Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει ποτέ σπουδαιότερος μεταρρυθμιστής από το Χριστό! Είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει μέσα μας το κακό σε καλό, τη δυσκολία σε ευκολία, τον πόνο σε ευγνωμοσύνη και την αδικία σε ευλογία. Θυμάμαι παλαιότερα έκλαιγα πάνω από τα προβλήματα μου και Τον κατηγορούσα για τη μαύρη μου τη μοίρα, η ζωή μου ήταν αφόρητη και το μέλλον μού φάνταζε δυσοίωνο. Και η παραμικρή δυσκολία μού προκαλούσε φόβο και ταραχή και όλη μου η ύπαρξη βυθιζόταν σε ένα τέλμα απ’ το οποίο τότε ένιωθα ότι δε θα βγω ποτέ. Και όλα, οι ασθένειες οι δικές μου και των γύρω μου, ο θάνατος, η οικονομική ανασφάλεια, το στρες, οι προβληματικές σχέσεις, η ανεργία, όλα με αποδυνάμωναν, με συνέθλιβαν, με καταρράκωναν. Το ‘κακό’ , το ‘ σκοτάδι’ είχε έρθει για να μείνει. Έτσι ένιωθα!
Όμως ο φιλεύσπλαχνος Θεός που άκουσε τις αγωνιώδεις κραυγές της ψυχής μου δε με άφησε αβοήθητη. Η γνωριμία μου με το Χριστό αποτελεί τη σημαντικότερη και καθοριστικότερη όλης μου της ζωής έως της τελευταίας μου πνοής! Πρώτα με περιέθαλψε, με παρηγόρησε, με έκλεισε μέσα στην αγκαλιά Του με στοργή και τρυφερότητα. Μου θεράπευσε τις πληγές, με διαφώτισε, με γέμισε με την Αγάπη Του. Στη συνέχεια έδωσε πίστη, δύναμη, θάρρος και ελπίδα στην ταλαίπωρη και πλανεμένη μου ψυχή. Και καθώς τα έκανε όλα αυτά άρχισε σταδιακά να αλλάζει και ο τρόπος που έβλεπα και βίωνα τη ζωή μου με ό,τι αυτή έφερε. Το Φως Του έδιωξε τα σκοτάδια μου.
Τα προβλήματα μου πλέον έπαψαν να αποτελούν προβλήματα. Πολλά από αυτά έπαψαν να με απασχολούν κιόλας! Ζούσα πια με τη Λύση, με το Δρόμο, με την Αλήθεια, με τη Χαρά, με την Ειρήνη! Ζούσα με τη Ζωή! Τώρα ζούσα! « Τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης» δηλαδή «Προς τα άνω να διευθύνετε και να προσηλώσετε τις σκέψεις σας, όχι προς τα γήινα» ( Προς Κολ. γ΄,2 ) Αυτό ήταν! Μπήκα σε καινούριο πρόγραμμα, αναβαθμισμένο, εξυγιασμένο. Είχα απορυθμιστεί και ήρθε Εκείνος και με ξαναρύθμισε! Τα άνω τώρα φρονώ και εκεί εστιάζω γιατί εκεί θέλω να πάω. Γι’ αυτά αγωνίζομαι τώρα… όμως με χαρά και προσμονή και ελπίδα. Αυτή η μεταρρύθμιση που συντελέστηκε μέσα μου, ανεπαίσθητα, απαλά, διακριτικά σαν μια λεπτή χειρουργική επέμβαση από τα Άγια χέρια του Χριστού συνιστά για μένα το μεγαλύτερο θαύμα! Γιατί η εσωτερική αλλοίωση του ανθρώπου είναι απείρως πιο δύσκολη από το να περπατήσει κουτσός ή να δει τυφλός. Κι αυτό γιατί απαιτεί τη συνεργασία, το άπλωμα του χεριού, τη συναίνεση, το άφημα. Κι εγώ όχι ότι είμαι κάτι σπουδαίο. Όμως αυτό έκανα… αφέθηκα με εμπιστοσύνη στην Αγάπη Του. Συνεργάστηκα για να γίνει το θαύμα!
Για το Χριστό τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο… αν Του το επιτρέψουμε! Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να Του πιάσουν το χέρι που Εκείνος καρτερικά τους απλώνει έτσι ώστε να κάνει και στη δική τους ζωή τη μεταρρύθμιση που από καιρό έχουν ανάγκη!(Α.Κ.Β)