121. «ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. β' 7). Η Θεοτόκος, αφού σπαργάνωσε το Βρέφος της, το απόθεσε μέσα στην πλαϊνη φάτνη που της χρησίμευσε για βρεφικό λίκνο. Η Παρθένος στο θέμα αυτό έμοιασε μ' όλες τις φτωχές μητέρες του κόσμου που δεν έχουν ούτε μια κούνια για να βάλουν το βρέφος τους...Στη φάτνη, το παχνί βάζουν την τροφή των ζώων: τα άχυρα. Η φάτνη είναι τόπος ικανοποιήσεως και ευχαριστήσεως για τα ζώα. Μόνο που η συγκεκριμένη εκείνη φάτνη δεν περιείχε πια τροφή για ζώα, άχυρα, αλλά «την τροφήν του παντός κόσμου, τον Κύριον και Θεόν ημών Ιησούν Χριστόν» (I)…

323. Η πηγή κάθε αληθινής χαράς, κάθε αληθινής ειρήνης βρίσκεται στον ναό. Εκεί ενισχυόμαστε στην αρετή. Εκεί η χάρις του Θεού μας απαλλάσσει από την αμαρτία. Υπόσχονται πολλά και οι τόποι της κοσμικής χαράς, όπως τα άσεμνα θεάματα και τα κέντρα διασκεδάσεων. Αλλά ό,τι προσφέρουν, ούτε από μακριά δεν μπορεί να συγκριθή με αυτό που μας χαρίζει ο εκκλησιασμός. Η Εκκλησία αναπαύει την ανθρώπινη ψυχή όπως η μητέρα αναπαύει το παιδί στα γόνατά της. Πόσο θα έπρεπε να αγαπάμε την Εκκλησία σαν τόπο, σαν κτίριο! Και αυτό κάνουν όσοι αναγνωρίζουν την αξία της. Και η Εκκλησία δέεται: «Ὑπὲρ ῶν μετὰ…

«Καρδιά χαρούμενη είναι φάρμακο καλό, αλλά θλιμμένο πνεύμα ξεραίνει τα κόκαλα» - Παροιμίες 17:22 Έρευνες έχουν δείξει ότι το γέλιο έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Τα παιδιά γελούν 400 φορές την ημέρα, ενώ οι μεγαλύτεροι 15! Αλλά και πώς να γελούν, όταν οι ειδήσεις είναι τόσο καταθλιπτικές κάθε μέρα; Γι’ αυτό φρόντισε να ζεις σαν τα παιδιά! Ο Χριστός είπε ότι για να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά. Ο Σολομών διαπιστώνει ότι η έλλειψη χαράς «ξεραίνει τα κόκαλα». Οι μέρες μας είναι κακές και χάνουμε την υγεία μας. Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι χαρούμενοι άνθρωποι…

Δεν θα θέλαμε να μη φοβόμαστε; Να έχουμε θάρρος, να μην τα χάνουμε, να μην απελπιζόμαστε; Δε θα θέλαμε να είμαστε ικανοποιημένοι και με τα λίγα; Να έχουμε μέσα μας πληρότητα, ειρήνη και χαρά; Δε θα θέλαμε να μένουμε μέσα μας ανεπηρέαστοι από τα εξωτερικά ερεθίσματα; Δε θα θέλαμε και οι γύρω μας να είναι ήρεμοι και γαλήνιοι; Ακόμη δε θα θέλαμε να αισθανθούμε και να πιστέψουμε ότι η ζωή μας δε σταματάει με το θάνατο μας αλλά ότι αντίθετα ξεκινάει με το θάνατο μας η ζωή, η αιώνια και αληθινή; Δε θα θέλαμε να ξυπνάμε το πρωί γεμάτοι δύναμη…

Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ σπουδαιότερος μεταρρυθμιστής από το Χριστό! Είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει μέσα μας το κακό σε καλό, τη δυσκολία σε ευκολία, τον πόνο σε ευγνωμοσύνη και την αδικία σε ευλογία. Θυμάμαι παλαιότερα έκλαιγα πάνω από τα προβλήματα μου και Τον κατηγορούσα για τη μαύρη μου τη μοίρα, η ζωή μου ήταν αφόρητη και το μέλλον μού φάνταζε δυσοίωνο. Και η παραμικρή δυσκολία μού προκαλούσε φόβο και ταραχή και όλη μου η ύπαρξη βυθιζόταν σε ένα τέλμα απ’ το οποίο τότε ένιωθα ότι δε θα βγω ποτέ. Και όλα, οι ασθένειες οι δικές…

