ΈΝΑΣ αρχάριος μοναχός που πήγε να εξομολογηθεί σε κάποιον Γέροντα, ανάμεσα στ’ αλλά του έκανε κι αυτή την ερώτηση: -Γιατί, Αββά μου, πέφτω τόσο συχνά σε αμέλεια; -Σου λείπει η πίστη που θα σε έκανε να βλέπεις παντού τον Θεό, γι’ αυτό μπορείς να είσαι αμέριμνος και ν’ αμελείς την σωτηρία σου, εξήγησε πολύ σοφά ο διακριτικός Γέροντας.       Οι ΑΔΕΛΦΟΙ κάποιας σκήτης περικύκλωσαν έναν από τους εκεί Πατέρες, για ν’ ακούσουν λόγο πνευματικό από το στόμα του. -Γιατί η ψυχή δεν προσελκύεται από τις υποσχέσεις του Θεού, αλλά ευκολώτερα παρασύρεται από τις απατηλές του κόσμου; ρώτησε καποιος.…

Ο ΟΣΙΟΣ Βενιαμίν,Ησυχαστής στο όρος της Νιτρίας, είχε μεγάλη αφοσίωση και πίστη στον Θεό. Ογδόντα χρόνια έζησε στην έρημο με προσευχή και άσκηση και αξιώθηκε να λάβει χαρίσματα Πνευματικά. Να διώχνει πονηρά πνεύματα και να θεραπεύει όλες τις αρρώστιες. Λίγους μήνες προτού φύγει από τον κόσμο αυτό, ο Όσιος επαθε υδρωπικία. Τόσο πολύ διογκώθηκε το σώμα του, που ήταν θέαμα φρικτό. Οι αδελφοί που τον επισκέπτονταν, γύριζαν αλλου το πρόσωπο, γιατί τους έπιανε λιποψυχία να τον βλέπουν. Αντί λοιπόν να τον ανακουφίζουν και να τον παρηγορούν, τον άκουγαν να τους στηρίζει μ’ αυτά τα λόγια: -Προσεύχεσθε, αδελφοί μου, να μην…

ΚΑΠΟΤΕ που ο Αββάς Ποιμήν βρισκόταν στην σύναξη των Γερόντων, πήγε στην σκήτη ένας συγγενής του να του ζητήσει να κάνει καλά το παιδί του που κυριεύτηκε ξαφνικά από πονηρό πνεύμα και το κεφάλι του έστρεφε πίσω. Ο δυστυχισμένος πατέρας παρακάλεσε έναν από τους Γέροντες να μεσιτεύσει στον Όσιο να τον δεχτεί. -Δεν θέλει να έχει επαφή με τους συγγενείς του κι αν με δει εδώ, χωρίς άλλο, θα με διώξει. Ο Γέροντας, που τον λυπήθηκε, έκανε αυτό το τέχνασμα.Έφερε το άρρωστο παιδί στην σύναξη και είπε στους Πατέρες: -Κάντε αγάπη, αδελφοί, και σφραγίστε με το σημείο του Σταυρού το…

ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ για την έρημο ο Αββάς Καρίων, πήρε μαζί του τον μικρό γιό του Ζαχαρία. Οι μοναχοί όμως στην σκήτη άρχισαν να παραπονιούνται, αφού η παρουσία παιδιών δεν επιτρεπόταν. Τότε ο Αββάς Καρίων, που είχε φόβο Θεού, πήρε τον Ζαχαρία και πήγε στην Θηβαίδα. Μά κι εκεί έγιναν τα ίδια.Έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει στην σκήτη του. Δεν άργησαν όμως να ξεσπάσουν πάλι παράπονα και γογγυσμοί. Μια μέρα ο Ζαχαρίας, που ήταν πολύ έξυπνος και τα καταλάβαινε όλα, πήγε κρυφά από τον πατέρα του στην λίμνη του Νίτρου, έβγαλε τα ρούχα του κι έπεσε μέσα.Όταν βγήκε έξω, τόσο πολύ είχε άλλάξει…

ΑΛΛΟΣ καλόγερος είχε αδελφό στον κόσμο φτωχό οικογενειάρχη Τον λυπόταν και τον βοηθούσε από τα λίγα που κέρδιζε από το εργόχειρό του. Μα όσο πιο πολύ του έδινε, τόσο εκείνος και τα παιδιά του υπέφεραν από πείνα και στέρηση. Στενοχωρημένος ο μοναχός, συμβουλεύτηκε έναν άγιο Γέροντα. - Αν θέλεις να μ’ ακούσεις, του είπε εκείνος, πάε να τον ελεείς. Όταν ξαναέρθει να σου ζητήσει, πες του: Εγώ, αδελφέ μου, όταν είχα σου έδινα, τώρα όμως βρέθηκα σε ανάγκη. Βοήθησέ με κι εσύ από την δουλειά σου. Αν σου φέρει τίποτε, δώσε το έλεημοσύνη σε φτωχό ή άρρωστο και ζήτησέ του…

