγάπη στον Θεό, άδολος καρδιά και απλότης. Πρέπει η προσευχή μας να γίνεται «εν πνεύματι», γιατί ο Θεός είναι πνεύμα και όχι σάρκα. Πρέπει η προσευχή μας να γίνεται «εν αληθεία», γιατί ο Θεός είναι αλήθεια. Τα ίδια ισχύουν και για την προσευχή που απευθύνεται στους Αγίους. Δεν πρέπει να τους επικαλήσαι με τα χείλη, αλλά μες από τα βάθη της ψυχής. Τότε θα σε εισακούσουν. Μη ξεχνάς ότι η Γραφή βεβαιώνει πως σάρκα και αίμα δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του θεού, αλλά το καθαρό πνεύμα που διακατέχεται από την αγάπη του Θεού (Α’ Κορ. ιε’ 50).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 41-42)

54. Μην ξεχνάς ότι έχεις μέσα σου δύο ανθρώπους, τον «παλαιό» άνθρωπο και τον «καινούργιο». Ο πρώτος είναι σαρκικός, δέσμιος στα πάθη, ευήκοος στον Διάβολο. Του αρέσουν τα σαρκικά και θέλει να ζή υποχείριος σ’ αυτά. Αυτόν τον «παλαιό» άνθρωπο πρέπει να τον νεκρώσεις και να μην ακούς τις επικλήσεις του και τα παράπονά του. Ο άλλος, ο «καινούργιος», είναι ο πνευματικός άνθρωπος, ο άνθρωπος του Χριστού. Ζή εν Χριστώ. Στον Χριστό βρίσκει την ειρήνη και τη ζωή. Τίποτε άλλο δεν αγαπά σ’ αυτόν τον κόσμο όσο τον Χριστό. Τον πρώτο άνθρωπο δεν πρέπει να τον ακούμε, αλλά να τον περιφρονούμε, γιατί σκοπός του είναι η απώλειά μας. Τον άλλον πρέπει να τον ικανοποιούμε σε όλα τα αιτήματά του, γιατί αυτά μας οδηγούν στην αληθινή και αιώνιο ζωή. Ο καλός χριστιανός απ’ αυτόν τον άνθρωπο διδάσκεται και αυτόν ακολουθεί.

55. Τα νέφη του κακού, το ένα σκοτεινότερο από το άλλο, σωρεύονται κάποτε πάνω από την ψυχή μας. Είναι κάτι το αναπόφευκτο. Αλλά είναι κινούμενα νέφη και περαστικά. Δεν θα μείνουν οριστικά εκεί, όπως συμβαίνει και με τα σύννεφα του υλικού ορίζοντος. Θα επακολουθήσει η ευδία. Και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης θα ξαναλάμψη στην ψυχή και θα τον ξαναθερμάνη.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 40-41)