2,5. «ει γαρ και τη σαρκί άπειμι, αλλά τω πνεύματι συν υμίν ειμι, χαίρων και βλέπων υμών την τάξιν και το στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως υμών».
Όχι μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με το πνεύμα του ο άγιος Απόστολος είναι μαζί με τους Κολασσαείς. Σαν να έφυγε το πνεύμα του από το σώμα του και να μετοίκησε σ’ αυτούς· τόσο αυτός, ολόκληρος, συμμετείχε στην ζωή τους.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αυτός ζει με την καθολική ζωή της Εκκλησίας, ώστε απλά δεν ξέρεις, που σταματά η ζωή του και που αρχίζει η ζωή των αδελφών του «εν Χριστώ».
Γι’ αυτό και η χαρά του, πάντοτε εξαρτάται απ’ αυτούς: από την πίστη τους στον Χριστό και από την ζωή τους «εν Χριστώ». Αν η πίστη τους στον Χριστό είναι σταθερή και η ζωή τους είναι «διατεταγμένη εν Χριστώ» και είναι σύμφωνη, εδώ στην γη, με το θέλημα του Χριστού, τότε αυτοί σιγουρεύουν την αιώνια ζωή στον ουρανό. Η αποστολική χαρά, στην περίπτωση αυτή, είναι πλούσια, ολόψυχη και ανείπωτη.
Γιατί και στον εαυτό του και σε πολλούς άλλους, χωρίς καμιά επιφύλαξη, έλεγξε, διαπίστωσε και παρουσίασε την ακρίβεια αυτής της αλήθειας: μόνο όταν οι άνθρωποι ζουν «εν Χριστώ» και «χάριν» του Χριστού, η ζωή τους στην γη, λαμβάνει το άφθαρτο νόημά της, την ένθεη έννοιά της και την άφθαρτη θεϊκή της αιωνιότητα.
Γι’ αυτό και ο Απόστολος, που έχει την σοφία του Θεού, ευαγγελίζεται στους χριστιανούς.
(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 72-73)