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ υποτακτικός, βλέποντας τον Γέροντά του να απομακρύνεται συχνά στην πιο βαθιά έρημο, τον ρωτούσε με απορία: —Γιατί, Αββά, αποφεύγεις τους ανθρώπους; Δεν θα έχεις τάχα πιο πολλή άξια όταν αντικρίζοντας το κακό το αποστρέφεσαι; —Άκουσε, παιδί μου, του εξήγησε ο αγαθός Γέροντας: Ώσπου να φτάσει ο άνθρωπος στα μέτρα του Μωυσή, να γίνει Θεοπτης, δεν έχει όφελος από την συναναστροφή του με τον κόσμο. Εγώ ο δυστυχής απόγονος του Αδάμ παθαίνω συχνά ό,τι έπαθε ο πατέρας μου. Μολις αντικρίσω της παρακοής μου τον καρπό, αμέσως τον επιθυμώ, τον δοκιμάζω και πεθαίνω. Στην έρημο δεν βρίσκονται εύκολα τα υλικά…

Όποιος έχει την ταπεινοφροσύνη, δεν έχει γλώσσα να κάνει παρατήρηση σε κάποιον που δείχνει αμέλεια ή σε άλλον που ζει με αδιαφορία. Ούτε μάτια έχει να κοιτάζει ελαττώματα άλλου, ούτε αυτιά έχει να ακούσει αυτά που δεν ωφελούν την ψυχή του. Δεν ασχολείται με κανέναν, παρά μόνο με τις αμαρτίες του, αλλά είναι ειρηνικός προς όλους τους ανθρώπους, για χάρη της εντολής του Θεού και όχι για λόγους φιλίας. Αν τώρα κάποιος νηστεύει όλη την εβδομάδα και επιδίδεται σε μεγάλους κόπους έξω από αυτόν τον δρόμο, όλοι οι κόποι του πηγαίνουν χαμένοι. Αδελφέ, συνήθισε τη γλώσσα σου να λέει το…

ΚΑΠΟΤΕ περπατούσαν πολλές μέρες συνεχώς μέσα στην έρημο ο Αββάς Δανιήλ κι ο υποτακτικός του. Κουρασμένος από την μακρινή οδοιπορία ο νέος, είπε με κάποια δυσφορία: - Πότε θα μείνουμε κι εμείς στην φτωχή μας καλύβη; - Ποιος μας εμποδίζει, παιδί μου, να βλέπουμε κι εδώ που βρισκόμαστε τον Θεό; Και στην καλύβα μας κι έξω απ’ αυτήν Εκείνος μας περιβάλλει, αποκρίθηκε ο Άγιος Γέροντας, που δεν έφευγε ποτέ από τον νου του η ενθύμηση του Θεού.     (Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 216)  

ΚΑΠΟΤΕ περπατούσαν πολλές μέρες συνεχώς μέσα στην έρημο ο Αββάς Δανιήλ κι ο υποτακτικός του. Κουρασμένος από την μακρινή οδοιπορία ο νέος, είπε με κάποια δυσφορία:- Πότε θα μείνουμε κι εμείς στην φτωχή μας καλύβη; - Ποιος μας εμποδίζει, παιδί μου, να βλέπουμε κι εδώ που βρισκόμαστε τον Θεό; Και στην καλύβα μας κι έξω απ' αυτήν Εκείνος μας περιβάλλει, αποκρίθηκε ο Άγιος Γέροντας, που δεν έφευγε ποτέ από τον νου του η ενθύμηση του Θεού.   (Γεροντικό Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.216).

ΔΥΟ ΣΥΝΑΣΚΗΤΕΣ ζούσαν στην ίδια έρημο, σε μικρή απόσταση ο ένας από τον άλλο. Κι οι δύο αγωνίζονταν για την σωτηρία τους. Ο ένας όμως μελετούσε διαρκώς τον θάνατο, κι αυτό του έφερνε κατάνυξη στην καρδιά και το δάκρυ δεν έλειπε ποτέ από τα μάτια του. Ο άλλος είχε έναν μικρό κήπο και τον φρόντιζε με μεγάλη επιμέλεια. Μια μέρα ο κηπουρός έπρεπε να κατεβεί στην πόλη. Πήγε στον συνασκητή του και τον παρακάλεσε να προσέχει τον κήπο του, ώσπου να γυρίσει.Εκείνος υποσχέθηκε κι ο κηπουρός έφυγε ήσυχος. Τότε ο αδελφός είπε στον εαυτό του:-Όσο έχεις καιρό, ταπεινέ, φρόντιζε τον…