Ο αββάς Μιχαήλ Στην περιοχή του Αρσελάου κοντά στη μονή του Σινά, κατοίκησε ο αββάς Μιχαήλ ο Ιβηρίτης. Είχε κι ένα μαθητή που τον έλεγαν Ευστάθιο. Όταν κάποτε αρρώστησε βαριά ο γέροντας, τον παράστεκε κλαίγοντας ο υποτακτικός του. Το κοιμητήρι των πατέρων που βρίσκεται εκεί, είχε δύσκολη και επικίνδυνη κατάβασι λαξευμένη σε πλαγιά με λείες πέτρες. Λέει λοιπόν ο αββάς Μιχαήλ στον υποτακτικό του: - Παιδί μου, φέρε μου να πλυθώ και να κοινωνήσω. Κι όταν έγιναν αυτά, πάλι του λέει: - Παιδί μου, ξέρεις καλά ότι η κατηφοριά για το κοιμητήρι είναι επικίνδυνη και ολισθηρή, κι όταν πεθάνω πώς…

Η αγάπη για την δουλειά-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι νιώθουν ανία στην δουλειά;-Μήπως δεν αγαπούν την δουλειά τους; Ή μήπως ασχολούνται με το ίδιο πράγμα; Συχνά, σε μερικές δουλειές, σε ένα εργοστάσιο, ας πούμε, που φτιάχνει κουφώματα,ένας υπάλληλος, από το πρωί ώς την ώρα που θα φύγη, κολλάει- κολλάει• ένας άλλος περνάει συνέχεια τζάμια, άλλος στόκο. Κάνουν συνέχεια την ίδια δουλειά, ένα μονότονο πράγμα, και το αφεντικό τους παρακολουθεί. Και δεν είναι μια μέρα ή δυό. Όλο το ίδιο-το ίδιο το βαριούνται. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ένας μαραγκός παραλάμβανε τέσσερις τοίχους από τους χτίστες και έπρεπε να παραδώση στον νοικοκύρη τελειωμένο…

2,5. «ει γαρ και τη σαρκί άπειμι, αλλά τω πνεύματι συν υμίν ειμι, χαίρων και βλέπων υμών την τάξιν και το στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως υμών». Όχι μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με το πνεύμα του ο άγιος Απόστολος είναι μαζί με τους Κολασσαείς. Σαν να έφυγε το πνεύμα του από το σώμα του και να μετοίκησε σ’ αυτούς· τόσο αυτός, ολόκληρος, συμμετείχε στην ζωή τους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αυτός ζει με την καθολική ζωή της Εκκλησίας, ώστε απλά δεν ξέρεις, που σταματά η ζωή του και που αρχίζει η ζωή των αδελφών του «εν Χριστώ».…

     Αυτό που λείπει πάρα πολύ στις μέρες μας είναι άνθρωποι φωτεινοί, χαρούμενοι, ελπιδοφόροι. Όλοι μας έχουμε ανάγκη να έχουμε γύρω μας τέτοιους ανθρώπους. Είναι για μας στήριγμα και πηγή δύναμης και αισιοδοξίας. Αντίθετα όμως περιτριγυριζόμαστε συνήθως από ανθρώπους θαμπούς, μουντούς, θυμωμένους, αγχωμένους και απελπισμένους. Κι όμως, ο Χριστός άλλα μας κάλεσε να κάνουμε! « Χαίρετε» είπε ο Αναστημένος Χριστός στις Μυροφόρες μόλις βγήκε από τον Τάφο. « Μη φοβείσθε, αλλά χαίρετε» ( Ματθ. κη΄,9-10) Άρα λοιπόν η Ανάσταση του Χριστού γίνεται για τον άνθρωπο η πηγή της χαράς του και κάθε ευλογίας.    Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως δε γίνεται…

93. «Ηγαλλίααε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου» (Λουκ. α΄ 47).Ότι συνέβη στην Ελισάβετ, στο κυοφορούμενο βρέφος της —τον Ιωάννη— συμβαίνει τώρα και στη Θεοτόκο «ηγαλλίασε το πνεύμα της»! Η παρουσία του Χριστού προκαλεί σκιρτήματα χαράς στην ανθρώπινη ψυχή.Η παρουσία του Θεού στην προχριστιανική εποχή προκαλούσε δέος και τρόμο στον άνθρωπο. Και αυτός ο Θεός των Εβραίων, ο Γιαχβέ, ήταν Θεός τρομερός. Επίσης η παρουσία του ανθρώπου στα Ιερά και στους οίκους του Θεού γινόταν υστέρα από αλλεπάλληλους καθαρισμούς, με δαπανηρές θυσίες και μέσα στο ζόφο του τρόμου και της φρίκης...Μόνο η παρουσία του Χριστού στον κόσμο άλλαξε…